ฟ้าเคียงดาว
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 เวลา 14.03 น.
แก้ไขเมื่อ 13 มีนาคม พ.ศ. 2560 02.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
6)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ค่ำวันศุกร์ ในขณะที่ครอบครัวของป๊อปกำลังนั่งทานข้าวกันอยู่
" เป้ พรุ่งนีห้ามไปไหนนะ แม่นัดช่างถ่ายรูปไว้แล้ว พรุ่งนี้เราจะถ่ายภาพครอบครัวร่วมกัน " ผู้เป็นแม่เอ้ยปากบอก พ่อ แม่ ป๊อปและปาล์มหันมองหน้าเป้อย่างรอคำตอบ ชายหนุ่มผิวแทน ร่างสูงโปร่ง ผิวนวล ใบหน้าคม วางช้อนลง ดวงตาคมเฉี่ยวของตัวเองมองตรงนิ่งไร้ซึ่งความรู้สึก เขาลุกขึ้นช้าๆไม่ตอบคำถามใดๆ ก่อนจะเดินขึ้นบันไดกลับห้องตัวเองไป
ผู้เป็นพ่อถอนหายใจยาวพร้อมกบส่ายหน้าไปมาให้กับความเย็นชาของลูกชายคนโต
" อีกนานแค่ไหน เป้ถึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม " แม่หันหน้าไปมองเป้ที่กำลังเดินขึ้นบันไดก่อนจะหันกลับมาพร้อมหยาดน้ำตา
ปาล์มเอื้อมมือไปกุ้มมือของแม่เอาไว้แน่นหมายจะให้กำลังใจ
และแล้ววันที่รอคอยก็มาถึง ..... ฟางและแก้วเตรียมงานกันเสร็จเรียบร้อย ทั้งชุดสูทและชุดราตรีของผู้หญิง ส่วนตากล้องอย่างแก้วก็เซ็ทอุปกรณ์ไว้จนเสร้จเรียบร้อยพร้อมถ่าย ในขณะที่รอความพร้อม แก้วจึงขออนุญาตเดินดูรอบๆบ้าน
ตุบ !!! เสียงคล้ายของหนักหล่นลงมาบนพื้น เธอจึงหันขวับไปมงอย่างเร็ว ภาพตรงหน้าเป็นภาพของชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดกางเกงขายาวธรรมดากับเสือกล้ามสีขาว เธอถึงกับตาค้างเมื่อชายคนนั้นหันกลับมาแล้วเจอกับเธอ
O_O ดวงตาหวานมองใบหน้าของคนตรงหน้านิ่ง ใจเธอสั่นรั่วจนแทบจะระเบิดออกมา ร่างบางสะท้านเล็กน้อยเมื่อคนตัวสูงเดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ
" น้อง... " เสียงทุ้มเอ่ยทักก่อนจะเอือมมือมาจับบ่าของเธอ
" ทำไมเหมือนขนาดนี้ ฮึก ฮึก ... " เธอปล่อยโฮร้องไห้ออกจนคนตัวสูงตกใจ
" อย่าร้องไห้สิ " แต่ทำไมเหมือนเขาเข้าใจเธอนะ .... ร่างสูงกับค่อยๆดึงร่างบางเข้ามาสู่อ้อมกอดของเขา จนแ้วเริ่มรู้สึกตัว เธอผละกอดออกแล้วรีบเช้ดน้ำตา
" ขอโทษด้วยที่ชั้ลทำอะไรขาดสติไปหน่อย " เธอยิ้มเจื่อนๆให้คนตรงหน้า เขากลับมองเธอสวยสายตาที่โหยหาปนคิดถึง
" พี่ชื่อเป้ ไม่ต้องขอโทษนะ พี่คิดว่าเราอาจจะเหมือนกัน " ชายหนุ่มพูดเป็นเลศนัยจนแก้วสงสัยแล้วเขาก็เดินย้อนกลับเข้าไปในบ้าน แก้วเดินตามเข้าไปติดๆ
" ตาเป้ !!! นี่ลูกคิดจะหนีอีกแล้วใช่มั้ย " แม่เริ่มโวยวาเสียงดัง เมื่อทุกคนแต่งหน้าทำผมจนพร้อมแต่กลับมีแค่เขาเพียคนเดียวที่ล็อคแระตูห้องและเงียบหายไป
" ผมจะขึ้นไปแต่งตัวเดี๊ยวนี้ครับ " เขาพูดเสียงนิ่ง ทุกคนหันมาใองเขาด้วยสายตาเดียวกัน
' บุคลิกภายนอกทำไมถึงได้เหมือนกันขนาดนี้ ' แก้วมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินขึ้นบันไดไป
" แก คิดเหมือนกันมั้ยวะ " ฟางหันมามองแก้วก่อนจะเดินเข้ามาหาแก้วแล้วกระซิบพูด
" คิดสิ คิดจนคิดถึง " เธอหันไปตอบคำถามเพื่อนเสียงเศร้า ก่อนจะก้มหน้านิ่ง
" เห้ยย โอเคหรือเปล่าวะ " จนฟางเริ่มใจคอไม่ดี แต่แก้วรีบเปลี่ยนโหมดกลับมาเป็นเฮฮาเหมือนเดิม
" เอ้อออ โอเคๆ ไป กลับไปทำงานของแก "
ผ่านไป 20 นาที ทุกอย่างก็พร้อม
แก้วในฐานะช่างภาพมองเป้ถ่ายเลนส์กล้อง ใบหน้าคมมีแต่อารมณ์นิ่งขรึม ไร้ซึ่งความรู้สึก ดวงตาเศร้าหมอง และใบหน้าของเขาไม่เคยฉายรอยยิ้มให้เห็นตลอดการถ่ายภาพ
' ทำไมเขาถึงเหมือนับชั้ลในห้วงเวลาที่ชั้ลต้องอยู่คนเดียว ' เธอจ้องมองคนที่ยืนไร้อารมณ์อยู่ในกลุ่มครอบครัวของเขา
จนการถ่ายรูปเสร็จสิ้นไป ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่นานนักก็ลงมาทานมื้อกลางวันด้วยกัน
" แก้ว มานั่งข้างพี่มา " ปาล์มเรียกแก้วที่ยืนเหม่อมองดูเป้อยู่ จนเธอสะดุ้งตัวเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปหา
" เป้นั่งข้างน้องแก้วก็ได้ลูก " แม่เสริม เป้ไม่ตอบอะไร แต่เดินไปนั่งข้างๆแก้วอย่างเงียบๆ
" ฟางมานั่งนี้สิ " ป๊อปเรียกปาล์มให้มานั่งใกล้ๆ เธอยิ้มน้อยๆแล้วเดินไปนั่งข้างป๊อป โทโมะมองอย่างไม่พอใจ แต่จำต้องยอม แล้วตัวเองก็เดินวนไปนั่งข้างป๊อปแทน
" แก้วเรียบถ่ายรูปมาหรอลูก ถ่ายรูปออกมาสวยเชียว " พ่อชม
" ปล่าวหรอกคะคุณพ่อ แก้วชอบถ่ายรูปหนะคะ ถ่ายมานานหลายปีแล้วคะ " เธอพูดก่อนจะส่งยิ้มน้อยๆให้กับคุณพ่อ
" ไอเจ้านี้ก็ชอบถ่ายรูปเหมือนกันนะ แต่พี่เค้าชอบจนต้องไปเรียนเลยหละ หึหึหึหึ " พ่อพูดพลงละสายตาไปมองเป้ ที่เอาแต่ทานข้าวไม่ยอมพุดไม่ยอมจากกับใคร แก้วหันมองเป้ที่นั่งอยู่ข้างๆ แววตาของเธอมันเศร้าหมอง มันเหมือนมีความคิดถึง ความหวงหาปะปนอยู่ในนั้นจนเธอต้งตะสายตาออกมาจากเขา
หลังจากทานข้าวเสร็จ
" แกรู้จักพี่เป้อะไรนั้นหรอวะ ทำไมไปมองเค้าแบบนั้น " โทโมะรีบเดินเข้ามาถามแก้ว เมื่อเขาสังเกตุเธออยู่นาน
" ไม่ได้รู้จัก เพิ่งจะเคยเจอก็วันนี้แหละ จะมาถามทำไมเนี่ย " แก้วย้อนถาม
" ก้อยากรู้ ถามไม่ได้หรอวะ " เขาโวยใส่ แก้วไม่ตอบแต่เดินหนีไปอีกทาง
" มันเป็นอะไรของมัน ทำไมวันนี้มันดูแปลกๆ " แต่โทโมะก็ไม่แคล้วกลับมาถามฟางต่อ
" อื้ออ ไม่รู้สิ " ฟางไม่อยากจะพูดอะไรมาก เธอเลื่อนดูรูปเรื่อยๆ ชมการแต่งหน้าและเสื้อผ้าที่ตัวเองเป็นคนออกแบบ
" โมะว่าชุดที่ฟางออกแบบสวยมั้ย " ฟางเงยหน้าขึ้นมาถาม เข้าทางโทโมะทันที ชายหนุ่มนั่งขวับลงข้างๆฟางแล้วตั้งหน้าตั้งตามองชุดของฟาง
" สวยสิ ฟางออกแบบเก่งมากเลยนะ อีกหน่อยก็ลูกค้าเต็มแล้วว แบบนี้ " โทโมะชมใหญ่ จนอีกคนที่แบบดูอยู่สะอิดสะเอียนจนทนไม่ไหว
" เหอะ เฉยจะตาย ชุดที่ปาล์มใส่นะ ถ้าเว้าหลังลงไปอีกหน่อยใส่ผ้าลูกไม้สวยๆเล่นอีกนิดก็คงจะทันสมัยกว่านี้ " ป๊อปหยุดมองรูปปาล์มที่สวมใส่ชุดที่ฟางออกแบบโพสท่าอยู่
" หึ ... " ฟางโมโห ไม่พอใจที่ถูกป๊อปตำหนิ เธอปิดโน๊ตบุ๊คดัง ปั ! ก่อนจะเดินงอลหนีไป
" พูดจาแบบนี้ไม่คิดว่าฟางจะเสียใจหรอ " โทโมะต่อว่า ป๊อปเริกคิ้วใส่เชิงท้าทาย
" ไม่ใช่เรื่องของคุณ "
อีกมุมหนึ่งของบ้าน ชยหนุ่มร่างสูงโปรงในชุดสบาย นั่งทอดกายอยู่ริมสระ และเป็นอีกมุมหนึ่งที่หญิงสาวคนหนึ่งกำลังถือกล้องแอบจับภาพเขาอยู่
" น้องแอบถ่ายรูปพี่หรอ " เขาพูดเสียงนิ่งแต่ก็ไม่ได้หันกลับไปมอง
" อะเอ่อออ คือ ... " แก้วสะดุ้งตกใจ
" ชอบแอบถ่ายรูปหรอ " เะอเงียบหายไปจนร่างสูงต้องลุกขึ้นมาคุยเอง
" เอ่ออ " แก้วอึ้งไป ไม่รู้จะตอบจะอธิบายยังไง
" หึหึ .. " เขาเผลอยิ้มมุมปากของมาให้เธอเห็น
O_O เธออึ้งเพราะไม่คิดะเห็นมัน และคงไม่รู้เมื่อไหร่ที่เธอจะเห็นมันอีก
แชะ ! เธอรีบกดถ่ายภาพรอยยิ้มที่ยังหลงเหลืออยู่จางๆนั้นทันที
" แอบถ่ายอีกละ " รอยยิ้มคลายหายไปจนหมดจนเหลือ ใบหน้ทาที่เย็นชา
" พี่เป้ก็ยิ้มแล้วดูหล่อดี แต่ทำไมไม่ชอบยิ้มหละคะ "
" เพราะคนที่ทำให้พี่ยิ้ม เขาไม่อยู่กับพี่แล้ว " น้ำเสียงของเขาดูเศร้าหมองจนคนฟังรู้สึกหดหู่ เธอมองแผ่นหลังกว้างที่เดินหายกลับเข้าไปในบ้าน
' .ใช่คะ เพราะเขาไม่อยู่แล้ว โลกที่มันเคยสดใสขงแก้ว ถึงได้เป็นสีเทามาจนถึงทุกวันนี้ .... แก้วคิดว่าแก้วเข้าใจพี่นะคะ พี่เป้..... '
อยากได้กำลังใจจังเลย ไม่รู้ว่าเรื่องนี้สนุกหรือเปล่า มีอะไรปรับปรุงตรงไหนหรือเปล่า ฝากคอมเม้นแนะนำด้วยนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ