ทำไมต้องรักเธอ

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: วันนี้พ่ออยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยค่ะ เดี๋ยวแก้วทำให้

 

 

 

 

 

 

พ่อแก้ว: ไม่ต้องหรอกลูก 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: งั้นแก้วลงไปช่วยป้านุ่นทำอาหารดีกว่า พ่อจะได้กินฝีมือแก้วด้วย 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: จะกินได้หราาาา 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อร่อยกว่าพี่ป๊อบเยอะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                 แก้วลงมาด้านล่างจะทำอาหารเที่ยง แต่ก็มีอาการแปลกๆ เหมือนจะหน้ามืดระหว่างลงมาจากด้านบน แต่ก็พยายามเดินต่อไปยังห้องครัว

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ป้านุ่นทำอะไรค่ะ ให้แก้วช่วยนะ 

 

 

 

 

 

 

 

ป้านุ่น: ไม่ต้องค่ะคุณหนู เดี๋ยวป้ากับพวกนี้ทำเอง 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วอยากช่วยนะๆๆ นะค่ะ....นะๆ

 

 

 

 

 

 

ป้านุ่น: ก็ได้ค่ะคุณหนู งั้นคุณหนูช่วยป้าทำซุปข้าวโพดล่ะกันนะค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

             แก้วกำลังจะสับหัวหอมแต่ก็รู้สึกว่ากลิ่นหัวหอมแปลกๆเลยถามป้านุ่น

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ทะ..ทำไมกลิ่นหัวหอมมันแปลกๆจังค่ะป้านุ่น

 

 

 

 

 

ป้านุ่น: แปลกยังไงค่ะคุณหนู นวลดมดูหน่อย

 

 

 

 

 

 

นวล: ก็ปกตินะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วว่ามันเน่าแล้วแน่ๆเลยค่ะ

 

 

 

 

 

 

            แก้วทนไม่ไหวรีบวิ่งไปอ้วกในห้องน้ำ เป็นจังหวะเดียวกับที่ฟางกับโทโมะมาป้านุ่นให้นวลวิ่งไปดูแก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

นวล: คุณแก้วไหวมั้ยค่ะ

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อึก อื้ออ ไหวๆ

 

 

 

 

 

 

นวล: เดี๋ยวนวลไปเอาน้ำให้นะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

              แก้วก้มลงไปอาเจียนต่อโทโมะเห็นเหมือนคนวิ่งถือแก้วน้ำไปทางห้องน้ำก็สงสัย ป๊อบปี้ลงมาจากด้านบนพร้อมพ่อพอดีเลยพาท่านเข้าไปที่ห้องรับแขกเพราะรู้ว่าฟางมา 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: สวัสดีค่ะคุณลุง

 

 

 

 

 

พ่อแก้ว: สวัสดีจ้ะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ผมกับน้องทราบว่าคุณออกจากโรงพยาบาลก็เลยมาเยี่ยมนะครับ 

 

 

 

 

 

 

พ่อแก้ว: อ่อขอบคุณทั้งสองคนมากนะ 

 

 

 

 

 

 

 

                แก้วเดินออกจากห้องน้ำโดยที่มีนวลค่อยช่วยพยุงอยู่ข้างๆ ป๊อบปี้หันไปเห็นเลยเข้าไปดู

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เป็นไรรึเปล่า นั่งก่อน

 

 

 

 

 

 

 

นวล: คุณแก้วอาเจียนค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อาเจียน? เป็นไรรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

            แก้วที่ยังรู้สึกมึนๆพอเงยหน้าขึ้นก็หันไปเห็นโทโมะ โทโมะรวมถึงพ่อแก้วและฟางก็เดินมาดู

 

 

 

 

 

 

 

พ่อแก้ว: แก้วเป็นอะไรลูก

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เปล่าค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไปหาหมอดีมั้ยค่ะคุณแก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เออไปหาหมอมั้ย พี่พาไป 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่ต้องหรอก แก้วไม่เป็นไร 

 

 

 

 

 

 

 

ป้านุ่น: คุณหนูยาดมค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: หนูขอตัวขึ้นไปนอนก่อนนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

                   แก้วรีบรับยาดมจากป้านุ่นแล้วลุกขึ้นออกไปทันทีเพราะไม่อยากให้โทโมะเห็นในสภาพที่เค้ากำลังอ่อนแอ แต่ระหว่างที่กำลังจะขึ้นบันไดก็รู้สึกเหมือนหน้ามืดอีก สายตาโมทโมะดูเป็นห่วงแก้วมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แก้วฝืนเดินขึ้นบันไดไปจนถึงบนห้อง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อแก้ว: เดี๋ยวยังไงก็อยู่รอทานมื้อเย็นด้วยกันก่อนนะ 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่เป็นไรค่ะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ตกลงครับ 

 

 

 

 

 

 

               ฟางหันมามองหน้าโทโมะก็งงกับคำตอบ โทโมะรู้สึกว่าอาการของแก้วมันดูแปลกๆเลยอยากอยู่รอเจอแก้ว ป๊อบปี้ลงมาจากขึ้นไปดูแก้วก็เข้ามาหาพ่อของเค้า

 

 

 

 

 

 

 

พ่อแก้ว: น้องเป็นไงบ้าง

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: หลับไปแล้วครับ 

 

 

 

 

 

 

พ่อแก้ว: อ้าวป้านุ่นมาพอดีเลย มาหาชั้นหน่อย