fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

ที่นี่...ที่ไหน
สนามเด็กเล่นเหรอ...
ไม่ใช่...นี่มันแค่ลานกว้าง ไม่มีอะไรนอกจากสีขาวกับหมอกจางๆ

"รอเดี๋ยวสิ โอ่ย!!!"

"เสียงนี้มัน ไดจัง?"
โมโมอิมองหาที่มาของเสียง ที่นี่ที่ไหนเธอยังไม่รู้เลย ได้ยินเสียงของอาโอมิเนะ แต่ก็ไม่รู้ว่ามาจากทางไหน
"ไดจัง...หรือว่าเราจะหูฝาดนะ..."

"รอเดี๋ยวสิ โอ่ย!!! อย่าเพิ่งไป!"
วูบ!
"อ๊ะ! ไดจัง"
มองเห็นแผ่นหลังอยูลิบๆ เพราะความคุ้นเคยโมโมอิจำได้ว่านั่นคืออาโอมิเนะ ไดกิ ว่าแต่เขากำลังวิ่งตามใครอยู่นะ
คนๆนั้นที่โมโมอิเห็นแค่แผ่นหลัง
เป็นผู้หญิงที่กำลังเดินไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจหันกลับมามองอาโอมิเนะที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามหลังเลยแม้แต่น้อย
เธอคือใครกันนะ
หรือจะเป็น....คนที่อาโอมิเนะชอบ

"ได...จัง"
พรึ่บ!  O__O!
เหมือนถูกกระชากขึ้นมาจากความอึดอัด ร่างของโมโมอิถึงกับเบาโหวง
"อ๊ะ! อะไรกันเนี่ย ฝัน...เหรอ"

เสียงหวานสั่นพล่าเมื่อรู้ตัวว่าเมื่อกี้คือความฝัน
นาฬิกาบอกเวลา 5โมงเย็น
ไม่อยากเชื่อเลยว่าโมโมอิจะหลับในห้องเรียน
ตอนนี้ไม่มีนักเรียนคนอื่นเหลืออยู่ในห้องแล้ว
"จริงสิ! ชมรม!"
พรึ่บ!
ร่างบางลุกลี้ลุกลนเก็บแฟ้มบันทึกการฝึกซ้อมที่เพิ่งวิเคราะห์เสร็จพร้อมกับกระเป๋านักเรียนวิ่งออกไปจากห้อง
ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างแล้วเนี่ย แล้วอาโอมิเนะจอมขี้เกียจจะมาซ้อนรึยัง
ลองไปดูที่ดาดฟ้าหน่อยดีกว่า ถ้าเจอต้องลากคอลงซ้อมให้ได้เลย!

ท้องฟ้าเปลี่ยนสียามเย็น เป็นสีแดงอ้มส้ม
มองทีไรก็ไม่เคยเบื่อ
ร่างสูงยาวสวมชุดนักเรียนไม่เรียบร้อยนอนหนุนแขนแผ่หลาอยู่บนหลังคาของดาดฟ้า เหมือนเฝ้ารออะไรซักอย่าง
ใช่ อาโอมิเนะกำลังรอ รอว่าเมื่อไหร่เจ้าของเสียงแว้ดๆจะมาสวดกรอกหูและลากเขาไปซ้อมเหมือนทุกที
แต่วันนี้มันดูแปลกไปรึเปล่านะ
หวังว่ายัยนั่นคงไม่คิดทำอะไรพิเรนทร์ๆอีกนะ=___='' ชอบรวมหัวกับเจ้ากัปตันนั่นแกล้งเขาซะจนมุม

(เผาหนังสือโป๊น่ะเหรอ สมควรอยู่นะ ^___^)

แกร๊ก!

มานั่นแล้วเหรอ
"อ้า! มาอยู่ที่นี่จริงๆด้วย รุ่นพี่อาโอมิเนะ"
"!!!!" เสียงนี้มัน! ไม่ใช่ซัทสึกิ"
อาโอมิเนะผุดลุกอย่างไว มองสาวผมสีม่วงที่เยี่ยมหน้าขึ้นมา
"เธอมาทำอะไรที่นี่"
"ก็มาตามรุ่นพี่ไปซ้อมไงคะ"
"....ซัทสึกิใช้เธอมารึไง"
ไม่มีใครรู้ว่าอาโอมิเนะอยู่ที่ไหนนอกจากโมโมอิ และไม่มีใครสนใจตามหาอาโอมิเนะนอกจากโมโมอิเหมือนกัน มันเป็นแบบนั้นมาตลอด แต่ทำไมตอนนี้
"ไม่ใช่หรอกค่ะ เรนะมาเอง เห็นพี่ซัทสึกิเหนื่อยๆก็เลย..."
"คราวหน้าไม่ต้อง"
"เอ๊ะ"
"เปล่า ไม่มีอะไร"
อาโอมิเนะปิดปากและโดดทีเดียวลงมาจากหลังคาก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าลงบันไดไปโดยไม่สนใจอะไร

เหนื่อยที่ต้องตามฉันแล้วเหรอ ซัทสึกิ....

"รุ่นพี่ รอเรนะด้วยสิคะ"

ทุกอย่างสะท้อนอยู่ในดวงตาสีใสของร่างบางที่ยืนเงียบๆอยู่ด้านหลังของประตู
โมโมอิกำลังจะไปปลุกอาโอมิเนะจริงๆ แต่พอเห็นว่าเรนะชิงตัดหน้ามาก่อนก็เลยหยุดมองอยู่เงียบๆ
"เฮ้อ~ ไหนๆตานั่นก็ยอมไปซ้อมแล้ว เราเองก็ต้องรีบเหมือนกัน"
ถอนหายใจทีหนึ่งก็เดินตรงไปที่โรงยิมทันที

และตั้งแต่เย็นวันนั้น โมโมอิก็เห็นการเปลี่ยนแปลงของอาโอมิเนะ
เขามาซ้อมตรงเวลา ไม่อู้
นั่นมันก็ดี แต่ทำไมนะ สายตาที่เขามองโมโมอิมันถึงแปลกไป

"นี่คือรายละเอียดของการเข้าค่ายฝึกซ้อม ฝากจัดการต่อด้วยนะคุณโมโมอิ เรื่องสถานที่ก็เลือกได้ตามที่คุณโมโมอิเห็นว่าเหมาะแล้วกัน"
โค้ชโทโอมอบหมายงานให้โมโมอิในการประชุม
"แล้วฉันต้องทำอะไรบ้างคะโค้ช"
"อ้อ คุณฟุคุสะก็เป็นผู้ช่วยคุณโมโมอิไปก่อนก็แล้วกัน"
"อะ...ค่ะ"
ถึงจะเก่งรอบด้านยังไง โค้ชก็ยังไว้ใจโมโมอิมากกว่า มันทำให้เรนะไม่ค่อยพอใจขึ้นมาแล้วสิ
"จริงสิ คุณโมโมอิ"
"ค่ะโค้ช"
"การเข้าค่ายครั้งนี้ไม่ได้มีแค่โรงเรียนของเราหรอกนะ ยังไงฝากวิเคราะห์ข้อมูลของทีมอื่นด้วยล่ะ"
"ค่ะ"

ไม่ได้มีแค่โรงเรียนโทโอ งั้นเหรอ.... ท่าทางจะเป็นการเข้าค่ายที่สนุกนะ

แต่จะไปที่ไหนดีนะ ทะเล หรือว่าภูเขา


"อย่างที่บอกไป พวกเราจะไปเข้าค่ายเก็บตัวฝึกซ้อมกันที่ภูเขา แล้วก็ต่อด้วยทะเล ทุกคนเตรียมตัวกับสัมภาระมาให้พร้อมด้วย"
เสียงกัปตันประกาศต่อหน้าลูกทีมที่ยืนเรียงหน้ากระดาน
พอได้ยินคำว่าทะเลหลายคนก็มองโมโมอิตาประกาย
ทะเล...นั่นสินะ ทะเลก็ต้องคู่กับชุดว่ายน้ำ
พอรู้ว่าถูกมอง โมโมอิจึงส่งยิ้มหวาน แต่มันไม่ใช่ความหวานแบบไร้เดียงสาหรอกนะ
"มีอีกเรื่องที่ฉันต้องแจ้งให้พวกคุณรู้นะคะ กัปตัน ฝากด้วยค่ะ"
ม้วนกระดาษม้วนใหญ่ถูกยื่นมาให้กัปตันทีมนำไปกางบนไวท์บอร์ด และเมื่อทุกคนได้เห็นก็ถึงกับอ้าปากค้างตาแทบถลนออกมาจากเบ้า
แม้แต่กัปตันก็ไม่เว้น
O[____]O!!!
=_____='''
TT____TT~
"มะ โมโมอิ"
"คะ"^___^
"แน่ใจเหรอว่านี่มันโปรแกรมฝึก"
"ค่ะ เป็นโปรแกรมฝึกที่ดีมาก ฉันวิเคราะห์จากโปรแกรมฝึกของเซย์เมื่อสองปีก่อน และนำมาปรับให้เข้ากับทีมเรา นี่คือสิ่งที่ทำให้เซย์รินในยุคนั้นก้าวกระโดดจนเข้าสู่รอบชิงของอินเตอร์ไฮ นี่คือส่วนหนึ่งของโปรแกรมฝึกที่ฉันปรับเปลี่ยนให้เข้ากับสรีระและความสามารถของโทโอแล้วค่ะ"
"คะ ครึ่งหนึ่งของเซย์รินน่ะเหรอ"
"ค่ะ"
นี่มันนรกชัดๆ!!!!!Q{____}Q!!!
พวกที่ฝันถึงชุดว่ายน้ำบนเรือนร่างสะโอดสะองของแม่สาวผมชมพูมีอันต้องช็อกจนบางคนกลายเป็นรูปปั้นไปเรียบร้อย

"กำหนดเข้าค่ายอีกสองวัน สามวันที่ภูเขาและสี่วันที่ทะล ขอให้ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม รักษาสุขภาพของตัวเองให้แข็งแรงพร้อมสำหรับโปรแกรมฝึกนะคะ"
อธิบายเสร็จสรรพ โมโมอิก็เดินไปข้างสนามจัดการวิเคราะห์ข้อมูลของลูกทีมต่อ

"คนอะไรน่ากลัวชะมัด เห็นว่าน่ารักหรอกนะ"
"กะจะเอาพวกเรารากเลือดเลยสินะเนี่ย"

"ถ้าไปพอใจก็ออกไปสิ"
เสียงทุ้มฟังดูหงุดหงิดแทรกกลางเข้ามา ทำให้สมาชิกชมรมที่กำลังนินทากันอยู่ถึงกับขนลุกรีบกระเจิงไปคนละทาง
ดวงตาสีเข้มมองไปยังข้างสนาม ดูเธอจะตั้งใจกับการวิเคราะห์ของเธอมากทีเดียว

เลิกเรียน
"ฝนตกอีกแล้วเหรอเนี่ย แบบนี้เข้าค่ายที่ภูเขาจะเป็นไรมั้ยนะ"
โมโมอิบ่นอุบอิบคนเดียว มองสายฝนพรำๆที่ตกลงมาในค่ำคืนมืดๆ
RRRRRRRRRR~~~
"หืม... ไดจัง? มีอะไรเหรอ"
(นอนแล้วเหรอ)
"ยัง"
(ทำอะไรอยู่ ไม่รีบนอนเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ตื่นสายหรอก)
"หืม...วันนี้มาแปลกนะ ปกติไดจังจะนอนแล้วนี่นา"
(ฉันนอนไม่หลับ)
"เอ๊ะ?"
(ฝันร้าย...)
เสียงอาโอมิเนะดูเหนื่อยๆ โมโมอิชักกังวลแล้วสิ
"ไดจัง?"
(อ่า...ไม่มีอะไร ราตรีสวัสดิ์ ซัทสึกิ)
"อืม..."
ปึด!
สายถูกตัดไปแล้ว
"อะไรของเขานะ"

......
..........
เข้าค่ายที่ภูเขา
ในที่สุดรถบัสก็พาลูกทีมโทวโอมาถึงที่หมาย อากาศดีกว่าที่คิด แต่เชื่อเถอะว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ชื่นชมบรรยากาศหรอก เพราะพวกเขาเตรียมตัวมาเพื่อรับการฝึกนรกต่างหาก
"เอาล่ะ เอาของไปเก็บที่ๆตัวเองพักซะ เราจะเริ่มฝึกกันพรุ่งนี้เช้า"
"ครับ!!!"
ลูกทีมโทโอเดินผ่านที่โรงฝึก และต้องหยุดชะงักเมื่อมีบางอย่างพุ่งออกมาจากโรงยิมที่พวกเขากำลังผ่าน
ฟึ่บ!
"หยุดเดี๋ยวนี้นี้นะไอ้เว๊ร!!!!!"O[___]O!!!
"เรื่องสิ!!!!" =___=
"คุโรโกะ!!!!!!!!!!!!!!"[] [___] []+++
"เห้ย! พวกนายรอผมด้วยสิฮะ!!!!!!">{~}<

= [___]=!!!
อะไรแว่บๆ
"ดูท่าจะไม่มีแค่ทีมเราที่มาเข้าค่ายนรกนี่นะ"
"ค่ะ!" ^___^
โมโมอิยิ้มหน้าบาน อาโอมิเนะลอบถอนหายใจหน่อยๆ
ก็กะแล้วล่ะว่ายัยนี่ไม่มีมีทางทำอะไรน้อยๆหรอก

สรุปแล้ว การเข้าค่ายนี้ก็มีโทวโอ เซย์ริน ไคโจว แล้วก็ชูโตคุ และทั้งสี่ทีมต้องซ้อมร่วมกัน
และโชคดีเหลือหลายที่การเข้าค่ายครั้งนี้มีคางามิรับอาสาเป็นพ่อครัวเอง ไม่อย่างนั้นเหล่าลูกทีมชั้นยอดทั้งหลายคงต้องคลานเข้าโรงพยาบาลแน่ๆ
"อาโอมิเนจจิ มาวันออนวันกัน!"
"เอาสิ"
"นายนายสองคนอย่าหักโหมมากล่ะ พรุ่งนี้ต้องซ้อมกันอีกเยอะ!"
กัปตันทีมของทั้งคู่บอกลูกทีมของตัวเอง
ตึ้งๆๆ!!
แต่พอหันไปอีกคอร์ดหนึ่ง
"อื้อหือ คึกกันจั๊ง"
มิโดริมะกับคุโรโกะกำลังดวลกัน ตัวต่อตัว
"หายากนะเนี่ย สองคนนั่น"
"นั่นสิ คุโรโกะพัฒนาแบบก้าวกระโดดเลยแฮะ มิสไดเร็คชั่นเอย อิกไนต์พาสเอย ไดร์ฟ์นั่นอีกน่ากลัวสมกับที่เป็นแฟนธ่อมคนที่หกของทีมปาฏิหาริย์จริงๆ"

บทสนทนาทั้งหลายแหล่ที่เรนะบังเอิญมาได้ยิน มีแต่มุ่งไปที่คนตัวเล็กผมสีฟ้านั่นหมดเลย
ตอนนี้เรนะซึ้งแล้วว่าคุโรโกะน่ากลัวขนาดไหน
การเล่นที่ผิดไปจากตำราบาสเก็ตบอลทั่วไป กับออร่าที่แผ่ออกมาจากคนร่างเล็กนั่น เรนะไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

ตุบๆๆ...
บอลสีส้มกลิ้งไปหยุดอยู่แทบเท้าของเรนะ
ตามมาด้วยคุโรโกะที่ตามมาจะเก็บมันคืน
เรนะเก็บบอลขึ้นมาและยื่นให้คุโรโกะ โอกาสเหมาะที่เรนะจะขอโทษเรื่องวันนั้น ถึงแม้จะไม่อยากก็เถอะ
"ขอบคุณมากครับ"
"คือ....เรื่องวันนั้น ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ"
"ไม่เป็นไรครับ"
คุโรโกะตอบทันควันและเดินกลับเข้าไปในสนามทันที  แต่ก็ยังอยู่ในสายตาของเรนะ คุโรโกะถูกใส่ใจจากคนรอบข้างเสมอเลย
ช่างเถอะ...
"เท็ต!!! สึ!! คุงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!"
เหะ?O___O!
เสียงนี้....
เฟี้ยว!
=*=''
บางอย่างวิ่งผ่านเรนะเข้าไปในโรงยิม และทันใดนั้น
"อั๊ก!"
โครมมมมมมม!!!!
พอมองเข้าไปก็ถึงบางอ้อ
"มะ โมโมอิซัง~ กรุณาลุกก่อนเถอะครับ"
"หืม~ เท็ตสึคุงคิดถึงจังเลย เมื่อวานยังไม่ได้ทักทายกันเลยน้า~"
"ลุกได้แล้วซัทสึกิ"
อาโอมิเนะไม่พูดเปล่า คว้าแขนเพื่อนสาวกระชากลุกขึ้นก่อนจะดึงเธอออกให้ห่างคุโรโกะ
ท่าทางแบบนี้ทุกคนเพิ่งจะเคยเห็น
"อะไรเล่า ไดจังก็"
"ยังจะมาอะไรอีก"
"น่าๆ โมโมจจิไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย"
"เงียบเลย คิเสะ"
"ไดจังเป็นอะไรไปเนี่ย"
"ฉันหิวแล้ว"
อาโอมิเนะบอกปัดๆ
ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ เขาไม่ชอบใจที่เห็นโมโมอิกอดคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ทุกวันทุกทีมต้องวอร์มอัพด้วยการวิ่งไล่จับบนเขา
"ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!! วันนี้แกเสร็จฉันแน่คิเส่!!!!!!!!!!!"
"ไม่มีทาง!!!!!!!"
"ดวงนายวันนี้มันซวย ฉันต้องชนะ!!!!!!!!!"
"ชาติหน้าตอนบ่ายๆเหอะไอ้แว่น!!!"
"คางามิ!!!!!!!!!!!!!!!"
=__=
v____v
คิดถูกคิดผิดนะที่ให้เจ้าพวกนี้มาเจอกัน / โค้ชของแต่ละทีมคิดหนักนิดหน่อย
ถ้าไม่มีอะไรน่าห่วงก็ดีหรอกนะ.....

"อาโอมิเนะคุง"
"เฮือก! มาเมื่อไหร่วะ!" o[___]o!
"เมื่อวาน เป็นอะไรรึเปล่าครับ"
"หา?"
"ดูท่าทางนายไม่ค่อยสบอารมณ์เลยนะ"
"มะ ไม่มีอะไรนี่"
"เรื่องโมโมอิซังเหรอครับ"
"พูดบ้าอะไรไม่รู้เรื่องเฟร้ย! ไปล่ะ"
แปะ!
"นายแพ้แล้ว อาโอมิเนะคุง"
=____=++++เท็ตสึ!!!!!! ฉันอยากบีบกะโหลกแกให้แหลกจริงๆ!
"กลับกันได้แล้วล่ะครับ"
"เออ"
แปะ...
"อื๋อ?" =__=
แปะๆๆ ซ่าาาาาาาาาาาา!!!!!
ฝน! มาตกหาสวรรค์วิมานอะไรเอาตอนนี้เนี่ยยยยยยยยยยยยยย!!!
"เร็วเข้า หาที่หลบ!"
"ครับ!"
พรืด!!!
"อ๊ะ!"
"เท็ตสึ!!!!"
....................
......................
"อะไรนะ! อาโอมิเนะกับคุโรโกะหายไปเหรอ!"
"หาทั่วแล้ว ไม่เจอ ไม่แน่อาจจะติดฝนอยู่บนเขาก็ได้"
"หนักใช่เล่นนะ"
"ทำไงดี"
ทุกคนช่วยกันหาทาง หากแต่บางคนหรือสองคนเริ่มอยู่ไม่สุขแล้วตอนนี้
"ไดจัง...."
........
...........
"เท็ตสึ! โอ่ย!!! ตื่นสิ เท็ตสึ!"
"อึก! แค่กๆ!"
ร่างเล็กง้องุ้มไอค่อกแค่กสำลักน้ำออกมา
อาโอมิเนะหายใจโล่งอก นึกว่าจะเสียเพื่อนตัวเล็กไปซะแล้ว
"อาโอมิเนะคุง ที่นี่ที่ไหนครับ"
"ไม่รู้สิ เราถูกน้ำพัดมาถึงไหนไม่รู้"
"ขอโทษนะครับ เพราะผมแท้ๆ"
โป๊ก!
มะเหงกใหญ่ๆปะทานลงบนปอยผมสีฟ้าที่เปียกลู่แนบลำคอซะทีหนึ่งพอเบาะๆ ถ้าตอนนั้นอาโอมิเนะไม่ช่วยคุโรโกะที่พลัดตกน้ำเชี่ยวๆนั่น ป่านนี้คนตัวเล็กอาจจะไม่ได้อ้าปากพูดแล้วก็ได้ แม่น้ำไหลเชี่ยวพัดเอาเขาสองคนมาไกลพอตัวอยู่ ดีที่อาโอมิเนะตั้งสติคว้าร่างเล็กได้และตะเกียกตะกายหาที่เกาะปีนขึ้นฝั่งได้
แต่มันเป็นความบ้าระห่ำแบบไม่ได้ตั้งใจดีแท้
ฝนเริ่มซา ฟ้าเริ่มใส แต่ร่างกายทั้งคู่ก็ยังเปียกปอน เปื้อนโคลนมอมแมม
"หาทางกลับกันเถอะ"
"นั่นสิครับ อึ้ก!"
"เป็นอะไรไป อุ๊บ!"
รู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาที่หัวเข่ากับข้อเท้า เจ็บจนชา มองดุดีๆแล้ว คุโรโกะหัวแตกนี่นา หวังว่าคงไม่เจ็บที่ไหนอีกนะ
"อาโอมิเนะคุง เลือดนายไหล"
"นายเองก็ด้วยแหล่ะน่า"
"นายขาเจ็บสินะ"
"เรื่องเล็ก แต่ฉันคงแบกนายขึ้นไปทางเดิมไม่ไหว"
"ขาผมไม่ได้เจ็บนี่นา อาโอมิเนะคุงพอจะเดินไหวมั้ยครับ"
"ก็น่าจะไหวอยู่"
ร่างสูงพยายามลุกใช้มือยันต้นไม้ใกล้ๆพยุงตัวแต่แล้ว
ตุ้บ!
"อาโอมิเนะคุง!"
"ไม่ไหว"
ความเจ็บบวกกับความหนาวมันแทบจะกลายเป็นตะคริว
"นายไปก่อนเถอะ เท็ตสึ แล้วค่อยบอกคนอื่นมาช่วย"
"ไม่เอาดีกว่าครับ"
"จะอยู่อย่างนี้รึไง"
"ทุกคนคงกำลังตามหาเราอยู่แน่ครับ อีกอย่าง ถ้าผมทิ้งอาโอมิเนะไปแล้วเกิดมีสัตว์ป่ามาคาบนายเข้าไปกินจะว่ายังไง"
"พูดยังกะแกมีปัญญาไล่มันไปงั้นแหล่ะ!!!" ={___}=++
ถ้ามีสัตว์ป่ามาจริงๆไม่เขมือบของหวานตัวเล็กนี่ก่อนเลยรึไง!
"ยังไงผมก็หนีทัน"
"เท็ตสึ!!!!~"
"อยู่เงียบๆจะดีกว่านะครับ เผื่อมันมาจริงผมไม่ช่วยนะ"
เงียบ! เงียบแล้วเว้ย! แต่ไม่ได้กลัวสัตว์ป่าที่ว่านะ แค่ยังไม่อยากเป็นบ้ากับคนจืดจางนี่ต่างหาก
"อาโอมิเนะคุง"
"อะไรอีกล่ะ"
"ชอบโมดมอิซังรึเปล่าครับ"
"อะ! พูดอะไร"
"บอกมาเถอะครับ"
"........."
"ไม่ตอบแปลว่าใช่สินะครับ"
"โอ่ย!.....เฮ้อ! ฉันเองก็ไม่รู้หรอก แค่รู้สึกแปลกๆ"
"ตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอครับ"
"นานแล้ว"
"อย่างนั้นเหรอครับ"
"แต่ยัยนั่นชอบนาย"
"ไม่ใช่หรอกครับ"
"หา?"
"ไม่ใช่หรอก...."
ใบหน้าของคนตัวเล็กเหม่อมองออกไปเบื้องหน้าเหมือนไม่ได้โฟกัสสิ่งใด
ความเงียบเข้ามาเยือนอีกครั้ง ทำให้อาโอมิเนะถอนหายใจไปด้วย
"ยัยนั่นเป็นคนเดียวที่หาฉันเจอ ไม่ว่าจะไปอยู่ไหน ยัยนั่นก็ตามติดฉัน...เหมือนเงา บางทีฉันคงจะชินกับมัน จนกระทั่งมีบางอย่างเปลี่ยนไป"
".....ผู้จัดการคนใหม่ น่ะเหรอครับ"
"ไม่รู้สิ แต่ฉันรู้สึกว่าซัทสึกิแปลกไป"
"ดูเหมือนเธอคนนั้นจะชอบอาโอมิเนะคุงนะครับ"
"ไม่มีทาง ฉันไม่ได้สนใจหล่อน"
"ถ้าไม่ได้สนใจก็ไม่น่าจะให้โอกาสตั้งแต่แรกจะดีกว่านะครับ"
"ฉันทำแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ไม่รู้สิครับ"
เขาทำอะไรงั้นเหรอ ทำอะไรที่เป็นการให้โอกาสยัยนั่นกัน ในใจของเขามีแค่ยัยเพื่อนสนิทคนเดียวจะมีใครได้นอกจากโมโมอิ ซัทสึกิ

ตุ้บ!
"เท็ตสึ!"
"มึนหัวจัง ขอพักซักหน่อยนะครับ"
"โอ่ยยย!!!"
ทำไงดี! อยู่อย่างนี้แย่แน่!
แซ่กๆๆ!!
เสียงนี้มัน มาจากพุ่มไม้!
อย่าบอกนะว่าเสือสิงห์กระทิงแรด!!
นี่จะต้องกลายเป็นอาหารสัตว์งั้นเหรอ นักกีฬาอย่างฉันต้องเป็นอาหารสัตว์งั้นเหรอ อนาถดีแท้!!!
ในใจตุ้มๆต่อมๆมองพุ่มไม้ที่ไหวแรงขึ้นเรื่อยๆ
จะออกมาแล้ว!
พลุ่บ!
O___O!!!!
สิ่งที่พุ่งออกมาจากพุ่มไม้ไม่ใช่สัตว์ป่า ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็น
"ซัทสึกิ!"
"แฮ่กๆๆ เจอตัวแล้ว ไดจัง"^___^

ร่างบางของสาวผมชมพูเปื้อนโคลนเป็นหย่อมๆ ผมรึก็เปียกลู่ชี้ฟู แต่ใบหน้าของเธอกับน้ำเสียงของเธอบอกได้ชัดเจนว่าดีใจแค่ไหนที่เจอเขา
สวบ!
"ดีจังเลยที่ปลอดภัย ดีจัง~"
วงแขนเล็กๆสวมกอดอาโอมิเนะทันที ลมหายใจร้อนๆของคนที่ออกแรงวิ่งฝ่าป่าเปียกชื้นมาหมาดๆยังรดต้นคออาโอมิเนะทำให้ใจอ่อนยวบลงไป
"ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไรหรอก ขอบใจนะ....ซัทสึกิ"
รู้แล้ว แค่นี้ก็รู้แล้ว มั่นใจเกินร้อยเลยล่ะ

ชอบ.......ชอบที่สุด!
_____________________________________________________________
to be continued..............