ฟ้าเคียงดาว

 

 

 

 

ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา แก้วไม่ยอมลงมาทานข้าวร่วมโต๊ะกับแม่ กับย่าอ่อน ก็เอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง นอนร้องไห้อย่างคนอ่อนแอ 

 

ทางด้านโทโมะก็ลุยหน้าเต็มที่ในการซื้อใจย่าอ่อน แต่เขาก็เคยได้เข้ามาเหยียบในบ้านได้เลยสักครั้ง เพราะเพียงแค่เขาก้าวเข้ามาในรั่วบ่านก็ถูกตะเพิดไล่กลับแทบไม่ทัน 

 

 

" แก้วยอมแล้วย่า แก้วยอมแล้ว ย่าอยากจะทำอะไร ย่าก็ทำเถอะ " จนวันนี้ที่เธอจำยอมต่อย่าอ่อนทุกอย่าง เมื่อเห็นภาพคนรักของเธอที่นั่งคุกเข่าเลือดอาบแก้มอยู่ตรงประตูเข้าบ้าน เพราะถูกย่าอ่อนปาก้อนหินลูกใหญ่ไปถูกศีรษะและคนหัวดื้ออย่างเขาก็ไม่คิดที่จะหลบ

 

 

 

" แก้ว ! ไม่ได้นะ ! " โทโมะลุกขึ้นยืนด้วยความโมโหแล้วพูดเสียงกร้าวใส่เธอ อีกคนน้ำตาไหลพรากก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น ด้วยความที่ทนเห็นคนรักของเธอในสภาพนี้ไม่ได้

 

 

 

" กลับไปซะเถอะ ชั้ลตัดสินใจแล้ว " เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาก่อนจะหันหลังกลับเดินเข้าบ้านไป เหมือนกับคนไม่แคร์ อีกคนเอาแค่จ้องมองคนรักอย่างหวั่นใจ 

 

 

 

" โมะ กลับบ้านเถอะลูก " แม่น้ำตาซึมด้วยความสงสาร เธอประคองลูกชายตัวเองให้กลับบ้าน โทโมะมองแก้วที่เดินหายเข้าไปในบ้านจนลับตา ก่อนจะตัดสินใจกลับบ้านไปก่อน 

 

 

 

" เอาเถอะแม่ แม่อยากทำอะไรก็ทำไปเลย เกตุจะไม่ยุ่งกับแม่แล้ว เชิญแม่ตามสบายเลยนะ " การะเกตุเองก็สุดทนกับความทิฐิของแม่ตัวเองโดยไม่สนว่าใจหลานสาวจะเป็นยังไง 

 

 

 

สายตาผิดหวังของคนในบ้านทำให้ย่าอ่อนเสียใจ ทั้งการะเกตุ ทั้งแก้ว ต่างพากันเก็บตัวเงียบอยู่แต่ในห้อง ปล่อยให้คนแก่อย่างตนได้หยุดคิดอยู่เพียงลำพัง และสุดท้าย ความทุกข์ทรมานของแก้วก็ทำให้เธอยอมแพ้ทุกอย่าง 

 

 

ย่าอ่อนตัดสินใจเดินทางไปบ้านของนที และขอยกเลิกทุกอย่างที่ได้ตกลงกันไว้ทั้งหมด ยอมให้อีกฝ่ายถอนหงอก ยอมให้เขาด่าว่า เพียงแค่ขอให้แก้วได้กลับมามองตนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักอีกครั้ง และเหมือนทุกอย่างจะจบลงด้วยดี 

 

 

แต่ปล่าวเลย นทีกลับไม่ยอมที่จะปล่อยแก้วไป 

 

 

สายตาเครียดแค้นของนทีที่มองย่าอ่อนที่กำลังเดินออกไปจากบ้านของคน มันทำให้ดูน่ากลัวเสียเหลือเกิน เขาคิดจะทำอะไรอีกอย่างงั้นหรือ 

 

 

 

 

ก๊อกๆๆ ย่าอ่อนยืนเคาะประตูอยู่ตรงหน้าห้องของแก้ว เคาะอยู่เนิ่นนานจนแก้วยอมเปิดประตูออกมา เธอมองหน้าหลานสายที่กำลังเบือนหน้าหนีตน น้ำตาคนแก่ไหลเปาะอย่างน้อยใจ

 

 

 

" เอ็งไม่รักข้าแล้วหรอแก้ว " หญิงชราพูดเสียงสั่นคลอ ก่อนที่น้ำตาของเธอจะค่อยๆไหลออกมา แก้วยืนสะอื้นไห้ แต่ไม่ยอมตอบคำถามย่าอ่อน 

 

 

 

" เอ็งเกลียดข้าแล้วใช่มั้ย " ย่าอ่อนถามทั้งน้ำตา แก้วสะอื้นไห้หนักขึ้นก่อนจะก้มหน้าลงอย่างคนจำยอม 

 

 

 

" แก้วไม่ได้เกลียดย่า แก้วแค่เสียใจ " หญิงสาวพูดทั้งน้ำตา ย่าอ่อนร้องไห้ออกมาพร้อมกับโอมกอดร่างของอีกคนเอาไว้แน่น 

 

 

 

" ย่าขอโทษนะลูก ... ย่า... แค่ไม่อยากให้เอ็งมาเสียใจแบบย่ากับแม่ของเอ็ง " ย่าอ่อนกอดแก้วไว้แน่น 

 

 

 

" .... " แก้วเอาแต่สะอื้นไห้อยู่ในกอดของย่าอ่อนไม่ยอมพูดยอมจา

 

 

 

 

" แต่ย่าก็ทนเห็นสายตาของเอ็งที่มองย่าแบบผิดหวังไม่ได้ ย่าเจ็บเหลือเกินแก้วเอ้ย "  คำพูดของย่าอ่อนทำให้แก้วจุกจนแทบจะขาดใจ เธอเองก็เสียใจและรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำไป 

 

 

 

" แก้วขอโทษนะย่า แก้วขอโทษนะ " เธอกอดย่าอ่อนไว้แน่นไม่ยอมปล่อย 

 

 

 

" เอ็งยังรักข้าอยู่ใช่มั้ยวะ ฮึก " ย่าอ่อนถามอีกครั้ง 

 

 

 

" รักสิ รักมากด้วยนะย่า " แก้วว่า แล้วมองหน้าย่าอ่อน ย่าเช็ดน้ำตาให้แก้วแล้วปัดปอยผมที่ตดใบหน้าเธออยู่ 

 

 

 

" เอ็งไม่ต้องแต่งงานกับนทีแล้วนะ ข้าไปพูดยกเลิกงานหมั้นงานแต่งให้แล้วนะ เอ็งอย่าร้องไห้แล้วนะลูกนะ " ย่าอ่อนพูดทั้งน้ำตา แก้วดีใจโผล่เข้ากอดย่าอ่อนอีกครั้ง เธอร้องไห้ไม่หยุด 

 

 

 

" ขอบคุณมากนะย่าาา "

 

 

 

" ย่ารักเอ็งนะแก้ว รักเอ็งมาก " ย่าอ่อนว่า แก้วจูบแก้มย่าอ่อนแล้วกอดย่าอ่อนไว้แน่น 

 

 

การะเกตุที่แอบยืนมองดู ยิ้มทั้งน้ำตา 

 

 

ทั้งสามคนพากันมากินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อนทีถือปืนบุกเข้ามาในบ้าน

 

 

 

 

" มานี้ ! " มือหยาบของนที กำข้อมือเล็กๆของแก้วเอาไว้แน่น ก่อนจะกระชากให้เธอลุกขึ้นตามเขา 

 

 

 

" หยุดนะนที ! ปล่อยแก้วเดี๋ยวนี้นะ ! " ย่าอ่อนใจหายวาบลงไปกองอยู่ที่ตาตุ่ม หญิงสาวเว้าวอนให้นทีปล่อยตัวแก้วแต่กลับไม่ได้ผล 

 

 

 

 

" ย่ายกหลานสาวตัวเองให้ผมแล้ว จะมาคืนคำง่ายๆแบบนี้มันไม่ได้ ! ยังไงผมก็จะเอาแก้วทำเมีย " นทีตะคอกใส่หน้าทุกคน ก่อนจะหันมามองหน้าแก้ว แล้วยิ้มอย่างคนหื่นกระหาย 

 

 

 

" พ่อนที ปล่อยแก้วมันไปเถอะ เรื่องนี้ย่าผิดเองนะ ย่าขอโทษนะลูกนะ " ย่าอ่อนทั้งกลัว ทั้งรู้สึกผิด ทั้งเป็นห่วงแก้ว เธอร้องไห้คร่ำครวญให้นทีปล่อยหลานสาวของเธอ แต่อีกคนกลับพาแก้วออกจากบ้านไป 

 

 

 

" ถ้าไม่อยากตายก็อย่าตามมา ! " นทีเล็งปืนขู่ แก้วเห็นจังหวะที่นทีเผลอ เลยคิดจะหนี แต่นทีไหวตัวทันเลยตบแก้วไม่หนึ่งฉาด 

 

 

 

 

" แก้วววว ! " การะเกตุ ย่าอ่อนอุทานเป็นเสียงเดียวกัน 

 

 

 

 

" อย่าตามมานะมึง ! " นทีเล็งปืนขู่อีกครั้ง ก่อนจะผลักแก้วเข้าไปในรถแล้วตามขึ้นไปนั่งฝั่งคนขับ 

 

 

 

" แกจะทำแบบนี้ทำไม ชั้ลไม่ได้รักแก " แก้วกลัวจนแทบจะขาดใจ แต่ด้วยความโกรธแค้นใจเธอกลับกล้าพูดจาถากถางใส่นที 

 

 

 

" ไม่จำเป็นต้องรัก ! ชั้ลไม่ได้ต้องการความรักจากแก ชั้ลแค่ต้องการร่างกายของแก " นทีทำท่าทางเหมือนคนโรตจิต มือหนึ่งขับรถ อีกมือก็เอาปืนจ่อเล็งแก้วไว้ 

 

 

 

 

การะเกตุ ย่าอ่อน 

 

 

 

" แม่เกตุ แม่เกตุ " ย่าอ่อนร้องไห้จนแทบจะเป็นลม 

 

 

 

เดี๋ยวมาอัพต่อนะคะ