fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

จู่ๆก็ถูกลากออกมาแถมตอนนี้ก็กำลังเดินเตร่อยู่แถวๆถนนคนเดิน"ไหนบอกว่าจะซื้อรองเท้า""ไม่ได้บอกซักคำ""แล้วที่บอกกัปตันไปแบบนั้น""โกหก""อาโอมินะคุง!""บอกแล้วไงว่าเบื่อ ขืนอยู่ต่อฉันได้ฆ่าคนแน่ สายตาพวกบ้านั่นมันมองเธอจะเห็นทุกส่วนอยู่แล้วไม่รู้ตัวอีก""เอ๊ะ?""ไม่ชอบ"สั้นๆง่ายๆ แต่ไม่รู้ว่าเธอจะเข้าใจรึเปล่า"บ้า ฉันไม่ได้แก้ผ้านะ พวกเขาจะมองก็ช่างสิ ไม่เห็นต้องคิดมากเลย""บอกว่าไม่ชอบไงเล่า""จ้าๆ"โมโมอิรับส่งๆ คิดอยู่ว่าวันนี้อาโอมิเนะมาแปลก ปกติไม่เคยสนใจใคร แถมชอบทิ้งเธอไว้ตลอด ขนาดบาสเก็ตบอลยังซ้อมบ้างโดดบ้าง เป็นผู้ชายที่ใช้ชีวิตแบบสิ้นเปลืองเวลาที่สุด"ไหนๆก็มาแล้ว จะซื้ออะไรรึเปล่า""แล้วแต่เธอ""ฉันไม่มีอะไรจะซื้อตอนนี้หรอก""งั้นไปหาของกินกัน""เอางั้นก็ได้ อ๊ะ!"ปึก!จะเพราะทางเดินมันแคบหรือว่าคนเยอะก็ไม่รู้ล่ะ แต่โมโมอิถูกใครคนหนึ่งชนจนเซจะล้มก้นกระแทก โชคดีที่มีแขนของคนข้างๆช้อนเอวเอาไว้"โอ่ย ระวังหน่อยสิ""ขะ ขอโทษครับ!"แล้วเจ้าคนนั้นก็เปิดแน่บ"ขอบใจนะ""รีบเดินเหอะ""อะ อื้อ"มือหนาสีเข้มผละจากเอวคนตัวเล็กกว่าและเปลี่ยนมาจับมือบอบบางนั้นเอาไว้แทน ดึงให้ร่างบางให้เข้าไปใกล้จนชิดและเดินไปทั้งอย่างนั้น"ทีนี้ลองมาชนสิพ่อจะถีบมันให้" ขู่ได้อีกแน่ะตึกตักๆๆๆ.......อะไรกันเนี่ย ทำไมจู่ๆใจมันถึงเต้นแรงจนผิดปกติมันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย...."เป็นอะไรไป""เอ๊ะ?""ไม่สบายรึไง""เปล่า""อยากกินอะไร"พอรู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ที่ร้านแม็คแล้ว โมโมอิมองคนตัวสูงที่สั่งของกินเหมือนไปเลี้ยงคนซักสิบคนอย่างนั้นล่ะ ก่อนที่เขาจะหันมาทางเธอแล้วก็ถามอีกครั้ง"เอาอะไรดี""ฉันไม่ค่อยหิวเท่าไหร่""ถ้างั้น ....ไอศกรีมซันเดย์ที่หนึ่งครับ"หันไปสั่งให้เสร็จสรรพ"แปลกไปจริงๆด้วย""อะไร?""อะ เปล้าจ้ะ ไม่มีอะไร" ^___^โมโมอิโบกมือหย็อยๆ แล้วทุกอย่างก็เงียบลงไปอีก อาโฮ่ยังไงก็คือเจ้าอาโฮ่นั่นแหละ เบอเกอร์ไก่เทอริยากิเป็นสิบๆอันถูกยัดเข้าปากเอซมือหนึ่งของโทโอวซะเรียบ ไม่รู้ว่าไปอดอยากมาจากไหน ส่วนโมโมอิ ตักแค่ไอศกรีมเข้าปากสามคำก็อิ่มจนกินต่อไม่ไหวแล้วชึ่บ!ห๊ะ!=___=....มือสีแทนหยิบเชอร์รี่ที่วางหน้าไอศกรีมขึ้นมา"อิ่มแล้วใช่มั้ย งั้นฉันเอา""อ๊าาาาาาาาา!!!! เชอรร์รี่ของฉัน ไดจังหยุดนะ!!!!!"โมโมอิลุกพรวด แทบจะโดดไปคว้ามือหนาจอมขโมยนั้นไว้ไม่ทันเกิดการยื้อแย่งเชอร์รี่ลูกเดียวกัน ต่อหน้าพนักงานขายในร้าน ต่อหน้าลูกค้าในร้านที่มีไม่กี่คนที่พากันอมยิ้มกลั้นหัวเราะกันเต็มที่"ก็อิ่มแล้วไม่ใช่เหรอ เสียดายของ""ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าอิ่ม!""หน้าบอกบุญไม่รับขนาดนั้นนี่""ไดจังไม่มีสิทธิ์มาแย่งของคนอื่นเค้ากินนะ!""ใครว่า นี่ฉันเป็นคนจ่ายเงินต่างหาก""แต่มันเป็นของฉันย่ะ!"ไม่มีใครยอมใคร ไม่อายสายตาผู้ใดด้วยซ้ายขวาซ้าย!ปี๊ดปี้ปิ๊ด!งั่ม!!!!"อ๊ากกกกก!!! ยัยบ้ากัดมือช้าน!"T[]T+ในที่สุด เชอร์รี่เจ้าปัญหาก็ถูกสาวผมชมพูคาบเข้าปาก แต่คงพลาดไปหน่อยเพราะปากบางๆชุ่มชื้นของเธอดันงับเอามืออาโอมิเนะไปด้วยมันไม่ได้เจ็บอะไรหรอก แต่รู้สึกจั๊กจี้ชะมัด เหมือน...เอ เหมือนอะไรนะ"อ้อ!....อ้อซัทสึกิเบอร์สอง"ห๊ะ? =[]=+++งั่มมมมมม!!!!กัดมันแรงกว่าเดิม"เย้ย!""ไดจังบ้า หาว่าฉันเป็นหมาเหรอ!""ฉันพูดเมื่อไหร่! ไม่ได้พูดซักหน่อย ไม่เค้ยไม่เคย ปล่อยซะทียัยบ้ามันเจ็บ!"=[]=+คราวนี้เจ็บจริงๆแฮะ"ฮึ!"............"ยัยบ้าเอ๊ยกัดมาได้ ถ้ามือฉันขาดเล่นบาสไม่ได้เธอต้องรับผิดชอบด้วย!""บ้า! ไม่ได้กัดแรงขนาดนั้นซะหน่อย"สองร่างต่างไซส์ต่างสีเดินไปเรื่อยๆ ยังวนเวียนอยู่ย่านการค้า จนผ่านมาถึงร้านรองเท้าจริงๆ"ไดจัง ไหนๆก็มาแล้ว แวะดูรองเท้ากันก่อนมั้ย""หืม...ก็ได้""โอ้! มีรุ่นใหม่ออกมาด้วยล่ะ แล้วก็...."เซียนเรื่องรองเท้าต้องยกให้แม่สาวคนนี้จริงๆ แบบนี้ไงอาโอมิเนะถึงไม่เดือดร้อนเรื่องรองเท้าเหมือนคนอื่นๆ เขาชอบให้เธอมาซื้อรองเท้าเป็นเพื่อนตลอด เวลามองเธอมุ่งมั่นกับอะไรซักอย่างมันทำให้อาโอมิเนะรู้สึกชอบ จนถึงขั้นเสพติด"มิเนะคุง...อาโอมิเนะคุง...ไดจัง!""อะ! หา""เหม่ออยู่ได้ เป็นอะไรไปน่ะ""เปล่า มีอะไรอีกล่ะ""อ่ะ นี่จ้ะ"ชึ่บ!มือเรียวๆยื่นบางอย่างมาตรงหน้า มันคือเชือกผูกรองเท้า"เอามาให้ฉันทำไม""ก็เอาไปเปลี่ยนคู่เดิมไง ฉันเห็นว่ามันสึกแล้วขืนใส่ลงเล่นต้องบาดเจ็บแน่ๆ เพราะงั้นแหละ กลับถึงบ้านแล้วจัดการเปลี่ยนเชือกรองเท้าเลยนะ เข้าใจ๋!""ชิ ยุ่งจริง ทำตัวเป็นผู้พิทักษ์ขนาดนี้ไม่ไปเปลี่ยนให้ฉันซะเลยล่ะ""ได้สิ""หา?" =___=:"ให้เปลี่ยนเชือกรองเท้าใช่มั้ย งั้นก็กลับกันเถอะ"ง่ายขนาด อะไรเข้าสิงยัยนี่วะเนี่ย =____="กลับมาถึงบ้านอย่างไว บังเอิญว่าวันนี้แม่กลับเร็วด้วย"อ้าว ซัทสึกิมาเหรอ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะจ๊ะ""สวัสดีค่ะ ขอรอบกวนด้วยนะคะ""วันนี้มาสอนการบ้านไดกิเหรอจ๊ะ"^___^"เปล่าหรอกค่ะ คือหนู""ไปที่ห้องฉันกัน ซัทสึกิ"ไม่พูดเปล่า แขนล่ำๆใต้แขนเสื้อนั่นยังกอดเกี่ยวคอสาวเจ้าเดินขึ้นบันไดไปหน้าตาเฉยมันเป็นเรื่องปกติของเพื่อนที่โตมาด้วยกัน แต่ว่าตอนนี้..."ไดกิ เป็นผู้ใหญ่แล้วนะลูก""ใครสนล่ะ ยัยซัทสึกิน่ะให้ฟรีๆก็ไม่มีใครเอาหรอกแม่ อันตราย"ปากมัน....=____="ไม่กี่วินาทีต่อมาคุณนายอาโอมิเนะรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงอะไรพังสองสามอย่างดังมาพร้อมกับเสียงร้องโหยหวนของลูกชายก็สมควรอยู่...หลังจากสั่งสอนคนปากเสียพอเบาะๆ โมโมอิก็จัดการร้อยเชือกรองเท้าอยู่เงียบๆ อาโอมิเนะหัวโนยังนั่งหมอบคางเกยโต๊ะมองอยู่เงียบๆเหมือนกัน"แล้ว...วันหยุดนี้ไดจังจะไปเล่นบาสกับพวกเท็ตสึคุงเหรอ""ก็คิดอยู่ เท็ตสึชวนไว้น่ะ แล้วเธอจะไปมั้ย""ฮืม...ไม่รู้สิ อาจจะไม่ว่างเพราะฉันต้องไปเก็บข้อมูลวางแผนการแข่งกับพวกรุ่นพี่ที่ชมรมล่ะ""เฮ้ย ไม่ได้ ห้ามไปกับเจ้าพวกนั้นฉันไม่อนุญาต ถ้าจะไปฉันก็จะไปด้วย""เห~ ปกติไดจังชอบทิ้งฉันไว้ให้พวกรุ่นพี่เค้าดูแลฉันมาตลอดเลยนี่นา นึกอะไรขึ้นมาล่ะ""ไม่รู้ ถ้าเธอไม่ไปฉันก็ไม่ไป""งี่เง่าน่ะไดจังไม่มีเหตุผลเอาซะเลย""เรื่องของเธอฉันต้องมีเหตุผลด้วยรึไง ตกลงจะไปมะ""ดูก่อน""เดี๋ยวไปรับ เตรียมตัวเอาไว้ล่ะ""อืม ก็ได้...งั้นฉันจะทำ...""แม่บอกว่าจะทำข้าวกล่องให้ด้วย"ดักเอาไว้ก่อน เพราะรู้ดีว่าคุณเธอจะพูดอะไรออกมา แค่ไม่อยากให้การเล่นสตรีทบาสกับเพื่อนๆมันเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิตน่ะ=____='"เอ้า! เสร็จแล้ว""โอ้""งั้นฉันกลับก่อนนะ..อะ "พรืดดดดด~"ว้ายยยยยยยยยยย!!!!" >[]<!ลุกขึ้นยืนไม่เท่าไหร่ก็ดันเหยียบหนังสือโป๊ของเจ้าอาโฮ่ที่มันทิ้งเอาไว้ใกล้ๆซะจนลื่นหน้าหงาย"ซัทสึกิ!"โครมมมมมมม!!!ตึงงงงงงงงง!!!ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วและมันก็จบลงอย่างรวดเร็ว ทิ้งเอาไว้แค่สภาพไม่จืดของคนสองคนที่กองกันอยู่ ...บนพื้น=___='โชคดีที่อาโอมิเนะไวกว่าโดดข้ามโตีะมารับโมโมอิไว้ทันก่อนที่เธอจะหงายหลังหัวฟาดขอบโต๊ะ แต่...สารรูปตอนนี้มัน~~ พูดยาก=___='มือหนาสีแทน จะๆๆๆๆจับหน้าอกอวบอิ่มนั่น เต็มสองมือ!สภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก"อะๆๆๆ~~ อีตาบ้าลามกกกกกกกกก!!!!"O/////[]////O!!!++++"ขอโทษ! ไม่ได้ตั้งใจ!"O/////O!"ปล่อยสิยะ!!!!">///////<"เธอก็ลุกออกไปเซ่! เธอนั่งทับฉันอยู่นะยัยบ้า!"=/////=""ก็ปล่อยฉันก่อนซียะ!"=///[]///=+ทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆโมโมอิดิ้นดุ๊กดิ๊กคลานลงจากตักอาโอมิเนะแบบทุลักทุเลส่วนเจ้าตัวดำล่ำบึ้กยังอยู่ในท่ากึ่งนอนกึ่งนั่งหลังพาดขอบโต๊ะอยู่ท่าเดิม และพอจะขยับ เจ้าตัวก็หน้าย่นขึ้นมาทันที"เจ็บ~""เอ๋? ...หา! เจ็บ! ไดจังบาดเจ็บเหรอ!!!"โมโมอิลืมเรื่องน่าอายเมื่อกี้ไปสนิทเมื่อเทียบกับความห่วงเรื่องอาการบาดเจ็บของคนตรงหน้า"หลังฉัน""เจ็บมากรึเปล่า แล้วยังเจ็บที่อื่นอีกมั้ย""เออน่ะ นิดหน่อย แล้วเธอไม่เจ็บตรงไหนนะ"โมโมอิส่ายหน้าแทนคำตอบ ถ้าอาโอมิเนะไม่เข้ามารับเธอเอาไว้ป่านนี้คนที่หัวฟาดขอบโต๊ะคงจะเป็นเธอก็ได้ ตาสีใสมองคนตรงหน้าที่ดูเหมือนจะสนใจหลังตัวเองเป็นพิเศษ ไม่นิดหน่อยละมั้งแบบนี้ ก็หลังฟาดขอบโต๊ะไปซะขนาดนั้น"ขอบใจนะไดจัง เลยต้องมาเจ็บตัวแทนฉันเลยสิเนี่ย""เล็กน้อยน่ะ"เดี๋ยวทายาให้ ถอดเสื้อออกสิ""เอ่อ~" =_____="ง่ายจั๊งยัยนี่ คิดรึเปล่าว่าคนตรงหน้าเธอเป็นผู้ชายส่วนเธอเป็นผู้หญิงนะเห้ย! และที่นี่มันก็ห้องนอนผู้ชาย! แล้วเธอยังจะมาบอกให้ผู้ชายเปลื้องผ้าอีกเหรอ"ไม่ล่ะ ฉันไม่เป็นไร""อย่าพูดงั้นสิ ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง อย่าใจเสาะไหน่อยเลยน่าไดจัง""ใครใจเสาะฟะ!" =[]=+"งั้นก็ถอดเสื้อออกซะ ฉันจะทายาทให้เอง เร็วหน่อยนะมันจะค่ำแล้วฉันรีบกลับบ้าน"=____=+++อาโอมิเนะคิ้วกระตุกตึกๆ ท่าทางเขาต้องต้องยอมก่อนที่ยัยนี่จะเป็นฝ่ายเข้ามากดหัวถอดเสื้อให้เขาด้วยตัวเอง
"เห~ แผลถลอกล่ะ"
ถึงผิวจะเข้มแต่ก็มองเห็นรอยถลอกห้อเลือดชัดเจน โมโมอิทายาอย่างเบามือที่สุด สายตาสำรวจแผ่นหลังล่ำๆนั่นไปพลางๆถึงเจ้าไดจังนี่จะสวมเสื้อกล้ามโชว์บ่อยๆแต่ก็ไม่ค่อยใส่ใจ พอมาเห็นใกล้ๆแล้วรู้สึกทึ่งกับกล้ามเนื้อสมบูรณ์แบบนี้จริงๆ อดไม่ได้ที่จะลองจิ้มกล้ามเนื้อล่ำๆนี่ดูซักสองสามทีจึกๆๆ...."ทำอะไร"=___="ฮืม...เป็นผู้ชายนี่ดีจังเลยน้า~ มีกล้ามด้วย ฉันอิจฉาไดจังจริงๆเลย ถ้าฉันเป็นผู้ชายบ้างก็ดีสิน้า~"=____='''......"เป็นผู้หญิงแล้วไม่ดีตรงไหน""ไม่รู้สิ ฉันคงอยากเล่นบาสกับไดจังบ้างล่ะมั้ง คุณฟุคุสะเป็นผู้หญิงแท้ๆแต่เธอก็เป็นถึงนักบาสเก็ตบอลเชียวนะ ฉันอิจฉาจังเลย"แปะๆ...ว่าแล้วก็ตีกล้ามล่ำๆนั่นซักสองสามที แรงเหมือนมดไต่พอรู้สึกจั๊กจี้ อาโอมิเนะไม่ได้เบี่ยงตัวหลบ ไม่ได้ลุกหนี แต่ปล่อยให้แม่สาวหัวชมพูทั้งตีทั้งจิ้มกล้ามเนื้อด้านหลังเขาเล่นตามใจเธออยากเล่นบาสกับเขาเหรอ น่าขำ แต่ถ้าซัทสึกิเล่นบาสเป็นจริงๆ มันคงสนุกน่าดูแต่...ไม่เอาดีกว่า เธอเป็นแบบนี้แหล่ะดีแล้ว"ซัทสึกิ""หืม""อย่าไปทำแบบนี้ให้ใครนะ""หา?""ทายา....อะไรก็ช่าง อย่าทำให้ใครนะ"..........ที่เธอจะทำให้ได้ต้องเป็นฉันคนเดียวเท่านั้น"อืม ไม่ทำหรอก"จึ้ก!"ฮึก~ ทะ ทำอะไรฟระ!" =[]=!จู่ๆแม่เจ้าประคุณก็จิ้มบั้นเอวเขาซะงั้นอาโอมิเนะยืดตัวแทบทันที มันรู้สึกจั๊กจี้สุดฤทธิ์"เห...กล้ามเนื้อตรงนี้ขยับได้ด้วย งั้นขอลองอีกทีนะ"^___^*"เฮ้ย!" =[]=!จึ้กๆๆๆ...."อุ๊บ! ฮ่าๆๆๆๆ ยะ หยุดนะซัทสึกิ มันจั๊กจี้! ฮะๆๆ"ร่างกายล่ำๆดิ้นพล่านเหมือนไส้เดือน หัวเราะจนน้ำตาเล็ดไม่ไหว ถ้าไม่หยุดยัยนี่เอาไว้ก่อนต้องหัวเราะจนปวดตับแน่คิดแล้วก็เอี้ยวตัวกลับมาคว้ามือซุกซนสองข้างนั้นรวบไว้ด้วยกันหมับ!"สนุกพอรึยัง ยัยบ้านี่""เห๊ะ! " O____O!แววตาเหี้ยมมาเชียว จนโมโมอิต้องยอมถอยแต่ว่า..."หยุดก็ได้ ปล่อยฉันสิ""ง่ายไปเธอทำฉันก่อนะ""หา?""ฉันจะเอาคืน~"^_____^++++"เอ๋!!!!!!! o[]o!!!!! วะ ว้ายยยยยย!!!!!ฮะๆๆๆๆๆๆๆ หยุดน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!~~~~~"ทีใครทีมันสิ =_____=*"ฮะๆๆๆ พะ พอแล้ว~แฮ่กๆๆ.....ไม่ไหวแล้ว"สองมือเรียวเกาะไหล่อาโอมิเนะ ลมหายใจแรงๆรดต้นคอตามจังหวะหายใจที่ไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ อกที่แนบกับอกเขารู้สึกได้ถึงแรงเต้นของหัวใจที่มันรัวเหมือนกลองเลยแกล้งแรงเกินไปรึเปล่าเนี่ย ร่อแร่เชียว"อาโอมิเนะ ไดกิ ไอ้คนบ้าเอ๊ย""เธอทำฉันก่อนนะ ฉันเอาคืนบ้างไม่เห็นเป็นไร ยุติธรรมดีมั้ยล่ะ""ตรงไหนมิทราบ!!!" O[]O++++"น่าๆ หายกันแล้ว แล้วก็...จะอยู่อย่างนี้อีกนานมะ" =____="นั่งตัก กอดคอ ซบหน้ากับอกเปลือยๆของผู้ชาย ถึงจะเป็นเพื่อนกันแต่ฉันก็คิดนะเห้ย! คิดมากด้วย ใจมันเต้นแรงไม่เป็นส่ำแล้วเนี่ย"ถ้าอีกสิบวิเธอไม่ลงไปฉันคงคุมอารมณ์ไม่อยู่"ผัวะ!!!เสื้อเชิ้ตถูกขว้างไปติดหน้าเจ้าคนกะล่อนทันที"ใส่เสื้อได้แล้วไป๊~"O//////O++"คร้าบๆ~""อีาาาาาาาาาาา!!!! ดูซิเนี่ย ค่ำจนได้!""กินข้าวก่อนค่อยไป เดี๋ยวไปส่งเองน่า""แหงล่ะ ความผิดของไดจังนี่""ไหงมาโทษฉันคนเดียวล่ะเห้ย เธอก็ด้วยแหละ""ไม่รู้ไม่ชี้!"เออๆ...........คร้าบบบบบบบบบบบบบบ~~v____v+++ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันเรียกว่าเพื่อนกันได้รึเปล่านะการกระทำของคนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก มันมีบางอย่างที่เปลี่ยนไปแอบแฝงอยู่.....แล้วมันคืออะไรล่ะจะใช่....บางอย่างที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจนี้รึเปล่านะ___________________________________________________________