fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

สุดท้าย...ทุกอย่างก็จบด้วยดี

"อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!!!!~"
เสียงร้องอย่างเจ็บปวดทรมานสนั่นหวั่นไหวออกมาจากห้องพยาบาลให้สมาชิกทีมโทโอที่อยู่ด้านนอกขนลุกเก้าสิบองศา
"กะๆๆๆกัปตัน โค้ชทีมเซย์รินทำอะไรรุ่นพี่อาโอมิเนะน่ะ~"
"อ้อ หล่อนบอกว่าเป็นการรักษาร่างกายที่เสียศูนย์น่ะ หล่อนเคยทำให้ลูกทีมของหล่อนประจำ"
O[___]O!!
=___='''
แน่ใจเหรอว่านั่นคือการรักษา.......

อาโอมิเนะฟุบหน้ากับหมอนอย่างหมดแรง เจ็บเหนือบรรยาย จนเผลอคิดไปว่าตัวเองกำลังจะตาย
เพี้ยะ!
"เอ้า! เสร็จแล้ว ทีนี้ก็นอนพักฟื้นให้ร่างกายปรับตัวสักชั่วโมง วันนี้นายไม่ต้องซ้อมกับคนอื่นเขาก็แล้วกัน อาโอมิเนะคุง"
"แฮ่กๆๆๆ~ อะ โอ้ว~"
"ให้ตายสิ! ทำอะไรไม่รู้จักคิดเลย ถ้าบาดเจ็บหนักกว่านี้ฉันช่วยไม่ได้นะจะบอกให้"
"คร้าบๆ~ ขอบคุณแล้วพอใจรึยัง เลิกสวดซะทีเหอะ"
"ว่าไงนะย๊า!!!" =[___]=+++
"อ่าๆ คุณริโกะอย่าถือสาเลยค่ะ ตานี่ปากเสียเป็นงานหลักอยู่แล้วล่ะ"
โมโมอิที่ยืนมองมาแต่แรกช่วยปรามก่อนจะเกิดสงคราม และเธอมั่นใจว่าอาโอมิเนะแพ้แน่
"เอาเถอะ พักผ่อนซะ"
ริโกะเดินออกไปก่อนตามด้วยโมโมอิ แต่ว่า
หมับ!
"หือ? อะไรน่ะไดจัง"
"อยู่ด้วยกันก่อนสิ"
"หา?"
"นะ"
"เฮ้อ~ก็ได้ๆ พักผ่อนซะ"
สาวผมชมพูนั่งลงข้างเตียง อาโอมิเนะยังจับมือเธอไว้ไม่ปล่อย นึกถึงตอนที่เธอเจอเขาเป็นคนแรก นึกไม่ถึงเลยจริงๆว่ายัยนี่จะกล้าออกจากค่ายไปตามหาเขาบนเขา ถ้าบางทีไม่ได้โชคดีอย่างนี้ ถ้าเธอเกิดเป็นอะไรไปเพราะตามหาเขา เขาจะทำยังไง
"ไดจัง...นี่ไดจัง?"
"อะ!...."
"ไม่หลับเหรอ"
"อะ โอ้ว"
"งั้นดื่มอะไรหน่อยมั้ย ฉันไปเอาให้"
"ไม่เอา ฉันจะนอนแล้ว"
อาโอมิเนะหลับตาลง ถ้าเป็นปกติเขาคงหลับได้แบบไม่สนใจอะไร
แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไรสิน่า ไม่อยากหลับตาลงเลย
สุดท้ายก็ต้องแพ้ร่างกาย

"หลับแล้วสินะ งั้น...เดี๋ยวจะไปหาอะไรมาไว้ให้กินตอนตื่นนอนก็แล้วกัน"
มือบางค่อยๆละจากและเดินออกไปอย่างเงียบเชียบ

สายตาคู่หนึ่งมองร่างที่นอนนิ่งอยู่ในห้องพยาบาลเพียงลำพัง รอเวลาที่ร่างโปร่งนั้นใกล้ตื่นจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ

อาโอมิเนะ ไดกิ ผู้ชายที่ภายนอกหยาบโลน เลื่อยเปื่อยไปวันๆ แต่ความจริงแล้วเขาเป็นสุภาพบุรุษกว่าอาคาชิ เซย์จูโร่ซะอีก
"รุ่นพี่ ให้โอกาสเรนะเองนะ..."
หัวใจที่เคยนิ่งสงบมานานมันเต้นกระตุกขึ้นอย่างแปลกประหลาดตั้งแต่ตอนที่มือแกร่งยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ แล้วจะเป็นไรมั้ยถ้าหากจะปล่อยให้มันเต้นแรงกว่าเดิม โอกาสนี้คงหาไม่ได้อีกแล้ว ถ้าได้คนๆนี้มาไว้ข้างกาย อาจจะทำให้เรนะลืมอาคาชิ เซย์จูโร่ไปเลยก็ได้ แล้วโมโมอิ ซัทสึกิ....
ช่างสิ เธอเป็นแค่เพื่อนสนิท อีกอย่าง ดูเหมือนว่าเธอจะชอบคุโรโกะ เท็ตสึยะมากกว่า 
แต่ ถึงเธอจะชอบหรือไม่ชอบใครมันก็ไม่เห้นจะเกี่ยวกับเรนะเลยนี่นา เรนะสนใจรุ่นพี่อาโอมิเนะ และต้องการให้รุ่นพี่อาโอมิเนะเป็นของเรนะ แค่นั้นก็พอแล้ว  

อาโอมิเนะลืมตาตื่น รู้สึกเหมือนมีใครฟุบอยู่ข้างเตียง และเมื่อมองเห็น สิ่งที่ไม่เคยคิดถึงมาก่อนก็ถึงกับสะดุ้งรีบลุกขึ้นทันที
"ยัยนี่มาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย"
"อะ อืม...รุ่นพี่อาโอมิเนะ ตื่นแล้วเหรอคะ"
"เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
"ก็...คือ รุ่นพี่โมโมอิให้ฉันมาเฝ้าน่ะค่ะ"
"โกหก"
"!!!"
คำตอบที่สวนกลับมาเด็ดขาดจนเรนะแอบสะดุ้งหน่อยๆ ผู้ชายคนนี้จะไม่เชื่อใจใครเลยรึไงนะ
"อ่า...ช่างเถอะ โทษที ฉันจะไปละ"
"ระรุ่นพี่!"
"หา?"
"เอ่อ ฉันมีเรื่องจะสารภาพ...ค่ะ"
เด็กสาวผมม่วงหน้าขึ้นสี ก้มมองเท้าตัวเองอยู่อย่างนั้น
"มีอะไรล่ะ"
"ฉัน...ชอบรุ่นพี่ค่ะ"
"หะ?" O__O!

เงียบ...แล้วก็เงียบ แม้แต่เสียงลมพัดเบาๆก็ยังได้ยิน
"เธอพูดเรื่องอะไร"
"ฉันชอบรุ่นพี่ค่ะ"
"ชอบฉัน?"
"ค่ะ"
ความจริงก็มีคนมาบอกว่าชอบอยู่ มันเป็นเรื่องปกติของพวกนักเรียนหญิงที่ปลื้มคนเก่ง และอาโอมิเนะก็เมินเฉยเหมือนเป็นเรื่องปกติของคนที่ไม่ได้ชอบอะไร
"โทษ ที..."
"ฉันยังไม่ได้ขอคำตอบค่ะ!"
"เหะ?" ตรูยังไม่ได้อ้าปากเลยนะเว้ย!! ยัยเด็กบ้านี่!
"ฉันชอบรุ่นพี่ แล้วก็อยากให้เรารู้จักกันมากกว่านี้ค่ะ เพราะฉะนั้น..."
".........."
อาโอมิเนะเงียบ มองใบหน้าที่ก้มต่ำของเด็กสวผมม่วง
จะอะไรก็เถอะ แต่เขาไม่ได้ชอบเธอ
เพราะคนเดียวที่อาโอมิเนะชอบก็คือ...
"อะเระ? โมโมจจิ ทำอะไรอยู่น่ะ"
เฮือก!!! อย่าบอกนะว่า เธออยู่ตรงนั้น!!!
อาโอมิเนะลุกตรงดิ่งไปที่ประตู จังหวะเดียวกับคิเสะที่เดินเข้ามา

"อ้าว อาโอมิเนจจิตื่นแล้วเหรอ"
"เมื่อกี้นายคุยกับซัทสึกิเหรอ"
"ก็นะ ตอนนี้วิ่งไปไหนแล้วไม่รู้สิ ว่าแต่มีอะไรเหรอ"
"เปล่า ไม่มีอะไร"
"อ่าเระ? นั่นผู้จัดการทีมโทโอไม่ใช่เหรอฮะ โค้ชของคุณตามหาตัวอยู่นะ เด็กดีไม่ควรอู้งานนะฮะ"^__^
เรนะเกลียดใบหน้ายิ้มแย้มแบบนี้
ไม่ชอบเลย...

โมโมอินั่งเงียบๆ
มันเงียบจนวังเวง
"โมโมอิซัง...โมโมอิซัง"
"อะ! เท็ต! เท็ตสึคุง!"
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ ผมเรียกตั้งนานแล้ว"
"มะ ไม่มีอะไรจ้ะ ว่าแต่ เท็ตสึคุงไม่เป็นไรแล้วเหรอจ๊ะ"
ตาสีชมพูมองใบหน้าหวานของชายหนุ่มร่างบอบบางที่ตอนนี้มีผ้าพันแผลพันรอบศีรษะ
"ครับ โชคดีที่อาโอมิเนะช่วยเอาไว้ ไม่อย่างนั้นผมคงแย่"
"อย่างนั้นเหรอ"
"ไม่อยู่เฝ้าอาโอมิเนะคุงเหรอครับ"
"ทำไมฉันต้องอยู่เฝ้าตานั่นด้วยล่ะ"
"ก็เป็นเรื่องปกตินี่ครับ"
"อาโอมิเนะคุงไม่ใช่เด็กแล้วนะ เท็ตสึคุง "
"มีอะไรไม่สบายใจเหรอครับ"
"!!"
ใช้เนตรราชันย์มองคนอื่นอีกแล้วสิ เท็ตสึคุงนะเท็ตคุง บางครั้งฉันก็ไม่ค่อยชอบนิสัยแบบนี้ของเธอเหมือนกันนะ
"เล่าให้ฟังได้นะครับ"
"น่าๆ ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ"
"ครับ...."
"......ไม่มีอะไรหรอก"
เสียงแผ่วเบาลงเรื่อยๆจนถูกกลืนหายไป ความเงียบก็กลับมาเยือนอีกหน
ไม่คิดมาก่อนว่าเรนะจะชอบอาโอมิเนะ 
เพราะมาได้จังหวะเหมาะเลยได้เห็นช่วงเวลาที่เด็กสาวสารภาพความในใจกับอาโอมิเนะ
ไม่รู้เพราะอะไร แต่ช่วงเวลานั้นโมโมอิขยับตัวไปไหนไม่ได้เลย
ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของเธอเลยซักนิด
........ไม่สิ ไม่ใช่แบบนั้น
ไม่ใช่....
เจ็บ....มันเจ็บแปลกๆที่อกซ้าย
"เย็นแล้ว กลับแคมป์กันเถอะครับ"
"อื้อ"
ปึก!
"โมโมอิซัง?"
ศีรษะทุยโน้มไปซบกับแผ่นหลังชายหนุ่มที่ออกเดินนำหน้า
คุโรโกะยืนนิ่งไม่ได้ถามอะไร แค่เอี้ยวหน้าน้อยๆมองร่างบางที่ยืนซบหน้าสองมือกุมเสื้อด้านหลังของเขาเต็มกำมือ
"ขอโทษนะเท็ตสึคุง แต่ว่าฉัน...."
"ไม่เป็นไรครับ"
สังเกตนิดเดียวก็รู่ว่าเธอสั่นสะท้านเหมือนเก็บกดอะไรเอาไว้มากมาย แค่เธอไม่ระบายมันออกมาเหมือนเด็กแค่นั้นเอง 
แวบหนึ่งที่คุโรโกะมองเห็น แผ่นหลังไวๆของอาโอมิเนะก็พอเดาออกว่าเกิดอะไรขึ้น
เห็นแล้วก็นึกเห็นใจ

สองคนนี้จะไปกันรอดรึเปล่านะ..........

_____________________________________________________
to be continued.......