ฟ้าเคียงดาว

 
 
ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูดังอยู่หน้าห้องอย่างต่อเนื่อง จนหญิงสาวที่นอนกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่บนเตียงนุ่มในห้องของตัวเองต้องลุกขึ้นไปเปิดประตู 
 
 
เธอพยายามเบิกตาของตัวเองให้ลืมขึ้นแล้วจับลูกบิดประตูเปิดออก
 
 
" แก้ว... โมะขอนอนด้วยสิ " ร่างสูงยืนทำหน้าอ้อนๆอยู่หน้าประตู 
 
 
" ห้องตัวเองก็มีจะมานอนห้องคนอื่นทำไม " แก้วขมวดคิ้วมองอีกคนด้วยอารมณ์หงุดหงิด 
 
 
" โมะไม่ได้ซักผ้าปูที่นอนนานแล้ว มันเหม็นๆ อยากจะมานอนที่นี่ก่อน " เขาพูดเสียงอ้อน 
 
 
แล้วจ้องอีกคนแล้วแบะปากใส่ " หึ จริงๆก็แอบมานอนอยู่ในห้องชั้ลหลายคืนแล้วไม่ใช่หรอ " เธอพูดอย่างรู้ทัน 
 
 
" แก้วรู้ได้ยังไงครับ " เขาพูดเสียงหวานปนสงสัย 
 
 
 
" ก็กลิ่นมันเปลี่ยนไป มันมีแต่กลิ่นแกเต็มห้องของชั้ลไปหมด อยากจะอ้วก " แก้วทำหน้าสะอิดสะเอียน 
 
 
" ทำไม ! นี่ถ้าเป็นกลิ่นไอเป้คงจะอยากสูดสดเข้าไปให้ลึกสุดปอดสินะ " จากที่พูดหวานๆอยู้ เขาก็กลายเป็นคนเจ้าอารมณ์ทันที เมื่ออีกคนทำท่าทีเหมือนรักเกียจเขา
 
 
 
" อย่ามาชวนทะเลาะตอนนี้นะ ชั้ลง่วง จะนอน " เธอปัดความรำคาญแล้วเดินกลับเข้ามาในห้อง อีกคนเดินตามเข้ามาแล้วปิดประตูล็อคกลอนแน่น
 
 
" นี่แกจะล็อคกลอนทำไม ไปเปิดดดด " มือเล็กดันแผ่นหลังของคนตัวสูงที่กำลังจะเอนหลังนอนลงบนเตียงข้างๆเธอ 
 
 
" แก้วนอนเถอะ โมะง่วงแล้วว " เขาบ่ายเบี่ยงแล้วโอบบ่าคนตัวเล็กให้นอนลงข้างๆเขา 
 
 
 
 
ครื่นนน  ครื่นนนน 
 
 
 
 
" ใครโทรมาป่านนี้ ! " ดวงตาคมจ้องมองไปที่โทรศัพท์ของแก้วแล้วบ่นทันที อีกคนไม่พูดอะไรกลับรีบกดรับโทรศัพท์ 
 
 
 
" โทรศัพท์แก้วแบตหมดคะ แก้วเพิ่งเปิดเครื่องตะกี้เอง " เธอพูด โทโมะเงื้อหูฟัง
 
 
 
( ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ รู้มั้ยว่าพี่เป็นห่วง แล้วเราไปนอนที่ไหน เมื่อกี้พี่โทรไปหาฉลาม ฉลามบอกว่าแก้วไม่ได้กลับไปที่บ้าน ) เป้พูด 
 
 
 
" เอ่อ แก้วกลับมานอนที่คอนโดคะ " เธอพูดเสียงเบา 
 
 
 
( อะไรนะ นอนที่คอนโด แล้วไอนั่นมันอยู่หรือเปล่า ) เป้ตกใจ 
 
 
 
" อยู่คะ "
 
 
 
( แล้วมันทำอะไรแก้วหรือเปล่า แล้วแก้วกลับไปนอนที่นั่นทำไม ) เป้โวยวายเสียงดัง 
 
 
 
พลึบ ! ตื้ดดด  ๆๆ
 
 
 
" พอละ จะนอน หนวกหู " โทโมะคว้าโทรศัพท์ของแก้วไปแล้วกดวางสายทันที
 
 
" ทำไมทำแบบนี้ ชั้ลยังคุยไม่รู้เรื่องเลยนะ เอามาาาา " แก้วเอื้อมมือไปคว้าหาโทรศัพท์ของตัวเอง จนร่างของเธอทับอยู่บนตัวของเขา 
 
 
 
พลึบ อ่ะ !! ร่างสูงพลิกตัวกลับให้คนตัวเล็กกลับมาอยู่ใต้อำนาจของเขา โดยมือเล็กๆของเธอถูกเขาจับขึงเอาไว้เหนือหัว 
 
 
 
 
" ชั้ลไม่ชอบเลยหวะ ที่แกต้องคอยรายงานไอหมอนั่นทุกเรื่อง " เขายื่นหน้ามาพูดใกล้ๆจนใบหน้าของเธอสัมผัสได้ถึงลมปากของเขา
 
 
 
" ก็เค้าเปนห่วง แกพาชั้ลหายมาแบบนี้ ไหนจะแบตหมดอีก เค้าก้แค่..... " แก้วยังพูดไม่จบโทโมะก็แกล้งยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนแก้วต้องเบือนหน้าหนี " อ้ายยยย "
 
 
 
" ทำไมชอบทำให้หึงนักหวะ " เขากระซิบข้างหู 
 
 
 
" แล้วจะหึงอะไรนักหนาเนี่ย " เธอบ่นด้วยความรำคาญ 
 
 
 
 
" ก็มันดีกว่าชั้ลทุกอย่าง หล่อกว่า รวยกว่า เท่กว่า แล้วมันแปลกตรงไหนที่ชั้ลจะกลัวแกชอบมันมากกว่าชั้ล "
 
 
 
" เออ นั้นสิ ทำไมชั้ลถึงไม่ชอบคนที่ดีกว่าแก หรือชั้ลจะเปลี่ยนใจดี " แก้วแกล้ง อีกคนมองตาเธอด้วยความน้อยใจ ก่อนจะพลิกตัวลงจากร่างบางแล้วนอนหันหลังให้เธอ 
 
 
 
' ผู้ชายงอลเค้าเป็นแบบนี้กันหรอ ' เธอคิดในใจแล้วนอนมองอีกคนที่นอนหันหลังให้เธอจนหลับไป 
 
 
 
 
เช้าตรู่ของวันใหม่ 
 
 
 
" นี่ ! ปล่อยสิ เดี๋ยวก้ไปทำงานสายหรอก " แล้วพยามแกะแขนแกร่งของอีกคนที่โอบรัดเอวของเธอไว้แน่น ใบหน้าหล่อของเขาก็ยังคงซุกอยู่กับแผ่วหลังของเธอ 
 
 
 
" ทำไมตัวหอมจัง " เขาพูดเสียงงัวเงียแล้วรัดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม 
 
 
 
" นี่แกกลายเป็นพวกโรคจิตขี้หื่นตั้งแต่ตอนไหนวะเนี่ย " แก้วพูดแล้วพยามตะเกียกตะกายตัวเองให้ออกมาจากคนตัวสูง
 
 
 
" ไม่รู้สิ ชั้ลก็เพิ่งจะรู้ตัวเหมือนกันว่าชั้ลก็หื่น ^^ " เขาพูดแล้วยิ้มกรุ่มกริ่มอยู่ข้างหลังเธอ 
 
 
 
" แล้วชั้ลจะปลอดภัยมั้ยเนี่ย " คำพูดของเขามันทำให้เธอขนลุกฟูไปทั้งตัว 
 
 
" ถ้าแกยังไม่หยุดดิ้น ชั้ลก็ไม่รับประกันความปลอดภัยนะ " เธอคงไม่รู้ว่าเวลาที่เธอดิ้นออกจากกายเขาและเขากลับรัดเธอแน่นขึ้น มันทำให้ร่างกายของเขาสัมผัสกับร่างกายของเธอมากยิ่งขึ้น 
 
 
 
หญิงสาวหยุดกึก เมื่อได้ยินคำพูดของอีกคน 
 
 
" แล้วจะปล่อยได้แล้วยังหละ " เธอเริ่มกลัวกับคำพูดจอมลวมลามของเขา  ชายหนุ่มค่อยๆคลายกอดออก หญิงสาวดีดตัวลุกขึ้นทันทีที่ตัวเองเป็นอิสระ 
 
 
 
" นี่ ! " เขาเรียกอีกคนที่ยืนอยู่ปลายเตียง " แกทำเสน่ห์ใส่ชั้ลหรือเปล่าวะ " เขาถามอีกคน เมื่อรู้สึกว่าใจตัวเองรักเธอเข้าไปแล้วจังๆ จริงๆแล้วตัวเขาเองก็ไม่เคยรู้สึกกับผู้หญิงคนไหนมากเท่านี้มาก่อน กับไอแค่ได้นอนกอดเธออยู่บนเตียง ทำไมมันกลับทำให้ใจของเขาเต้นแรงมากขนาดนี้ก็ไม่รู้ 
 
 
 
" จะบ้าหรอ " เธอว่า แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำ 
 
 
 
 
ครื่นนนนน แล้วเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น โทโมะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเอง 
 
 
 
" ไออัท โทรมาทำไมแต่เช้าวะ " เขาบ่นแล้วกดรับโทรศัพท์ " เออ ว่าไง "
 
 
 
( ไอโมะ มึงอยู่ไหนวะ ทำไมยังไม่มาเตรียมตัวอีก วันนี้มึงต้องเสนอรายงานให้หัวหน้านะโว่้ยยย แล้วถ้ามึงพลาด มึงได้ถูกไล่ออกแน่ ) อัทบ่นยาว 
 
 
 
" เชี้ยย " ชายหนุ่มอุทานเสียงหลง " เออ กุจะไปเดี๋ยวนี้แหละ " เขารีบลุกจากเตียงจะเดินออกจากห้อง แต่ก็ดันหยุดมองรูปภาพของแก้วที่ติดไว้ข้างฝา " เพราะเธอคนเดียวเลย ทำไมให้ชีวิตชั้ลวุ่นวายไปหมด " เขาว้่า แล้วเดินออกจากห้องแก้วไป 
 
 
 
ทั้งคู่เดินออกจากห้องมาพร้อมกันในชุดทำงาน 
 
 
 
" ชั้ลไปนอนที่บ้านพี่ฉลามนะ " เธอบอก เขาขมวดคิ้วไม่พอใจ แต่ก็พูดอะไรไม่ได้เพราะรับปากเธอเอาไว้แล้ว 
 
 
 
" อืม " เขาพูด แล้วรีบออกจากห้องขับรถไปบริษัททันที 
 
 
 
ที่ร้าน sweet wedding  ทุกคนอยู่กันครบองค์ประชุม ขาดก็แต่แก้ว  เป้ ป๊อป ฟาง มองแก้วเป็นสายตาเดียวกัน เมื่อแก้วเดินเข้ามาในร้าน 
 
 
 
 
" ทำไมแกไปนอนที่คอนโด เล่ามาเดี๋ยวนี้นะ " ฟางเปิดประเด็นทันที 
 
 
 
" ชั้ลไม่รู้ว่าโทโมะตามชั้ลกับพี่เป้ไปที่ร้านตั้งแต่ตอนไหน รู้อีกทีเขาก็มาลากชั้ลขึ้นรถไป ตอนที่พี่เป้ไปคุยโทรศัพท์ "
 
 
 
" แผนของไออัทแน่ๆ " เป้พูด
 
 
 
" แล้วยังไงต่อ " ฟางถามต่อ 
 
 
 
 
" แล้วโทโมะก็พาไปที่คอนโด แล้วก็คุยกัน " แก้วเล่า
 
 
 
" คุยอะไร ? " เป้สงสัย 
 
 
" เขาก็ขอโทษเรื่องวันนั้น " แก้วว่า
 
 
 
 
" ขอโทษ จะขอโทษสักกี่รอบวะ ... แล้วยังไงอีก " ป๊อปพูด 
 
 
 
 
" ก็แค่นั้นแหละ จบแล้ว " แก้วไม่กล้าเล่า 
 
 
 
 
" ไม่จริงอะ มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น ไม่งั้นแกคงไม่ยอมนอนที่นั้นหรอก " ฟางไม่เชื่อ 
 
 
 
 
" เล่ามาให้หมด " เป้สั่งเสียงดุ 
 
 
 
 
" ไม่มีอะไร " แก้วพยายามเฉไฉ แต่ทุกคนกดดันเธอจนเธอต้องยอมเล่า " เค้าบอกว่าหึงจนหน้ามืด จนพาแก้วไปทิ้งไว้ข้างทาง " แก้วยิ้มแหยๆ 
 
 
 
" หึง ? หึงอะไรอะ " ฟางถามต่อ 
 
 
" โทโมะตามไปตอนที่ชั้ลกับพี่เป้ไปถ่ายรูปให้ลูกค้าที่ต่างจังหวัด แล้วก็โกรธ แล้วก็ หึงมั้ง " แก้วอายๆ ไม่กล้าเล่า 
 
 
 
" คิดไว้แล้วเชียวว่ามันต้องเป็นแบบนี้ " เป้ว่า 
 
 
 
" หมายความว่าไงเฮีย " ป๊อปไม่เข้าใจ 
 
 
 
" ก็วันนั้นที่ไปต่างจังหวัด พี่เห็นมันแว็บๆแต่ก็ไม่แน่ใจว่าใช่หรือเปล่า เพราะไม่คิดว่ามันจะบ้าตามไปถึงที่นั้น จนวันนี้พี่รู้แล้วว่ามันบ้าจริงๆ " เป้ว่า 
 
 
 
" แสดงว่าที่มาที่ร้านพักหลังๆ ก็ไม่น่าจะมาเฝ้าฟาง แต่มาเฝ้าแก้ว " ป๊อปว่า 
 
 
 
" ปากแข็งแบบนี้ ต้องแกล้งซะให้เข็ด " ฟางหมั่นไส้