fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

ที่นี่...ที่ไหนสนามเด็กเล่นเหรอ...ไม่ใช่...นี่มันแค่ลานกว้าง ไม่มีอะไรนอกจากสีขาวกับหมอกจางๆ"รอเดี๋ยวสิ โอ่ย!!!""เสียงนี้มัน ไดจัง?"โมโมอิมองหาที่มาของเสียง ที่นี่ที่ไหนเธอยังไม่รู้เลย ได้ยินเสียงของอาโอมิเนะ แต่ก็ไม่รู้ว่ามาจากทางไหน"ไดจัง...หรือว่าเราจะหูฝาดนะ...""รอเดี๋ยวสิ โอ่ย!!! อย่าเพิ่งไป!"วูบ!"อ๊ะ! ไดจัง"มองเห็นแผ่นหลังอยูลิบๆ เพราะความคุ้นเคยโมโมอิจำได้ว่านั่นคืออาโอมิเนะ ไดกิ ว่าแต่เขากำลังวิ่งตามใครอยู่นะคนๆนั้นที่โมโมอิเห็นแค่แผ่นหลังเป็นผู้หญิงที่กำลังเดินไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจหันกลับมามองอาโอมิเนะที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามหลังเลยแม้แต่น้อยเธอคือใครกันนะหรือจะเป็น....คนที่อาโอมิเนะชอบ"ได...จัง"พรึ่บ!  O__O!เหมือนถูกกระชากขึ้นมาจากความอึดอัด ร่างของโมโมอิถึงกับเบาโหวง"อ๊ะ! อะไรกันเนี่ย ฝัน...เหรอ"เสียงหวานสั่นพล่าเมื่อรู้ตัวว่าเมื่อกี้คือความฝันนาฬิกาบอกเวลา 5โมงเย็นไม่อยากเชื่อเลยว่าโมโมอิจะหลับในห้องเรียนตอนนี้ไม่มีนักเรียนคนอื่นเหลืออยู่ในห้องแล้ว"จริงสิ! ชมรม!"พรึ่บ!ร่างบางลุกลี้ลุกลนเก็บแฟ้มบันทึกการฝึกซ้อมที่เพิ่งวิเคราะห์เสร็จพร้อมกับกระเป๋านักเรียนวิ่งออกไปจากห้องป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างแล้วเนี่ย แล้วอาโอมิเนะจอมขี้เกียจจะมาซ้อนรึยังลองไปดูที่ดาดฟ้าหน่อยดีกว่า ถ้าเจอต้องลากคอลงซ้อมให้ได้เลย!ท้องฟ้าเปลี่ยนสียามเย็น เป็นสีแดงอ้มส้มมองทีไรก็ไม่เคยเบื่อร่างสูงยาวสวมชุดนักเรียนไม่เรียบร้อยนอนหนุนแขนแผ่หลาอยู่บนหลังคาของดาดฟ้า เหมือนเฝ้ารออะไรซักอย่างใช่ อาโอมิเนะกำลังรอ รอว่าเมื่อไหร่เจ้าของเสียงแว้ดๆจะมาสวดกรอกหูและลากเขาไปซ้อมเหมือนทุกทีแต่วันนี้มันดูแปลกไปรึเปล่านะหวังว่ายัยนั่นคงไม่คิดทำอะไรพิเรนทร์ๆอีกนะ=___='' ชอบรวมหัวกับเจ้ากัปตันนั่นแกล้งเขาซะจนมุม(เผาหนังสือโป๊น่ะเหรอ สมควรอยู่นะ ^___^)แกร๊ก!มานั่นแล้วเหรอ"อ้า! มาอยู่ที่นี่จริงๆด้วย รุ่นพี่อาโอมิเนะ""!!!!" เสียงนี้มัน! ไม่ใช่ซัทสึกิ"อาโอมิเนะผุดลุกอย่างไว มองสาวผมสีม่วงที่เยี่ยมหน้าขึ้นมา"เธอมาทำอะไรที่นี่""ก็มาตามรุ่นพี่ไปซ้อมไงคะ""....ซัทสึกิใช้เธอมารึไง"ไม่มีใครรู้ว่าอาโอมิเนะอยู่ที่ไหนนอกจากโมโมอิ และไม่มีใครสนใจตามหาอาโอมิเนะนอกจากโมโมอิเหมือนกัน มันเป็นแบบนั้นมาตลอด แต่ทำไมตอนนี้"ไม่ใช่หรอกค่ะ เรนะมาเอง เห็นพี่ซัทสึกิเหนื่อยๆก็เลย...""คราวหน้าไม่ต้อง""เอ๊ะ""เปล่า ไม่มีอะไร"อาโอมิเนะปิดปากและโดดทีเดียวลงมาจากหลังคาก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าลงบันไดไปโดยไม่สนใจอะไรเหนื่อยที่ต้องตามฉันแล้วเหรอ ซัทสึกิ...."รุ่นพี่ รอเรนะด้วยสิคะ"ทุกอย่างสะท้อนอยู่ในดวงตาสีใสของร่างบางที่ยืนเงียบๆอยู่ด้านหลังของประตูโมโมอิกำลังจะไปปลุกอาโอมิเนะจริงๆ แต่พอเห็นว่าเรนะชิงตัดหน้ามาก่อนก็เลยหยุดมองอยู่เงียบๆ"เฮ้อ~ ไหนๆตานั่นก็ยอมไปซ้อมแล้ว เราเองก็ต้องรีบเหมือนกัน"ถอนหายใจทีหนึ่งก็เดินตรงไปที่โรงยิมทันทีและตั้งแต่เย็นวันนั้น โมโมอิก็เห็นการเปลี่ยนแปลงของอาโอมิเนะเขามาซ้อมตรงเวลา ไม่อู้นั่นมันก็ดี แต่ทำไมนะ สายตาที่เขามองโมโมอิมันถึงแปลกไป"นี่คือรายละเอียดของการเข้าค่ายฝึกซ้อม ฝากจัดการต่อด้วยนะคุณโมโมอิ เรื่องสถานที่ก็เลือกได้ตามที่คุณโมโมอิเห็นว่าเหมาะแล้วกัน"โค้ชโทโอมอบหมายงานให้โมโมอิในการประชุม"แล้วฉันต้องทำอะไรบ้างคะโค้ช""อ้อ คุณฟุคุสะก็เป็นผู้ช่วยคุณโมโมอิไปก่อนก็แล้วกัน""อะ...ค่ะ"ถึงจะเก่งรอบด้านยังไง โค้ชก็ยังไว้ใจโมโมอิมากกว่า มันทำให้เรนะไม่ค่อยพอใจขึ้นมาแล้วสิ"จริงสิ คุณโมโมอิ""ค่ะโค้ช""การเข้าค่ายครั้งนี้ไม่ได้มีแค่โรงเรียนของเราหรอกนะ ยังไงฝากวิเคราะห์ข้อมูลของทีมอื่นด้วยล่ะ""ค่ะ"ไม่ได้มีแค่โรงเรียนโทโอ งั้นเหรอ.... ท่าทางจะเป็นการเข้าค่ายที่สนุกนะแต่จะไปที่ไหนดีนะ ทะเล หรือว่าภูเขา"อย่างที่บอกไป พวกเราจะไปเข้าค่ายเก็บตัวฝึกซ้อมกันที่ภูเขา แล้วก็ต่อด้วยทะเล ทุกคนเตรียมตัวกับสัมภาระมาให้พร้อมด้วย"เสียงกัปตันประกาศต่อหน้าลูกทีมที่ยืนเรียงหน้ากระดานพอได้ยินคำว่าทะเลหลายคนก็มองโมโมอิตาประกายทะเล...นั่นสินะ ทะเลก็ต้องคู่กับชุดว่ายน้ำพอรู้ว่าถูกมอง โมโมอิจึงส่งยิ้มหวาน แต่มันไม่ใช่ความหวานแบบไร้เดียงสาหรอกนะ"มีอีกเรื่องที่ฉันต้องแจ้งให้พวกคุณรู้นะคะ กัปตัน ฝากด้วยค่ะ"ม้วนกระดาษม้วนใหญ่ถูกยื่นมาให้กัปตันทีมนำไปกางบนไวท์บอร์ด และเมื่อทุกคนได้เห็นก็ถึงกับอ้าปากค้างตาแทบถลนออกมาจากเบ้าแม้แต่กัปตันก็ไม่เว้นO[____]O!!!=_____='''TT____TT~"มะ โมโมอิ""คะ"^___^"แน่ใจเหรอว่านี่มันโปรแกรมฝึก""ค่ะ เป็นโปรแกรมฝึกที่ดีมาก ฉันวิเคราะห์จากโปรแกรมฝึกของเซย์เมื่อสองปีก่อน และนำมาปรับให้เข้ากับทีมเรา นี่คือสิ่งที่ทำให้เซย์รินในยุคนั้นก้าวกระโดดจนเข้าสู่รอบชิงของอินเตอร์ไฮ นี่คือส่วนหนึ่งของโปรแกรมฝึกที่ฉันปรับเปลี่ยนให้เข้ากับสรีระและความสามารถของโทโอแล้วค่ะ""คะ ครึ่งหนึ่งของเซย์รินน่ะเหรอ""ค่ะ"นี่มันนรกชัดๆ!!!!!Q{____}Q!!!พวกที่ฝันถึงชุดว่ายน้ำบนเรือนร่างสะโอดสะองของแม่สาวผมชมพูมีอันต้องช็อกจนบางคนกลายเป็นรูปปั้นไปเรียบร้อย"กำหนดเข้าค่ายอีกสองวัน สามวันที่ภูเขาและสี่วันที่ทะล ขอให้ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม รักษาสุขภาพของตัวเองให้แข็งแรงพร้อมสำหรับโปรแกรมฝึกนะคะ"อธิบายเสร็จสรรพ โมโมอิก็เดินไปข้างสนามจัดการวิเคราะห์ข้อมูลของลูกทีมต่อ"คนอะไรน่ากลัวชะมัด เห็นว่าน่ารักหรอกนะ""กะจะเอาพวกเรารากเลือดเลยสินะเนี่ย""ถ้าไปพอใจก็ออกไปสิ"เสียงทุ้มฟังดูหงุดหงิดแทรกกลางเข้ามา ทำให้สมาชิกชมรมที่กำลังนินทากันอยู่ถึงกับขนลุกรีบกระเจิงไปคนละทางดวงตาสีเข้มมองไปยังข้างสนาม ดูเธอจะตั้งใจกับการวิเคราะห์ของเธอมากทีเดียวเลิกเรียน"ฝนตกอีกแล้วเหรอเนี่ย แบบนี้เข้าค่ายที่ภูเขาจะเป็นไรมั้ยนะ"โมโมอิบ่นอุบอิบคนเดียว มองสายฝนพรำๆที่ตกลงมาในค่ำคืนมืดๆRRRRRRRRRR~~~"หืม... ไดจัง? มีอะไรเหรอ"(นอนแล้วเหรอ)"ยัง"(ทำอะไรอยู่ ไม่รีบนอนเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ตื่นสายหรอก)"หืม...วันนี้มาแปลกนะ ปกติไดจังจะนอนแล้วนี่นา"(ฉันนอนไม่หลับ)"เอ๊ะ?"(ฝันร้าย...)เสียงอาโอมิเนะดูเหนื่อยๆ โมโมอิชักกังวลแล้วสิ"ไดจัง?"(อ่า...ไม่มีอะไร ราตรีสวัสดิ์ ซัทสึกิ)"อืม..."ปึด!สายถูกตัดไปแล้ว"อะไรของเขานะ"................เข้าค่ายที่ภูเขาในที่สุดรถบัสก็พาลูกทีมโทวโอมาถึงที่หมาย อากาศดีกว่าที่คิด แต่เชื่อเถอะว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ชื่นชมบรรยากาศหรอก เพราะพวกเขาเตรียมตัวมาเพื่อรับการฝึกนรกต่างหาก"เอาล่ะ เอาของไปเก็บที่ๆตัวเองพักซะ เราจะเริ่มฝึกกันพรุ่งนี้เช้า""ครับ!!!"ลูกทีมโทโอเดินผ่านที่โรงฝึก และต้องหยุดชะงักเมื่อมีบางอย่างพุ่งออกมาจากโรงยิมที่พวกเขากำลังผ่านฟึ่บ!"หยุดเดี๋ยวนี้นี้นะไอ้เว๊ร!!!!!"O[___]O!!!"เรื่องสิ!!!!" =___="คุโรโกะ!!!!!!!!!!!!!!"[] [___] []+++"เห้ย! พวกนายรอผมด้วยสิฮะ!!!!!!">{~}<= [___]=!!!อะไรแว่บๆ"ดูท่าจะไม่มีแค่ทีมเราที่มาเข้าค่ายนรกนี่นะ""ค่ะ!" ^___^โมโมอิยิ้มหน้าบาน อาโอมิเนะลอบถอนหายใจหน่อยๆก็กะแล้วล่ะว่ายัยนี่ไม่มีมีทางทำอะไรน้อยๆหรอกสรุปแล้ว การเข้าค่ายนี้ก็มีโทวโอ เซย์ริน ไคโจว แล้วก็ชูโตคุ และทั้งสี่ทีมต้องซ้อมร่วมกันและโชคดีเหลือหลายที่การเข้าค่ายครั้งนี้มีคางามิรับอาสาเป็นพ่อครัวเอง ไม่อย่างนั้นเหล่าลูกทีมชั้นยอดทั้งหลายคงต้องคลานเข้าโรงพยาบาลแน่ๆ"อาโอมิเนจจิ มาวันออนวันกัน!""เอาสิ""นายนายสองคนอย่าหักโหมมากล่ะ พรุ่งนี้ต้องซ้อมกันอีกเยอะ!"กัปตันทีมของทั้งคู่บอกลูกทีมของตัวเองตึ้งๆๆ!!แต่พอหันไปอีกคอร์ดหนึ่ง"อื้อหือ คึกกันจั๊ง"มิโดริมะกับคุโรโกะกำลังดวลกัน ตัวต่อตัว"หายากนะเนี่ย สองคนนั่น""นั่นสิ คุโรโกะพัฒนาแบบก้าวกระโดดเลยแฮะ มิสไดเร็คชั่นเอย อิกไนต์พาสเอย ไดร์ฟ์นั่นอีกน่ากลัวสมกับที่เป็นแฟนธ่อมคนที่หกของทีมปาฏิหาริย์จริงๆ"บทสนทนาทั้งหลายแหล่ที่เรนะบังเอิญมาได้ยิน มีแต่มุ่งไปที่คนตัวเล็กผมสีฟ้านั่นหมดเลยตอนนี้เรนะซึ้งแล้วว่าคุโรโกะน่ากลัวขนาดไหนการเล่นที่ผิดไปจากตำราบาสเก็ตบอลทั่วไป กับออร่าที่แผ่ออกมาจากคนร่างเล็กนั่น เรนะไม่เคยเห็นมาก่อนเลยตุบๆๆ...บอลสีส้มกลิ้งไปหยุดอยู่แทบเท้าของเรนะตามมาด้วยคุโรโกะที่ตามมาจะเก็บมันคืนเรนะเก็บบอลขึ้นมาและยื่นให้คุโรโกะ โอกาสเหมาะที่เรนะจะขอโทษเรื่องวันนั้น ถึงแม้จะไม่อยากก็เถอะ"ขอบคุณมากครับ""คือ....เรื่องวันนั้น ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ""ไม่เป็นไรครับ"คุโรโกะตอบทันควันและเดินกลับเข้าไปในสนามทันที  แต่ก็ยังอยู่ในสายตาของเรนะ คุโรโกะถูกใส่ใจจากคนรอบข้างเสมอเลยช่างเถอะ..."เท็ต!!! สึ!! คุงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!"เหะ?O___O!เสียงนี้....เฟี้ยว!=*=''บางอย่างวิ่งผ่านเรนะเข้าไปในโรงยิม และทันใดนั้น"อั๊ก!"โครมมมมมมม!!!!พอมองเข้าไปก็ถึงบางอ้อ"มะ โมโมอิซัง~ กรุณาลุกก่อนเถอะครับ""หืม~ เท็ตสึคุงคิดถึงจังเลย เมื่อวานยังไม่ได้ทักทายกันเลยน้า~""ลุกได้แล้วซัทสึกิ"อาโอมิเนะไม่พูดเปล่า คว้าแขนเพื่อนสาวกระชากลุกขึ้นก่อนจะดึงเธอออกให้ห่างคุโรโกะท่าทางแบบนี้ทุกคนเพิ่งจะเคยเห็น"อะไรเล่า ไดจังก็""ยังจะมาอะไรอีก""น่าๆ โมโมจจิไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย""เงียบเลย คิเสะ""ไดจังเป็นอะไรไปเนี่ย""ฉันหิวแล้ว"อาโอมิเนะบอกปัดๆตั้งแต่เมื่อไหร่นะ เขาไม่ชอบใจที่เห็นโมโมอิกอดคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กันทุกวันทุกทีมต้องวอร์มอัพด้วยการวิ่งไล่จับบนเขา"ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!! วันนี้แกเสร็จฉันแน่คิเส่!!!!!!!!!!!""ไม่มีทาง!!!!!!!""ดวงนายวันนี้มันซวย ฉันต้องชนะ!!!!!!!!!""ชาติหน้าตอนบ่ายๆเหอะไอ้แว่น!!!""คางามิ!!!!!!!!!!!!!!!"=__=v____vคิดถูกคิดผิดนะที่ให้เจ้าพวกนี้มาเจอกัน / โค้ชของแต่ละทีมคิดหนักนิดหน่อยถ้าไม่มีอะไรน่าห่วงก็ดีหรอกนะ....."อาโอมิเนะคุง""เฮือก! มาเมื่อไหร่วะ!" o[___]o!"เมื่อวาน เป็นอะไรรึเปล่าครับ""หา?""ดูท่าทางนายไม่ค่อยสบอารมณ์เลยนะ""มะ ไม่มีอะไรนี่""เรื่องโมโมอิซังเหรอครับ""พูดบ้าอะไรไม่รู้เรื่องเฟร้ย! ไปล่ะ"แปะ!"นายแพ้แล้ว อาโอมิเนะคุง"=____=++++เท็ตสึ!!!!!! ฉันอยากบีบกะโหลกแกให้แหลกจริงๆ!"กลับกันได้แล้วล่ะครับ""เออ"แปะ..."อื๋อ?" =__=แปะๆๆ ซ่าาาาาาาาาาาา!!!!!ฝน! มาตกหาสวรรค์วิมานอะไรเอาตอนนี้เนี่ยยยยยยยยยยยยยย!!!"เร็วเข้า หาที่หลบ!""ครับ!"พรืด!!!"อ๊ะ!""เท็ตสึ!!!!".........................................."อะไรนะ! อาโอมิเนะกับคุโรโกะหายไปเหรอ!""หาทั่วแล้ว ไม่เจอ ไม่แน่อาจจะติดฝนอยู่บนเขาก็ได้""หนักใช่เล่นนะ""ทำไงดี"ทุกคนช่วยกันหาทาง หากแต่บางคนหรือสองคนเริ่มอยู่ไม่สุขแล้วตอนนี้"ไดจัง...."..................."เท็ตสึ! โอ่ย!!! ตื่นสิ เท็ตสึ!""อึก! แค่กๆ!"ร่างเล็กง้องุ้มไอค่อกแค่กสำลักน้ำออกมาอาโอมิเนะหายใจโล่งอก นึกว่าจะเสียเพื่อนตัวเล็กไปซะแล้ว"อาโอมิเนะคุง ที่นี่ที่ไหนครับ""ไม่รู้สิ เราถูกน้ำพัดมาถึงไหนไม่รู้""ขอโทษนะครับ เพราะผมแท้ๆ"โป๊ก!มะเหงกใหญ่ๆปะทานลงบนปอยผมสีฟ้าที่เปียกลู่แนบลำคอซะทีหนึ่งพอเบาะๆ ถ้าตอนนั้นอาโอมิเนะไม่ช่วยคุโรโกะที่พลัดตกน้ำเชี่ยวๆนั่น ป่านนี้คนตัวเล็กอาจจะไม่ได้อ้าปากพูดแล้วก็ได้ แม่น้ำไหลเชี่ยวพัดเอาเขาสองคนมาไกลพอตัวอยู่ ดีที่อาโอมิเนะตั้งสติคว้าร่างเล็กได้และตะเกียกตะกายหาที่เกาะปีนขึ้นฝั่งได้แต่มันเป็นความบ้าระห่ำแบบไม่ได้ตั้งใจดีแท้ฝนเริ่มซา ฟ้าเริ่มใส แต่ร่างกายทั้งคู่ก็ยังเปียกปอน เปื้อนโคลนมอมแมม"หาทางกลับกันเถอะ""นั่นสิครับ อึ้ก!""เป็นอะไรไป อุ๊บ!"รู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาที่หัวเข่ากับข้อเท้า เจ็บจนชา มองดุดีๆแล้ว คุโรโกะหัวแตกนี่นา หวังว่าคงไม่เจ็บที่ไหนอีกนะ"อาโอมิเนะคุง เลือดนายไหล""นายเองก็ด้วยแหล่ะน่า""นายขาเจ็บสินะ""เรื่องเล็ก แต่ฉันคงแบกนายขึ้นไปทางเดิมไม่ไหว""ขาผมไม่ได้เจ็บนี่นา อาโอมิเนะคุงพอจะเดินไหวมั้ยครับ""ก็น่าจะไหวอยู่"ร่างสูงพยายามลุกใช้มือยันต้นไม้ใกล้ๆพยุงตัวแต่แล้วตุ้บ!"อาโอมิเนะคุง!""ไม่ไหว"ความเจ็บบวกกับความหนาวมันแทบจะกลายเป็นตะคริว"นายไปก่อนเถอะ เท็ตสึ แล้วค่อยบอกคนอื่นมาช่วย""ไม่เอาดีกว่าครับ""จะอยู่อย่างนี้รึไง""ทุกคนคงกำลังตามหาเราอยู่แน่ครับ อีกอย่าง ถ้าผมทิ้งอาโอมิเนะไปแล้วเกิดมีสัตว์ป่ามาคาบนายเข้าไปกินจะว่ายังไง""พูดยังกะแกมีปัญญาไล่มันไปงั้นแหล่ะ!!!" ={___}=++ถ้ามีสัตว์ป่ามาจริงๆไม่เขมือบของหวานตัวเล็กนี่ก่อนเลยรึไง!"ยังไงผมก็หนีทัน""เท็ตสึ!!!!~""อยู่เงียบๆจะดีกว่านะครับ เผื่อมันมาจริงผมไม่ช่วยนะ"เงียบ! เงียบแล้วเว้ย! แต่ไม่ได้กลัวสัตว์ป่าที่ว่านะ แค่ยังไม่อยากเป็นบ้ากับคนจืดจางนี่ต่างหาก"อาโอมิเนะคุง""อะไรอีกล่ะ""ชอบโมดมอิซังรึเปล่าครับ""อะ! พูดอะไร""บอกมาเถอะครับ"".........""ไม่ตอบแปลว่าใช่สินะครับ""โอ่ย!.....เฮ้อ! ฉันเองก็ไม่รู้หรอก แค่รู้สึกแปลกๆ""ตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอครับ""นานแล้ว""อย่างนั้นเหรอครับ""แต่ยัยนั่นชอบนาย""ไม่ใช่หรอกครับ""หา?""ไม่ใช่หรอก...."ใบหน้าของคนตัวเล็กเหม่อมองออกไปเบื้องหน้าเหมือนไม่ได้โฟกัสสิ่งใดความเงียบเข้ามาเยือนอีกครั้ง ทำให้อาโอมิเนะถอนหายใจไปด้วย"ยัยนั่นเป็นคนเดียวที่หาฉันเจอ ไม่ว่าจะไปอยู่ไหน ยัยนั่นก็ตามติดฉัน...เหมือนเงา บางทีฉันคงจะชินกับมัน จนกระทั่งมีบางอย่างเปลี่ยนไป"".....ผู้จัดการคนใหม่ น่ะเหรอครับ""ไม่รู้สิ แต่ฉันรู้สึกว่าซัทสึกิแปลกไป""ดูเหมือนเธอคนนั้นจะชอบอาโอมิเนะคุงนะครับ""ไม่มีทาง ฉันไม่ได้สนใจหล่อน""ถ้าไม่ได้สนใจก็ไม่น่าจะให้โอกาสตั้งแต่แรกจะดีกว่านะครับ""ฉันทำแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่""ไม่รู้สิครับ"เขาทำอะไรงั้นเหรอ ทำอะไรที่เป็นการให้โอกาสยัยนั่นกัน ในใจของเขามีแค่ยัยเพื่อนสนิทคนเดียวจะมีใครได้นอกจากโมโมอิ ซัทสึกิตุ้บ!"เท็ตสึ!""มึนหัวจัง ขอพักซักหน่อยนะครับ""โอ่ยยย!!!"ทำไงดี! อยู่อย่างนี้แย่แน่!แซ่กๆๆ!!เสียงนี้มัน มาจากพุ่มไม้!อย่าบอกนะว่าเสือสิงห์กระทิงแรด!!นี่จะต้องกลายเป็นอาหารสัตว์งั้นเหรอ นักกีฬาอย่างฉันต้องเป็นอาหารสัตว์งั้นเหรอ อนาถดีแท้!!!ในใจตุ้มๆต่อมๆมองพุ่มไม้ที่ไหวแรงขึ้นเรื่อยๆจะออกมาแล้ว!พลุ่บ!O___O!!!!สิ่งที่พุ่งออกมาจากพุ่มไม้ไม่ใช่สัตว์ป่า ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็น"ซัทสึกิ!""แฮ่กๆๆ เจอตัวแล้ว ไดจัง"^___^ร่างบางของสาวผมชมพูเปื้อนโคลนเป็นหย่อมๆ ผมรึก็เปียกลู่ชี้ฟู แต่ใบหน้าของเธอกับน้ำเสียงของเธอบอกได้ชัดเจนว่าดีใจแค่ไหนที่เจอเขาสวบ!"ดีจังเลยที่ปลอดภัย ดีจัง~"วงแขนเล็กๆสวมกอดอาโอมิเนะทันที ลมหายใจร้อนๆของคนที่ออกแรงวิ่งฝ่าป่าเปียกชื้นมาหมาดๆยังรดต้นคออาโอมิเนะทำให้ใจอ่อนยวบลงไป"ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไรหรอก ขอบใจนะ....ซัทสึกิ"รู้แล้ว แค่นี้ก็รู้แล้ว มั่นใจเกินร้อยเลยล่ะชอบ.......ชอบที่สุด!_____________________________________________________________to be continued..............