ฟ้าเคียงดาว

 

 

 

 

" ช่วยด้วย ช่วยด้วย ช่วยแก้วด้วย " การะเกตุร้่องโวกเวกโวยวายขอความช่วยเหลือเสียงดังเข้ามาในบ้านของโทโมะ โทโมะขมวดคิ้วหน้าใจคอไม่ดี เมื่อเสียงร้องที่ดังเข้ามานั้นเป็นเสียงร้องของว่าที่แม่ยายของเขา 

 

 

 

" แก้ว " เขาอุทานเบาๆด้วยความสังหรณ์ใจไม่ดี ก่อนจะลุกวิ่งออกไปหน้าบ้าน โดยมีป๊อป ฟาง เป้ และฉลาม แม่โทโมะ วิ่งตามไปติดๆ 

 

 

 

" เกิดอะไรขึ้นครับน้าเกตุ " โทโมะกรู่เข้าไปหาการะเกตุก่อนจะถามอย่างรวดเร็ว การะเกตุจับมือโทโมะเอาไว้ หวังจะพึงพิงให้เขาพาดวงใจของเธอกลับมาอย่างปลอดภัย 

 

 

 

" นที .. นทีพาแก้วหนีไปแล้ว " การะเกตุหอบถี่ด้วยความเหนื่อยปนตกใจ ก่อนจะค่อยๆรวบรวมสติแล้วบอกให้โทโมะรู้ 

 

 

 

" แล้วมันพาแก้วไปที่ไหนน้าเกตุ " ใจเขาเต้นรัวด้วยความตกใจและเป็นห่วงแก้วอย่างสุดขีด การะเกตุส่ายหน้าไปมา โทโมะวางมือการะเกตุลงแก้ววิ่งกลับเข้าไปในบ้านก่อนจะหยิบกุญแจรถแล้ววิ่งออกมา 

 

 

 

" ไอโมะ ไอโมะ ! " ป๊อปตะโกนเรียกโทโมะ แต่ก็ไม่ทันโทโมะขับรถออกไปเสียก่อนแล้ว

 

 

 

" เดี๋ยวผมให้ไอหมวดก้องมันช่วยอีกแรงนะครับแม่ เราต้องตามตัวแก้วกลับมาให้ได้ครับ " ป๊อปหันไปให้สัญญากับการะเกตุก่อนจะวิ่งขึ้นรถไปพร้อมกับฟาง แล้วขับออกไป ส่วนเป้กับฉลามไปรถอีกคัน 

 

 

 

ในรถนที 

 

 

 

 

" แกจะทำบ้าอะไร ปล่อยชั้ลลงไปเดี๋ยวนี้นะ ! " แก้วโวยวายเสียงดังลั่น แต่นทีก็ยังไม่ยอมจอดรถ 

 

 

 

" นี่ ! จะอะไรนักหนา แค่เธอยอมเป็นเมียชั้ล ชั้ลจะเลี้ยงเธอให้สุขสบายเลย ชั้ลสัญญา " นทีพูดพร้อมขับรถ 

 

 

 

" ชั้ลยอมตาย ดีกว่ายอมเป็นเมียคนอย่างแก จอดรถ ! " แก้วสุดทน คว้าพวงมาลัยรถดหมุนเขาหาตัวเองจนรถของนทีแกว่งไปมา 

 

 

 

พลั๊วะ ! นทีหลังเธอใส่หน้าแก้ว จนอีกคนนิ่งไป 

 

 

 

" อยู่ดีๆไม่ชอบ อยากจะเจ็บตัวเองนะ หึหึ " เขาเหล่ตามองหญิงสาวที่นอนสลบอยู่ข้างๆก่อนจะขับรถต่อไป 

 

 

 

 

" แก้ว ขอโมะก่อนนะแก้ว " ด้วยความหวงที่โทโมะมีต่อแก้วมันอาจจะส่งผลดีให้กับเขาในเวลานี้ สร้อยคอที่โทโมะสั่งทำพิเศษมอบให้กับแก้วเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาแอบใส่เครื่องติดตามขนาดจิ๋วเข้าไปในจี้สร้อยคอของแก้ว 

 

 

 

และด้วยความไม่ประมาณ โทโมะได้แชร์โลเคชั่นของตัวเองให้กับป๊อปและเป้

 

 

 

 

รถของนทีเลี้ยวเข้ามาในโรงแรมม่านรูด ทันทีที่ม่านปิด เขารีบอุ้มร่างอีกคนลงมาจากรถและพาเข้าไปในห้องทันที .

 

 

ร่างบางถูกวางลงช้าๆบนเตียงเชือน เธอยังคงนอนแน่นิ่งหมดสติ ชายโฉดยิ้มมุมปากอย่างสมใจก่อนจะใช้สายตาร่วมลายเรือนร่างบางจนทั่ว 

 

มือหยาบค่อยๆแกะกระดุมเสื้อของตัวเองออก แล้วปลดเสื้อเสื้อที่สวมใส่ทิ้งก่อนจะค่อยๆคลานเข้ามาคร่อมร่างหญิงสาว

 

มือหยาบสัมผัสกับมือเรียวของเธอก่อนจะลูบไล้ขึ้นไปเรื่อยๆจนถึงหัวไหล่

 

 

 

" ถ้าเธอรู้สึกตัว ชั้ลคงจะสนุกกว่านี้ ..แต่เอาเถอะ ชั้ลคงรอเวลานั้นไม่ไหวอีกแล้วหละ " พูดจบหนุ่มหื่นก็กระชากเสื้อยืดของเธอจนขาด เผยในเห็นเนื้อขาวนวลอย่างเต็มตา 

 

 

 

" ไม่ผิดหวังจริงๆ หึหึ " ใบหน้าโหดเลื่อนลงต่ำจนติดกับคอของหญิงสาว ความรุนแรงที่เขาไซร้คอเธอมันเรียกสติอีกคนที่กำลังหลับจนตื่นขึ้นมา 

 

 

 

" ทำอะไร ... ทำอะไรของแก ! ปล่อยนะ ปล่อย " คนเบื้องล่างดิ้นรนจนสุดแรง มือเล็กของเธอทุบตีแผ่นหลังอีกคนจนสร้างความรำคาญให้แก่คนกระหายเป็นอย่างมาก 

 

 

 

" ฟื้นขึ้นมาก็ดี ! เธอจะได้จำทุกวินาทีที่เราร่วมรักกัน " ว่าแล้วมือเรียวก็ถูกรวบชูขึ้นเหนือหัวก่อนที่ชายหื่นจะเริ่มซุกไซ้คอเธออย่างดุดันอีกครั้ง 

 

 

 

" ช่วยด้วยยยย ช่วยด้วยยยยยย ! " เธอร้องลั่นจนสุดเสียง น้ำตาแห่งความกลัวไหลพรากอาบแก้มทั้งสองข้าง 

 

 

 

" ใครก็ได้ช่วยด้วยย ! " ร่างบางสั้นสะท้านไปทั้งตัว ความกลัวมันโลดเล่นเข้ามาสู่ใจของเธอ 

 

 

' โมะอยู่ไหนน ช่วยแก้วด้วย ' ใจเธอโหยหาแต่เขา โปรดกลับมาช่วยชั้ลเถอะคนดี 

 

 

 

" อย่าทำแบบนี้ ฮืออ ฮืออ " เธอดิ้นจนสุดแรง แต่อีกคนก็ไม่หยุดที่จะทำร้ายเธอ 

 

 

 

 

ปังๆๆๆ ประตูห้องถูกเคาะอย่างแรง เคาะอยู่นาน จนนทีเริ่มหงุดหงิด เขาผละออกจากซอกคอขาวก่อนจะลุกขึ้น แล้วไม่ลืมที่จะคว้าปืนไปด้วย 

 

 

 

 

" ใครวะ ! " นทีเปิดประตูออก แล้วตะคอกถามด้วยความหงุดหงิด 

 

 

 

" กูเอง ! " โทโมะออกมาจากที่ซ่อนที่โถมตัวเข้าชกหน้านทีอย่างจัง จนอีกคนล้มไม่เป็นท่า โทโมะรีบเข้าไปหาแก้วในห้อง

 

 

 

" แก้ว " ใจเขาแทบขาดเมื่อเห็นคนรักนั่งกอดตัวเองตัวสั่นอยู่ข้างเตียง

 

 

" โมะ " เธอเหมือนคนอ่อนแรง พยายามลุกขึ้นมาหาโทโมะ แต่โทโมะไม่รอช้าที่จะเป็นฝ่ายเข้าไปกอดเธอไว้ก่อน 

 

 

 

" โมะขอโทษนะที่ดูแลแก้วไม่ดี โมะมาช่วยแก้วแล้วนะ แก้วปลอดภัยแล้วนะ " เขากอดเธอไว้แน่นแล้วปลอบเธอไว้ 

 

 

 

" แหมมม รักกันเหลือเกินนะ มึงมาก็ดีเหมือนกัน จะได้อยู่ดูตอนที่กูเป็นผัวอีนี่ " นทีเล็งปืนมาทางแก้วกับโทโมะ พร้อมกับเช็ดเลือดที่ริมฝีปาก 

 

 

 

" มึงอย่าหวังเลยไอนที กูไม่มีวันปล่อยมึงแตะต้องผู้หญิงของกูเด็ดขาด " โทโมะจ้องมองนทีด้วยความโกรธแค้น พร้อมกับดึงแก้วให้มาหลบหลังเขา 

 

 

" 5555+ โธ่วว พ่อพระเอก มึงหวงเหลือเกินนะกับมันเนี่ยย หันหน้ากลับไปถามมันสิ ว่าโดนกูไซ้คอเมื่อกี้ เป็นยังไงบ้าง " นทีเหมือนเป็นคนโรคจิตที่ดูน่ากลัวขึ้นทุกที

 

 

 

" ไอนที ! " โทโมะโกรธจนเริ่มระงับอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ เขาจะเข้าไปหานที แต่แก้วรั้งเอาไว้ 

 

 

 

" มันมีปืน " แก้วกระซิบแล้วดึงโทโมะเอาไว้ 

 

 

 

" กูว่ามึงอย่ายุ่งเลยเถอะ กลับไปซะดีๆ แล้วทิ้งผู้หญิงเอาไว้ทีนี้ กูจะไม่ทำอะไรมึงเลย " นทีว่า 

 

 

 

" ... " โทโมะไม่พูด แค่กลับกวาดสายตาหาทางหนี 

 

 

นทีก้าวสามห้าวเดินเข้ามาหาทั้งสองเรื่อยๆ 

 

 

 

" แก้ววิ่งออกไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวโมะจะตามไป " โทโมะว่า แก้วส่ายหน้าไปมา 

 

 

 

" ไม่ เราต้องไปด้วยกัน " แก้วเกาะโทโมะไว้แน่น

 

 

 

" เราก็ไปด้วยกันไง แต่แก้วต้องไปก่อน แล้วโมะจะตามไป " โทโมะว่า แก้วยังดื้อไม่ยอมไป 

 

 

 

" เชื่อโมะสิ นะ " โทโมะว่า แล้วส่งสายตาอ้อนวอน แก้วน้ำตาไหลพราก ทั้งกลัวทั้งเป็นห่วงโทโมะ 

 

เมื่อนทีเดินเข้ามาเกือบจะถึงทั้งคู่ โทโมะใจกล้ารีบไปกรอบกำมือนทีเผื่อจะแย่งปืนมา 

 

 


" แก้ว ออกไป ! " แล้วสั่งให้แก้วหนีไป แล้วนิ่งชะงักไม่ยอมหนีจนโทโมะต้องตะคอกใส่ เธอจึงวิ่งออกไป 

 

 

 

" มึงจะเอาใช่มั้ย ! " นทีโกรธจนระงับอารมร์ตัวเองไม่อยู่ ฮึดสู้จนแย่งปืนกลับมาได้ 

 

 

 

ปัง ! 

 

 

 

" โมะ " แก้วหยุดกึก เมื่อได้ยินเสียงปืน เธอจะย้อนกลับเข้าไปในห้อง แต่ถูกฉลาดลากให้ขึ้นรถ 

 

 

" พี่ฉลามปล่อยแก้ว ปล่อยย ฮืออ ฮืออ " แก้วดิ้นหนี แต่ถูกฉลามจับตัวไว้แน่น 

 

 

 

" ขับรถออกไปเลยฟาง " ฉลามสั่ง ฟางรีบขับรถออกไปทันที 

 

 

 

โทโมะถูกยิงที่แขน ป๊อปเข้ามาทัน เตะต่อยจนนทีเสียท่า เป้เข้ามาซ้ำอีกที จนอีกคนเจ็บปางตาย 

 

 

 

" เฮีย พอแล้ว เดี๋ยวมันก็ตายหรอก " ป๊อปห้ามเอาไว้ เป้ยืนมองนทีที่นอนสลบอยู่ตรงหน้า 

 

 

 

" พาไอโมะไปโรงพยาบาลก่อน " ป๊อปว่า เป้ประคองโทโมะขึ้นรถ แล้วขับออกไป ส่วนป๊อปขับรถโทโมะตามไปติดๆ 

 

 

 

ในขณะที่โทโมะอยู่ในห้องผ่าตัด 

 

 

ย่าอ่อน การะเกตุ แม่โทโมะ ยืนเฝ้าดูอาการอยู่มุมหนึ่ง ไม่นานนัก ตาโทโมะก็เดินเข้ามา ย่าอ่อนเหลือบตาครู่หนึ่งก่อนจะหลบสายตา 

 

 

 

 

" ไอหมาเป็นยังไงบ้าง  " ตาถามแม่โทโมะ 

 

 

" หมอยังไม่ออกมาเลยคะพ่อ " แม่โทโมะว่า คุณตาเหล่มองย่าอ่อนก่อนจะเดินเข้ามาหา 

 

 

 

" อ่อน ชั้ลมีเรื่องจะคุณกับเธอ " คุณตาพูดเสียงดุ ย่าอ่อนยิ่งเงียบไม่ยอมลุก 

 

 

 

" เธอนี่มันใจโหดใจดำจริงๆ เรื่องทั้งหมดที่มันเกิดขึ้นก็เพราะความบ้าบิ่นเอาแต่ใจของเธอ มันทำให้หลานชายคนเดียวของชั้ลต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ " คุณตาด่า

 

 

 

" .... T _ T " ย่าอ่อนเงียบเอาแต่นั่งก้มหน้าร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิด 

 

 

 

เมื่อเห็นน้ำตาของหญิงที่รัก คุณตาจึงยอมอ่อนลง ชายชรากุมมือของย่าอ่อนเอาไว้ แล้วดึงให้เธอลุกขึ้นเดินตามเขามา 

 

 

 

 

" อ่อน ผมรู้ว่าผมผิด แต่ผมไม่อยากให้คุณตัดสินโทโมะว่าเป็นเหมือนผม เด็กสองคนรักกัน ต่อให้คุณพรากเขายังไง เขาก็รักกันอยู่ดี " ตาพูด

 

 

 

" แต่ชั้ลไม่อยากให้ยัยแก้ว .. ต้องมาเป็นแบบชั้ล แบบแม่เกตุ ถ้าแก้วต้องมาเธอแบบชั้ล ชั้ลคงนอนตายตาไม่หลับ" เธอพูดทั้งน้ำตา 

 

 

 

 

" อ่อน ผู้ชายที่มันยอมตายได้เพราะผู้หญิงคนนึง แค่นี้มันยังรักไม่พออีกหรอ " ตาว่า

 

 

 

" แล้วคุณการันตีได้หรือเปล่าหละ ว่าหลานของคุณจะรักหลานสาวชั้ลไปจนวันตาย " ย่าอ่อนว่า 

 

 

 

" ผมมั่นใจว่าโทโมะจะรักแก้วคนเดียวไปจนวันตาย " ตาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

 

 

 

" หึ พูดแบบเดียวกันกับเมื่อ 40 ปีก่อนเลยนะ แล้วตอนนี้เป็นยังไงหละ " เธอยิ้มเยาะอย่างสมเพศตัวเอง กับคำที่ชายตรงหน้าเคยพูดกรอกหูเธอเมื่อครั้งก่อน 

 

 

 

" ตอนนี้ก็ยังเป็นเหมือนตอนนั้น " ตาพูด ย่าอ่อนนิ่งเงียบไป

 

 

 

" พอเถอะ ชั้ลไม่อยากจะฟังอะไรทั้งนั้น " ย่าอ่อนรีบตัดบท

 

 

 

" หืมม เอาเถอะ ผมคงเปลี่ยนใจคุณไม่ได้แล้วหละ เพราะผม ไม่เคยเปลี่ยนใจคุณได้เลยสักครั้ง " คุณตาพูดตัดพ้อ เพราะในอดีตเขาเคยคิดจะกลับตัวและกลับมาหาย่าอ่อน แต่ก็ถูกย่าอ่อนปฏิเสธแล้วไปแต่งงานกับคนอื่น

 

 

 

ย่าอ่อนนิ่งเงียบไม่ตอบ แล้วเดินกลับไปรอที่หน้าห้องผ่าตัด 

 

 

ไม่นานนักคุณหมอก็เดินออกมาพร้อมคำตอบว่าโทโมะปลอดภัยแล้ว และได้ทำการย้ายโทโมะไปยังห้องพักฟื้น 

 

 

ในห้องพักฟื้น  ทั้งหมดสนทนาพูดคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้น จนย่าอ่อนสงสัย

 

 

" แล้วพวกเราหนะ ไปอยู่บ้านโทโมะเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ " ย่าอ่อนถาม 

 

 

 

" พอดีฟาง พี่ป๊อป พี่เป้ แล้วก็พี่ฉลาม นัดกันไปคุยเรื่องแก้วที่บ้านโทโมะหนะคะ " ฟางเล่า 

 

 

 

" ทำไม เรื่องมันใหญ่โตขนาดถึงต้องมีคนมาช่วยเยอะแยะขนาดนี้เลยหรอ " ย่าอ่อนประชด ทุกคนยิ้มแหยๆ 

 

 

 

" ตั้งแต่เสียพี่ตะวันไป ฟางก็ไม่เคยเห็นแก้วมันจะรักใครอีกเลยคะย่า จนฟางมารู้ว่าแก้วรักโทโมะ แล้วก็เห็นว่าแก้วดูมีความสุขเหมือนตอนที่คบกับตะวัน ฟางก็เลย.." ฟางยังพูดไม่จบ

 

 

" ก็เลยจะช่วยให้มันได้กับโทโมะ ..หรอ " ย่าอ่อนพูดไปตรงๆ ฟางฉีกยิ้มแล้พยักหน้า

 

 

 

" ย่าครับ.." ป๊อปจะช่วยพูดอีกคน

 

 

 

" เออๆ พอเถอะ ไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องนี่ชั้ลผิดเองแหละ เรื่องทั้งอย่างมันเกิดขึ้นเพราะชั้ลจริงๆ ถ้าชั้ลไปเข้าไปพูดกับพ่อแม่ไอ้นทีวันก่อน ยัยแก้วก็ไม่ต้องมาโดนฉุดเหมือนวันนี้ ไอลูกหมานี้ก็ไม่ต้องมาโดนยิงเจ็บตัวอยู่แบบนี้ " ย่าอ่อนว่า " เอาเป็นว่าชั้ลขอโทษก็แล้วกัน "

 

 

ทุกคนเงียบกริบ เพราะมันยังไม่ใช่คำตอบที่ต้องการ ย่าอ่อนมองหน้าที่ละคนที่จับจ้องมองมาที่เขาอย่างกดดัน 

 

 

" ให้มันหายดีก่อน ก็ค่อยพามันมาจัดการให้ถูกต้องตามประเพณีก็แล้วกัน "

 

 

 

ทุกคนเห้ลั่น เมื่อได้ยินคำพูดของย่าอ่อน แก้วโผล่เข้ากอดย่าอ่อนไว้แน่น

 

 

" ย่าขอโทษนะลูกนะ เพราะย่าเองแก้วถึงได้มาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ " ย่าอ่อนพูด แก้วเช็ดน้ำตาให้ย่าอ่อน

 

 

 

" แก้วรักย่านะ "

 

 

" ย่าก็รักเอ็งนะลูก รักที่สุดเลย "