ฟ้าเคียงดาว

8.4

เขียนโดย กลางสายฝน

วันที่ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 เวลา 14.03 น.

  49 ตอน
  431 วิจารณ์
  59.63K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 มีนาคม พ.ศ. 2560 02.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

6)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

                    ค่ำวันศุกร์  ในขณะที่ครอบครัวของป๊อปกำลังนั่งทานข้าวกันอยู่

 

 

 

 

                    " เป้  พรุ่งนีห้ามไปไหนนะ แม่นัดช่างถ่ายรูปไว้แล้ว พรุ่งนี้เราจะถ่ายภาพครอบครัวร่วมกัน " ผู้เป็นแม่เอ้ยปากบอก พ่อ แม่ ป๊อปและปาล์มหันมองหน้าเป้อย่างรอคำตอบ  ชายหนุ่มผิวแทน ร่างสูงโปร่ง ผิวนวล ใบหน้าคม วางช้อนลง ดวงตาคมเฉี่ยวของตัวเองมองตรงนิ่งไร้ซึ่งความรู้สึก เขาลุกขึ้นช้าๆไม่ตอบคำถามใดๆ ก่อนจะเดินขึ้นบันไดกลับห้องตัวเองไป

 

 

 

                    ผู้เป็นพ่อถอนหายใจยาวพร้อมกบส่ายหน้าไปมาให้กับความเย็นชาของลูกชายคนโต

 

 

 

 

                    " อีกนานแค่ไหน เป้ถึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม " แม่หันหน้าไปมองเป้ที่กำลังเดินขึ้นบันไดก่อนจะหันกลับมาพร้อมหยาดน้ำตา 

 

 

                    ปาล์มเอื้อมมือไปกุ้มมือของแม่เอาไว้แน่นหมายจะให้กำลังใจ 

 

 

 

 

                    และแล้ววันที่รอคอยก็มาถึง ..... ฟางและแก้วเตรียมงานกันเสร็จเรียบร้อย ทั้งชุดสูทและชุดราตรีของผู้หญิง ส่วนตากล้องอย่างแก้วก็เซ็ทอุปกรณ์ไว้จนเสร้จเรียบร้อยพร้อมถ่าย ในขณะที่รอความพร้อม แก้วจึงขออนุญาตเดินดูรอบๆบ้าน

 

 

 

 

 

                    ตุบ !!!  เสียงคล้ายของหนักหล่นลงมาบนพื้น เธอจึงหันขวับไปมงอย่างเร็ว    ภาพตรงหน้าเป็นภาพของชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดกางเกงขายาวธรรมดากับเสือกล้ามสีขาว  เธอถึงกับตาค้างเมื่อชายคนนั้นหันกลับมาแล้วเจอกับเธอ

 

 

 

                    O_O  ดวงตาหวานมองใบหน้าของคนตรงหน้านิ่ง ใจเธอสั่นรั่วจนแทบจะระเบิดออกมา ร่างบางสะท้านเล็กน้อยเมื่อคนตัวสูงเดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ 

 

 

 

                     " น้อง... " เสียงทุ้มเอ่ยทักก่อนจะเอือมมือมาจับบ่าของเธอ 

 

 

 

 

                    " ทำไมเหมือนขนาดนี้  ฮึก ฮึก ... " เธอปล่อยโฮร้องไห้ออกจนคนตัวสูงตกใจ 

 

 

 


                    " อย่าร้องไห้สิ " แต่ทำไมเหมือนเขาเข้าใจเธอนะ .... ร่างสูงกับค่อยๆดึงร่างบางเข้ามาสู่อ้อมกอดของเขา จนแ้วเริ่มรู้สึกตัว เธอผละกอดออกแล้วรีบเช้ดน้ำตา 

 

 

 

 

                    " ขอโทษด้วยที่ชั้ลทำอะไรขาดสติไปหน่อย " เธอยิ้มเจื่อนๆให้คนตรงหน้า เขากลับมองเธอสวยสายตาที่โหยหาปนคิดถึง 

 

 

 

 

                    " พี่ชื่อเป้  ไม่ต้องขอโทษนะ พี่คิดว่าเราอาจจะเหมือนกัน " ชายหนุ่มพูดเป็นเลศนัยจนแก้วสงสัยแล้วเขาก็เดินย้อนกลับเข้าไปในบ้าน แก้วเดินตามเข้าไปติดๆ

 

 

 

 

 

                    " ตาเป้  !!! นี่ลูกคิดจะหนีอีกแล้วใช่มั้ย " แม่เริ่มโวยวาเสียงดัง เมื่อทุกคนแต่งหน้าทำผมจนพร้อมแต่กลับมีแค่เขาเพียคนเดียวที่ล็อคแระตูห้องและเงียบหายไป 

 

 

 

 

                    " ผมจะขึ้นไปแต่งตัวเดี๊ยวนี้ครับ " เขาพูดเสียงนิ่ง ทุกคนหันมาใองเขาด้วยสายตาเดียวกัน 

 

 

 

                    ' บุคลิกภายนอกทำไมถึงได้เหมือนกันขนาดนี้ ' แก้วมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินขึ้นบันไดไป 

 

 

 

 

                    " แก  คิดเหมือนกันมั้ยวะ " ฟางหันมามองแก้วก่อนจะเดินเข้ามาหาแก้วแล้วกระซิบพูด

 

 

 

                    " คิดสิ คิดจนคิดถึง  " เธอหันไปตอบคำถามเพื่อนเสียงเศร้า ก่อนจะก้มหน้านิ่ง

 

 

 

 

                    " เห้ยย  โอเคหรือเปล่าวะ " จนฟางเริ่มใจคอไม่ดี แต่แก้วรีบเปลี่ยนโหมดกลับมาเป็นเฮฮาเหมือนเดิม 

 

 

 

 

                    " เอ้อออ โอเคๆ ไป กลับไปทำงานของแก "

 

 

 

 

                    ผ่านไป 20 นาที ทุกอย่างก็พร้อม 

 

 

 

                    แก้วในฐานะช่างภาพมองเป้ถ่ายเลนส์กล้อง  ใบหน้าคมมีแต่อารมณ์นิ่งขรึม ไร้ซึ่งความรู้สึก ดวงตาเศร้าหมอง และใบหน้าของเขาไม่เคยฉายรอยยิ้มให้เห็นตลอดการถ่ายภาพ  

 

 

 

 

                    ' ทำไมเขาถึงเหมือนับชั้ลในห้วงเวลาที่ชั้ลต้องอยู่คนเดียว ' เธอจ้องมองคนที่ยืนไร้อารมณ์อยู่ในกลุ่มครอบครัวของเขา 

 

 

 

                    จนการถ่ายรูปเสร็จสิ้นไป ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า  ไม่นานนักก็ลงมาทานมื้อกลางวันด้วยกัน 

 

 

 

 

                    " แก้ว มานั่งข้างพี่มา  " ปาล์มเรียกแก้วที่ยืนเหม่อมองดูเป้อยู่ จนเธอสะดุ้งตัวเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปหา

 

 

 

                    " เป้นั่งข้างน้องแก้วก็ได้ลูก " แม่เสริม เป้ไม่ตอบอะไร แต่เดินไปนั่งข้างๆแก้วอย่างเงียบๆ 

 

 

 

 

                    " ฟางมานั่งนี้สิ " ป๊อปเรียกปาล์มให้มานั่งใกล้ๆ  เธอยิ้มน้อยๆแล้วเดินไปนั่งข้างป๊อป โทโมะมองอย่างไม่พอใจ แต่จำต้องยอม แล้วตัวเองก็เดินวนไปนั่งข้างป๊อปแทน 

 

 

                    

 

 

                    " แก้วเรียบถ่ายรูปมาหรอลูก ถ่ายรูปออกมาสวยเชียว " พ่อชม 

 

 

 

                    " ปล่าวหรอกคะคุณพ่อ แก้วชอบถ่ายรูปหนะคะ ถ่ายมานานหลายปีแล้วคะ " เธอพูดก่อนจะส่งยิ้มน้อยๆให้กับคุณพ่อ 

 

 

 

 

                    " ไอเจ้านี้ก็ชอบถ่ายรูปเหมือนกันนะ แต่พี่เค้าชอบจนต้องไปเรียนเลยหละ หึหึหึหึ " พ่อพูดพลงละสายตาไปมองเป้ ที่เอาแต่ทานข้าวไม่ยอมพุดไม่ยอมจากกับใคร  แก้วหันมองเป้ที่นั่งอยู่ข้างๆ แววตาของเธอมันเศร้าหมอง มันเหมือนมีความคิดถึง ความหวงหาปะปนอยู่ในนั้นจนเธอต้งตะสายตาออกมาจากเขา 

 

 

 

 

                    หลังจากทานข้าวเสร็จ 

 

 

 


                    " แกรู้จักพี่เป้อะไรนั้นหรอวะ ทำไมไปมองเค้าแบบนั้น " โทโมะรีบเดินเข้ามาถามแก้ว เมื่อเขาสังเกตุเธออยู่นาน

 

 

 

 

                    " ไม่ได้รู้จัก เพิ่งจะเคยเจอก็วันนี้แหละ จะมาถามทำไมเนี่ย " แก้วย้อนถาม

 

 

 

 

                    " ก้อยากรู้ ถามไม่ได้หรอวะ " เขาโวยใส่  แก้วไม่ตอบแต่เดินหนีไปอีกทาง

 

 

 

                    " มันเป็นอะไรของมัน ทำไมวันนี้มันดูแปลกๆ " แต่โทโมะก็ไม่แคล้วกลับมาถามฟางต่อ

 

 

 

 

                    " อื้ออ  ไม่รู้สิ " ฟางไม่อยากจะพูดอะไรมาก เธอเลื่อนดูรูปเรื่อยๆ ชมการแต่งหน้าและเสื้อผ้าที่ตัวเองเป็นคนออกแบบ 

 

 

 

 

                    " โมะว่าชุดที่ฟางออกแบบสวยมั้ย " ฟางเงยหน้าขึ้นมาถาม เข้าทางโทโมะทันที ชายหนุ่มนั่งขวับลงข้างๆฟางแล้วตั้งหน้าตั้งตามองชุดของฟาง

 

 

 

 

                    " สวยสิ ฟางออกแบบเก่งมากเลยนะ อีกหน่อยก็ลูกค้าเต็มแล้วว แบบนี้ " โทโมะชมใหญ่ จนอีกคนที่แบบดูอยู่สะอิดสะเอียนจนทนไม่ไหว 

 

 

 

 

                    " เหอะ เฉยจะตาย ชุดที่ปาล์มใส่นะ ถ้าเว้าหลังลงไปอีกหน่อยใส่ผ้าลูกไม้สวยๆเล่นอีกนิดก็คงจะทันสมัยกว่านี้ " ป๊อปหยุดมองรูปปาล์มที่สวมใส่ชุดที่ฟางออกแบบโพสท่าอยู่

 

 

 

 

                    " หึ ... " ฟางโมโห  ไม่พอใจที่ถูกป๊อปตำหนิ เธอปิดโน๊ตบุ๊คดัง ปั ! ก่อนจะเดินงอลหนีไป

 

 

 

 

                    " พูดจาแบบนี้ไม่คิดว่าฟางจะเสียใจหรอ " โทโมะต่อว่า ป๊อปเริกคิ้วใส่เชิงท้าทาย

 

 

 

 

                    " ไม่ใช่เรื่องของคุณ "

 

 

 

 

 

                    อีกมุมหนึ่งของบ้าน   ชยหนุ่มร่างสูงโปรงในชุดสบาย นั่งทอดกายอยู่ริมสระ และเป็นอีกมุมหนึ่งที่หญิงสาวคนหนึ่งกำลังถือกล้องแอบจับภาพเขาอยู่ 

 

 

 

                    " น้องแอบถ่ายรูปพี่หรอ " เขาพูดเสียงนิ่งแต่ก็ไม่ได้หันกลับไปมอง 

 

 

 

 

                    " อะเอ่อออ คือ ... " แก้วสะดุ้งตกใจ 

 

 

 

 

                    " ชอบแอบถ่ายรูปหรอ " เะอเงียบหายไปจนร่างสูงต้องลุกขึ้นมาคุยเอง

 

 

 

 

                    " เอ่ออ  " แก้วอึ้งไป ไม่รู้จะตอบจะอธิบายยังไง 

 

 

 

 

                    " หึหึ .. " เขาเผลอยิ้มมุมปากของมาให้เธอเห็น

 

 

 

                    O_O เธออึ้งเพราะไม่คิดะเห็นมัน  และคงไม่รู้เมื่อไหร่ที่เธอจะเห็นมันอีก 

 

 

 

                    แชะ ! เธอรีบกดถ่ายภาพรอยยิ้มที่ยังหลงเหลืออยู่จางๆนั้นทันที

 

 

 

 

                    " แอบถ่ายอีกละ " รอยยิ้มคลายหายไปจนหมดจนเหลือ ใบหน้ทาที่เย็นชา

 

 

 

                    " พี่เป้ก็ยิ้มแล้วดูหล่อดี  แต่ทำไมไม่ชอบยิ้มหละคะ " 

 

 

 

                    " เพราะคนที่ทำให้พี่ยิ้ม เขาไม่อยู่กับพี่แล้ว " น้ำเสียงของเขาดูเศร้าหมองจนคนฟังรู้สึกหดหู่  เธอมองแผ่นหลังกว้างที่เดินหายกลับเข้าไปในบ้าน

 

 

 

                    ' .ใช่คะ เพราะเขาไม่อยู่แล้ว โลกที่มันเคยสดใสขงแก้ว ถึงได้เป็นสีเทามาจนถึงทุกวันนี้  .... แก้วคิดว่าแก้วเข้าใจพี่นะคะ   พี่เป้..... ' 

 

 

 

 

 

                    อยากได้กำลังใจจังเลย  ไม่รู้ว่าเรื่องนี้สนุกหรือเปล่า  มีอะไรปรับปรุงตรงไหนหรือเปล่า  ฝากคอมเม้นแนะนำด้วยนะคะ 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา