ฟ้าเคียงดาว

8.4

เขียนโดย กลางสายฝน

วันที่ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 เวลา 14.03 น.

  49 ตอน
  431 วิจารณ์
  60.08K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 มีนาคม พ.ศ. 2560 02.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

48)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

" ช่วยด้วย ช่วยด้วย ช่วยแก้วด้วย " การะเกตุร้่องโวกเวกโวยวายขอความช่วยเหลือเสียงดังเข้ามาในบ้านของโทโมะ โทโมะขมวดคิ้วหน้าใจคอไม่ดี เมื่อเสียงร้องที่ดังเข้ามานั้นเป็นเสียงร้องของว่าที่แม่ยายของเขา 

 

 

 

" แก้ว " เขาอุทานเบาๆด้วยความสังหรณ์ใจไม่ดี ก่อนจะลุกวิ่งออกไปหน้าบ้าน โดยมีป๊อป ฟาง เป้ และฉลาม แม่โทโมะ วิ่งตามไปติดๆ 

 

 

 

" เกิดอะไรขึ้นครับน้าเกตุ " โทโมะกรู่เข้าไปหาการะเกตุก่อนจะถามอย่างรวดเร็ว การะเกตุจับมือโทโมะเอาไว้ หวังจะพึงพิงให้เขาพาดวงใจของเธอกลับมาอย่างปลอดภัย 

 

 

 

" นที .. นทีพาแก้วหนีไปแล้ว " การะเกตุหอบถี่ด้วยความเหนื่อยปนตกใจ ก่อนจะค่อยๆรวบรวมสติแล้วบอกให้โทโมะรู้ 

 

 

 

" แล้วมันพาแก้วไปที่ไหนน้าเกตุ " ใจเขาเต้นรัวด้วยความตกใจและเป็นห่วงแก้วอย่างสุดขีด การะเกตุส่ายหน้าไปมา โทโมะวางมือการะเกตุลงแก้ววิ่งกลับเข้าไปในบ้านก่อนจะหยิบกุญแจรถแล้ววิ่งออกมา 

 

 

 

" ไอโมะ ไอโมะ ! " ป๊อปตะโกนเรียกโทโมะ แต่ก็ไม่ทันโทโมะขับรถออกไปเสียก่อนแล้ว

 

 

 

" เดี๋ยวผมให้ไอหมวดก้องมันช่วยอีกแรงนะครับแม่ เราต้องตามตัวแก้วกลับมาให้ได้ครับ " ป๊อปหันไปให้สัญญากับการะเกตุก่อนจะวิ่งขึ้นรถไปพร้อมกับฟาง แล้วขับออกไป ส่วนเป้กับฉลามไปรถอีกคัน 

 

 

 

ในรถนที 

 

 

 

 

" แกจะทำบ้าอะไร ปล่อยชั้ลลงไปเดี๋ยวนี้นะ ! " แก้วโวยวายเสียงดังลั่น แต่นทีก็ยังไม่ยอมจอดรถ 

 

 

 

" นี่ ! จะอะไรนักหนา แค่เธอยอมเป็นเมียชั้ล ชั้ลจะเลี้ยงเธอให้สุขสบายเลย ชั้ลสัญญา " นทีพูดพร้อมขับรถ 

 

 

 

" ชั้ลยอมตาย ดีกว่ายอมเป็นเมียคนอย่างแก จอดรถ ! " แก้วสุดทน คว้าพวงมาลัยรถดหมุนเขาหาตัวเองจนรถของนทีแกว่งไปมา 

 

 

 

พลั๊วะ ! นทีหลังเธอใส่หน้าแก้ว จนอีกคนนิ่งไป 

 

 

 

" อยู่ดีๆไม่ชอบ อยากจะเจ็บตัวเองนะ หึหึ " เขาเหล่ตามองหญิงสาวที่นอนสลบอยู่ข้างๆก่อนจะขับรถต่อไป 

 

 

 

 

" แก้ว ขอโมะก่อนนะแก้ว " ด้วยความหวงที่โทโมะมีต่อแก้วมันอาจจะส่งผลดีให้กับเขาในเวลานี้ สร้อยคอที่โทโมะสั่งทำพิเศษมอบให้กับแก้วเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาแอบใส่เครื่องติดตามขนาดจิ๋วเข้าไปในจี้สร้อยคอของแก้ว 

 

 

 

และด้วยความไม่ประมาณ โทโมะได้แชร์โลเคชั่นของตัวเองให้กับป๊อปและเป้

 

 

 

 

รถของนทีเลี้ยวเข้ามาในโรงแรมม่านรูด ทันทีที่ม่านปิด เขารีบอุ้มร่างอีกคนลงมาจากรถและพาเข้าไปในห้องทันที .

 

 

ร่างบางถูกวางลงช้าๆบนเตียงเชือน เธอยังคงนอนแน่นิ่งหมดสติ ชายโฉดยิ้มมุมปากอย่างสมใจก่อนจะใช้สายตาร่วมลายเรือนร่างบางจนทั่ว 

 

มือหยาบค่อยๆแกะกระดุมเสื้อของตัวเองออก แล้วปลดเสื้อเสื้อที่สวมใส่ทิ้งก่อนจะค่อยๆคลานเข้ามาคร่อมร่างหญิงสาว

 

มือหยาบสัมผัสกับมือเรียวของเธอก่อนจะลูบไล้ขึ้นไปเรื่อยๆจนถึงหัวไหล่

 

 

 

" ถ้าเธอรู้สึกตัว ชั้ลคงจะสนุกกว่านี้ ..แต่เอาเถอะ ชั้ลคงรอเวลานั้นไม่ไหวอีกแล้วหละ " พูดจบหนุ่มหื่นก็กระชากเสื้อยืดของเธอจนขาด เผยในเห็นเนื้อขาวนวลอย่างเต็มตา 

 

 

 

" ไม่ผิดหวังจริงๆ หึหึ " ใบหน้าโหดเลื่อนลงต่ำจนติดกับคอของหญิงสาว ความรุนแรงที่เขาไซร้คอเธอมันเรียกสติอีกคนที่กำลังหลับจนตื่นขึ้นมา 

 

 

 

" ทำอะไร ... ทำอะไรของแก ! ปล่อยนะ ปล่อย " คนเบื้องล่างดิ้นรนจนสุดแรง มือเล็กของเธอทุบตีแผ่นหลังอีกคนจนสร้างความรำคาญให้แก่คนกระหายเป็นอย่างมาก 

 

 

 

" ฟื้นขึ้นมาก็ดี ! เธอจะได้จำทุกวินาทีที่เราร่วมรักกัน " ว่าแล้วมือเรียวก็ถูกรวบชูขึ้นเหนือหัวก่อนที่ชายหื่นจะเริ่มซุกไซ้คอเธออย่างดุดันอีกครั้ง 

 

 

 

" ช่วยด้วยยยย ช่วยด้วยยยยยย ! " เธอร้องลั่นจนสุดเสียง น้ำตาแห่งความกลัวไหลพรากอาบแก้มทั้งสองข้าง 

 

 

 

" ใครก็ได้ช่วยด้วยย ! " ร่างบางสั้นสะท้านไปทั้งตัว ความกลัวมันโลดเล่นเข้ามาสู่ใจของเธอ 

 

 

' โมะอยู่ไหนน ช่วยแก้วด้วย ' ใจเธอโหยหาแต่เขา โปรดกลับมาช่วยชั้ลเถอะคนดี 

 

 

 

" อย่าทำแบบนี้ ฮืออ ฮืออ " เธอดิ้นจนสุดแรง แต่อีกคนก็ไม่หยุดที่จะทำร้ายเธอ 

 

 

 

 

ปังๆๆๆ ประตูห้องถูกเคาะอย่างแรง เคาะอยู่นาน จนนทีเริ่มหงุดหงิด เขาผละออกจากซอกคอขาวก่อนจะลุกขึ้น แล้วไม่ลืมที่จะคว้าปืนไปด้วย 

 

 

 

 

" ใครวะ ! " นทีเปิดประตูออก แล้วตะคอกถามด้วยความหงุดหงิด 

 

 

 

" กูเอง ! " โทโมะออกมาจากที่ซ่อนที่โถมตัวเข้าชกหน้านทีอย่างจัง จนอีกคนล้มไม่เป็นท่า โทโมะรีบเข้าไปหาแก้วในห้อง

 

 

 

" แก้ว " ใจเขาแทบขาดเมื่อเห็นคนรักนั่งกอดตัวเองตัวสั่นอยู่ข้างเตียง

 

 

" โมะ " เธอเหมือนคนอ่อนแรง พยายามลุกขึ้นมาหาโทโมะ แต่โทโมะไม่รอช้าที่จะเป็นฝ่ายเข้าไปกอดเธอไว้ก่อน 

 

 

 

" โมะขอโทษนะที่ดูแลแก้วไม่ดี โมะมาช่วยแก้วแล้วนะ แก้วปลอดภัยแล้วนะ " เขากอดเธอไว้แน่นแล้วปลอบเธอไว้ 

 

 

 

" แหมมม รักกันเหลือเกินนะ มึงมาก็ดีเหมือนกัน จะได้อยู่ดูตอนที่กูเป็นผัวอีนี่ " นทีเล็งปืนมาทางแก้วกับโทโมะ พร้อมกับเช็ดเลือดที่ริมฝีปาก 

 

 

 

" มึงอย่าหวังเลยไอนที กูไม่มีวันปล่อยมึงแตะต้องผู้หญิงของกูเด็ดขาด " โทโมะจ้องมองนทีด้วยความโกรธแค้น พร้อมกับดึงแก้วให้มาหลบหลังเขา 

 

 

" 5555+ โธ่วว พ่อพระเอก มึงหวงเหลือเกินนะกับมันเนี่ยย หันหน้ากลับไปถามมันสิ ว่าโดนกูไซ้คอเมื่อกี้ เป็นยังไงบ้าง " นทีเหมือนเป็นคนโรคจิตที่ดูน่ากลัวขึ้นทุกที

 

 

 

" ไอนที ! " โทโมะโกรธจนเริ่มระงับอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ เขาจะเข้าไปหานที แต่แก้วรั้งเอาไว้ 

 

 

 

" มันมีปืน " แก้วกระซิบแล้วดึงโทโมะเอาไว้ 

 

 

 

" กูว่ามึงอย่ายุ่งเลยเถอะ กลับไปซะดีๆ แล้วทิ้งผู้หญิงเอาไว้ทีนี้ กูจะไม่ทำอะไรมึงเลย " นทีว่า 

 

 

 

" ... " โทโมะไม่พูด แค่กลับกวาดสายตาหาทางหนี 

 

 

นทีก้าวสามห้าวเดินเข้ามาหาทั้งสองเรื่อยๆ 

 

 

 

" แก้ววิ่งออกไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวโมะจะตามไป " โทโมะว่า แก้วส่ายหน้าไปมา 

 

 

 

" ไม่ เราต้องไปด้วยกัน " แก้วเกาะโทโมะไว้แน่น

 

 

 

" เราก็ไปด้วยกันไง แต่แก้วต้องไปก่อน แล้วโมะจะตามไป " โทโมะว่า แก้วยังดื้อไม่ยอมไป 

 

 

 

" เชื่อโมะสิ นะ " โทโมะว่า แล้วส่งสายตาอ้อนวอน แก้วน้ำตาไหลพราก ทั้งกลัวทั้งเป็นห่วงโทโมะ 

 

เมื่อนทีเดินเข้ามาเกือบจะถึงทั้งคู่ โทโมะใจกล้ารีบไปกรอบกำมือนทีเผื่อจะแย่งปืนมา 

 

 


" แก้ว ออกไป ! " แล้วสั่งให้แก้วหนีไป แล้วนิ่งชะงักไม่ยอมหนีจนโทโมะต้องตะคอกใส่ เธอจึงวิ่งออกไป 

 

 

 

" มึงจะเอาใช่มั้ย ! " นทีโกรธจนระงับอารมร์ตัวเองไม่อยู่ ฮึดสู้จนแย่งปืนกลับมาได้ 

 

 

 

ปัง ! 

 

 

 

" โมะ " แก้วหยุดกึก เมื่อได้ยินเสียงปืน เธอจะย้อนกลับเข้าไปในห้อง แต่ถูกฉลาดลากให้ขึ้นรถ 

 

 

" พี่ฉลามปล่อยแก้ว ปล่อยย ฮืออ ฮืออ " แก้วดิ้นหนี แต่ถูกฉลามจับตัวไว้แน่น 

 

 

 

" ขับรถออกไปเลยฟาง " ฉลามสั่ง ฟางรีบขับรถออกไปทันที 

 

 

 

โทโมะถูกยิงที่แขน ป๊อปเข้ามาทัน เตะต่อยจนนทีเสียท่า เป้เข้ามาซ้ำอีกที จนอีกคนเจ็บปางตาย 

 

 

 

" เฮีย พอแล้ว เดี๋ยวมันก็ตายหรอก " ป๊อปห้ามเอาไว้ เป้ยืนมองนทีที่นอนสลบอยู่ตรงหน้า 

 

 

 

" พาไอโมะไปโรงพยาบาลก่อน " ป๊อปว่า เป้ประคองโทโมะขึ้นรถ แล้วขับออกไป ส่วนป๊อปขับรถโทโมะตามไปติดๆ 

 

 

 

ในขณะที่โทโมะอยู่ในห้องผ่าตัด 

 

 

ย่าอ่อน การะเกตุ แม่โทโมะ ยืนเฝ้าดูอาการอยู่มุมหนึ่ง ไม่นานนัก ตาโทโมะก็เดินเข้ามา ย่าอ่อนเหลือบตาครู่หนึ่งก่อนจะหลบสายตา 

 

 

 

 

" ไอหมาเป็นยังไงบ้าง  " ตาถามแม่โทโมะ 

 

 

" หมอยังไม่ออกมาเลยคะพ่อ " แม่โทโมะว่า คุณตาเหล่มองย่าอ่อนก่อนจะเดินเข้ามาหา 

 

 

 

" อ่อน ชั้ลมีเรื่องจะคุณกับเธอ " คุณตาพูดเสียงดุ ย่าอ่อนยิ่งเงียบไม่ยอมลุก 

 

 

 

" เธอนี่มันใจโหดใจดำจริงๆ เรื่องทั้งหมดที่มันเกิดขึ้นก็เพราะความบ้าบิ่นเอาแต่ใจของเธอ มันทำให้หลานชายคนเดียวของชั้ลต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ " คุณตาด่า

 

 

 

" .... T _ T " ย่าอ่อนเงียบเอาแต่นั่งก้มหน้าร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิด 

 

 

 

เมื่อเห็นน้ำตาของหญิงที่รัก คุณตาจึงยอมอ่อนลง ชายชรากุมมือของย่าอ่อนเอาไว้ แล้วดึงให้เธอลุกขึ้นเดินตามเขามา 

 

 

 

 

" อ่อน ผมรู้ว่าผมผิด แต่ผมไม่อยากให้คุณตัดสินโทโมะว่าเป็นเหมือนผม เด็กสองคนรักกัน ต่อให้คุณพรากเขายังไง เขาก็รักกันอยู่ดี " ตาพูด

 

 

 

" แต่ชั้ลไม่อยากให้ยัยแก้ว .. ต้องมาเป็นแบบชั้ล แบบแม่เกตุ ถ้าแก้วต้องมาเธอแบบชั้ล ชั้ลคงนอนตายตาไม่หลับ" เธอพูดทั้งน้ำตา 

 

 

 

 

" อ่อน ผู้ชายที่มันยอมตายได้เพราะผู้หญิงคนนึง แค่นี้มันยังรักไม่พออีกหรอ " ตาว่า

 

 

 

" แล้วคุณการันตีได้หรือเปล่าหละ ว่าหลานของคุณจะรักหลานสาวชั้ลไปจนวันตาย " ย่าอ่อนว่า 

 

 

 

" ผมมั่นใจว่าโทโมะจะรักแก้วคนเดียวไปจนวันตาย " ตาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

 

 

 

" หึ พูดแบบเดียวกันกับเมื่อ 40 ปีก่อนเลยนะ แล้วตอนนี้เป็นยังไงหละ " เธอยิ้มเยาะอย่างสมเพศตัวเอง กับคำที่ชายตรงหน้าเคยพูดกรอกหูเธอเมื่อครั้งก่อน 

 

 

 

" ตอนนี้ก็ยังเป็นเหมือนตอนนั้น " ตาพูด ย่าอ่อนนิ่งเงียบไป

 

 

 

" พอเถอะ ชั้ลไม่อยากจะฟังอะไรทั้งนั้น " ย่าอ่อนรีบตัดบท

 

 

 

" หืมม เอาเถอะ ผมคงเปลี่ยนใจคุณไม่ได้แล้วหละ เพราะผม ไม่เคยเปลี่ยนใจคุณได้เลยสักครั้ง " คุณตาพูดตัดพ้อ เพราะในอดีตเขาเคยคิดจะกลับตัวและกลับมาหาย่าอ่อน แต่ก็ถูกย่าอ่อนปฏิเสธแล้วไปแต่งงานกับคนอื่น

 

 

 

ย่าอ่อนนิ่งเงียบไม่ตอบ แล้วเดินกลับไปรอที่หน้าห้องผ่าตัด 

 

 

ไม่นานนักคุณหมอก็เดินออกมาพร้อมคำตอบว่าโทโมะปลอดภัยแล้ว และได้ทำการย้ายโทโมะไปยังห้องพักฟื้น 

 

 

ในห้องพักฟื้น  ทั้งหมดสนทนาพูดคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้น จนย่าอ่อนสงสัย

 

 

" แล้วพวกเราหนะ ไปอยู่บ้านโทโมะเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ " ย่าอ่อนถาม 

 

 

 

" พอดีฟาง พี่ป๊อป พี่เป้ แล้วก็พี่ฉลาม นัดกันไปคุยเรื่องแก้วที่บ้านโทโมะหนะคะ " ฟางเล่า 

 

 

 

" ทำไม เรื่องมันใหญ่โตขนาดถึงต้องมีคนมาช่วยเยอะแยะขนาดนี้เลยหรอ " ย่าอ่อนประชด ทุกคนยิ้มแหยๆ 

 

 

 

" ตั้งแต่เสียพี่ตะวันไป ฟางก็ไม่เคยเห็นแก้วมันจะรักใครอีกเลยคะย่า จนฟางมารู้ว่าแก้วรักโทโมะ แล้วก็เห็นว่าแก้วดูมีความสุขเหมือนตอนที่คบกับตะวัน ฟางก็เลย.." ฟางยังพูดไม่จบ

 

 

" ก็เลยจะช่วยให้มันได้กับโทโมะ ..หรอ " ย่าอ่อนพูดไปตรงๆ ฟางฉีกยิ้มแล้พยักหน้า

 

 

 

" ย่าครับ.." ป๊อปจะช่วยพูดอีกคน

 

 

 

" เออๆ พอเถอะ ไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องนี่ชั้ลผิดเองแหละ เรื่องทั้งอย่างมันเกิดขึ้นเพราะชั้ลจริงๆ ถ้าชั้ลไปเข้าไปพูดกับพ่อแม่ไอ้นทีวันก่อน ยัยแก้วก็ไม่ต้องมาโดนฉุดเหมือนวันนี้ ไอลูกหมานี้ก็ไม่ต้องมาโดนยิงเจ็บตัวอยู่แบบนี้ " ย่าอ่อนว่า " เอาเป็นว่าชั้ลขอโทษก็แล้วกัน "

 

 

ทุกคนเงียบกริบ เพราะมันยังไม่ใช่คำตอบที่ต้องการ ย่าอ่อนมองหน้าที่ละคนที่จับจ้องมองมาที่เขาอย่างกดดัน 

 

 

" ให้มันหายดีก่อน ก็ค่อยพามันมาจัดการให้ถูกต้องตามประเพณีก็แล้วกัน "

 

 

 

ทุกคนเห้ลั่น เมื่อได้ยินคำพูดของย่าอ่อน แก้วโผล่เข้ากอดย่าอ่อนไว้แน่น

 

 

" ย่าขอโทษนะลูกนะ เพราะย่าเองแก้วถึงได้มาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ " ย่าอ่อนพูด แก้วเช็ดน้ำตาให้ย่าอ่อน

 

 

 

" แก้วรักย่านะ "

 

 

" ย่าก็รักเอ็งนะลูก รักที่สุดเลย "

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา