ฟ้าเคียงดาว

 
 
 
 
ในขณะนั่งรถ
 
 
 
" แล้วแกตามชั้ลมาได้ยังไง " แก้วสงสัยเลยหันหน้าไปถาม
 
 
 
" ชั้ลเห็นแกขึ้นรถแท็กซี่ เลยตามไป " เขาตอบ
 
 
 
เธอชะงักไปชั่วขณะ " แล้วตามไปทำไม " ก่อนจะถามกลับ
 
 
" ก็นึกว่าไปกับฟาง " เขาก็ตอบไปตามตรง เธอกรอกตามองบนอย่างระอา ไม่คิดว่าเพื่อนชายจะบ้ากระห่ำได้ถึงขนาดนี้
 
 
 
" เหอะ ... แล้วกินอะไรมาแล้วยัง " 
 
 
 
" ยังหวะ ทำอะไรให้กินหน่อยดิ  " เขาบอก ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปจอดหน้าตลาดสด
 
 
 
' เหอะ เมื่อเช้ายังว่ารสชาติอาหารชั้ลไม่ได้วิเศษวิโสอยู่เลย พอมาตอนนี้แล้ว จะกินฝีมือชั้ล หึ 'เธอบ่นพรึมพรำกับตัวเองในใจ แล้วเบ้ปากใส่อีกคนที่ลงไปยืนรออยู่ข้างรถ 
 
 
 
" แล้วอยากจะกินอะไร " เธอถามเสียงเซ็ง แต่ชายหนุ่มไม่ตอบกลับเดินมุ่งหน้าเข้าไปหาซื้อผักสด เนื้อสัตว์มาเต็มมือ ส่วนเธอก็ได้แต่เดินตามหลังเขาต่อยๆๆ
 
 
 
" สุกี้ ? " แค่เห็นของในกำมือเขาเธอก็อยู่แล้ว ว่าต้องทำอะไร เขายิ้มจนตาปิดก่อนจะเริกคิ้วหนาแล้วเดินเอาของไปเก็บในรถ
 
 
 
 
 
แล้วก็ถึงเวลาเตียมของ
 
 
 
" ต้องล้างมั้ย " ชายหนุ่มที่อยู่ในชุดกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดสบายๆนุ่งผ้ากันเปื้อน ถือถุงผัก หันถามหญิงสาวที่อยู่ในชุดกางเกงขาสั้นเสื้อยืดสบายๆที่กำลังล้างเนื้อสัตว์อยู่
 
 
 
" ล้างสิคุณ เอามานี้มา " เธอพูดพลางพ่ายมือขอถุงผัก เขาส่ายหน้าไปมา แล้วเดินเข้าไปใกล้เธอหมายจะช่วย
 
 
 
" ไม่เคยทำไม่ใช่หรอ " เธอถาม 
 
 
 
" ก็หัดไว้ไง เผื่อทำให้ฟางกิน " เขาพูด แล้วก้มลงทำอย่างตั้งใจ เธอดูอึ้งๆเมื่อเห็นโหมดนี้ของเขา
 
 
 
" ไอฟางมันจะท้องเสียมั้ยวะ " แล้วเธอก็แซวเขาก่อนจะหันไปสนใจกับหน้าที่ตัวเองต่อ 
 
 
 
แล้วทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย ผักที่หั่นเอาไว้อย่างสวยงาม เนื้อสัตว์ที่พร้อมจะต้ม น้ำจิ่ม ถ้วย หม้อ ช้อน ทุกอย่างถูกวางอย่างเป็นระเบียบที่โต๊ะอาหาร
 
 
 
 
" กว่าจะได้กิน " เล่นเอาฝ่ายชายถึงกับเหงือตก
 
 
 
" บ่นอยู่นั้นแหละ เปิดไฟสิ  " แก้วสั่ง โทโมะเลยเดินไปเปิดไฟ 
 
 
 
" ตกลงแกจะเอาใคร ไอหมอ ไอป๊อป ไอเสี่ยนั่น หรือ ไอนทีคนล่าสุด " ในขณะที่กำลังกินกันอย่างอร่อย อยู่ๆโทโมะก็โพลงถามขึ้นมา
 
 
 
" ไม่เอาสักคน แล้วไม่ต้องถามอีกนะ ไม่งั้นชั้ลจะไล่แกออกไปอยู่ที่อื่น " แก้ววางตะเกียบจนเสียงดัง ก่อนจะเงยหน้ามาด่าโทโมะ  แต่คนตรงหน้ากลับทำหน้าทะเล้นเหมือนแกล้งๆกลัวในสิ่งที่เธอขู่ ทำตาโต ทำปากหวอจนแก้วโกรธลุกพรวดขึ้น
 
 
 
" ชั้ลไม่กินแล้ว เก็บไปล้างให้หมดด้วยย " เธอเลยชิ่งหนีเข้าห้องไปเลย
 
 
" อ้าวเห้ยยยย  !!! " 
 
 
 
 
 
ทางด้านของฟาง ที่กำลังโม้เรื่องแก้วให้พ่อกับแม่ของเธอฟัง แต่ก็หารู้ไม่ว่าตัวเองก็กำลังจะโดนแบบเดียวกัน
 
 
 
 
" ฟางสงสารแก้วจังเลยป๊า ถ้าเป็นฟางนะ ฟางจะหนีไปให้ไกลๆเลย " เธอพูดอย่างใส่อารมณ์ พ่อกับแม่ของฟางหันมองหน้ากัน
 
 
 
" อย่าถึงขนาดนั้นเลยลูก ยังไงผู้ใหญ่เค้าก็หวังดีนะ " แม่ฟางพูด
 
 
 
" โอ้ยยย จะหวังดีหรืออะไรก็ช่างเถอะ แต่เรื่องแบบนี้ควรจะให้เจ้าตัวเค้าตัดสินใจเอง " ฟางเถียง
 
 
 
" สวัสดีครับ คุณอาบุญชัย คุณอารติ " เสียงหล่อดังขึ้นมาจากด้านหลังของฟาง ก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า 
 
 
O_O
 
 
 
" เห้ย!!!!! " ฟางอุทานเสียงดังจนพ่อกับแม่สงสัย
 
 
 
" หนูรู้จักพี่ป๊อปเค้าแล้วหรอลูก  " แม่ฟางถาม ฟางอึกอัก
 
 
 
" ไม่รู้จักหรอกคะ คนที่ไหนก็ไม่รู้ " หญิงสาวเฉิดหน้าใส่แล้วเบ้หน้าไปทางอื่น ชายหนุ่มอมยิ้มแล้วนั่งลงข้างๆเธอ
 
 
 
" นี่พี่ป๊อปนะ ลูกของคุณลุงชัยศักดิ์ สวัสดีพี่ป๊อปสิลูก " พ่อฟางสั่ง เธอทำหน้างอลแล้วหันมามองหน้าป๊อปอย่างไม่พอใจก่อนจะยกมือไหว้แบบลวกๆ
 
 
 
" บังเอิญเนาะ ^^ " ชายหนุ่มเองก็ไม่วาย ไปแกล้งกระซิบข้างหูฟาง
 
 
 
" อย่าเรียกว่าบังเอิญเลย เรียกว่าซวยจะดีกว่า " 
 
 
 
" พี่ว่าน่าจะพรหมลิขิตมากกว่า ^^ " ป๊อปเองก็เล่นไม่เลิกจนฟางทนไม่ไหวลุกเดินหนีไป ป๊อปขออนุญาตพ่อกับแม่แล้วลุกตามไป
 
 
 
" ทำไมพี่ต้องมาวนเวียนอยู่ในชีวิตฟางด้วยเนี่ย " เธอหันขวับมาโวยใส่ป๊อป เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเดินตามมา
 
 
 
" ก็พี่อยากอยู่ในชีวิตฟางหนิ " ป๊อปหยอด
 
 
 
" หยุดพูดเลย อยากจะอ้วกก " ฟางทำท่าจะอ้วก
 
 
 
" ก็เป็นสะอย่างเนี่ย " ป๊อปขำกับกิริยาต่อต้านของฟาง 
 
 
 
 
" หื้ยยยย " เธอทำหน้าเซ็งแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ
 
 
 
 
บ้านแก้ว
 
 
 
" มันหายไปสี่ห้าวัน ไม่โทรกลับมาบ้างเลยหรอนังเกตุ " ย่าอ่อนนั่งกอดรูปถ่ายแล้วด้วยแววตาที่คิดถึงคนึงหา ก่อนจะเปรยถามลูกสาวที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างๆ
 
 
 
" มันไม่โทร แม่ก็โทรไปหามันเองสิ  " การะเกตุพูด
 
 
 
" โอ้ยย ไม่ได้สิวะ มันเป็นหลาน มันต้องโทรมาหาข้าสิ  จะให้ข้าโทรไปมันไม่ถูกต้อง " ย่าอ่อนโวย
 
 
 
" งั้นแม่ก็นั่งดูรูปมันต่อไปแล้วกัน ชั้ลไปนอนก่อนนะ " การะเกตุส่ายหน้าไปมาแล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องตัวเองไป ทิ้งให้ย่าอ่อนนั่งซึมอยู่ลำพัง
 
 
 
" นังเด็กโง่เอ้ย ทำไมเอ็งไม่โทรมาหาย่าบ้างเลยนะ " ย่าอ่อนน้ำตาคลอ
 
 
 
 
 
ในเมื่อใจมันคิดถึง กายจึงมาหา
 
 
 
Oh  my honey เสียงสัญญาณดังขึ้น ฟางเดินออกมาจากท้ายครัว เธอเข้าใจว่าลูกค้าเข้ามาในร้าน
 
 
 
" น้องฟาง ไอแก้วมันยังไม่มารึ " ย่าอ่อนที่เดินเข้ามาพร้อมๆกับหมอการินบ่นถาม ก่อนจะชะเง้อมองหาแก้ว ฟางอึ้ง ตกใจ ไม่คิดว่าย่าอ่อนจะมาถึงที่นี่
 
 
 
" อะเออ แก้วกำลังจะมาคะ ย่านั่งก่อนนะ เดี๊ยวฟางหาอะไรให้ทาน " ฟางรีบหนีเข้าไปท้ายครัว แล้วหยิบโทรศัพท์จะโทรหาแก้ว
 
 
 
 
Oh  my  honey แล้วเสียงสัญญาณก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ฟางรีบวิ่งออกไปดู เธอเข้าใจว่าเป็นแก้ว แต่...
 
 
 
" ฟา... "
 
 
 
O_O  
 
 
" ย่าอ่อนมาหาแก้วหรอครับ " ป๊อปเองก็เหวอไปไม่ต่างจากฟาง เขาทักทายย่าอ่อน แต่อีกฝ่ายเชิดใส่ ป๊อปยืนเก้ๆกังๆทำอะไรไม่ถูกจนต้องเข้าไปสมทบกันกับฟาง
 
 
 
" มาได้ไงเนี่ย " ป๊อปถาม
 
 
 
" ไม่รู้ รีบโทรหาแก้วเร็ว "   ฟางลุกลี้ลุกลนเร่งให้ป๊อปโทรหาแก้ว  แต่....
 
 
 
Oh  my  honey  เสียงสัญญาณก็ดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมก้บหลานสาวย่าอ่อนที่เดินเข้ามาเคียงคู่กับโทโมะ
 
 
 
" ไอแก้ว !!!!! " ย่าอ่อนตะคอกสุดเสียงจนฟางและป๊อปออกมาดูด้วยความตกใจ
 
 
 
" ย่าาาาา " แก้วช๊อก ไม่คิดว่าย่าอ่อนจะบุกมาถึงที่
 
 
 
" มานี้ " ย่าอ่อนเดินไปดึงแก้วให้ออกห่างจากโทโมะ
 
 
 
" มากับมันได้ยังไง " ย่าอ่อนกระซิบถามแก้ว
 
 
 
" นี่ย่า ผมหนะมาที่นี่ทุกวัน ย่าไม่ต้องตกใจหรอกน๊า " โทโมะกวนประสาท
 
 
 
" ไอโทโมะ มึงมาทำไม ! " ย่าอ่อนชี้หน้าด่า
 
 
 
 
" นี่ย่าครับ ไม่ต้องกังวลหรอก เพราะผมไม่ได้มาหาหลานสาวย่า " 
 
 
 
 
" จริงมั้ยยัยแก้ว " ย่าอ่อนหันมากระซิบถามย่าอ่อน
 
 
 
 
" จริงสิย่า มันมาจีบฟางไง แล้วนู้นไง คนที่มาหาแก้วก็คือพี่ป๊อป " แก้วเดินไปควงแขนป๊อป ป๊อปเองก็เล่นละครเต็มที่
 
 
 
" นี่ยังไม่เลิกตอแยหลานสาวชั้ลอีกหรอ " ย่าอ่อนหันไปเหวี้ยงใส่ป๊อปต่อ
 
 
 
" เลิกไม่ได้หรอกครับ น้องแก้วน่ารักขนาดนี้ " ป๊อปลูบผมแก้วก่อนจะโอบศีรษะของเธอให้มาซบไหล่เขา
 
 
 
 
" พอๆ ชั้ลจะอ้วก " จนย่าอ่อนทนดูไม่ได้ ลับหลังย่าอ่อน แก้วกับป๊อปหัวเราะคิกๆ แล้วพากันเลยไปนั่งกับย่าอ่อน
 
 
 
 
" ย่ามาที่นี่ไม่เห็นจะโทรบอกแก้วก่อนเลย " แก้วถาม
 
 
 
" ทีแรกข้าก็ไม่คิดจะมาหรอก แต่หมอเค้าอยากเจอเอ็ง ข้าเลยมาเป็นเพื่อน  " ย่าอ่อนโยนไปให้การิน ซึ่งอันที่จริงแล้ว เป็นตนนั้นแหละที่โทรตามให้หมอพามาที่นี้
 
 
 
 
" จริงหรอพี่หมอ " แก้วจ้องถาม หมอการินยิ้มน้อยๆ แค่นี้ก้ทำให้แก้วรู้แล้วว่าใครกันแน่ที่อยากมาหา
 
 
 
 
" แหมย่า ทำเป็นปากแข็งไปได้ คิดถึงแก้วก็แค่บอกว่าคิดถึงสิ ทำเป็นโยนขี้ให้คนอื่น " แก้วแซว ทุกคนขำกับอาการเก้ๆกังๆของย่าอ่อน
 
 
 
" เห้ย !! ใครคิดถึงเอ็ง หมอนู้นนนนน ไม่ใช่ข้า " ย่าอ่อนแก้ตัว
 
 
 
" อะๆๆๆๆ พี่หมอก็พี่หมอ " 
 
 
 
 
" ไหนๆข้าก็มาแล้ว เอ็งพาข้ากับหมอไปทานอาหารอร่อยๆหน่อยสิ " ย่าอ่อนอ้อนเสียงหวาน
 
 
 
" แต่แก้วพาพี่ป๊อปไปด้วยนะ " แก้วยื่นข้อต่อรอง ย่าอ่อนทำหน้าเอือมๆแต่ก็ยอม   แก้วไปทานข้าวกับย่าอ่อน ส่วนฟางขอตัวเฝ้าร้านต่อ
 
 
 
 
" ป๊อปจีบแก้วจริงๆหรอ " โทโมะมองสี่คนที่เดินออกไปจากร้านแล้วเอ่ยถามฟาง 
 
 
 
" คงงั้นมั้ง " ฟางตอบแบบปัดๆทำเป็นไม่อย่างสนใจ
 
 
 
" หรออ ไม่น่าเป็นไปได้นะ " โทโมะแทบไม่อยากจะเชื่อ
 
 
 
 
" โมะหมายถึงอะไร " 
 
 
 
 
" โห้ ก็ท่าจะจีบไอแก้ว มาจีบฟางไม่ดีกว่าหรอ " 
 
 
 
" ดูพูดเค้าสิ แก้วได้ยินเสียใจแย่เลย " ฟางเอ็ด 
 
 
 
" เราพูดจริงหนิ มันอยู่ห้าวๆ ห่ามๆ เหมือนม้าดีดกระโหลก ผู้ชายที่ไหนเค้าจะชอบ " โทโมะพูด
 
 
 
 
" สงสัยยังไม่เห็นมุมน่ารักของมันหละสิ  แต่ก็อย่างว่าแหละ ที่เคยเห็นมุมนั้นของมัน ก็มีแอยู่แค่คนเดียว แล้วก็นานแล้วด้วย " ฟางพูดทิ้งท้ายจนโทโมะสงสัย แล้วเจ้าหล่อนก็ดันเดินเลี้ยงคำถามเข้าครัวไปซะงั้น ปล่อยให้หนุ่มปากจัดยืนมึนอยู่คนเดียว