ฟ้าเคียงดาว

8.4

เขียนโดย กลางสายฝน

วันที่ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 เวลา 14.03 น.

  49 ตอน
  431 วิจารณ์
  59.64K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 มีนาคม พ.ศ. 2560 02.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

39)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

                    คอนโดแก้ว โทโมะจับข้อมือเล็กไว้แน่นแล้วลากพาขึ้นไปบนห้อง เขาเปิดประตูแล้วเหวี่ยงร่างบางเข้าไปก่อนที่ตัวเองจะเข้าตามมาอย่างเร็วแล้วปิดประตูล็อคกรแ่นหนา

 

 

 

" พาชั้ลมาที่นี่ทำไม " เธอจ้องมองเขาตาเขม่งแล้วเอ่ยถามเสียงกร้าว 

 

 

" ก็นี่มันห้องของเรา " เขาว่า 

 

 

 

" ชั้ลจะย้ายออกไปอยู่ที่อื่น " เธอว่า แล้วจ้องเขาตาไม่กระพริบ 

 

 

 

" นี่แกยังไม่หายโกรธชั้ลใช่มั้ย ชั้ลต้องทำยังไงให้ทุกอย่างมันกลับมาเหมือนเดิม " เขาก้าวเท้าเข้ามาหาเธอหนึ่งก้าว และเธอก้าวเท้าหนีเขาหนึ่งก้าว 

 

 

 

" ไม่ต้องทำยังไงหรอก เพราะมันไม่เหมือนเดิมแล้ว ตั้งแต่วันนั้นมันก็จะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ! " เธอขึ้นเสียงใส่ 

 

 


" แก้ว .. ชั้ลไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนั้น ชั้ลไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนั้น " เขาบอกเธอ สายตาเขารู้สึกผิดและต้องการโอกาสจากเธออีกสักครั้ง 

 

 

 

" แต่แกตั้งใจทิ้งชั้ลไว้ตรงนั้น แกทำแบบนั้นทำไม ชั้ลรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีค่าอะไรเลย หรือแกคิดว่าชั้ลไม่มีค่าแกถึงได้ทิ้งๆขว้างๆชั้ลยังไงก็ได้ " เธอพูดด้วยความน้อยใจ ตาเธอเริ่มแดงๆน้ำตาเอ่อๆเต็มดวงตาทั้งสองข้าง 

 

 

 

" คือชั้ล... " ชายหนุ่มก้มหน้าลงไม่รู้จะอธิบายยังไง 

 

 

 

" ถ้ามันเป็นแบบนั้นก็ไม้ต้องมายุ่งกันอีก ! " เธอรู้สึกผิดหวังและเสียใจที่เขาไม่ยอมแก้ตัวอะไรเลย ร่างกายก้าวหน้าจะเดินออกจากห้อง

 

 

 

" ก็ชั้ลไม่ชอบที่แกไปยุ่งกับไอ้เป้ ! " เขาตะโกนเสียงดังในขณะที่ยืนหันหลังให้กับเธอ 

 

 

 

O_O หญิงสาวหยุดกึกก่อนจะค่อยๆหันกลับมามองอีกคนที่ยังคงยืนหันหลังให้กับเธอ 

 

 

 

" แกไปต่างจังหวัด ไปอยู่กับมัน แทนที่แกจะบอกชั้ล แต่ทำไมต้องเป็นมัน ทำไมต้องสนิทสนมกันขนาดนั้นด้วยวะ ! " เขาลืมตัวหลุดพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาให้เธอฟัง 

 

 

 

" ก็แกเองไม้่ใช่หรอที่อยากให้ชั้ลออกไปจากชีวิตแก แล้วจะให้ชั้ลหน้าด้านไปช่วยแกงั้นหรอ " แก้วพูด 

 

 

 

" ... " เขาได้แต่นิ่งเงียบ เพราะมันเป็นอย่างที่พูดจริงๆ 

 

 

 

 

" จริงๆแกก็ไม่น่าจะต้องมาโกรธชั้ลนะ เพราะแกเองก็ไม่ได้ชอบชั้ลอยู่แล้วหนิ ไม่น่าจะมีวันชอบซะด้วยซิ แล้วมันแปลกอะไร ถ้าชั้ลจะไปมีความสุขกับคนอื่นที่เค้ารู้สึกดีกับชั้ล " แก้วว่า 

 

 

 

 

" หึ เปลี่ยนใจง่ายจังเลยนะ เมื่อวันก่อนยังชอบชั้ลอยู่เลย ไหงวันนี้ถึงได้เปลี่ยนเป็นไอเป้ไปแล้วหละ " แววตาคมเหมือนน้อยใจอีกคนที่ทำเหมือนไม่แคร์อะไรเขาเลย 

 

 

 

" ก็ความรู้สึกที่ชั้ลมีให้แก มันทำให้แกอึดอัด มันทำให้แกรังเกียจชั้ล ชั้ลก็ควรจะหยุดมันไว้ มันไม่ถูกหรือไง " เธอพูดเสียงสั่นเหมือนกำลังจะร้องไห้ 

 

 

 

" ชั้ลบอกแกหรอแก้ว ว่าชั้ลรังเกียจ " เขาก้าวเท้าเข้าไปยืนตรงหน้าเธอ หญิงสาวเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

 

 

 

" แกไม่ได้บอกหรอกโทโมะ แต่แกแสดงให้ชั้ลเห็นแบบนั้น แกรู้มั้ยว่าวันนั้นชั้ลกลัวมาก มันมืด ฝนก็ตก ฟ้าก็ร้อง แถมยังมีคนมาทำร้ายชั้ลอีก เพราะแกทิ้งชั้ลเอาไว้ ฮือ ฮือ แกมันใจร้าย ชั้ลไม่อยากอยู่กับแก ไม่อยากเห็นหน้า " แก้วกักกันน้ำตาตัวเองไว้ไม่อยู่ เธอร้องไห้ฟูมฟายอยู่ตรงหน้าของเขา จนโทโมะต้องดึงร่างบางเขามากอดเอาไว้

 

 

 

" ขอโทษนะ ขอโทษ " ชายหนุ่มกอดปลอบ เขาใจหายวาบเมื่อเมื่อสัมผัสได้ถึงความกลัวของอีกคนที่ร้องไห้ตัวสั่นอยู่ในกอดของเขา 

 

 

 

" ฮึก " เธอผละกอดออกจากเขาแล้วเช็ดน้ำตา " ชั้ลรู้แล้วว่าแกคงจะไม่มีวันรักชั้ล ชั้ลจะตัดใจ เราจะเป็นแค่เพื่อนกัน แล้วแกก็ไม่ต้องมารู้สึกผิดอะไรอีก ชั้ลจะให้อภัยแก แต่ชั้ลจะไม่กลับมาอยู่ที่นี่อีก " เธอพูด 

 

 

 

 

" แก ต้อง อยู่ กับ ชั้ล ที่ นี่ " เขาต้องเธอตาเขม่งเหมือนกำลังโกรธอยู่ เขาพูดย้ำให้เธอหังทุกคำ หญิงสาวนิ่งเงียบไม่ตอบอะไร เธอหันหลังจะเดินออกจากห้อง 

 

 

 

" ถ้าไม่กลับมาอยู่ด้วยกัน ชั้ลจะเอาเรื่องที่เราอยู่ด้วยกันไปฟ้องย่าอ่อน !" ร่างสูงตะโกนไล่ตามหลังเธอไป 

 

 

 

 

" ก็เรื่องของแก แกจะพูดจะไปบอกอะไรก็แล้วแต่แกเลยก็แล้วกัน " แก้วพูดเหมือนไม่ไยดี เธอเอื้อมมือจะเปิดประตู แล้วถูกอีกคนเข้ามาขวางไว้ 

 

 

 

 

" ยังไงชั้ลก็ไม่ให้ไป ชั้ลไม่มีวันให้แกไปเสวยสุขอยู่กับไอ้เป้เด็ดขาด " เขาพูด แล้วยืนขวางประตูเอาไว้ หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างงงงวย ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาทำ 

 

 

 

 

" แกจะมาขวางชั้ลไว้ทำไม ชั้ลจะไปไหนมาไหน จะไปอยู่ที่ไหน ไปเสวยสุขอยู่กับใครมันก็เรื่องของชั้ล แกไม่มีสิทธิ์มาห้าม " เธอพูดเสียงกร้าว 

 

 

 

" ชั้ลมีสิทธิ์ " เขาพูด

 

 

 

 

" สิทธิ์อะไร ? "

 

 

 

" ก็แกชอบชั้ล ! " 

 

 

 

" ถ้าแต้ก่อนหนะใช่ แต่ตอนนี้ชั้ลไม่ได้คิดอะไรกับแกแล้ว ไม่ ได้ ชอบ แก แล้ว ได้ยินชัดมั้ย ว่า ไม่ ได้ ชอ..... อื้อ " เธอพูดไม่ทันจบประโยค แต่อีกคนทนฟังไม่ได้จริงๆ มือหนารวบต้นคอขาวเข้าไปใกล้ก่อนจะกดปากหนาลงลนริมฝีปากอวบอิ่มของเธอ เขาดันร่างบางจนชิดฝาแล้วบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างเร้าร้อนก่อนจะขมปากอิ่มเบาๆเหมือนเป็นการลงโทษที่เธอพูดไม่เข้าหูเขา 

 

 

 

 

เขาถอนจูบออกช้าๆเมื่ออีกคนเริ่มหายใจไม่ออก " ไหนบอกไม่ได้ชอบแล้วไง " เขายิ้มเจ้าเล่ห์ เมื่อรู้สึกว่าหญิงสาวเองก็ไม่ได้ต้อต้านจูบของเขาเลย 

 

 

 

" ก็ไม่ได้ชอบ... " เธอยังดื้อด้านที่จะตอบ จนอีกคนต้องกดปากทับรอยเดิมไปอีกครั้ง 

 

 

 

 

ก่อนจะถอนพูดออกช้าๆ " อย่ามาพูดอะไรไม่เข้าหูอีกนะ ไม่งั้นชั้ลจะ " ใบหน้าหล่อยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเหมือนจะจูบหญิงสา่วอีกครั้งจนเธอต้องเบือนหน้าหนี น้ำตาเธอไหลเปราะจนอีกคนตกใจยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระ 

 

 

 

 

" ร้องไห้ทำไม " เขาถามเสียงแผ่วด้วยความตกใจ เมื่อเห็นอีกคนสะหื่นไห้ไม่หยุด 

 

 

 

 

" จะมาทำแบบนี้ทำไม ทำเหมือนคิดอะไร ทั้งๆที่ไม่ได้คิดอะไรกับชั้ล มาจูบทำไม มาตามชั้ลกลับมาทำไม ถ้าไม่ได้คิดอะไร ก็อย่ามาทำแบบนี้ได้มั้ย " เธอพูดทั้งน้ำตา 

 

 

 

 

" ดูไม่ออกเลยหรือไงว่าชั้ลคิดอะไรอยู่ ! ทำไมไม่ถามสักคำว่าชั้ลรู้ได้ยังไงว่าแกไปไหนมาไหนกับไอหมอนั่น ไม่รู้อะไรเลยหรือไงวะแก้ว "

 

 

 

 

" ก็ไม่รู้อะไรเลยไงถึงได้ถาม ก็เพราะแกบอกว่าแกไม่มีวันจะชอบผู้หญิงอย่างชั้ลไง ชั้ลเลยไม่กล้าคิดอะไรเลย แล้วมาทำแบบนี้มันคืออะไรวะ " เธอโวยวายทั้งน้ำตา 

 

 

 

 

"  ก็ถ้าไม่คิดอะไรเลยจะตามไปถึงนู้นทำไม จะโกรธทำไมที่เห็นแกสนิทสนมยืนแนบชิดกับมัน ไม่รู้ใช่มั้ยว่าชั้ลโมโหเวลาที่แกดูมีความสุขเวลาอยู่กับมัน ทำกับข้าวไปให้มันกินทุกวัน ไม่รู้อะไรเลยใช่มั้ย ! " 

 

 

 

" แล้วจะไปรู้ได้ยังไง ก็แกไม่เคยบอก "

 

 

 

 

" เอออ ! ชั้ลโกรธจนหน้ามืดแกล้งพาแกไปทิ้งไว้ข้างถนนจนมันเกิดเรื่องบ้าๆนี่ขึ้นมา ก็เพราะว่าชั้ลหึงแกกับมัน !! ตอนนี้รู้แล้วใช่มั้ยว่าชั้ลคิดบ้าอะไรอยู่ " โทโมะตะคอกใส่หน้าแก้วด้วยความโมโห 

 

 

 

 

" เอ่อ ... " เธอนิ่งเงียบไป ใจเธอเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ อกเธอแทบจะระเบิดออกมาเมื่อสายตาคมจ้องมองตาเธอไม่กระพริบ 

 

 

 

 

" รู้แบบนี้แล้วยังจะไปอีกมั้ย " เขานิ่งลง แล้วถามเธออย่างมีความหวัง 

 

 

 

" เอ่อ.. " แก้วไม่รู้จะตอบยังไง ตอนนี้ใจเธอเต้นแรงจนแทบจะคุมไม่อยู่ ถ้านี้เป็นการสารภาพรัก มันคงเป็นการสารภาพรักที่ดิบเถื่อนสำหรับเธอมากจริงๆ 

 

 

 

 

" กะแกชอบชั้ลหรอ หรือยังไง " แก้วช็อคจนมึนงง แยกอะไรไม่ออก 

 

 

 

" หื้ออ " เขาถอนหายใจยาว คนปากเก่งอย่างเธอกลายเป็นเด็กโง่ในเรื่องแบบนี้ไปได้ยังไง  ร่างสูงสาวเท้าเข้าหาอีกคนเรื่อยๆ หญิงสาวก้าวถอยหนีด้วยความเขิลอาย เธอเบือนหน้าหนีไม่กล้าสบตาเขา จนหลังเธอชนขวา แก้วเหล่ตามองไปทางขวาแล้วกำลังจะก้าวเท้าเดินก็ถูกมือของเขากั้นขวางเอาไว้เธอเลยเปลี่ยนใจจะเดินไปทางซ้ายก็โดนเขากันเอาไว้อีก 

 

 

 

 

" อื้อ ชั้ลชอบ ชั้ลพึ่งจะรู้ตัวตอนที่แกไปอี๊อ๋อกับไอ้เป้ พึงจะรู้ตัวตอนนี้แกหายตัวไป แล้วยิ่งวันนี้ " โทโมะต้องมองอีกคนเหมือนเขาโกรธเธอมาก " แกทำให้ชั้ล ' หึง ' " ชายหนุ่มโน้มหน้าไปกระซิบข้างหูของเธอ เล่นเอาหญิงสาวขนลุกฟูไปทั้งตัว

 

 

 

" ระหรอ ตะตอนไหน ไม่เห็นรู้เรื่องเลย " ใจเธอเต้นแรง พูดไม่เป็นถ้อยเป็นคำ 

 

 

 

 

" ตอนไหนหรอ ก็ทั้งวัน ! " เขาขึ้นเสียงใส่จนอีกคนสะดุ้ง " ให้มันกอด ให้มันเอาหน้ามาใกล้ๆ ให้มันนั่งข้างๆ ให้มันเอาหัวมาซบไหล่ " เขาพูดเสียงเย็นเฉียบจนดูหน้ากลัว หญิงสาวก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาเขา " ชั้ล ไม่ ชอบ " เขาพูดชัดทุกคำ 

 

 

 

ตึกตักตึกตักตึกตัก ใจดวงน้อยเต้นแรงจนคุมไม่อยู่ 

' ทำไมเถื่อนขนาดนี้เนี่ย '

 

 

 

" แล้วเวลาชั้ลหึง ชั้ลมักจะคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยจะอยู่ " เขากระซิบข้างหูเธอ 

 

 

 

" กะแกจะทำอะไร " แกอีกคนกลัวจนตัวสั่น 

 

 

 

" วันนี้ไม่ทำ แต่ถ้ามันมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีก แกอาจจะโดนมากกว่าจูบก็ได้นะ " เขาว่า หญิงสาวนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา ได้แต่ก้มหน้าลงไม่กล้ามองหน้าอีกคน 

 

 

 

" ตอนนี้แกก็รู้แล้วว่าชั้ลชอบแก แล้วชั้ลก็รู้ว่าแกน่าจะชอบชั้ลอยู่ เพราะฉะนั้น ตอนนี้แกก็เป็นผู้หญิงของชั้ล แกไม่ควรจะไปยุ่งวุ่นวายกับคนอื่นอีก แล้วก็กลับมาอยู่กับชั้ลด้วยกันที่นี่ ทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม หรือถ้าแกอยากทำมากกว่าเดิมชั้ลก็ไม่ขัดข้องอะไร โอเคมั้ย " โทโมะยื่นหน้าเข้าไปถาม 

 

 

 

" ขอเวลาชั้ลหน่อยได้มั้ย ชั้ลมึนไปหมดแล้ว มันตั้งตัวไม่ทัน เมื่อวานชั้ลยังโกรธแกอยู่ แต่เมื่อกี้แก เอ่อ  ชั้ลขอเวลาหน่อยนะ " แก้วพูด 

 

 

 

" จะอะไรอีก ก็แค่มาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม " เขาดันตัวเองออกมายืนห่างๆแก้วด้วยความหงุดหงิดไม่ได้ดั่งใจ 

 

 

 

" ถ้ามาบังคับกัน ชั้ลก็จะไม่กลับ " เธอยื่นคำขาด 

 

 

 

สายตาคมเหล่ตามามองอย่างขัดใจ " แล้วจะขอเวลากี่วัน 2 วันพอมั้ย " เขาถาม 

 

 

 

" ชั้ลยังตอบไม่ได้ " เธอว่า 

 

 

 

" ทำไมดื้อจังวะ ! " คิ้วหนาขมวดชนกันจนแน่น 

 

 

 

" นี่ ถึงยังไงชั้ลก็ยังไม่หายโกรธแกนะ อย่ามาเยอะ " แก้วว่า 

 

 



" 3 วันขาดตัว ไม่งั้นชั้ลจะจับเธอมาขังไว้ในห้องเนี่ยแหละคอยดู " โทโมะเองก็ยื่นคำขาด 

 

 

 

" ... " แก้วไม่ตอบ แล้วกำลังจะเดินออกจากห้อง 

 

 

" แล้วจะไปไหนอีก " โทโมะถามแล้วเดินเข้าไปขวางเอาไว้ 

 

 

 

" ก็กลับไปบ้านพี่ฉลามหนะสิ "

 

 

 

" ยืนนี้อยู่ด้วยกันก่อนได้มั้ย " เขาจับมือแก้วแล้วพูดอย่างอ้อนวอน แก้วยังนิ่ง " แกหายไปหลายวัน ชั้ลเหมือนคนจะขาดอากาศหายใจตายยังไงยังงั้น " เขาอ้อน 

 

 

 

" นะครับ " เขาพูดเสียงหวาน 

 

 

 

" นะ "

 

 

สายตาคมจ้องมองตาหวานอย่างอ้อนวอนจนเธอใจอ่อนยอมหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา