ฟ้าเคียงดาว

 

 

 

                    ค่ำวันศุกร์  ในขณะที่ครอบครัวของป๊อปกำลังนั่งทานข้าวกันอยู่

 

 

 

 

                    " เป้  พรุ่งนีห้ามไปไหนนะ แม่นัดช่างถ่ายรูปไว้แล้ว พรุ่งนี้เราจะถ่ายภาพครอบครัวร่วมกัน " ผู้เป็นแม่เอ้ยปากบอก พ่อ แม่ ป๊อปและปาล์มหันมองหน้าเป้อย่างรอคำตอบ  ชายหนุ่มผิวแทน ร่างสูงโปร่ง ผิวนวล ใบหน้าคม วางช้อนลง ดวงตาคมเฉี่ยวของตัวเองมองตรงนิ่งไร้ซึ่งความรู้สึก เขาลุกขึ้นช้าๆไม่ตอบคำถามใดๆ ก่อนจะเดินขึ้นบันไดกลับห้องตัวเองไป

 

 

 

                    ผู้เป็นพ่อถอนหายใจยาวพร้อมกบส่ายหน้าไปมาให้กับความเย็นชาของลูกชายคนโต

 

 

 

 

                    " อีกนานแค่ไหน เป้ถึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม " แม่หันหน้าไปมองเป้ที่กำลังเดินขึ้นบันไดก่อนจะหันกลับมาพร้อมหยาดน้ำตา 

 

 

                    ปาล์มเอื้อมมือไปกุ้มมือของแม่เอาไว้แน่นหมายจะให้กำลังใจ 

 

 

 

 

                    และแล้ววันที่รอคอยก็มาถึง ..... ฟางและแก้วเตรียมงานกันเสร็จเรียบร้อย ทั้งชุดสูทและชุดราตรีของผู้หญิง ส่วนตากล้องอย่างแก้วก็เซ็ทอุปกรณ์ไว้จนเสร้จเรียบร้อยพร้อมถ่าย ในขณะที่รอความพร้อม แก้วจึงขออนุญาตเดินดูรอบๆบ้าน

 

 

 

 

 

                    ตุบ !!!  เสียงคล้ายของหนักหล่นลงมาบนพื้น เธอจึงหันขวับไปมงอย่างเร็ว    ภาพตรงหน้าเป็นภาพของชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดกางเกงขายาวธรรมดากับเสือกล้ามสีขาว  เธอถึงกับตาค้างเมื่อชายคนนั้นหันกลับมาแล้วเจอกับเธอ

 

 

 

                    O_O  ดวงตาหวานมองใบหน้าของคนตรงหน้านิ่ง ใจเธอสั่นรั่วจนแทบจะระเบิดออกมา ร่างบางสะท้านเล็กน้อยเมื่อคนตัวสูงเดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ 

 

 

 

                     " น้อง... " เสียงทุ้มเอ่ยทักก่อนจะเอือมมือมาจับบ่าของเธอ 

 

 

 

 

                    " ทำไมเหมือนขนาดนี้  ฮึก ฮึก ... " เธอปล่อยโฮร้องไห้ออกจนคนตัวสูงตกใจ 

 

 

 

                    " อย่าร้องไห้สิ " แต่ทำไมเหมือนเขาเข้าใจเธอนะ .... ร่างสูงกับค่อยๆดึงร่างบางเข้ามาสู่อ้อมกอดของเขา จนแ้วเริ่มรู้สึกตัว เธอผละกอดออกแล้วรีบเช้ดน้ำตา 

 

 

 

 

                    " ขอโทษด้วยที่ชั้ลทำอะไรขาดสติไปหน่อย " เธอยิ้มเจื่อนๆให้คนตรงหน้า เขากลับมองเธอสวยสายตาที่โหยหาปนคิดถึง 

 

 

 

 

                    " พี่ชื่อเป้  ไม่ต้องขอโทษนะ พี่คิดว่าเราอาจจะเหมือนกัน " ชายหนุ่มพูดเป็นเลศนัยจนแก้วสงสัยแล้วเขาก็เดินย้อนกลับเข้าไปในบ้าน แก้วเดินตามเข้าไปติดๆ

 

 

 

 

 

                    " ตาเป้  !!! นี่ลูกคิดจะหนีอีกแล้วใช่มั้ย " แม่เริ่มโวยวาเสียงดัง เมื่อทุกคนแต่งหน้าทำผมจนพร้อมแต่กลับมีแค่เขาเพียคนเดียวที่ล็อคแระตูห้องและเงียบหายไป 

 

 

 

 

                    " ผมจะขึ้นไปแต่งตัวเดี๊ยวนี้ครับ " เขาพูดเสียงนิ่ง ทุกคนหันมาใองเขาด้วยสายตาเดียวกัน 

 

 

 

                    ' บุคลิกภายนอกทำไมถึงได้เหมือนกันขนาดนี้ ' แก้วมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินขึ้นบันไดไป 

 

 

 

 

                    " แก  คิดเหมือนกันมั้ยวะ " ฟางหันมามองแก้วก่อนจะเดินเข้ามาหาแก้วแล้วกระซิบพูด

 

 

 

                    " คิดสิ คิดจนคิดถึง  " เธอหันไปตอบคำถามเพื่อนเสียงเศร้า ก่อนจะก้มหน้านิ่ง

 

 

 

 

                    " เห้ยย  โอเคหรือเปล่าวะ " จนฟางเริ่มใจคอไม่ดี แต่แก้วรีบเปลี่ยนโหมดกลับมาเป็นเฮฮาเหมือนเดิม 

 

 

 

 

                    " เอ้อออ โอเคๆ ไป กลับไปทำงานของแก "

 

 

 

 

                    ผ่านไป 20 นาที ทุกอย่างก็พร้อม 

 

 

 

                    แก้วในฐานะช่างภาพมองเป้ถ่ายเลนส์กล้อง  ใบหน้าคมมีแต่อารมณ์นิ่งขรึม ไร้ซึ่งความรู้สึก ดวงตาเศร้าหมอง และใบหน้าของเขาไม่เคยฉายรอยยิ้มให้เห็นตลอดการถ่ายภาพ  

 

 

 

 

                    ' ทำไมเขาถึงเหมือนับชั้ลในห้วงเวลาที่ชั้ลต้องอยู่คนเดียว ' เธอจ้องมองคนที่ยืนไร้อารมณ์อยู่ในกลุ่มครอบครัวของเขา 

 

 

 

                    จนการถ่ายรูปเสร็จสิ้นไป ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า  ไม่นานนักก็ลงมาทานมื้อกลางวันด้วยกัน 

 

 

 

 

                    " แก้ว มานั่งข้างพี่มา  " ปาล์มเรียกแก้วที่ยืนเหม่อมองดูเป้อยู่ จนเธอสะดุ้งตัวเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปหา

 

 

 

                    " เป้นั่งข้างน้องแก้วก็ได้ลูก " แม่เสริม เป้ไม่ตอบอะไร แต่เดินไปนั่งข้างๆแก้วอย่างเงียบๆ 

 

 

 

 

                    " ฟางมานั่งนี้สิ " ป๊อปเรียกปาล์มให้มานั่งใกล้ๆ  เธอยิ้มน้อยๆแล้วเดินไปนั่งข้างป๊อป โทโมะมองอย่างไม่พอใจ แต่จำต้องยอม แล้วตัวเองก็เดินวนไปนั่งข้างป๊อปแทน 

 

 

                    

 

 

                    " แก้วเรียบถ่ายรูปมาหรอลูก ถ่ายรูปออกมาสวยเชียว " พ่อชม 

 

 

 

                    " ปล่าวหรอกคะคุณพ่อ แก้วชอบถ่ายรูปหนะคะ ถ่ายมานานหลายปีแล้วคะ " เธอพูดก่อนจะส่งยิ้มน้อยๆให้กับคุณพ่อ 

 

 

 

 

                    " ไอเจ้านี้ก็ชอบถ่ายรูปเหมือนกันนะ แต่พี่เค้าชอบจนต้องไปเรียนเลยหละ หึหึหึหึ " พ่อพูดพลงละสายตาไปมองเป้ ที่เอาแต่ทานข้าวไม่ยอมพุดไม่ยอมจากกับใคร  แก้วหันมองเป้ที่นั่งอยู่ข้างๆ แววตาของเธอมันเศร้าหมอง มันเหมือนมีความคิดถึง ความหวงหาปะปนอยู่ในนั้นจนเธอต้งตะสายตาออกมาจากเขา 

 

 

 

 

                    หลังจากทานข้าวเสร็จ 

 

 

 

                    " แกรู้จักพี่เป้อะไรนั้นหรอวะ ทำไมไปมองเค้าแบบนั้น " โทโมะรีบเดินเข้ามาถามแก้ว เมื่อเขาสังเกตุเธออยู่นาน

 

 

 

 

                    " ไม่ได้รู้จัก เพิ่งจะเคยเจอก็วันนี้แหละ จะมาถามทำไมเนี่ย " แก้วย้อนถาม

 

 

 

 

                    " ก้อยากรู้ ถามไม่ได้หรอวะ " เขาโวยใส่  แก้วไม่ตอบแต่เดินหนีไปอีกทาง

 

 

 

                    " มันเป็นอะไรของมัน ทำไมวันนี้มันดูแปลกๆ " แต่โทโมะก็ไม่แคล้วกลับมาถามฟางต่อ

 

 

 

 

                    " อื้ออ  ไม่รู้สิ " ฟางไม่อยากจะพูดอะไรมาก เธอเลื่อนดูรูปเรื่อยๆ ชมการแต่งหน้าและเสื้อผ้าที่ตัวเองเป็นคนออกแบบ 

 

 

 

 

                    " โมะว่าชุดที่ฟางออกแบบสวยมั้ย " ฟางเงยหน้าขึ้นมาถาม เข้าทางโทโมะทันที ชายหนุ่มนั่งขวับลงข้างๆฟางแล้วตั้งหน้าตั้งตามองชุดของฟาง

 

 

 

 

                    " สวยสิ ฟางออกแบบเก่งมากเลยนะ อีกหน่อยก็ลูกค้าเต็มแล้วว แบบนี้ " โทโมะชมใหญ่ จนอีกคนที่แบบดูอยู่สะอิดสะเอียนจนทนไม่ไหว 

 

 

 

 

                    " เหอะ เฉยจะตาย ชุดที่ปาล์มใส่นะ ถ้าเว้าหลังลงไปอีกหน่อยใส่ผ้าลูกไม้สวยๆเล่นอีกนิดก็คงจะทันสมัยกว่านี้ " ป๊อปหยุดมองรูปปาล์มที่สวมใส่ชุดที่ฟางออกแบบโพสท่าอยู่

 

 

 

 

                    " หึ ... " ฟางโมโห  ไม่พอใจที่ถูกป๊อปตำหนิ เธอปิดโน๊ตบุ๊คดัง ปั ! ก่อนจะเดินงอลหนีไป

 

 

 

 

                    " พูดจาแบบนี้ไม่คิดว่าฟางจะเสียใจหรอ " โทโมะต่อว่า ป๊อปเริกคิ้วใส่เชิงท้าทาย

 

 

 

 

                    " ไม่ใช่เรื่องของคุณ "

 

 

 

 

 

                    อีกมุมหนึ่งของบ้าน   ชยหนุ่มร่างสูงโปรงในชุดสบาย นั่งทอดกายอยู่ริมสระ และเป็นอีกมุมหนึ่งที่หญิงสาวคนหนึ่งกำลังถือกล้องแอบจับภาพเขาอยู่ 

 

 

 

                    " น้องแอบถ่ายรูปพี่หรอ " เขาพูดเสียงนิ่งแต่ก็ไม่ได้หันกลับไปมอง 

 

 

 

 

                    " อะเอ่อออ คือ ... " แก้วสะดุ้งตกใจ 

 

 

 

 

                    " ชอบแอบถ่ายรูปหรอ " เะอเงียบหายไปจนร่างสูงต้องลุกขึ้นมาคุยเอง

 

 

 

 

                    " เอ่ออ  " แก้วอึ้งไป ไม่รู้จะตอบจะอธิบายยังไง 

 

 

 

 

                    " หึหึ .. " เขาเผลอยิ้มมุมปากของมาให้เธอเห็น

 

 

 

                    O_O เธออึ้งเพราะไม่คิดะเห็นมัน  และคงไม่รู้เมื่อไหร่ที่เธอจะเห็นมันอีก 

 

 

 

                    แชะ ! เธอรีบกดถ่ายภาพรอยยิ้มที่ยังหลงเหลืออยู่จางๆนั้นทันที

 

 

 

 

                    " แอบถ่ายอีกละ " รอยยิ้มคลายหายไปจนหมดจนเหลือ ใบหน้ทาที่เย็นชา

 

 

 

                    " พี่เป้ก็ยิ้มแล้วดูหล่อดี  แต่ทำไมไม่ชอบยิ้มหละคะ " 

 

 

 

                    " เพราะคนที่ทำให้พี่ยิ้ม เขาไม่อยู่กับพี่แล้ว " น้ำเสียงของเขาดูเศร้าหมองจนคนฟังรู้สึกหดหู่  เธอมองแผ่นหลังกว้างที่เดินหายกลับเข้าไปในบ้าน

 

 

 

                    ' .ใช่คะ เพราะเขาไม่อยู่แล้ว โลกที่มันเคยสดใสขงแก้ว ถึงได้เป็นสีเทามาจนถึงทุกวันนี้  .... แก้วคิดว่าแก้วเข้าใจพี่นะคะ   พี่เป้..... ' 

 

 

 

 

 

                    อยากได้กำลังใจจังเลย  ไม่รู้ว่าเรื่องนี้สนุกหรือเปล่า  มีอะไรปรับปรุงตรงไหนหรือเปล่า  ฝากคอมเม้นแนะนำด้วยนะคะ