ทำไมต้องรักเธอ

 

 

 

 

 

                  ในช่วงวันหยุดแก้วแวะไปทำบุญที่วัดให้กับพลอย แก้วก็เดินไปที่เก็บอัฐิของพลอย แล้ววางดอกไม้ลงหน้าที่เก็บอัฐิของพลอย แก้วคุกเข่าลงแล้วจับที่รูปของพลอย 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เมื่อไหร่คนรักของคุณจะรู้ความจริงซะที

 

 

 

 

 

 

                โทโมะเห็นแก้วนั่งอยู่ก็รีบเข้ามากระชากตัวแก้วออกห่าง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อย่าเอามือสกปรกๆ มือที่เป็นคนทำให้เค้าตายมาจับรูปเค้า !!!! 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: นาย! คือชั้น ! 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ออกไปเลยนะ ออกไป ไป๊ !! 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: นายฟังชั้นหน่อยดิ คือชั้น 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เอาดอกไม้ของเธอออกไปด้วย ไป๊ !!!!

 

 

 

 

 

           โทโมะปาดอกไม้ใส่หน้าแก้ว 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แล้ววันหลังก็ไม่ต้องมาที่นี้อีก ไม่ต้องมาสำนึกผิด ไม่ต้องมาทำเสแสร้ง ต่อหน้าคนที่เธอฆ่าเค้า เค้าตายไปแล้วยังจะอะไรอีกห้ะ !!! 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: นายคิดจะฟังชั้นบ้างมั้ย คิดจะเชื่อชั้นบ้างมั้ย ฮึก นายก็คิดแต่ว่าชั้นทำ นาย ฮึก 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ใช่ ชั้นไม่เชื่อ ไม่มีทางเชื่อ หลักฐานคือเธออยู่ตรงนั้น รถก็รถเธอ แล้วไหนล่ะ ใครขับ ไม่มีใครเลยนอกจากเธอ เธอคนเดียวที่อยู่ตรงนั้นตอนนั้นอ่ะ !!!! ต่อให้เธอทำดีไถ่โทษ ชดใช้ยังไงมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร เพราะยังไงเธอก็คือฆาตกร จำเอาไว้ !!! แล้วก็ออกไปได้ล่ะ ไปดิ !!!

 

 

 

 

 

 

 

 

             แก้ววิ่งร้องไห้ ออกไป ทำไมโทโมะต้องคิดว่าเค้า ทำทำไมถึงปักใจเชื่อนักหนาว่าเค้าทำ ทำไม แก้วได้แต่คิดในใจ แก้วขึ้นมาร้องไห้ต่อบนรถจนเผลอหลับไป โทโมะเดินมากำลังจะกลับไปที่รถก็เห็นรถแก้วเลยเดินไปดู แล้วก็เดินไปเพราะไม่อยากเอาเรื่องแก้วมาใส่สมอง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เราจะเชื่อยัยนั่นไม่ได้ ในเมื่อทุกอย่างเราเห็นกับตาว่ายัยนั่นอยู่ตรงนั้น ไม่โทโมะแกห้ามหวั่นไหวกับคนแบบนั้นเด็ดขาด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

            โทโมะพูดกับตัวเองก่อนจะขับรถออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่โทโมะ มาแล้ว 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: มีไรเหรอทำไมมายืนรอตรงนี้

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ขอเชิญคุณเกลคร๊าา

 

 

 

 

 

เกล: พี่โทโมะ เซอร์ไพรส์

 

 

 

 

 

โทโมะ: อ้าว เกลมาได้ไงเนี้ย 

 

 

 

 

 

 

เกล: เกลกับมาอยู่ไทยแล้วนะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แล้วพิชชี่ล่ะไม่มาด้วยเหรอ 

 

 

 

 

 

เกล: พิชมาส่งเกลที่บ้านพี่แล้วออกไปธุระข้างนอกอ่ะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไปเข้าบ้านก่อน 

 

 

 

 

 

 

เกล: ไม่เจอพี่ตั้งนานหล่อไม่เปลี่ยนเลยนะ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อะไรชมแต่พี่โทโมะแล้วพี่ล่ะ

 

 

 

 

 

เกล: พี่ฟางก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เออแล้วคุณอาสบายดีนะ 

 

 

 

 

 

เกล: พ่อสบายดีค่ะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แล้วคุณอาไม่กลับมาด้วยเหรอ

 

 

 

 

 

เกล: พ่อยู่ที่นู้นอ่ะก็อยู่กับคุณพอลล่าแหละ เกลนะอยากกลับมาอยู่ที่ไทยอ่ะเบื่อล่ะอังกฤษเนี้ย 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: แล้วเนี้ยเมื่อไหร่จะมีน้องล่ะ แต่งงานก็ 3 ปีแล้วนะ 

 

 

 

 

 

 

เกล: จะมีได้ไงล่ะ ก็เกลยังไม่ไว้ใจพิชหนิ แล้วอีกอย่าง พิชอยู่ที่นู้นอ่ะ มีพวกผู้หญิงมาติดพันเยอะแยะ เกลเลยพามาที่นี้ไง อีกอย่างนะ เกลจะได้ให้พี่ทั้งสองคนของเกลช่วยจับตามองไว้ด้วย โดยเฉพาะพี่โทโมะ ต้องดูให้เกลเป็นพิเศษนะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พิชมันยังเจ้าชู้เหมือนเดิมเลยเหรอ 

 

 

 

 

 

 

เกล: ก็โรคเทคแคร์ผู้หญิงไปทั่วนั้นแหละ เอ่อพี่โทโมะเกลเสียใจด้วยนะเรื่องพี่พลอยอ่ะ พี่ฟางเพิ่งบอกเกลเมื่อกี้ เกลเคยเจอแค่ไม่กี่ครั้งเอง ไม่น่าเลย 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อืม ว่าแต่หิวรึเปล่ากินข้าวกันดีกว่า