ทำไมต้องรักเธอ

 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: วันนี้พ่ออยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยค่ะ เดี๋ยวแก้วทำให้
 
 
 
 
 
 
พ่อแก้ว: ไม่ต้องหรอกลูก 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: งั้นแก้วลงไปช่วยป้านุ่นทำอาหารดีกว่า พ่อจะได้กินฝีมือแก้วด้วย 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: จะกินได้หราาาา 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: อร่อยกว่าพี่ป๊อบเยอะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                 แก้วลงมาด้านล่างจะทำอาหารเที่ยง แต่ก็มีอาการแปลกๆ เหมือนจะหน้ามืดระหว่างลงมาจากด้านบน แต่ก็พยายามเดินต่อไปยังห้องครัว
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ป้านุ่นทำอะไรค่ะ ให้แก้วช่วยนะ 
 
 
 
 
 
 
 
ป้านุ่น: ไม่ต้องค่ะคุณหนู เดี๋ยวป้ากับพวกนี้ทำเอง 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: แก้วอยากช่วยนะๆๆ นะค่ะ....นะๆ
 
 
 
 
 
 
ป้านุ่น: ก็ได้ค่ะคุณหนู งั้นคุณหนูช่วยป้าทำซุปข้าวโพดล่ะกันนะค่ะ
 
 
 
 
 
 
 
 
             แก้วกำลังจะสับหัวหอมแต่ก็รู้สึกว่ากลิ่นหัวหอมแปลกๆเลยถามป้านุ่น
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ทะ..ทำไมกลิ่นหัวหอมมันแปลกๆจังค่ะป้านุ่น
 
 
 
 
 
ป้านุ่น: แปลกยังไงค่ะคุณหนู นวลดมดูหน่อย
 
 
 
 
 
 
นวล: ก็ปกตินะค่ะ 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: แก้วว่ามันเน่าแล้วแน่ๆเลยค่ะ
 
 
 
 
 
 
            แก้วทนไม่ไหวรีบวิ่งไปอ้วกในห้องน้ำ เป็นจังหวะเดียวกับที่ฟางกับโทโมะมาป้านุ่นให้นวลวิ่งไปดูแก้ว 
 
 
 
 
 
 
 
นวล: คุณแก้วไหวมั้ยค่ะ
 
 
 
 
 
 
แก้ว: อึก อื้ออ ไหวๆ
 
 
 
 
 
 
นวล: เดี๋ยวนวลไปเอาน้ำให้นะค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
              แก้วก้มลงไปอาเจียนต่อโทโมะเห็นเหมือนคนวิ่งถือแก้วน้ำไปทางห้องน้ำก็สงสัย ป๊อบปี้ลงมาจากด้านบนพร้อมพ่อพอดีเลยพาท่านเข้าไปที่ห้องรับแขกเพราะรู้ว่าฟางมา 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: สวัสดีค่ะคุณลุง
 
 
 
 
 
พ่อแก้ว: สวัสดีจ้ะ 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ผมกับน้องทราบว่าคุณออกจากโรงพยาบาลก็เลยมาเยี่ยมนะครับ 
 
 
 
 
 
 
พ่อแก้ว: อ่อขอบคุณทั้งสองคนมากนะ 
 
 
 
 
 
 
 
                แก้วเดินออกจากห้องน้ำโดยที่มีนวลค่อยช่วยพยุงอยู่ข้างๆ ป๊อบปี้หันไปเห็นเลยเข้าไปดู
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เป็นไรรึเปล่า นั่งก่อน
 
 
 
 
 
 
 
นวล: คุณแก้วอาเจียนค่ะ
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: อาเจียน? เป็นไรรึเปล่า 
 
 
 
 
 
 
            แก้วที่ยังรู้สึกมึนๆพอเงยหน้าขึ้นก็หันไปเห็นโทโมะ โทโมะรวมถึงพ่อแก้วและฟางก็เดินมาดู
 
 
 
 
 
 
 
พ่อแก้ว: แก้วเป็นอะไรลูก
 
 
 
 
 
 
แก้ว: เปล่าค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไปหาหมอดีมั้ยค่ะคุณแก้ว 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เออไปหาหมอมั้ย พี่พาไป 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ไม่ต้องหรอก แก้วไม่เป็นไร 
 
 
 
 
 
 
 
ป้านุ่น: คุณหนูยาดมค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: หนูขอตัวขึ้นไปนอนก่อนนะค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
                   แก้วรีบรับยาดมจากป้านุ่นแล้วลุกขึ้นออกไปทันทีเพราะไม่อยากให้โทโมะเห็นในสภาพที่เค้ากำลังอ่อนแอ แต่ระหว่างที่กำลังจะขึ้นบันไดก็รู้สึกเหมือนหน้ามืดอีก สายตาโมทโมะดูเป็นห่วงแก้วมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แก้วฝืนเดินขึ้นบันไดไปจนถึงบนห้อง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
พ่อแก้ว: เดี๋ยวยังไงก็อยู่รอทานมื้อเย็นด้วยกันก่อนนะ 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่เป็นไรค่ะ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ตกลงครับ 
 
 
 
 
 
 
               ฟางหันมามองหน้าโทโมะก็งงกับคำตอบ โทโมะรู้สึกว่าอาการของแก้วมันดูแปลกๆเลยอยากอยู่รอเจอแก้ว ป๊อบปี้ลงมาจากขึ้นไปดูแก้วก็เข้ามาหาพ่อของเค้า
 
 
 
 
 
 
 
พ่อแก้ว: น้องเป็นไงบ้าง
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: หลับไปแล้วครับ 
 
 
 
 
 
 
พ่อแก้ว: อ้าวป้านุ่นมาพอดีเลย มาหาชั้นหน่อย