ทำไมต้องรักเธอ

 

 

 

 

 

 

                                โทโมะกลับมาบ้านด้วยสีหน้าเศร้าๆ โทโมะเก็บตัวอยู่ในห้องจนถึงค่ำ ฟางไม่เห็นโทโมะลงมากินข้าว ก็เข้าไปดูเห็นโทโมะนอนอยู่ 

 

 

 

 

 

ฟาง: เป็นอะไรไปอีกคร๊าคุณพี่ชาย 

 

 

 

 

โทโมะ: ....

 

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่โทโมะ เป็นอะไรรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ...

 

 

 

 

 

ฟาง: เออวันนี้พาคุณแก้วไปเข้าคอร์สหนิ เป็นไงมั้ง 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เค้าไม่มา 

 

 

 

 

 

ฟาง: อ้าว 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ดึกแล้วฟางไปนอนเถอะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: หิวรึเปล่า กินอะไรหน่อยมั้ย 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่ไม่หิว 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: งั้นฟางไปนะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                  

                        ฟางออกมานอกห้องของโทโมะก็กลับไปห้องตัวเองแล้วโทรหาป๊อบปี้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ว่าไงครับ มีอะไรรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: คือชั้นมีเรื่องจะถาม

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อืม มีเรื่องไรรึเปล่า 

 

 

 

 

 

ฟาง: วันนี้ทำไมคุณแก้วไม่ไปกับพี่โทโมะล่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไปไหนเหรอ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ก็ไปโรงพยาบาลไง 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: วันนี้แก้วไปภูเก็ตนะ พี่คุณไม่รู้เหรอ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อ้าว แล้วทำไมคุณแก้วไม่บอกพี่โทโมะล่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ให้พี่คุณตามแก้วไปภูเก็ตซิ จะได้ลองปรับความเข้าใจกันอีกครั้ง 

 

 

 

 

 

ฟาง: อืมชั้นจะลองดูนะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ว่าแต่ คุณจะคุยกับผมแค่นี้เองเหรอ 

 

 

 

 

 

ฟาง: จะให้คุยอะไรอีกล่ะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ก็คุยเรื่องของเราบ้างไง 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เรื่องของเรา 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: คุณจะนอนรึยัง

 

 

 

 

 

ฟาง: ยัง 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: งั้นคุยกับผมก่อนนะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                  เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงตอนนี้แก้วถึงอังกฤษเรียบร้อยแล้ว เฟย์ไปรับแก้วจากสนามบิน มาที่พัก เฟย์รอจนแก้วเก็บของเสร็จแล้วลงมาด้านล่าง 

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: ไหน เล่ามา ให้ หมด เดี๋ยวนี้ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: มาถึงก็ถามๆๆๆเลยเหรอ 

 

 

 

 

 

เฟย์: เล่ามาได้ล่ะ 

 

 

 

 

 

แก้ว: ตอนนี้ชั้นกำลังท้อง 

 

 

 

 

 

เฟย์: ทะ...ท้อง !!!!! 

 

 

 

 

 

แก้ว: อืม 

 

 

 

 

 

เฟย์: แล้วทุกคนรู้รึเปล่า ว่าแก 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: รู้ ทุกคนรู้หมดแล้ว 

 

 

 

 

 

เฟย์: แล้วพ่อของเด็กเป็นใคร 

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้นไม่อยากพูดถึงเค้าอ่ะ 

 

 

 

 

 

เฟย์: แกบอกชั้นมาเถอะ 

 

 

 

 

 

แก้ว: คนที่คิดว่าชั้นฆ่าแฟนเค้าไง 

 

 

 

 

เฟย์: คนที่คิดว่าฆ่าแฟน....ห้ะ !!! แกหมายถึง ! ผู้ชายที่ชื่อโทโมะ !!! 

 

 

 

 

 

แก้ว: อืม 

 

 

 

 

 

เฟย์: มันเกิดอะไรกับแกอ่ะแก้ว ทำไม เค้าถึง 

 

 

 

 

 

                   แก้วเล่าทุกอย่างให้เฟย์ฟัง รวมทั้งเรื่องของหวาย เฟย์เมื่อได้ยินทุกอย่างก็รู้สึกสงสารแก้วมาก เฟย์กอดปลอบแก้วแล้วร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

 

เฟย์: ชั้นไม่น่าปล่อยให้แกอยู่คนเดียวเลย 

 

 

 

 

 

แก้ว: แกจะร้องไห้ทำไมเนี้ย 

 

 

 

 

 

เฟย์: แกต้องเจอแต่เรื่องแย่ๆอ่ะ อึก ทุกอย่างมันเป็นเพราะหวายคนเดียว แกถึงต้องเจอเรื่องแบบนี้ แต่ก็ถือว่ายังโชคดีนะ ที่แกรอดมาได้ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั่งมันเถอะ เรื่องมันก็ผ่านมาหมดแล้ว 

 

 

 

 

 

เฟย์: แล้วแกจะอยู่ที่นี้จนคลอดเลยเหรอ 

 

 

 

 

 

แก้ว: อืม ชั้นคิดว่าอย่างงั้น 

 

 

 

 

 

เฟย์: แก้ว จากที่ชั้นฟังแกเล่ามาอ่ะ เค้าก็ดูเป็นห่วงแกนะ เค้าเสี่ยงชีวิตไปช่วยแกด้วยนะ ใจคอแกจะไม่บอกเค้าหน่อยเหรอ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เฟย์ชั้นขอร้องนะ ต่อไปเราจะไม่พูดถึงเค้าอีก แกสัญญากับชั้นได้มั้ย 

 

 

 

 

 

เฟย์: เอ่อ.....เออๆก็ได้