ฟ้าเคียงดาว
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 เวลา 14.03 น.
แก้ไขเมื่อ 13 มีนาคม พ.ศ. 2560 02.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
48)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
" ช่วยด้วย ช่วยด้วย ช่วยแก้วด้วย " การะเกตุร้่องโวกเวกโวยวายขอความช่วยเหลือเสียงดังเข้ามาในบ้านของโทโมะ โทโมะขมวดคิ้วหน้าใจคอไม่ดี เมื่อเสียงร้องที่ดังเข้ามานั้นเป็นเสียงร้องของว่าที่แม่ยายของเขา
" แก้ว " เขาอุทานเบาๆด้วยความสังหรณ์ใจไม่ดี ก่อนจะลุกวิ่งออกไปหน้าบ้าน โดยมีป๊อป ฟาง เป้ และฉลาม แม่โทโมะ วิ่งตามไปติดๆ
" เกิดอะไรขึ้นครับน้าเกตุ " โทโมะกรู่เข้าไปหาการะเกตุก่อนจะถามอย่างรวดเร็ว การะเกตุจับมือโทโมะเอาไว้ หวังจะพึงพิงให้เขาพาดวงใจของเธอกลับมาอย่างปลอดภัย
" นที .. นทีพาแก้วหนีไปแล้ว " การะเกตุหอบถี่ด้วยความเหนื่อยปนตกใจ ก่อนจะค่อยๆรวบรวมสติแล้วบอกให้โทโมะรู้
" แล้วมันพาแก้วไปที่ไหนน้าเกตุ " ใจเขาเต้นรัวด้วยความตกใจและเป็นห่วงแก้วอย่างสุดขีด การะเกตุส่ายหน้าไปมา โทโมะวางมือการะเกตุลงแก้ววิ่งกลับเข้าไปในบ้านก่อนจะหยิบกุญแจรถแล้ววิ่งออกมา
" ไอโมะ ไอโมะ ! " ป๊อปตะโกนเรียกโทโมะ แต่ก็ไม่ทันโทโมะขับรถออกไปเสียก่อนแล้ว
" เดี๋ยวผมให้ไอหมวดก้องมันช่วยอีกแรงนะครับแม่ เราต้องตามตัวแก้วกลับมาให้ได้ครับ " ป๊อปหันไปให้สัญญากับการะเกตุก่อนจะวิ่งขึ้นรถไปพร้อมกับฟาง แล้วขับออกไป ส่วนเป้กับฉลามไปรถอีกคัน
ในรถนที
" แกจะทำบ้าอะไร ปล่อยชั้ลลงไปเดี๋ยวนี้นะ ! " แก้วโวยวายเสียงดังลั่น แต่นทีก็ยังไม่ยอมจอดรถ
" นี่ ! จะอะไรนักหนา แค่เธอยอมเป็นเมียชั้ล ชั้ลจะเลี้ยงเธอให้สุขสบายเลย ชั้ลสัญญา " นทีพูดพร้อมขับรถ
" ชั้ลยอมตาย ดีกว่ายอมเป็นเมียคนอย่างแก จอดรถ ! " แก้วสุดทน คว้าพวงมาลัยรถดหมุนเขาหาตัวเองจนรถของนทีแกว่งไปมา
พลั๊วะ ! นทีหลังเธอใส่หน้าแก้ว จนอีกคนนิ่งไป
" อยู่ดีๆไม่ชอบ อยากจะเจ็บตัวเองนะ หึหึ " เขาเหล่ตามองหญิงสาวที่นอนสลบอยู่ข้างๆก่อนจะขับรถต่อไป
" แก้ว ขอโมะก่อนนะแก้ว " ด้วยความหวงที่โทโมะมีต่อแก้วมันอาจจะส่งผลดีให้กับเขาในเวลานี้ สร้อยคอที่โทโมะสั่งทำพิเศษมอบให้กับแก้วเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาแอบใส่เครื่องติดตามขนาดจิ๋วเข้าไปในจี้สร้อยคอของแก้ว
และด้วยความไม่ประมาณ โทโมะได้แชร์โลเคชั่นของตัวเองให้กับป๊อปและเป้
รถของนทีเลี้ยวเข้ามาในโรงแรมม่านรูด ทันทีที่ม่านปิด เขารีบอุ้มร่างอีกคนลงมาจากรถและพาเข้าไปในห้องทันที .
ร่างบางถูกวางลงช้าๆบนเตียงเชือน เธอยังคงนอนแน่นิ่งหมดสติ ชายโฉดยิ้มมุมปากอย่างสมใจก่อนจะใช้สายตาร่วมลายเรือนร่างบางจนทั่ว
มือหยาบค่อยๆแกะกระดุมเสื้อของตัวเองออก แล้วปลดเสื้อเสื้อที่สวมใส่ทิ้งก่อนจะค่อยๆคลานเข้ามาคร่อมร่างหญิงสาว
มือหยาบสัมผัสกับมือเรียวของเธอก่อนจะลูบไล้ขึ้นไปเรื่อยๆจนถึงหัวไหล่
" ถ้าเธอรู้สึกตัว ชั้ลคงจะสนุกกว่านี้ ..แต่เอาเถอะ ชั้ลคงรอเวลานั้นไม่ไหวอีกแล้วหละ " พูดจบหนุ่มหื่นก็กระชากเสื้อยืดของเธอจนขาด เผยในเห็นเนื้อขาวนวลอย่างเต็มตา
" ไม่ผิดหวังจริงๆ หึหึ " ใบหน้าโหดเลื่อนลงต่ำจนติดกับคอของหญิงสาว ความรุนแรงที่เขาไซร้คอเธอมันเรียกสติอีกคนที่กำลังหลับจนตื่นขึ้นมา
" ทำอะไร ... ทำอะไรของแก ! ปล่อยนะ ปล่อย " คนเบื้องล่างดิ้นรนจนสุดแรง มือเล็กของเธอทุบตีแผ่นหลังอีกคนจนสร้างความรำคาญให้แก่คนกระหายเป็นอย่างมาก
" ฟื้นขึ้นมาก็ดี ! เธอจะได้จำทุกวินาทีที่เราร่วมรักกัน " ว่าแล้วมือเรียวก็ถูกรวบชูขึ้นเหนือหัวก่อนที่ชายหื่นจะเริ่มซุกไซ้คอเธออย่างดุดันอีกครั้ง
" ช่วยด้วยยยย ช่วยด้วยยยยยย ! " เธอร้องลั่นจนสุดเสียง น้ำตาแห่งความกลัวไหลพรากอาบแก้มทั้งสองข้าง
" ใครก็ได้ช่วยด้วยย ! " ร่างบางสั้นสะท้านไปทั้งตัว ความกลัวมันโลดเล่นเข้ามาสู่ใจของเธอ
' โมะอยู่ไหนน ช่วยแก้วด้วย ' ใจเธอโหยหาแต่เขา โปรดกลับมาช่วยชั้ลเถอะคนดี
" อย่าทำแบบนี้ ฮืออ ฮืออ " เธอดิ้นจนสุดแรง แต่อีกคนก็ไม่หยุดที่จะทำร้ายเธอ
ปังๆๆๆ ประตูห้องถูกเคาะอย่างแรง เคาะอยู่นาน จนนทีเริ่มหงุดหงิด เขาผละออกจากซอกคอขาวก่อนจะลุกขึ้น แล้วไม่ลืมที่จะคว้าปืนไปด้วย
" ใครวะ ! " นทีเปิดประตูออก แล้วตะคอกถามด้วยความหงุดหงิด
" กูเอง ! " โทโมะออกมาจากที่ซ่อนที่โถมตัวเข้าชกหน้านทีอย่างจัง จนอีกคนล้มไม่เป็นท่า โทโมะรีบเข้าไปหาแก้วในห้อง
" แก้ว " ใจเขาแทบขาดเมื่อเห็นคนรักนั่งกอดตัวเองตัวสั่นอยู่ข้างเตียง
" โมะ " เธอเหมือนคนอ่อนแรง พยายามลุกขึ้นมาหาโทโมะ แต่โทโมะไม่รอช้าที่จะเป็นฝ่ายเข้าไปกอดเธอไว้ก่อน
" โมะขอโทษนะที่ดูแลแก้วไม่ดี โมะมาช่วยแก้วแล้วนะ แก้วปลอดภัยแล้วนะ " เขากอดเธอไว้แน่นแล้วปลอบเธอไว้
" แหมมม รักกันเหลือเกินนะ มึงมาก็ดีเหมือนกัน จะได้อยู่ดูตอนที่กูเป็นผัวอีนี่ " นทีเล็งปืนมาทางแก้วกับโทโมะ พร้อมกับเช็ดเลือดที่ริมฝีปาก
" มึงอย่าหวังเลยไอนที กูไม่มีวันปล่อยมึงแตะต้องผู้หญิงของกูเด็ดขาด " โทโมะจ้องมองนทีด้วยความโกรธแค้น พร้อมกับดึงแก้วให้มาหลบหลังเขา
" 5555+ โธ่วว พ่อพระเอก มึงหวงเหลือเกินนะกับมันเนี่ยย หันหน้ากลับไปถามมันสิ ว่าโดนกูไซ้คอเมื่อกี้ เป็นยังไงบ้าง " นทีเหมือนเป็นคนโรคจิตที่ดูน่ากลัวขึ้นทุกที
" ไอนที ! " โทโมะโกรธจนเริ่มระงับอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ เขาจะเข้าไปหานที แต่แก้วรั้งเอาไว้
" มันมีปืน " แก้วกระซิบแล้วดึงโทโมะเอาไว้
" กูว่ามึงอย่ายุ่งเลยเถอะ กลับไปซะดีๆ แล้วทิ้งผู้หญิงเอาไว้ทีนี้ กูจะไม่ทำอะไรมึงเลย " นทีว่า
" ... " โทโมะไม่พูด แค่กลับกวาดสายตาหาทางหนี
นทีก้าวสามห้าวเดินเข้ามาหาทั้งสองเรื่อยๆ
" แก้ววิ่งออกไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวโมะจะตามไป " โทโมะว่า แก้วส่ายหน้าไปมา
" ไม่ เราต้องไปด้วยกัน " แก้วเกาะโทโมะไว้แน่น
" เราก็ไปด้วยกันไง แต่แก้วต้องไปก่อน แล้วโมะจะตามไป " โทโมะว่า แก้วยังดื้อไม่ยอมไป
" เชื่อโมะสิ นะ " โทโมะว่า แล้วส่งสายตาอ้อนวอน แก้วน้ำตาไหลพราก ทั้งกลัวทั้งเป็นห่วงโทโมะ
เมื่อนทีเดินเข้ามาเกือบจะถึงทั้งคู่ โทโมะใจกล้ารีบไปกรอบกำมือนทีเผื่อจะแย่งปืนมา
" แก้ว ออกไป ! " แล้วสั่งให้แก้วหนีไป แล้วนิ่งชะงักไม่ยอมหนีจนโทโมะต้องตะคอกใส่ เธอจึงวิ่งออกไป
" มึงจะเอาใช่มั้ย ! " นทีโกรธจนระงับอารมร์ตัวเองไม่อยู่ ฮึดสู้จนแย่งปืนกลับมาได้
ปัง !
" โมะ " แก้วหยุดกึก เมื่อได้ยินเสียงปืน เธอจะย้อนกลับเข้าไปในห้อง แต่ถูกฉลาดลากให้ขึ้นรถ
" พี่ฉลามปล่อยแก้ว ปล่อยย ฮืออ ฮืออ " แก้วดิ้นหนี แต่ถูกฉลามจับตัวไว้แน่น
" ขับรถออกไปเลยฟาง " ฉลามสั่ง ฟางรีบขับรถออกไปทันที
โทโมะถูกยิงที่แขน ป๊อปเข้ามาทัน เตะต่อยจนนทีเสียท่า เป้เข้ามาซ้ำอีกที จนอีกคนเจ็บปางตาย
" เฮีย พอแล้ว เดี๋ยวมันก็ตายหรอก " ป๊อปห้ามเอาไว้ เป้ยืนมองนทีที่นอนสลบอยู่ตรงหน้า
" พาไอโมะไปโรงพยาบาลก่อน " ป๊อปว่า เป้ประคองโทโมะขึ้นรถ แล้วขับออกไป ส่วนป๊อปขับรถโทโมะตามไปติดๆ
ในขณะที่โทโมะอยู่ในห้องผ่าตัด
ย่าอ่อน การะเกตุ แม่โทโมะ ยืนเฝ้าดูอาการอยู่มุมหนึ่ง ไม่นานนัก ตาโทโมะก็เดินเข้ามา ย่าอ่อนเหลือบตาครู่หนึ่งก่อนจะหลบสายตา
" ไอหมาเป็นยังไงบ้าง " ตาถามแม่โทโมะ
" หมอยังไม่ออกมาเลยคะพ่อ " แม่โทโมะว่า คุณตาเหล่มองย่าอ่อนก่อนจะเดินเข้ามาหา
" อ่อน ชั้ลมีเรื่องจะคุณกับเธอ " คุณตาพูดเสียงดุ ย่าอ่อนยิ่งเงียบไม่ยอมลุก
" เธอนี่มันใจโหดใจดำจริงๆ เรื่องทั้งหมดที่มันเกิดขึ้นก็เพราะความบ้าบิ่นเอาแต่ใจของเธอ มันทำให้หลานชายคนเดียวของชั้ลต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ " คุณตาด่า
" .... T _ T " ย่าอ่อนเงียบเอาแต่นั่งก้มหน้าร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิด
เมื่อเห็นน้ำตาของหญิงที่รัก คุณตาจึงยอมอ่อนลง ชายชรากุมมือของย่าอ่อนเอาไว้ แล้วดึงให้เธอลุกขึ้นเดินตามเขามา
" อ่อน ผมรู้ว่าผมผิด แต่ผมไม่อยากให้คุณตัดสินโทโมะว่าเป็นเหมือนผม เด็กสองคนรักกัน ต่อให้คุณพรากเขายังไง เขาก็รักกันอยู่ดี " ตาพูด
" แต่ชั้ลไม่อยากให้ยัยแก้ว .. ต้องมาเป็นแบบชั้ล แบบแม่เกตุ ถ้าแก้วต้องมาเธอแบบชั้ล ชั้ลคงนอนตายตาไม่หลับ" เธอพูดทั้งน้ำตา
" อ่อน ผู้ชายที่มันยอมตายได้เพราะผู้หญิงคนนึง แค่นี้มันยังรักไม่พออีกหรอ " ตาว่า
" แล้วคุณการันตีได้หรือเปล่าหละ ว่าหลานของคุณจะรักหลานสาวชั้ลไปจนวันตาย " ย่าอ่อนว่า
" ผมมั่นใจว่าโทโมะจะรักแก้วคนเดียวไปจนวันตาย " ตาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
" หึ พูดแบบเดียวกันกับเมื่อ 40 ปีก่อนเลยนะ แล้วตอนนี้เป็นยังไงหละ " เธอยิ้มเยาะอย่างสมเพศตัวเอง กับคำที่ชายตรงหน้าเคยพูดกรอกหูเธอเมื่อครั้งก่อน
" ตอนนี้ก็ยังเป็นเหมือนตอนนั้น " ตาพูด ย่าอ่อนนิ่งเงียบไป
" พอเถอะ ชั้ลไม่อยากจะฟังอะไรทั้งนั้น " ย่าอ่อนรีบตัดบท
" หืมม เอาเถอะ ผมคงเปลี่ยนใจคุณไม่ได้แล้วหละ เพราะผม ไม่เคยเปลี่ยนใจคุณได้เลยสักครั้ง " คุณตาพูดตัดพ้อ เพราะในอดีตเขาเคยคิดจะกลับตัวและกลับมาหาย่าอ่อน แต่ก็ถูกย่าอ่อนปฏิเสธแล้วไปแต่งงานกับคนอื่น
ย่าอ่อนนิ่งเงียบไม่ตอบ แล้วเดินกลับไปรอที่หน้าห้องผ่าตัด
ไม่นานนักคุณหมอก็เดินออกมาพร้อมคำตอบว่าโทโมะปลอดภัยแล้ว และได้ทำการย้ายโทโมะไปยังห้องพักฟื้น
ในห้องพักฟื้น ทั้งหมดสนทนาพูดคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้น จนย่าอ่อนสงสัย
" แล้วพวกเราหนะ ไปอยู่บ้านโทโมะเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ " ย่าอ่อนถาม
" พอดีฟาง พี่ป๊อป พี่เป้ แล้วก็พี่ฉลาม นัดกันไปคุยเรื่องแก้วที่บ้านโทโมะหนะคะ " ฟางเล่า
" ทำไม เรื่องมันใหญ่โตขนาดถึงต้องมีคนมาช่วยเยอะแยะขนาดนี้เลยหรอ " ย่าอ่อนประชด ทุกคนยิ้มแหยๆ
" ตั้งแต่เสียพี่ตะวันไป ฟางก็ไม่เคยเห็นแก้วมันจะรักใครอีกเลยคะย่า จนฟางมารู้ว่าแก้วรักโทโมะ แล้วก็เห็นว่าแก้วดูมีความสุขเหมือนตอนที่คบกับตะวัน ฟางก็เลย.." ฟางยังพูดไม่จบ
" ก็เลยจะช่วยให้มันได้กับโทโมะ ..หรอ " ย่าอ่อนพูดไปตรงๆ ฟางฉีกยิ้มแล้พยักหน้า
" ย่าครับ.." ป๊อปจะช่วยพูดอีกคน
" เออๆ พอเถอะ ไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องนี่ชั้ลผิดเองแหละ เรื่องทั้งอย่างมันเกิดขึ้นเพราะชั้ลจริงๆ ถ้าชั้ลไปเข้าไปพูดกับพ่อแม่ไอ้นทีวันก่อน ยัยแก้วก็ไม่ต้องมาโดนฉุดเหมือนวันนี้ ไอลูกหมานี้ก็ไม่ต้องมาโดนยิงเจ็บตัวอยู่แบบนี้ " ย่าอ่อนว่า " เอาเป็นว่าชั้ลขอโทษก็แล้วกัน "
ทุกคนเงียบกริบ เพราะมันยังไม่ใช่คำตอบที่ต้องการ ย่าอ่อนมองหน้าที่ละคนที่จับจ้องมองมาที่เขาอย่างกดดัน
" ให้มันหายดีก่อน ก็ค่อยพามันมาจัดการให้ถูกต้องตามประเพณีก็แล้วกัน "
ทุกคนเห้ลั่น เมื่อได้ยินคำพูดของย่าอ่อน แก้วโผล่เข้ากอดย่าอ่อนไว้แน่น
" ย่าขอโทษนะลูกนะ เพราะย่าเองแก้วถึงได้มาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ " ย่าอ่อนพูด แก้วเช็ดน้ำตาให้ย่าอ่อน
" แก้วรักย่านะ "
" ย่าก็รักเอ็งนะลูก รักที่สุดเลย "
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ