fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

สุดท้าย...ทุกอย่างก็จบด้วยดี"อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!!!!~"เสียงร้องอย่างเจ็บปวดทรมานสนั่นหวั่นไหวออกมาจากห้องพยาบาลให้สมาชิกทีมโทโอที่อยู่ด้านนอกขนลุกเก้าสิบองศา"กะๆๆๆกัปตัน โค้ชทีมเซย์รินทำอะไรรุ่นพี่อาโอมิเนะน่ะ~""อ้อ หล่อนบอกว่าเป็นการรักษาร่างกายที่เสียศูนย์น่ะ หล่อนเคยทำให้ลูกทีมของหล่อนประจำ"O[___]O!!=___='''แน่ใจเหรอว่านั่นคือการรักษา.......อาโอมิเนะฟุบหน้ากับหมอนอย่างหมดแรง เจ็บเหนือบรรยาย จนเผลอคิดไปว่าตัวเองกำลังจะตายเพี้ยะ!"เอ้า! เสร็จแล้ว ทีนี้ก็นอนพักฟื้นให้ร่างกายปรับตัวสักชั่วโมง วันนี้นายไม่ต้องซ้อมกับคนอื่นเขาก็แล้วกัน อาโอมิเนะคุง""แฮ่กๆๆๆ~ อะ โอ้ว~""ให้ตายสิ! ทำอะไรไม่รู้จักคิดเลย ถ้าบาดเจ็บหนักกว่านี้ฉันช่วยไม่ได้นะจะบอกให้""คร้าบๆ~ ขอบคุณแล้วพอใจรึยัง เลิกสวดซะทีเหอะ""ว่าไงนะย๊า!!!" =[___]=+++"อ่าๆ คุณริโกะอย่าถือสาเลยค่ะ ตานี่ปากเสียเป็นงานหลักอยู่แล้วล่ะ"โมโมอิที่ยืนมองมาแต่แรกช่วยปรามก่อนจะเกิดสงคราม และเธอมั่นใจว่าอาโอมิเนะแพ้แน่"เอาเถอะ พักผ่อนซะ"ริโกะเดินออกไปก่อนตามด้วยโมโมอิ แต่ว่าหมับ!"หือ? อะไรน่ะไดจัง""อยู่ด้วยกันก่อนสิ""หา?""นะ""เฮ้อ~ก็ได้ๆ พักผ่อนซะ"สาวผมชมพูนั่งลงข้างเตียง อาโอมิเนะยังจับมือเธอไว้ไม่ปล่อย นึกถึงตอนที่เธอเจอเขาเป็นคนแรก นึกไม่ถึงเลยจริงๆว่ายัยนี่จะกล้าออกจากค่ายไปตามหาเขาบนเขา ถ้าบางทีไม่ได้โชคดีอย่างนี้ ถ้าเธอเกิดเป็นอะไรไปเพราะตามหาเขา เขาจะทำยังไง"ไดจัง...นี่ไดจัง?""อะ!....""ไม่หลับเหรอ""อะ โอ้ว""งั้นดื่มอะไรหน่อยมั้ย ฉันไปเอาให้""ไม่เอา ฉันจะนอนแล้ว"อาโอมิเนะหลับตาลง ถ้าเป็นปกติเขาคงหลับได้แบบไม่สนใจอะไรแต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไรสิน่า ไม่อยากหลับตาลงเลยสุดท้ายก็ต้องแพ้ร่างกาย"หลับแล้วสินะ งั้น...เดี๋ยวจะไปหาอะไรมาไว้ให้กินตอนตื่นนอนก็แล้วกัน"มือบางค่อยๆละจากและเดินออกไปอย่างเงียบเชียบสายตาคู่หนึ่งมองร่างที่นอนนิ่งอยู่ในห้องพยาบาลเพียงลำพัง รอเวลาที่ร่างโปร่งนั้นใกล้ตื่นจึงเดินเข้าไปใกล้ๆอาโอมิเนะ ไดกิ ผู้ชายที่ภายนอกหยาบโลน เลื่อยเปื่อยไปวันๆ แต่ความจริงแล้วเขาเป็นสุภาพบุรุษกว่าอาคาชิ เซย์จูโร่ซะอีก"รุ่นพี่ ให้โอกาสเรนะเองนะ..."หัวใจที่เคยนิ่งสงบมานานมันเต้นกระตุกขึ้นอย่างแปลกประหลาดตั้งแต่ตอนที่มือแกร่งยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ แล้วจะเป็นไรมั้ยถ้าหากจะปล่อยให้มันเต้นแรงกว่าเดิม โอกาสนี้คงหาไม่ได้อีกแล้ว ถ้าได้คนๆนี้มาไว้ข้างกาย อาจจะทำให้เรนะลืมอาคาชิ เซย์จูโร่ไปเลยก็ได้ แล้วโมโมอิ ซัทสึกิ....ช่างสิ เธอเป็นแค่เพื่อนสนิท อีกอย่าง ดูเหมือนว่าเธอจะชอบคุโรโกะ เท็ตสึยะมากกว่า แต่ ถึงเธอจะชอบหรือไม่ชอบใครมันก็ไม่เห้นจะเกี่ยวกับเรนะเลยนี่นา เรนะสนใจรุ่นพี่อาโอมิเนะ และต้องการให้รุ่นพี่อาโอมิเนะเป็นของเรนะ แค่นั้นก็พอแล้ว  อาโอมิเนะลืมตาตื่น รู้สึกเหมือนมีใครฟุบอยู่ข้างเตียง และเมื่อมองเห็น สิ่งที่ไม่เคยคิดถึงมาก่อนก็ถึงกับสะดุ้งรีบลุกขึ้นทันที"ยัยนี่มาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย""อะ อืม...รุ่นพี่อาโอมิเนะ ตื่นแล้วเหรอคะ""เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง""ก็...คือ รุ่นพี่โมโมอิให้ฉันมาเฝ้าน่ะค่ะ""โกหก""!!!"คำตอบที่สวนกลับมาเด็ดขาดจนเรนะแอบสะดุ้งหน่อยๆ ผู้ชายคนนี้จะไม่เชื่อใจใครเลยรึไงนะ"อ่า...ช่างเถอะ โทษที ฉันจะไปละ""ระรุ่นพี่!""หา?""เอ่อ ฉันมีเรื่องจะสารภาพ...ค่ะ"เด็กสาวผมม่วงหน้าขึ้นสี ก้มมองเท้าตัวเองอยู่อย่างนั้น"มีอะไรล่ะ""ฉัน...ชอบรุ่นพี่ค่ะ""หะ?" O__O!เงียบ...แล้วก็เงียบ แม้แต่เสียงลมพัดเบาๆก็ยังได้ยิน"เธอพูดเรื่องอะไร""ฉันชอบรุ่นพี่ค่ะ""ชอบฉัน?""ค่ะ"ความจริงก็มีคนมาบอกว่าชอบอยู่ มันเป็นเรื่องปกติของพวกนักเรียนหญิงที่ปลื้มคนเก่ง และอาโอมิเนะก็เมินเฉยเหมือนเป็นเรื่องปกติของคนที่ไม่ได้ชอบอะไร"โทษ ที...""ฉันยังไม่ได้ขอคำตอบค่ะ!""เหะ?" ตรูยังไม่ได้อ้าปากเลยนะเว้ย!! ยัยเด็กบ้านี่!"ฉันชอบรุ่นพี่ แล้วก็อยากให้เรารู้จักกันมากกว่านี้ค่ะ เพราะฉะนั้น..."".........."อาโอมิเนะเงียบ มองใบหน้าที่ก้มต่ำของเด็กสวผมม่วงจะอะไรก็เถอะ แต่เขาไม่ได้ชอบเธอเพราะคนเดียวที่อาโอมิเนะชอบก็คือ..."อะเระ? โมโมจจิ ทำอะไรอยู่น่ะ"เฮือก!!! อย่าบอกนะว่า เธออยู่ตรงนั้น!!!อาโอมิเนะลุกตรงดิ่งไปที่ประตู จังหวะเดียวกับคิเสะที่เดินเข้ามา"อ้าว อาโอมิเนจจิตื่นแล้วเหรอ""เมื่อกี้นายคุยกับซัทสึกิเหรอ""ก็นะ ตอนนี้วิ่งไปไหนแล้วไม่รู้สิ ว่าแต่มีอะไรเหรอ""เปล่า ไม่มีอะไร""อ่าเระ? นั่นผู้จัดการทีมโทโอไม่ใช่เหรอฮะ โค้ชของคุณตามหาตัวอยู่นะ เด็กดีไม่ควรอู้งานนะฮะ"^__^เรนะเกลียดใบหน้ายิ้มแย้มแบบนี้ไม่ชอบเลย...โมโมอินั่งเงียบๆมันเงียบจนวังเวง"โมโมอิซัง...โมโมอิซัง""อะ! เท็ต! เท็ตสึคุง!""เป็นอะไรรึเปล่าครับ ผมเรียกตั้งนานแล้ว""มะ ไม่มีอะไรจ้ะ ว่าแต่ เท็ตสึคุงไม่เป็นไรแล้วเหรอจ๊ะ"ตาสีชมพูมองใบหน้าหวานของชายหนุ่มร่างบอบบางที่ตอนนี้มีผ้าพันแผลพันรอบศีรษะ"ครับ โชคดีที่อาโอมิเนะช่วยเอาไว้ ไม่อย่างนั้นผมคงแย่""อย่างนั้นเหรอ""ไม่อยู่เฝ้าอาโอมิเนะคุงเหรอครับ""ทำไมฉันต้องอยู่เฝ้าตานั่นด้วยล่ะ""ก็เป็นเรื่องปกตินี่ครับ""อาโอมิเนะคุงไม่ใช่เด็กแล้วนะ เท็ตสึคุง ""มีอะไรไม่สบายใจเหรอครับ""!!"ใช้เนตรราชันย์มองคนอื่นอีกแล้วสิ เท็ตสึคุงนะเท็ตคุง บางครั้งฉันก็ไม่ค่อยชอบนิสัยแบบนี้ของเธอเหมือนกันนะ"เล่าให้ฟังได้นะครับ""น่าๆ ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ""ครับ....""......ไม่มีอะไรหรอก"เสียงแผ่วเบาลงเรื่อยๆจนถูกกลืนหายไป ความเงียบก็กลับมาเยือนอีกหนไม่คิดมาก่อนว่าเรนะจะชอบอาโอมิเนะ เพราะมาได้จังหวะเหมาะเลยได้เห็นช่วงเวลาที่เด็กสาวสารภาพความในใจกับอาโอมิเนะไม่รู้เพราะอะไร แต่ช่วงเวลานั้นโมโมอิขยับตัวไปไหนไม่ได้เลยทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของเธอเลยซักนิด........ไม่สิ ไม่ใช่แบบนั้นไม่ใช่....เจ็บ....มันเจ็บแปลกๆที่อกซ้าย"เย็นแล้ว กลับแคมป์กันเถอะครับ""อื้อ"ปึก!"โมโมอิซัง?"ศีรษะทุยโน้มไปซบกับแผ่นหลังชายหนุ่มที่ออกเดินนำหน้าคุโรโกะยืนนิ่งไม่ได้ถามอะไร แค่เอี้ยวหน้าน้อยๆมองร่างบางที่ยืนซบหน้าสองมือกุมเสื้อด้านหลังของเขาเต็มกำมือ"ขอโทษนะเท็ตสึคุง แต่ว่าฉัน....""ไม่เป็นไรครับ"สังเกตนิดเดียวก็รู่ว่าเธอสั่นสะท้านเหมือนเก็บกดอะไรเอาไว้มากมาย แค่เธอไม่ระบายมันออกมาเหมือนเด็กแค่นั้นเอง แวบหนึ่งที่คุโรโกะมองเห็น แผ่นหลังไวๆของอาโอมิเนะก็พอเดาออกว่าเกิดอะไรขึ้นเห็นแล้วก็นึกเห็นใจสองคนนี้จะไปกันรอดรึเปล่านะ.........._____________________________________________________to be continued.......