ทำไมต้องรักเธอ

 

 

 

 

                     เช้าวันเสาร์เกลมาหาโทโมะกับฟางที่บ้าน แล้วเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟางฟัง แต่เกลก็ให้อภัยพิชชี่อีกจนได้ โทโมะลงมาจากด้านบนพอดี ฟางเลยถามโทโมะว่าทำไมถึงไม่เล่า

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็มันไม่ได้มีอะไรหนิ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: แต่ที่เกลเล่า เกลหมายถึงคุณแก้วนะพี่โทโมะ ฟาง งงไปหมดแล้วเนี้ย

 

 

 

 

 

 

 

เกล: ไม่ต้องงงหรอกค่ะ ผู้หญิงสมัยนี้ฐานะที่บ้านชาติตระกูลก็ดี ไม่น่าทำตัวเลวยุ่งกับของคนอื่นเลย พูดแล้วเกลก็อดโมโหนางนั่นไม่ได้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เกล เรื่องทั้งหมดเกลกำลังเข้าใจเค้าผิดนะ 

 

 

 

 

 

 

 

เกล: เข้าใจผิด ? พี่โทโมะก็เห็นพร้อมๆกับเกล มันออกมากับพิชชี่ตอนดึกๆในที่มืดๆลับตาคนแบบนั้น จะให้คิดเป็นอย่างอื่นเกลคิดไม่ลงหรอก 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พิชชี่มันคงไม่บอกซินะ ว่าจริงๆแล้วคนที่มันมีอะไรด้วยคือพนักของโรงแรม ไม่ใช่แก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

เกล: พนักงาน !!! 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ใช่เค้ามาสารภาพด้วยตัวเอง หลังจากเกลกลับไปแล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

เกล: พิชชี่นะพิชชี่ แต่ถึงยังไงมันก็เป็นถึงเจ้าของโรงแรมแทนที่จะสั่งสอนคนของตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ชั่งมันเถอะนะทุกอย่างก็ผ่านไปแล้ว อีกอย่างก็ดีกันแล้ว ลืมๆมันไปเถอะ

 

 

 

 

 

 

 

 

เกล: เออจริงซิ วันนั้นเกลไม่เข้าใจว่าทำไมพี่โทโมะถึงอยู่ต่อ น่าจะกลับมาพร้อมๆกับเกล หรือไม่ก็กลับมาวันรุ่งขึ้นก็ได้ พี่โทโมะอยู่ต่อทำไมค่ะ แล้วตอนเกลอยู่โรงพยาบาลทำไมไม่เห็นพี่โทโมะล่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เอ่อคือพี่

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ?

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่ไม่รู้อ่ะว่าเราอยู่โรงพยาบาลอะไรพี่เลยไม่ได้ไป

 

 

 

 

 

 

 

 

เกล: อ่อ ว่าแต่ทำไมพี่สองคนถึงดูสนิทกับผู้หญิงที่ชื่อแก้วจังเลยค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ก็รู้จักกัน ไม่มีไรหรอก (จู่ๆก็มีเสียงรถเข้ามา) พิชชี่มาแล้วหนิ

 

 

 

 

 

 

 

เกล: งั้นเกลกลับก่อนนะค่ะ จะรีบไปดูบ้านใหม่

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เกลจะซื้อบ้านใหม่เหรอ 

 

 

 

 

 

 

เกล: ค่ะ ไว้เกลหาได้เกลจะมาบอกนะ 

 

 

 

       

 

 

 

 

 

ฟาง: จ้ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: วันนี้ไม่ไปไหนเหรอ 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ว่าจะไปเยี่ยมพ่อคุณป๊อบปี้กับคุณแก้วช่วงบ่ายอ่ะ ท่านออกจากโรงพยาบาลล่ะ ไปด้วยกันมั้ย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ฟางไปเถอะ พี่ไม่อยากมีปัญหา 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: จะให้ฟางไปคนเดียวก็ยังไงๆอยู่ นะๆไปกับฟางนะ ฟางรู้นะว่าลึกๆแล้วพี่อยากไปด้วย

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เปล่าซะหน่อย