ฟ้าเคียงดาว

 
 
 
 
อัทวิ่งโร่ออกมาจากในร้านจนทันกันกับโทโมะที่กำลังเปิดประตูขึ้นรถฝั่งคนขับ
 
 
" ไอโมะ มึงจะรีบไปไหนวะ "  อัทซัก 
 
 
 
" อย่าถามมากได้มั้ยวะ กุรีบ มึงกลับเองได้นะ " โทโมะพูดจบก้ปิดประตูรถ ขับรถออกไปทันที
 
 
 
" ปล่อยเค้าไปเถอะคะ ฟางเองก้อยากรู้เหมือนกันว่านายคนนั้นเค้าเป็นอะไรของเค้ากันแน่ " หลังจากรถของโทโมะขับออกไป ฟางก็เดินออกมายืนอยู่ข้างๆอัท
 
 
 
" มีเรื่องอะไรที่ผมไม่รู้หรือเปล่าครับ " อัทงง ฟางยิ้มมีเลศนัยแล้วเดินนำกลับเข้าไปในร้าน อัทเดินตามไปติดๆ 
 
 
 
ฟางตัดสินใจเล่าเหตุการณ์ในวันที่ไปเที่ยวป่าวันนั้นให้กับอัทฟังทั้งหมด 
 
 
 
" ว่าแล้วเชียว ว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ " อัทถึงบางอ้อ
 
 
 
" ที่ฟางเล่า เพราะฟางอยากให้คุณมาร่วมมือกับฟาง ฟางอยากรู้ว่าโทโมะคิดยังไงกับแก้วกันแน่ " ฟางพูด
 
 
 
 
อัททำหน้าลำบากใจ แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจพูดบางอย่างออกมา " ผมก็สังเกตุอยู่เหมือนกัน หมู่นี้มันดูอารมณ์ฉุนเฉียวแปลกๆ ปกติมันจะกินข้าวเช้ากับแก้วที่คอนโดก่อนมาทำงานทุกวัน ห้องก็ดูสะอาดทุกครั้งที่ผมไปหา แต่เดี๊ยวนี้เหมือนทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด มันมากินข้าวที่ทำงาน กินก้ไม่ค่อยจะได้ อารมณ์เสียง่าย ขี้หงุดหงิด ขี้โมโห นี่ผมยังเข้าใจว่ามันทะเลาะกันแก้วอยู่เสียอีก " 
 
 
 
 
" เดี๊ยวนะ เมื่อกี้คุณบอกว่าหมอนั่นกินข้าวเช้ากับแก้วที่คอนโด คอนโดใคร ? " ป๊อปสงสัย อัทหน้าซีด นิ่งเงียบไม่กล้าเล่าต่อ
 
 
 
" หรือยังมีอะไรที่ฟางยังไม่รู้คะคุณอัท " ฟางซัก
 
 
 
" เอ่ออ ... ผมมีธุระต้องไปทำต่อ ขอตัวนะครับ " อัทจะชิ่งหนี
 
 
 
" คุณอัท !!! ถ้าคุณไม่เล่าความจริง ชั้ลจะไม่คุยกับคุณอีก " ฟางยื่นคำขาด
 
 
 
" โธ่ฟางงง  " อัทหนักใจ " คือ แก้วกับโทโมะ เอ่อออ อยู่คอนโดเดียวกัน " อัทก้มหน้าพูด
 
 
 
" เห้ย !!!! " ฟาง ป๊อป อุทานเสียงหลง พร้อมกับหันหน้ามามองกันอย่างเหลือเชื่อ
 
 
 
" แต่ไม่ได้นอนห้องเดียวกันนะครับ สองคนนั้นนอนกันคนละห้อง คือ ในคอนโดมันมี 2 ห้องนอนหนะครับ " อัทอธิบายต่อ
 
 
 
" ทำไมแก้วไม่บอกเรื่องนี้กับฟาง " ฟางโกรธ
 
 
 
" แต่ฟางห้ามบอกแก้วนะว่ารู้ว่าจากอัท ไม่งั้นแก้วเอาอัทตายแน่ๆ " อัทหน้าเครียด
 
 
 
" อื้อ ฟางไม่บอกหรอก แล้วอัทคิดว่าโทโมะคิดอะไรกับแก้วหรือเปล่า " ฟางถามต่อ
 
 
 
อัทไม่ตอบ แต่พยักหน้าแทน ฟาง ป๊อปหันมองหน้ากัน ทั้งคู่ยิ้มมุมปากให้แก่กันราวกับมีแผนร้ายด้วยกันอยู่ในใจ
 
 
 
 
บ้านย่าอ่อน
 
 
 
" โห ย่าอ่อน 77 แล้ว ทำไมยังอยู่สาวอยู่เลยครับเนี่ย " เป้นั่งนวดแขนให้กับย่าอ่อน พูดเอาใจใหญ่
 
 
 
" เอ็งก็พูดเว่อร์ไป  ข้าก็แก่ไปตามอายุนั้นแหละ " แม้ปากจะแย้งแต่ในใจก้ยิ้มร่า พอใจในคำชมของเป้ไม่น้อย
 
 
 
" ผมพูดจริงๆนะ ย่ายังดูแข็งแรงอยู่เลย " เป้ชมต่อ
 
 
 
" เออ  เอาเข้าไป ชมจนข้าตัวจะลอยติดเพดานอยู่แล้วหนะ " ย่าอ่อนว่า เป้หัวเราะคริๆ
 
 
 
บ้านแม่โทโมะ
 
 
 
" จะกลับมาไม่เห็นโทรมาบอกแม่เลย แม่จะได้เตรียมของโปรดเอาไว้ให้ " แม่เอ่ยทัก เมื่อเห็นโทโมะเดินเข้ามาในบ้าน แต่อีกฝ่ายกลับไม่พูดไม่จาเดินมุ่งตรงขึ้นบันไดเข้าไปในห้อง
 
 
ร่างสูงเดินผ่านความมืดตรงไปที่หน้าต่าง เขาแหวกม่านออกเล็กน้อย เพื่อให้มองเห็นของบ้านอีกหลังที่อยู่ติดกัน
 
 
 
หญิงสาวในชุดนอนสบาย นั่งทาครีมอยู่หน้ากระจก เธอเผลอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูคามเสียงเรียกของใจ
 
 
" ไม่คิดจะโทรมาถามกันเลยหรือไง หรือชั้ลหายไปนายจะมีความสุข " เธอบ่นด้วยความน้อยใจก่อนจะกดปิดเครื่องหนีไปซะเลย อย่างน้อยก้จะได้เลิกหวังว่าใครบางคนจะโทรมาหา 
 
 
หญิงสาวลุกขึ้นจากหน้ากระจกแล้วเดินออกมาที่ระเบียงหน้าห้อง เธอจ้องมองไปยังบานหน้าต่างห้องของอีกบ้านหนึ่งที่มืดสนิทเสมือนว่าห้องดังกล่าวไม่มีคนอยู่ จนเธอทนไม่ได้
 
 
 
 
" เห้ย ! ทำบ้าอะไรเนี่ย " ดวงตาคมเบิกกว้าง เมื่อคนที่เขาแอบมองอยู่ ดันปีนระเบียงห้องนอนตัวเองลงมาจากบ้าน แล้วเดินดุ่มๆปีนกำแพงเข้ามาในบ้านของเขา
 
 
 
" ไอบ้าเอ้ย คิดว่าเป็นเด็กๆอยู่หรือไงวะ " ใจเจ้ากรรมเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เมื่ออีกคนกำลังปีนขึ้นมาในห้องของเขา ร่างสูงหันซ้ายหันขวา รีบเข้าไปหลบซ่อนตัวทันที
 
 
แกร็กๆ เอี๊ยดดด  เธอแกะกรประตูอย่างชำนาญแล้วเดินเข้ามาในห้องของเขา
 
 
 
" เธอเดินเข้ามานั่งอยู่ปลายเตียง แล้วลูบเตียงเบาๆเหมือนกำลังจะบอกว่าเธอกำลังคิดถึงเจ้าของเตียง
 
 
 
" หึหึหึ หึหึหึ " เสียงประหลาดดังขึ้นเบาๆภายในห้อง หญิงสาวเหลือบมองไปทั่งห้องด้วยความระแวง
 
 
 
 
" หึหึหึ หืออออออ " เสียงประหลาดเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆจนเธอนั่งไปติดที่นอน ร่างบางดีดตัวลุกขึ้น แล้วมองงไปทั่วห้องด้วยความหวาดกลัว
 
 
 
ก๊อก แก๊ก ก๊อก แก๊ก เสียงบางอย่างคล้ายก้บเสียงของกระทบกับไม้ดังมาจากทางฝั่งตูเสื้อผ้า เธอจ้องมองไปตามเสียงด้วยความหวาดกลัวปนสงสัย ใจหนึ้งก็อยากจะรู้ว่ามันคืออะไร แต่อีกใจก็กลัวเหลือเกิน
 
 
 
 
" หึหึหึ ก๊อกๆ แก๊กๆ " เอี๊ยดดด ว่าแล้วประตูตู้เสื้อผ้าก็เริ่มเปิดออกอย่างช้าๆ
 
 
 
" กรี๊.... " แก้วตกใจจนกรี๊ดออกมาแต่เธอรียเอามือปิดปากตัวเองไว้ทัน หญิงสาวเดินถอยหลังกรูด จนหลังจนฝา มือเรียวควานหาประตูเพื่อจะรีบหนีออกจากห้อง ทันทีที่มือเล็กเจอกับลูกบิดประตูเธอรีบหันหลังจะหนีออกไปแต่....
 
 
 
 
กรี๊ดดดดดดด   
 
 
 
 
พรึบ
 
 
ปัก
 
 
กรี๊ดดดดด
 
 
 
ร่างบางกลับถูกจับแขน เหวี่ยงจนตกไปนอนอยู่บนเตียงนุ่มด้วยความเร็ว
 
 
 
 
" กรี๊.... " เธอร้องลั่น เมื่อมีใครบางคนนอนคร่อมร่างของเธออยู่ แล้วตอนนี้มือทั้งสองของเธอก็ถูกกักกีนเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา หนำซ้ำมืออีกข้างของเขายังปิดปากของเธอไว้แน่น
 
 
 
 
" มีอะไรหรือเปล่าลูก" แม่โทโมะตะโกนถามเข้ามาจากนอกห้อง
 
 
 
" ไม่มีอะไรครับแม่ " เขาตะโกนบอก
 
 
 
" อื้อ อื้ออออ " เธอร้องลั่นให้อีกคนปล่อยมือจากปากของเธอ
 
 
 
" เขามาทำไม " เขาถาม
 
 
 
" อ่อยย อื้ออออ " เธอดิ้นสุดแรงจนมือเธอหลุดออกจากมือเขา มือเรียวผลักมือหนาให้พ้นจากปากตัวเอง
 
 
 
 
" ลุกออกไป ชั้ลหายใจไม่ออก " เธอผลักอกแกร่งให้ออกจากร่างตัวเอง แต่ดันเท่าไหร่ ร่างสูงก้ไม่เคลื่อนตัวเลย
 
 
 
" ทีหลังอย่าเข้ามาอีก นี่มันห้องส่วนตัวของชั้ล " เขาว่าใส่หน้าเธอ จนอีกคนน้อยใจ
 
 
 
 
" ขอโทษ ที่เข้ามารบกวน " เธอพูดเสียงเบาเหมือนคนเหนื่อยใจ แล้วนอนนิ่งเงียบเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
 
 
 
ดวงนาคมจ้องมองใบหน้านวลที่นอนเบือนหน้าหนีเขาไปทางอื่น อย่างเต็มตา
 
 
 
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก  
 
 
 
ใจเจ้ากรรมเริ่มเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เมื่อเขามองซอกคอขาวของเธอ กลิ่นครีมติดกายเธอ เริ่มโชยเข้าจมูกของเขา 
 
 
 
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ดวงตาคมหลับสนิทพร้อมกับใบหน้าของเขาที่เริ่มเลื่อยลงไปใกล้ซอกคอขางมากขึ้นเรื่อยๆ
 
 
 
 
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ใจดวงน้อยเต็มถี่แรงจนคุมไม่ได้ เมื่อซอกคอของเธอเริ่มสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขา
 
 
 
 
" ชั้ลไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ! " เธอหลุดปากพูดออกมา เพราะไม่อยากให้อะไรๆมันไปไกลกว่านี้
 
 
 
พรึบ ! ร่างสูงลุกออกมายืนอยู่ปลายเตียง
 
 
 
" อันที่จริงก็ไม่ควรเข้ามาตั้งแต่ทีแรก " เขาสาดคำพูดกลับก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น 
 
 
 
หญิงสาวน้ำตาคลอด้วยความน้อยใจ ก่อนจะปีนลงจากห้องนอน แล้ววิ่งกลับไปในบริเวณบ้านของตัวเอง คนตัวสูงที่อยู่บนห้องมองอีกคนที่เดินจากไปอย่างใจหาย
 
 
 
เมื่อใจของเขาเริ่มสับสน เขาคิดยังไงกับเธอกันแน่
 
 
 
" แม่ครับ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย " เขาทนไม่ไหวจนต้องเดินไปเคาะประตูห้องแม่ตัวเอง
 
 
 
" มีอะไรหละลูก  ไหนลองเล่าให้แม่ฟังสิ " เธอถามแล้วเรียกลูกชายให้มานั่งด้วยกันบนเตียง
 
 
 
" คือ ผม... ผมไม่รู้จะเริ่มยังไงดี " แววตาเขาดูหนักใจอย่างบอกไม่ถูก
 
 
 
" เรื่องอะไรกันหละ " 
 
 
 
 
" ผม สับสนครับแม่ " 
 
 
 
" สับสนหรอ สับสนเรื่องอะไรหละ " 
 
 
 
 
" ผมไม่รู้ว่าผมชอบอะไรกันแน่ " เขาเล่าอ้อมๆ
 
 
 
 
" แล้วอยากได้อะไรมากกว่ากันหละ " แม่ย้อนถาม
 
 
 
 
" ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ " 
 
 
 
 
" โทโมะ คนเราบางครั้งก็ชอบอะไรหลายๆอย่างพร้อมกันได้นะลูก  แต่มันมีแต่ของบางอย่างที่เราอยากจะได้มาครอบครองจนบางครั้ง เราก้ขาดมันไปไม่ได้เลย " 
 
 
 
" ขาดไม่ได้งั้นหรอครับ " ชายหนุ่มเริ่มคิดตาม
 
 
 
" ใช่  ขาดไม่ได้เลยหละ ขาดไปแล้วจะอยู่ไม่ได้ หาอะไรมาทดแทนก็ไม่ได้  " แม่ว่า
 
 
 
" แล้วผมจะรู้ได้ยังไง ว่าผมขาดใครไปไม่ได้ " 
 
 
 
 
" เวลาที่ลูกต้องอยู่คนเดียว ลูกคิดถึงใครหละ ถ้าวันนึงใครหายไปจากชีวิตลูก แล้วลูกต้องไปตามเธอกลับมา ก็คนนั้นแหละ " แม่ว่า
 
 
 
" แม่ ผมไม่ได้ชอบเธอ เธอไม่ใช่คนที่ผมต้องการ แต่ ... แต่... ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง " คิ้วหยาขมวดชนกันแน่น
 
 
 
 
" อย่าลูกไม่แน่ใจ ไม่ว่าเรื่องอะไร ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์นะลูก วันหนึ่งมันจะมีเหตุการณ์ที่ทำให้รู้ ว่าลูกของแม่รักใครกันแน่ " มือเรียวเอื้อมไปลูบผมลูกชายด้วยความอบอุ่น
 
 
 
 
เช้าตรู่ของวันใหม่
 
 
 
 
 
" มาหาย่าบ่อยๆนะตาเป้ " ย่าอ่อนกอดเป้เอาไว้แน่น
 
 
 
" แหมย่า กอดพี่เป้แน่นเลยนะ นี่ตกลงใครเป็นหลานย่ากันแน่เนี่ย " แก้วนอยส์ใส่
 
 
 
" หนูเป็นใคร เข้ามาในบ้านของชั้ลได้ยังไง  " ย่าอ่อนทำหน้ามึนมองแก้วเหมือนไม่รู้จัก
 
 
 
 
 
" ย่าาาาาาา  " แก้วยิ่งงอลหนักเข้าไปอีก
 
 
 
" ฮ่าาาาๆ  " การะเกตุ  เป้ หัวเราะชอบใจ
 
 
 
" คอยดูนะ  แก้วจะไม่พาพี่เป้มาหาย่าอีกแล้ว  " แก้วงอล  เดินหนีขึ้นรถเป้ไปเลย
 
 
 
" ผมกลับก่อนนะครับ  สวัสดีครับ  " เป้ยกมือไหว้  ย่าอ่อน  การะเกตุ  แล้วเดินขึ้นรถไป
 
 
 
" พี่เป้อะ  มาแย่งความรักของย่าไปจากแก้ว  " เธอทำหน้าบึ้งใส่
 
 
 
มือหนาขยี้หัวเด็กขี้งอลอย่างหมั่นไส้  " อะไรเนี่ยเรา ขี้งอลเป็นเด็กๆไปได้  " เป้ขำ
 
 
 
 
" ดูซิ  ย่ากอดพี่  แต่ไม่กอดแก้วอะ  " แก้วบ่น
 
 
 
 
" โอ๋ๆ  เด็กขี้แยอยากได้กอดหรอ   มาๆมารับกอดจากพี่ไป  " เป้เอื้อมมือมาดึงร่างบางไปกอดอย่างหลวมๆ 
 
 
 
 
" พอเลย  ขับรถไปเลย  แก้วจะไม่คุยกับพี่เป้ตลอดทาง  " 
 
 
 
 
" ถ้าน้องไม่คุยกับพี่  พี่จะไม่คุยกับน้อง  3 วัน  " 
 
 
 
 
 
" พี่เป้  !   " แก้วทำตาดุใส่เป้  เป้ทำหน้านิ่งใส่  แล้วจ้องมองแก้วอย่างเอาเรื่อง  " โอเค  แก้วจะคุยปกติ  " แก้วทนสายตาที่เย็นชาคู่นี้ไม่ไหว  เธอจึงยอมม
 
 
 
" หึหึ  ดี  เป็นเด็กน้อยต้องอยู่ในโอวาท  " เป้ว่า  แล้วขับรถออกไป 
 
 
 
ความหวานละมุนของคนทั้งคู่  มันสร้างความเคืองใจให้อีกคนที่นั่งแอบดูอยู่ในรถตัวเองได้ไม่น้อย ใบหน้าคมขบกรามแน่นจนขึ้นเป็นสันก่อนจะขับรถออกไปด้วยความเร็ว
 
 
หลังจากที่กลับมาจากบ้านย่าอ่อน  สถานการณ์ภายในคอนโดของทั้งคู่เริ่มเคร่งขรึม  ต่างฝ่ายต่างหลบหน้า  ต่างฝ่ายต่างไม่พูดไม่จาต่อกัน จนต้องให้อัทแวะเวียนเข้ามาสร้างความครื้นเครงภายในห้อง
 
 
 
" ไม่ได้กินสุกี้นานแล้วเนาะ  " อัทว่า  พลางหั่นผักทำสุกี้
 
 
 
" อื้อ  ใช่  ถ้าอัทอยากกินอะไรก้บอกได้นะ  แก้วจะทำไว้ให้  " แก้วว่า  แล้วหั่นเนื้อต่อ
 
 
 
" ได้ด้วยหรอ  แบบนี้ก้ดีนะสิ  " อัทว่า
 
 
 
 
โครม  !  เสียงรีโมต  กระแทกกับอะไรบางอย่างจนเสียงดัง  ทำให้คนทั้งคู่ที่อยู่ในครัวปิดปากเงียบสนิท
 
 
 
" เอ่ออ  ... วันนี้ไม่ออกไปไหนใช่มั้ย  " อัทถามต่อเสียงเบาๆ
 
 
 
 
" แก้วนัดคุยงานกับลูกค้าตอนเย็นหนะ  " แก้วว่า
 
 
 
 
" หรอ  แล้วใครไปส่งหละ  ให้อัทไปส่งมั้ย  " อัทถาม  
 
 
 
 
" ไม่ต้อง  เดี๊ยวกุไปส่งเอง  " โทโมะพูดเสียงเข้ม  แล้วเดินเข้าห้องไปเลย  แก้วยิ้มแหยๆให้อัท  แล้วทำของกินต่อ
 
 
 
 
หลังจากทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย  แก้วก้เข้ามาตามโทโมะให้ออกมากินสุกี้
 
 
 
 
 
" แก้วหยุดวันไหนอีกบ้าง  " อัทถาม
 
 
 
" อื้อออ  วันอาทิตย์หน้าก้ได้นะ  ทำไมหรอ  " แก้วว่า  พลางกินสุกี้
 
 
 
" อ่อ  อัทว่าจะชวนแก้วไปทะเลหนะ  อยากจะเที่ยวทะเลอยู่หลายวันแล้ว  " อัทพูด แล้วเหลือบมองโทโมะเป็นระยะ
 
 
 
 
" ไปสิๆ  พี่เป้ก้บ่นอยากไปอยู่เหมือนกัน  ไปที่ไหนดีหละ  " แก้วพูดเ้วยความตื่นเต้น
 
 
 
 
" อะอะอะ  อะไรๆก้พี่เป้นะ  เป็นอะไรกันเนี่ยยย  " อัทแก้ว  แก้วอมยิ้มน้อยๆ  ไม่ได้ตอบอะไร  อัทเหลือบมองอาการโทโมะที่เอาแต่กิน  ไม่ยอมพูดยอมจากับใคร
 
 
 
 
จนตกเย็น  อัทก็ถูกไล่ให้กลับบ้านไปก่อน
 
 
 
 
" จะไปแล้วยัง  ชั้ลจะได้ไปส่ง  " ร่างสูงพูดห้วนๆเหมือนไม่เต็มใจ
 
 
 
 
" ถ้าชั้ลไปรบกวนแก  ชั้ลไปเองก้ได้นะ  " แก้วน้อยใจ
 
 
 
 
" ถ้าไปก้ไป  ! " ร่างสูงชักสีหน้าใส่  แก้วนิ่งไป  เดินตามเขาออกไปต่อยๆๆ
 
 
 
ในรถ  
 
 
 
 
" ไอเป้อยู่ไหนหละ  ทำไมไม่มารับ  " โทโมะถาม
 
 
 
" พี่เป้ไปทำธุระกับพี่ปาล์ม  " แก้วตอบเสียงเรียบ
 
 
 
 
" หึ  ! " เขาแค่นขำในลำคอแล้วขับรถต่อ  
 
 
 
" โมะ  ขับช้าๆหน่อยสิ  " มือเรียวกำสายเบลล์ไว้แน่น  เมื่อรถที่นั่งอยู่วิ่งอยู่บนถนนด้วยความเร็วจนหน้าหวาดเสียว
 
 
 
" .... " อีกคนไม่พูดไม่จาและไม่ยอมลดความเร็วลง
 
 
 
ครื้นนน  ครื้นนนน  เสียงโทรศัพท์โทโมะดังขึ้น
 
 
 
( โมะ  ว่างหรือเปล่า  ) 
 
 
 
" ฟางมีอะไรหรือเปล่า  " เขาพูดเสียงนุ่ม
 
 
 
( ฟางต้องไปแต่งหน้าให้ลูกค้า  แล้วรถฟางเสียอยู่ข้างทาง ) 
 
 
 
 
" โอเค  โมะจะไปเดี๊ยวนี้  " เขาพูดจบก้กดวางสายทันที
 
 
 
เอี๊ยดดดดด  ร่างสูงเบรครถกระทันหันจนคนข้างๆตกใจ
 
 
 
" มีอะไรหรือเปล่า  " เธอถามด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
" ฟางมีปัญหา  ชั้ลต้องไปหาฟางเดี๊ยวนี้  " เขาพูด
 
 
 
" แล้วแกไม่ไปส่งชั้ลแล้วหรอ  " เธอถาม  แววตาเธอดูยังหวัง  หวังว่าเขาคงจะไม่ทิ้งเธอให้อยู่ตรงนี้
 
 
 
" ชั้ลต้องรีบไป  " เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เห็นชา และไม่ได้หันกล้บมามองตาเธอเลยแม้แต่น้อย
 
 
 
" ถ้าอย่างงั้นแกช่วยไปส่งชั้ลที่มัน... " เธอยังพูดไม่จบ
 
 
 
 
" ชั้ล  ต้องไปเดี๊ยวนี้  ! " เขาขึ้นเสียงใส่  
 
 
 
" โมะ  แต่ตรงนี้มันเปลี่ยวเกินไป  แล้วมันก้จะค่ำแล้วด้วย  ชั้ลกลัวว่ารถจะไม่ผ่านมาทางนี้  " แววตาเธอดูกังวล  ดวงตาหวานเหลือบตามองข้างทางอย่างระแวง
 
 
 
" ลงไปรอรถไม่กี่นาที  เดี๊ยวมันก้มาเองนั้นแหละ  ชั้ลต้องรีบไปหาฟาง  ฟางกำลังมีปัญหา  " เขาย้ำอยู่อย่าง  เขาย้ำจนมันฝังเข้าไปในใจของเธอ  เขายอมไปช่วยอีกคนและทิ้งเธอไว้ข้างทางแบบนี้
 
 
 
" โอเค  งั้นแกไปเถอะ  " พูดขนาดนี้แล้ว  เธอจะทนรั้งเขาไว้ได้อย่างไร  แก้วเสียใจ  ยอมลงจากรถของเขาอย่างว่าง่าย  ทันทีที่แก้วปิดประตู  อีกคนก้กลับรถแล้วขับไปอย่างเร็ว
 
 
 
น้ำตาเธอไหลเปาะทันทีที่รถคันนั้นวิ่งหายไป  แย่ไปกว่านั้นคือเธอเสียใจจนลืมทุกอย่าง  ทั้งกระเป๋าของเธอและโทรศัพท์  
 
 
 
ภายไปเกือบ2 ชั่วโมงกับการเฝ้ารอให้เขากลับมารับ  แต่ทุกอย่างมันว่างเปล่า  
 
 
 
ตะวันตกดิน  ... นั่นหมายถึงตอนนี้แสงสว่างย่อมหมดไป  ความมืดมนกำลังทำงานของมันแล้วในตอนนี้
 
 
 
หญิงสาวร้องไห้โฮด้วยความหวาดกลัว  มันแถบจะไม่มีรถผ่านมาทางนี้เลย  เธอจะกลับบ้านยังไง  เธอจะไปจากที่นี่ได้ยังไง
 
 
 
 
" ตะวัน   ช่วยแก้วหน่อย  แก้วกลัววว  ฮึก  ฮึก  ฮือออ  "  เม็ดฝนเริ่มเทลงมากับบรรยากาศทึ่มืดสนิท  มีเพียงแสงจันทร์เท่านั้นที่ทำให้เธอได้เห็นแค่รำไร
 
 
 
ครื้นนนน  เสียงฟ้าเริ่มคำราม  เมื่อสายในเริ่มเทลงมาหนักขึ้น  เธอรีบวิ่งเข้าข้างทางทันทีที่ได้ยินเสียงฟ้า
 
 
 
" ใครก็ได้ช่วยด้วย  ฮือออ ฮือออ  "  ทำไมเธอต้องลงอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้ว  สิ่งที่เธอเกลียดและกลัวมากที่สุดคือเสียงฟ้าร้อง  หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งกอดเข่าตัวเองด้วยความหวาดกลัว  เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว น้ำตาเธอไหลนองเต็มหน้า
 
 
 
 
" ช่วยด้วยย   ฮือออ ฮือออ ฮือออ " 
 
 
 
 
 
ครื่นนนน  ครื่นนนน
 
 
 
 
" เสียงโทรศัพท์โมะหรือเปล่า  " ฟางถาม  เมื่อล้วงโทรศัพท์ของตัวเองออกมาดูก้ไม่มีสายเขา
 
 
 
" ไม่ใช่  " 
 
 
 
 
" แล้วโทรศัพท์ใครดังหละ " ฟางถามด้วยความสงสัยพร้อมกับความสายตาหาโทรศัพท์เครื่องนั้น
 
 
 
 
 
เอี๊ยดดดด  ร่างสูงเหยียบเบรคอย่างกระทันหัน  ก่อนจะช่วยฟางหาโทรศัพท์
 
 
 
 
หน้าของเขาถอดสี  เมื่อโทรศัพท์เครื่องนั้นเป็นของแก้ว
 
 
 
 
ครื่นนนน
 
 
" ฮัลโหล  " ฟางหยอบโทรศัพท์ของแก้วมารับสาย
 
 
 
( คุณอยู่ที่ไหนเนี่ย  ผมรอคุณอยู่เป็นสองชั่วโมงแล้วนะ  คุณให้ลูกค้ามารอแบบนี้ได้ยังไง  คุณมันแย่มาก  )  ตู๊ดๆๆๆ 
 
 
 
 
" ใครโทรมาหรอฟาง  " โทโมะถาม
 
 
 
 
" ลูกค้าหนะสิ  แก้วไม่ได้ไปหาลูกค้า  แล้วมันไปไหนเนี่ย  ปกติมันไม่ใช่คนเหลวไหลหนิ  " ฟางเริ่มใจคอไม่ดี  เท้าเธอกระดุหกระดิกไปมาจนไปเหยียบกับอะไรบางอย่าง  หญิงสาวก้มลงไปเก็บ
 
 
 
 
" กระเป๋าแก้วหนิ  นี่มันอะไรกันโมะ  ตอนนี้แก้วอยู่ที่ไหน  ทำไมโทรศัพท์กับกระเป๋ามันอยู่ที่นี่  " ฟางพูดเสียงดุ  โทโมะใจคอไม่ดี  รีบออกรถไปหาแก้ว
 
 
 
 
" โมะจะไปไหน  !! " ฟางตะคอกถาม 
 
 
 
 
" เงียบน๊า  !!! " โทโมะอารมณ์ฉุนเฉียวตะคอกกลับ  ฟางอึ้ง  
 
 
 
  เกือบชั่วโมง  ทั้งคู่ก้มาถึงจุดที่โทโมะทิ้งให้แก้วลงกลางทาง
 
 
 
 
" โมะ  จอดตรงนี้ทำไม  ! โมะ !!! " ฟางใจคอไม่ดี  
 
 
 
" ..." อีกคนไม่พูดไม่จา  เปิดประตูรถผ่าฝนลงมาหาแก้ว  ฟางตามลงมาติดๆ
 
 
 
 
" นี่นายทิ้งแก้วไว้ข้างทางหรอ โทโมะ !!! " ฟางตะโกนถาม
 
 
 
 
" หุบปากได้มั้ยฟาง  !!  " โทโมะตะวาดเสียงกร้าว  แล้ววิ่งไปหาแก้ว  ฟางช็อคน้ำตาไหล  รีบเดินกลับไปที่รถ  กดโทรหาพี่ป๊อปให้ตามมาช่วย
 
 
 
 
" แก้ว  !!!! " 
 
 
 
 
" แก้ววว  ! " ฟาง  โทโมะ ตะโกนเรียกหาแก้ว  แต่ก้ไร้เสียงตอบรับ  ฝนยังคงกระหน่ำตกลงมาไม่ขาดสาย
 
 
 
 
" แก้ววววว  !!!!!!!  " โทโมะตะโกนเรียกเหมือนคนบ้าคลั่ง  
 
 
 
ฟางเริ่มกลัว  เธอเป็นห่วงแก้วจนร้องไห้  เธอรู้ดีว่าแก้วกลัวความมืด  และเสียงฟ้าร้องเป็นที่สุด  แล้วตอนนี้แก้วจะอยู่ยังไง
 
 
 
 
" ฟางง  เจอแก้วแล้วใช่มั้ย  " ป๊อปวิ่งลงมาจากรถแล้วกรู่เข้ามาถามฟาง  ฟางส่ายหน้าไปมาแล้วร้องไห้หนักขึ้น
 
 
 
 
ผลั๊วะ  ผลั๊วะ  เป้เดินเข้าไปกระชากคอเสื้อโทโมะแล้วปล่อยหมัดเข้าหน้าอีกครจนสุดแรง
 
 
 
 
" เฮีย  เฮียยย  หาแก้วก่อนเถอะ  " ป๊อปไปลากอีกคนให้กลับมา
 
 
 
ดวงตาคมโกรธแค้นราวกับไฟที่พร้อมจะแผดเผาคนตรงหน้าให้เปนผง
 
 
 
 
" ถ้าแก้วเป็นอะไร  กูเอามึงตายแน่  " เป้ขมกรามแน่น  ชี้หน้าด่าโทโมะ  แล้วเดินไปหาแก้วทางอื่น
 
 
 
ผ่านไปเกือบชั่วโมงก้ยังไม่เจอแก้ว
 
 
 
 
" เฮีย  ไปแจ้งความเถอะ แก้วไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วหละ  ป๊อปเดินมาถามเป้  ที่ยังคงเดินหาแก้วอยู่
 
 
 
ใจเขาแทบคลั่ง  เมื่อรู้ว่าแก้วหายไป  ถ้าแก้วต้องมาจากเขาไปแบบเพียงฟ้า  เขาคงจะขาดใจตายแน่ๆ
 
 
 
 
" ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ  " ดวงตาคมแดงกล่ำเหมือนคนจะร้องไห้
 
 
 
" เฮีย   ... แก้วต้องปลอดภัย  " ป๊อปตบบ่าเป้  
 
 
 
 
" ฟาง  ไปกับพี่  " ป๊อปดึงมือฟางที่ยืนร้องไห้ไม่หยุดให้ตามมา  ทั้งสามเดินผ่านหน้าโทโมะแล้วขึ้นรถขับออกไป  
 
 
 
 
 
ปัก  ปัก  ผลั๊วะ  ผลั๊วะ  ผลั๊วะ  ร่างสูงเตะ  ต่อยต้นไม้จนมือเป็นแผล
 
 
 
 
" ขอโทษ ... "