รุ่นพี่(ที่รัก)

 
 
 
 
 
 
 
“ดีจังเลยเนาะพี่โทโมะ ปลื้ม ที่สุดสัปดาห์นี้คณะเราจะพาไปออกค่ายที่ชลบุรีแบบนี้”ฟางพูดหลัง
จากงานเฟรชชี่ไนทืที่ผ่านมานั้น ทางรุ่นพี่ปี2และ3ก็ได้จัดกิจกรรมรับน้องนอกสถานที่นี้ขึ้น
 
 
 
 
 
“แต่ปลื้มก็คิดนะว่า เค้าจะหลอกเราไปว้ากเหมือนตอนก่อนเปิดเทอมอีกรึเปล่า คิดแล้วยังเสียวไม่
หาย”ปลื้มพูด
 
 
 
 
 
 
“แต่พี่ว่าไม่ใช่หรอกนะ เพราะเมื่อเช้าพี่เห็นรถตู้ของอาจารย์คณะเรานั่งไปท่านคณบดีก่อนหน้าเรา
อีกนะ เหมือนได้ยินพี่ปี2พูดว่าเค้าเปิดตึกใหม่ของคณะเราที่สาขาชลบุรี เพราะแถวนี้มีอาคารและ
ธุรกิจอุตสาหกรรมเยอะ เค้าเลยเปิดตึกฝั่งนี้ไว้เพื่อให้พี่ปี4กับพวกนักศึกษาในคณะมาดูงาน ไม่มี
อะไรหรอก”โทโมะเห็นต่างกับความคิดปลื้มพูดขึ้น
 
 
 
 
 
“เอาละค่ะน้องๆ เดี๋ยวน้องๆวางกระเป๋าลงตรงนี้ก่อนเนาะ แล้วตอน10โมงพวกเราทุกคนต้องไป
ร่วมพิธีเปิดตึกนี้กับอาจารย์ เสร็จแล้วน้องๆก็กลับมาเอากระเป๋าไปไว้ที่ห้องพักแล้วออกมาทานข้าว
นะคะ”พิมแจกแจงรายละเอียดก่อนที่ปี1ทุกคนจะเดินทางไปร่วมพิธีเปิดตึกใหม่ของคณะเสร็จก็
กลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาทานจ้าวกลางวันที่ดรงอาหาร
 
 
 
 
 
 
“น้องฟางคะ พี่รหัสฝากขนมมาให้ค่ะ ส่วนนี่ของพี่โทโมะ แล้วก็นี่จ้ะของปลื้ม”ขณะที่พวกฟางนั่ง
ทานข้าวกลางวันนั้น พิมและเพื่อนปี2เดินเอาขนมมาให้พวกเขาทั้ง3แล้วเดินไป
 
 
 
 
 
“นี่พี่โทโมะกับฟางว่า พี่รหัสของพวกเราจะเป็นใครกันขยันเอาขนมมาให้ตลอดเลย”ปลื้มพูดด้วย
ความสงสัย
 
 
 
 
 
“ใช่ๆ ของฟางนะ วันงานเฟรชชี่ไนท์เค้าก็เอารูปถ่ายกับน้ำมาให้ พี่เค้าต้องเป็นคนอบอุ่นมา
แน่ๆ”ฟางรีบพูด
 
 
 
 
 
“ใครก็ได้ล่ะ ขออย่าให้เป็นแก๊งค์พี่ว๊ากพวกเราเลย ไม่งั้น คงต้องเป็นฝันร้ายแน่ๆ/แต่ที่แน่ๆนะ
ฟางคิดว่าคนที่เป็นพี่รหัสฟางต้องเป็นพี่พิมแน่ๆ เพราะเค้าคอยมาช่วยเหลือฟางทุกครั้ง แถมคอย
เป็นคนช่วยฟางหาหอพักให้อีกนะ ฟางมั่นใจว่าพี่พิมนี่ล่ะพี่รหัส”ปลื้มรีบพูดแล้วคิดถึงพวกป๊อปปี้
ก่อนที่ฟางจะรีบพูดตามที่ตัวเองคิด
 
 
 
 
 
 
 
“ส่วนพี่นะ ใครก็ได้ แต่ถ้าเป็นคนที่คิดไว้ก็ดี”โทโมะพูดพลางมองไปยังกลุ่มของแก้วที่นั่งโต๊ะริม
สุดแล้วยิ้ม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ว้าว สาขาทางชลบุรีติดกับทะเลด้วยดีจังเลย เดี๋ยวเราไปเล่นน้ำกันเถอะ/เล่นน้ำก็เล่นไปนะ อย่า
ไปก่อเรื่องอะไรอีกให้เพื่อนในรุ่นเดือดร้อนล่ะ”เมื่อทานข้าวเสร็จแล้ว ก็เป็นช่วงที่ปล่อยให้ปี1พัก
ผ่อน ฟางรีบพูดเมื่อเอ ปลื้มและโทโมะเดินเลาะมาถึงริมชายหาดก่อนที่เธอจะถูกพวกซีแนนแขวะ
 
 
 
 
 
 
“นี่ฟางก็ไม่ใช่ตัวปัญหาขนาดนั้นสักหน่อย/หรอ แล้วที่เวลาพวกเราโดนพี่เค้าลงโทษ กล้าบอกมั้ย
ล่ะว่าหลักๆมันไม่ได้เกิดจากยัยนี่”ปลื้มออกโรงปกป้องฟางทันทีจนซีแนนอดหมั่นไส้ไม่ได้แล้วว่า
 
 
 
 
“ก็จริง แต่ชั้นไม่ได้ตั้งใจนิ/ไม่ได้ตั้งใจ แต่สุดท้ายก็ก่อเรื่องทุกครั้ง จนทำให้เพื่อนเดือดร้อนเส
มอๆ เธอนี่ความจริงแล้วไม่น่าเข้ารับน้องเลยนะ คนเห็นแก่ตัวแบบนี้ควรจะมาเรียนแล้วกลับบ้านไป
ซะ”ฟางพูดเสียงอ่อยยิ่งทำให้ซีแนนได้ใจยิ่งว่าฟางต่อ
 
 
 
 
 
“นี่ ชั้นรู้ว่าชั้นผิดที่มักจะมีปัญหาให้พวกเพื่อนๆต้องโดนไปด้วย แต่ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นไม่ได้ตั้งใจ
แต่ถ้าจะไล่กันออกไปบอกเลยว่าชั้นไม่ยอม เพราะเธอไม่ใช่พ่อแม่ชั้นที่จะมาบังคับได้ว่าให้ทำ
อะไรไม่ทำอะไร”ฟางพูดแล้วจ้องหน้าซีแนนอย่างไม่กลัวก่อนที่ปลื้มกับโทโมะจะรีบลากฟางออก
มาเพื่อไม่ให้มีเรื่องกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ที่พวกคุณได้มาทำกิจกรรมนอกสถานที่ในวันนี้อย่าคิดนะว่าพวกคุณจะทำอะไรก็ได้โดยอยู่นอ
กกฏเกณฑ์ที่พวกผมตั้ง และเย็นนี้ผมต้องการจะวัดใจว่าพวกคุณมีความสามัคคีกันมากแค่ไหน
ตอนกินข้าวเมื่อกี้ปี2คงบอกแล้วว่าคนที่ได้บัตรสีชมพูให้ไปรวมตัวกันด้านหลังตึก ส่วนพวกคุณที่
เหลือมากับผม พวกคุณจะได้เข้าฐานที่ปี2จัดทั้งหมด3ฐานแล้วค่อยมาเจอกับฐานของปี3ที่นี่”สัก
พักปี3ก็เรียกรวมตัวกันก่อนที่ป๊อปปี้จะสั่งแล้ให้คนที่ได้บัตรสีชมพูออกไป ซึ่ง1ในนั้นมีโทโมะออก
ไปด้วย ฟางและปลื้มที่ไม่มีบัตรสีชมพูต้องไปรวมกันกับเพื่อนคนอื่นเพื่อเข้าฐานกิจกรรมเล่นเกมส์
กับพี่ปี2จนถึงเวลาโพล้เพล้ปี1ก็เข้าฐานของปี2จนครบและได้กลับมาที่หน้าตึกเก่าที่เดิมที่เป็น
ฐานของปี3
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฐานนี้คือฐานวัดใจของพวกคุณ เมื่อเช้า เพื่อนของคุณ5คนถูกปล่อยตัวเข้าไปในตึกนี้แล้ว และ
พวกคุณจะต้องไปตามหาเพื่อนคุณกลับมาให้ทันก่อนทุ่มครึ่ง เพราะถึงแม้สาขาชลบุรีจะเป็นสาขา
เปิดใหม่ก็จริง แต่ตึกแสงฉายนี้เป็นตกเก่าโบราณสร้างเพื่อระลึกถึงคุณแสงฉายผู้ก่อตั้งมหาลัย
และที่ดินตรงนี้มีการแก่งแย่งกันของพี่น้องในตระกูลทำให้เกิดการนองเลือดเมื่อ20ปีก่อน ตกดึก
มายามเฝ้าที่นี่บอกมักจะเห็นคนทะเลาะกันและยิงกันที่นี่ วันดีคืนดีอาจจะเจอผู้ชายในชุด
ราชปะแตนชุ่มเลือดเดินไปมา อ้อ อย่าพึ่งกลัวกันล่ะ เพราะนี่พึ่ง6โมงเอง ยังไม่มืดสักหน่อย ขอ
ให้พวกคุณโชคดี”แก้วที่เดินออกมาจากหลังตึกพูดขึ้นก่อนที่จะปล่อยใหพวกปี1นั่งปรึกษากัน
 
 
 
 
 
 
“เอาล่ะ เข้าไปกันเถอะ เพราะพวกที่เข้าไปข้างในก็เป็นเพื่อนของเรา แล้วถ้ามัวแต่นั่งกันอยู่ตรงนี้
เดี๋ยวมืดอีกก็จะยิ่งแย่ เราไปกันตั้งเยอะไม่เป็นไรหรอก”ฟางลุกขึ้นแล้วพูดปลุกใจเพื่อนๆที่เริ่มกลัว
ให้เดินเข้าไป แล้วปี1ทั้งหมดก็เดินเข้าไปข้างในกันด้วยความกล้าๆกลัวๆ
 
 
 
 
 
“เอาอย่างงี้เราต้องแยกกันไปตามหาแล้วล่ะมีนพาเพื่อนไปหาทางขวาชั้น1 โซ่พาเพื่อนไปทาง
ซ้าย ชั้นบนจะเป็นพวกที่เหลือเอง”ฟางพูดพลางนัดแนะกับเพื่อนๆในรุ่นเกือบ30ชีวิตที่ต้องหา
เพื่อนในตึกแสงฉายนี้
 
 
 
 
 
“ว้าย/ฟางเจ็บรึเปล่า อ๊ะ นั่นเสียงอะไรน่ะ เดี๋ยวเราไปดูก่อนนะ ฟางอยู่กับปลื้มตรงนี้นะ”ฟางที่เดิน
ขึ้นไปชั้นบนไม่ทันระวังชนเข้ากับเหลี่ยมโต๊ะขนาดใหญ่ ก่อนที่จะต้องหยุดเดิน ทำให้เพื่อน3-
4คนบอกให้ฟางนั่งรอในห้องนี้ก่อนที่จะเดินไปตามหาเพื่อนที่เหลือกัน
 
 
 
 
 
 
 
“เจ็บจัง ทำไงดี เรายังตามหาพี่โทโมะกับเพื่อนไม่เจอเลย/ฟางไม่ต้องกลัวนะ ฟางมีปลื้มอยู่ทั้งคน
ปลื้มพร้อมจะดูแลปกป้องฟางเอง”ฟางเอามือนวดที่เอวตัวเองที่ชนเมื่อกี้ก่อนที่ปลื้มจะพูดแล้วกุม
มือฟางไว้
 
 
 
 
 
ตึง ครืดๆ
 
 
 
 
 
เสียงเหมือนของในห้องตกอย่างแรงและตามด้วยเสียงเหมือนคนลากอะไรบางอย่าง ก่อนที่จะ
ปรากฏชายในชุดราชปะแตนเปื้อนเลือด
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊ากกก ผีหลอก/ปลื้ม เป็นลมไปแล้วทำไงดี”ปบื้มตกใจกลัวก่อนที่จะหมดสติไปฟางตกใจพลาง
เขย่าตัวเพื่อนชายแต่ปลื้มกลับนิ่งไม่ไหวติงก่อนที่เธอจะลุกหนีแต่เธอทิ้งเพื่อนเธอไปไม่ได้ จึง
พยายามลาก แต่เหมือนชายในชุดราชปะแตนเปื้อนเลือดที่เดินมาจากความมืดเริ่มใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
ฟางที่ไม่สามารถทิ้งเพื่อนได้ก้มลงนั่งกับพื้นก่อนที่จะหลับตาปี๋ ก้าวขาไม่ออก
 
 
 
 
 
 
“หึๆ ยัยแสบเอ๊ย”ป๊อปปี้ที่แต่งตัวเป็นผีแอบหัวเราะที่เห็นฟางหลับตาปี๋ก็ยื่นหน้าไปใกล้ฟางก่อนที่
จะกระซิบข้างหู
 
 
 
 
แชะๆ
 
 
 
 
 
ฟางชะงักที่ได้ยินเสียงเหมือนชัตเตอร์ถ่ายรูปดังขึ้น ก่อนที่จะพยายามลืมตาขึ้นมาผมว่าตัวเองถูก
ใครคนหนึ่งมัดตาตัวเองไว้ ก่อนที่จะถูกดึงออกไปจากปลื้มที่เป็นลมอยู่
 
 
 
 
 
“ปล่อยนะ นี่ไม่ใช่ผีแน่ๆ พวกพี่แกล้งฟางใช่มั้ย ทำไมไม่ตอบล่ะ จับมือฟางไว้ทำไมปล่อยฟาง
ฟางจะไปตามหาเพื่อนนะ”ฟางดิ้นหนีและพยายามจะแกะผ้าปิดตานั้นออกแต่ป๊อปปี้ไม่ยอมปล่อย
และพาฟางเดินลงไปที่ชั้นล่างก่อนที่จะให้ฟางไปรวมกับเพื่อนที่เจอกันแล้วและถูกปิดตาก่อนที่จะ
นำฟางไปเข้าแถวตามเดิม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นผิดเองว่ะป๊อป ลืมไปว่าชั้น2เค้าไม่ให้ใช้ ดันมีน้องหลงขึ้นไปอีก ดีนะที่ไม่ขึ้นไปเยอะ/เออ
ช่างมันเถอะเดี๋ยวพาน้องลงไปที่ลานกลางตึกเลยก้ได้ ฟ้ามืดพอดี ปี2คงเตรียมของเสร็จแล้ว ชั้น
จะได้ไปเปลี่ยนเสื้อด้วย”แก้วที่วิ่งมาหาป๊อปปี้หลังจากให้ปั้นจั่นและเคนตะขึ้นไปพาตัวปลื้มที่เป็น
ลมลงไปแล้ว ก็ขอโทษเพราะจริงๆแล้วชั้น2นั้นเป็นชั้นที่พวกอาจารย์และเจ้าหน้าที่ใช้ทำงาน ส่วน
ชั้น1คืออาคารประวัติของผู้ก่อตั้งมหาลัย ส่วนเรื่องผีที่แก้วพูดนั้นเป็นเรื่องที่กุขึ้นมา ด้านป๊อปปี้ที่
แต่งตัวเป็นผีนั้น เพียงกะจะเดินผ่านไปมาบนชั้น2เพื่อเป็นสีสั้นให้น้องตกใจ แต่ใครจะคิดว่าฟางกับ
เพื่อนอีก3-4คนจะขึ้นไปชั้นบน ก่อนที่ชายหนุ่มจะรีบไปเปลี่ยนเสื้อแล้วรีบไปรอน้องๆที่ลานกลาง
ตึกทันที
 
 
 
 
 
 
 
“เสียงนี้ฟางใช่มั้ย/พี่โทโมะใช่มั้ย เป็นไงบ้างคะ พี่ไปอยู่ไหนมา”ฟางและโทโมะที่ถูกปิดตาแล้ว
จัดแถวเป็นรูปวงกลมก็ร้องเรียกเพื่อได้ยินเสียงกัน
 
 
 
 
 
“เอ้า เปิดผ้าผูกตาพวกคุณออกสิ”ป๊อปปี้ที่รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ววิ่งมาในลานกลางตึกตะโกนขึ้น
ก่อนที่จะตะโกน แล้วพวกปี1ค่อยๆเปิดผ้าผูกตาแล้วต้องร้องออกมาเมือ่เห็นว่าที่ที่พวกเขาล้อมกัน
นั้น คือธงของคณะสถาปัตย์ และเลขรุ่น สถ.20
 
 
 
 
 
“เอ้า ดูเอาไว้ ว่านี่คือเลขรุ่นของพวกคุณ เพราะความสามัคคีและไม่ทอดทิ้งเพื่อน ในทำให้พิสูจน์
ได้แล้วว่า พวกคุณสามารถรวมตัวกันเป็นรุ่นได้ ต่อไปนี้ พวกคุณคือเด็กสถาปัตย์KZรุ่น
ที่20”ป๊อปปี้พูดก่อนเสียงปรบมือของปี2และ3ที่มาร่วมงานจะดังขึ้นพร้อมกับเพื่อนๆในรุ่นต่างกอด
กันอย่างตื้นตันใจ
 
 
 
 
 
“เอ่อ ขอบคุณนะครับ ที่เมื่อกี้มาช่วยดึงผมเอาไว้ไม่ให้ตกบันได/ใครดึงคุณ ปิดตาอยุ่แล้วรู้รึไงว่า
ใครเค้าดึงคุณไว้ มั่ว”โทโมะเดินมาหาแก้วแล้วพูดขอบคุณเพราะเมื่อกี้ตอนปิดตา เขาเซจากการ
โดนชนเขาได้ยินเสียงผู้หญิงเหมือนแก้วมาดึงเขาไปไม่ให้ล้ม แก้วเฉไฉพร้อมกับเดินไป
 
 
 
 
 
“อ่ะคุณ ยานวด พี่รหัสฝากมาให้/อ๊ะ สีแดงนี่แสดงว่าพี่เป็นผีมาแกล้งหลอกงั้นสิคะ”ป๊อปปี้เดินเอา
ยานวดมาให้ ก่อนที่ฟางชะงักเมื่อเห็นสีที่ป้ายแก้มป๊อปปี้ยังไม่หายก็รีบว่า ชายหนุ่มไม่ตอบพลาง
ยักคิ้วก่อนที่จะเดินหนีไปทิ้งให้ฟางหน้างอเจ็บใจอยู่ตรงนั้น
 
 
 
 
 
555ได้รุ่นมาแล้ว ต่อไปก็เหลือเปิดสายรหัส แต่กว่าจะเจอพ่รหัสฟางจะเจออะไรอีมั้ย
 
 
ต้องติดตามน้าาาาา