fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

เปิดเทอมวันแรก แต่ละชมรมต้องออกมาหาสมาชิกใหม่เข้าชมรมตัวเอง บรรยากาศครึกครื้น สนุกสนาน แต่ว่า....
"ฮะ ฮ้าววววววววว~~"
มีใครบางคนแถวนี้อยากไปเฝ้าพระอินทร์เต็มแก่
"อาโอมิเนะคุง เดี๋ยวเถอะ ทำตัวให้สมเป็นรุ่นพี่หน่อยสิ"
สาวร่างสมส่วนเต็มคัพผมชมพู นั่งอยู่ข้างๆสะกิดเป็นครั้งที่สามของเช้าอันน่าเบื่อ
ชมรมบาสเก็ตบอลของโทโอกำลังประกาศหาสมาชิกใหม่ สมาชิกทุกคนออกไปหาลูกทีมคนใหม่กันทั้งนั้น ยกเว้นซะแต่เจ้าเอซประจำทีมจมขี้เกียจที่เอาแต่นั่งหาวเป็นรอบที่สิบของวัน
"น่าเบื่อชะมัด ทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย แค่พวกซากุราอิก็พอแล้วไม่ใช่รึไง"
"ใจคอจะไม่ช่วยกันเลยรึไงยะ"
"ฉันก็ช่วยเธออยู่นี่ไงเล่า"
"ตรงไหน! ถ้าว่างนักก็ออกไปหาสมาชิกมาเพิ่มหน่อยจะเป็นพระคุณอย่างสูง!"
"ไม่เอา ไม่เห็นจะเกี่ยวกับฉันซักหน่อย"
"คอยดูเถอะ ถ้าพวกเท็ตสึคุงหาคนเก่งๆมาเข้าทีมได้ละก็ ถ้าแพ้เซย์รินอีกแล้วอย่ามาเสียใจทีหลังละกัน"
"เฮอะ! ไม่มีใครเอาชนะฉันได้หรอก คางามิก็คางามิเถอะ ถ้าไม่มีเท็ตสึช่วยมันก็ไม่มีปัญญาชนะฉันหรอกจะบอกให้  คิดแล้วมันก็ง่วง~หาววววววววววววว~~"
ดูมันทำ=___=+
โมโมอิอยากเอาอะไรซักอย่างยัดปากไอ้เจ้าขี้เซาจอมขี้เกียจคนนี้จริงๆเล้ย!
"พวกซากุระอิคุงจะเป็นยังไงบ้างนะ ได้สมาชิกใหม่มาก็เยอะแล้ว พอก่อนดีมั้ยนะ"

"เอ่อ...ขอโทษค่ะ"
"หือ?"
จู่ๆก็มีเสียงใสๆดังมา พอเงยหน้าขึ้นไปก็เจอกับสาวน้อยที่จัดได้ว่า สูงอ่ะ! O[]O!
หน้าตาก็น่ารักดี ผมยาวเป็นลอนตกกลางหลัง สวมชุดนักเรียนโทโอยืนยิ้มเป็นมิตรอยู่หน้าโต๊ะ
"ไม่ทราบว่ายังรับสมัครอยู่รึเปล่าคะ"
"เอ๊ะ?"
"อ๊ะ! อยู่นี่แล้วเหรอ พอดีเลย คุณโมโมอิ ช่วยรับเธอเอาไว้หน่อย"
"กัปตันวากามัตสึ"
"ผอ.เค้าฝากมา ให้มาเป็นผู้จัดการของชมรมบาสน่ะ"
โอ้! เด็กเส้นเหรอเนี่ย
"ได้มั้ยคะ ฉันเองก็อยากเข้าชมรมบาส"
"อ่า...ค่ะ"
คงต้องได้แหละนะ เบื้องบนสั่งมานี่
โมโมอิยื่นใบสมัครให้สาวหน้าหวาน
กึก!....
ชาถ้วยหนึ่งถูกยื่นมาวางไว้ตรงหน้าเด็กสาว มันมาจากอาโอมิเนะที่เมื่อกี้เอาแต่หาวหวอดๆ
ก็เป็นปกติที่เขาจะช่วยเพื่อนสาวเล็กๆน้อยๆไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมยังเด็กใหม่นี่ถึงได้มองเขาด้วยสายตาแปลกๆกันล่ะ
"ฟุคุสะ เรนะ...ว้าว เคยเป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอลหญิงตอนม.ต้นที่อเมริกาเหรอเนี่ย"
"แหะๆ เสียดายจังที่โทโอไม่มีชมรมบาสหญิง แต่ว่า...เป็นผู้จัดการก็ไม่เลว"
เสียงหัวเราะเล็กๆกับท่าทางเหมือนคุณหนูแบบนั้นเป็นใครก็คงต้องหลงรัก ดูอย่างกัปตันวากามัตสึสิ ทำหน้าปั้นยากแล้วไง
"โอ่ย น้ำลายยืดแล้วกัปตัน"
"เฮี๊ยก! อะๆๆ อาโอมิเนะ! แก๊!!!!~ หาเรื่องกันเหรอวะ!"
"เฮ้อ~ รับสมาชิกใหม่พอแล้วล่ะ ซัทสึกิ"
"เอ๋? อืม นั่นสินะ ได้มาเยอะแล้วล่ะ"
"งะ งั้นฉันไปบอกพวกนั้นให้หยุดหาละกัน"
"ฝากด้วยนะคะรุ่นพี่วากามัตสึ"
"ฉันจะไปนอน อย่าลืมเล็คเชอร์ของวันนี้ให้ฉันนะ ซัทสึกิ"
"ตาบ้า! เข้าเรียนเองซะบ้างสิยะ"
"....ว้าว เพิ่งเคยเห็นตัวจริงก็วันนี้เอง"
"หา?"
"รุ่นพี่ อาโอมิเนะ ไดกิ เอซของทีม  อดีตเอซของทีมปาฏิหาริย์"
ข้อมูลละเอียดยิบเชียว
อาโอมิเนะแค่เหลือบๆมองแว่บหนึ่งก่อนจะลุกเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงเดินจากไปเงียบๆ
จะเป็นใคร เป็นอะไร อาโอมิเนะไม่สนใจอยู่แล้ว เพราะสิ่งที่เขาต้องการในตอนนี้ก็คือการแข่งขัน
อยากดวลกับคางามิ ไทกะ เร็วๆ มันก็เท่านั้นล่ะ
.......จะว่าไป อาทิตย์นี้มันว่างมั้ยนะ โทรนัดพวกเท็ตสึมาเล่นสตรีทบาสกันหน่อยท่าจะดี แต่อืม....ไม่เอาดีกว่า
เดี๋ยวยัยโค้ชอันตรายนั่นจะเล่นงานเอา =___='
..........
"เฮ้อ~ เหนื่อยชะมัดเลย สมาชิกใหม่ก็ อืม...คงต้องฝึกกันอีกเยอะ น่ากลัวว่าจะไม่ทันได้ลงเป็นตัวจริงในการแข่งระดับเขตซะแล้วสิ"
โมโมอิงึมงำมองตารางฝึก บันทึกสารพัดอย่างของตัวเอง
"ถึงจะได้คุณฟุคุสะเข้ามาเป็นผู้จัดการทีมอีกคนก็เถอะนะ แต่ดูเขาไม่ค่อยสนใจอะไรในทีมเลยนี่สิ"
ใช่...แม่เด็กใหม่ไม่ค่อยสนใจจะดูแลลูกทีมเท่าไหร่เลย ภาระทั้งหมดก็เลยท่วมหัวโมโมอิอยู่คนเดียว ก็เป็นถึงหลานผอ.นี่นะ แค่เข้ามาเฉยๆไม่คิดจะจริงจังอะไรอยู่แล้วละมั้ง แต่มีคนหนึ่งนะที่แม่เจ้าประคุณสนใจ
สวบ....
แขนยาวๆสีเข้มชื้นเหงื่อคล้องคอโมโมอิจากทางด้านหลัง
ปึก!....
มีอะไรมาเกยหัวอีกแล้ว
"อาโอมิเนะคุง~" =___=+
นี่ไงคนที่ที่แม่สาวคนนั้นสนใจ อาโอมิเนะ ไดกิ!
ร่างสูงๆชื้นเหงื่อเข้ามากอดคอโมโมอิเอาคางเกยหัวเธอ แถมยังทิ้งน้ำหนักลงมาอีก!
"หายไปไหนมา"
"ก็ไปปรึกษากับโค้ชเรื่องการฝึกซ้อมของพวกเด็กใหม่นะสิ แล้วซ้อมเสร็จแล้วรึไง"
"ขี้เกียจ คนเยอะ น่ารำคาญ"
เหตุผลมันก็เป็นซะอย่างนี้ ทุกสถานการณ์เลย!
"กลับกันเถอะ"
"แต่ฉันยังจัดตารางซ้อมของทุกคนไม่เสร็จเลย"
"ก็ให้ผู้ช่วยเธอทำซะสิ"
"ผู้ช่วย?"
"ยัยนั่น ไม่เห็นจะทำอะไรเลยนี่"
"เขาก็ทำนะ สังเกตอาโอมิเนะคุง แถมยังบันทึกซะละเอียดยิบเชียว"
"แค่ฉันคนเดียว? ต่อให้ทำสิบรอบก็ไม่มีประโยชน์หรอก"
"เดี๋ยวเถอะ! รักษาน้ำใจผู้หญิงบ้างสิยะ"
"ไม่ใช่เรื่องของฉันนี่"
"อาโอมิเนะ! หน็อยแก! ทุกคนเค้าซ้อมกันจนอ๊วกแตกแต่แกมาเกาะคุณโมโมอิอยู่แบบนี้นะเหรอ ไอ้ขี้เกียจนี่!"
กัปตันขี้วีนวากามัตสึมาแล้ว เสียงพี่ท่านนี่เล่นเอาเด็กใหม่หัวหดเป็นเต่า
แต่กับอาโอมิเนะมันก็แค่เสียงแมว ตะแง้วๆ ร้องหานมแม่
ร่างสูงชื้นเหงื่อยังกอดเพื่อนสาวจากด้านหลัง เกยคางบนหัวเธอท่าทีสบายๆไม่เกรงใจสายตาใคร
"กลับไปซ้อมเลยนะแก!"
"ไม่ล่ะ วันนี้ฉันกับซัทสึกิจะไปซื้อของกัน"
"หา?"
อาโอมิเนะคุง เดี๋ยวเถอะ!" โมโมอิแหวเข้าใส่ แต่ก็ได้รับกอดแน่นๆกว่าเดิมกลับมา
"ฉันจะไปซื้อรองเท้าใหม่ หรือว่าจะให้ฉันบาดเจ็บลงแข่งไม่ได้ ว่างายกัปตัน"
หันไปแขวะใส่คนอื่นเค้าอีกล่ะ=___="
"อะ โอ้ ก็ได้" กัปตันหน้าเจื่อนรับคำทันที ยังไงซะเอซก็สำคัญกับทีมมากนี่นะ
"แล้วก็นี่"
วืด!
ปั่ก!
แฟ้มจากมือโมโมอิถูกแย่งไปก่อนที่มันจะติดปีกลอยไปอยู่ในมือกัปตัน
"ให้ผู้จัดการคนใหม่ของพวกนายจัดการเอาเองละกัน"
พูดจบก็พาร่างบางหมุนตัวเดินออกไปจากโรงยิมทั้งๆที่ยังกอดคอเธออย่างนั้นล่ะ ต่อหน้าคนทั้งโรงยิมที่ชักอิจฉาขึ้นมาตงิดๆ
โดยเฉพาะพวกเด็กใหม่
"เอ่อ กัปตันครับ นั่นคือแฟนของรุ่นพี่อาโอมิเนะเหรอ"
หน่วยกล้าตายถามออกมาแล้ว
"ไม่รู้อะไรมากมายนักหรอก แต่สองคนนั้นเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กน่ะ"
"โธเอ๊ย แค่เพื่อนสมัยเด็กเหรอครับ โล่งอกไปที"
"โล่งกับผีสิ พวกนายถ้ายังรักชีวิตก็อย่าคิดไปยุ่มย่ามกับคุณโมโมอิเด็ดขาด"
"เอ๋? แค่เพื่อนสมัยเด็กรุ่นพี่อาโอมิเนะไม่น่าจะหวงนี่นา ขู่กันมากกว่ามั้ง"
ดูท่าเด็กใหม่ปีนี้มันจะหน้ามึนกว่าที่คิดซะอีกแฮะ 
"จริงๆเว้ย! อาโอมิเนะเอาพวกแกตายแน่!"
"ขนาดกัปตันวากามัตสึ อาโอมิเนะคุงยังไม่ละเว้นเลยนะ"
=____=+
เสียงๆหนึ่งแทรกเข้ามา
"ซากุระอิ แก๊!!!!!!!!!!"
"ขอโทษครับ ผมพูดตรงไปสินะ"
หนุ่มผมน้ำตาลหน้าหวานตอบกลับมา ตั้งแต่ขึ้นปีสองรู้สึกจะเลิกเป็นเจ้าเห็ดขอขมาแล้ว ดูน่านับถือกว่าคนเป็นกัปตันซะอีก

"เพื่อน....สมัยเด็ก เหรอ"
ร่างบางอีกคนยืนพึมพำอยู่อีกฝั่งหนึ่งของสนาม ตากลมโตมองไปที่ประตูที่เพิ่งมีคนเดินออกไป
อาโอมิเนะ ไดกิ เป็นผู้ชายที่เธอรู้สึกสนใจตั้งแต่วันแรกที่เจอเลย แต่ว่า...
เขาเป็นคนประหลาด นอกจากบาสเก็ตบอลแล้วก็ไม่เห็นจะสนใจอะไร สิ่งเดียวที่เขายอมก็คือโมโมอิ ซัทสึกิคนนั้น
ทั้งที่เธอเป็นแค่เพื่อนสมัยเด็ก 
แต่ช่างเถอะ ยังไงก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ คนอย่างฟุคุสะ เรนะ เมื่ออยากได้อะไรแล้ว ก็ต้องได้อย่างแน่นอน

_______________________________________________________________