ฟ้าเคียงดาว

8.4

เขียนโดย กลางสายฝน

วันที่ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 เวลา 14.03 น.

  49 ตอน
  431 วิจารณ์
  59.65K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 มีนาคม พ.ศ. 2560 02.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

33)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

กลางทุ่งหญ้าเขียวชะอุ่มที่มีภูเขาโอบกอดล้อมรอบเอาไว้ มีหญิงสาวคนหนึ่งในชุดเจ้าสาวสีขาวนวลยืนยิ้มหวานอยู่ภายใต้อ้อมกอดของชายผู้เป็นคนรัก โดยมาตากล้องสาวห้าวกับผู้ช่วยหน้าคมมาคอยแชะภาพให้อยู่ไม่ไกล

 

 

 

 

" ต่ำลงหน่อย โอเคๆ ได้ละ " ใบหน้าคมโน้มหน้าลงมามองกล้องที่หญิงสาวกำลังจับภาพคู่รักที่ยืนโพสท่าอยู่เบื้องหน้า จนหน้าของทั้งคู่แนบชิดสนิทกัน

 

 

 

" ขอหน้าชิดกันอีกนิดนะครับ อะ อะ แบบนั้นเลยครับ " เป้เงยหน้าขึ้นไปพูดกับบ่าวสาว ก่อนจะก้มลงมาบอกอีกคนที่กำลังกดถ่ายภาพด้วยความมุ่งมั่นจริงจัง " โอเค นั่นแหละ เยี่ยมเลย " เป้ว่า ก่อนจะเดินไปหน้าบ่าวสาวแล้วเช็ดเหงื่อให้ แล้วเริ่มถ่ายเซ็ตต่อไป

 

 

 

" ร้อนมั้ยคะ " ดวงตาคมจ้องมองกล้องตลอดราวกับไม่สนใจเธอ หากแต่เขากลับถามไถ่เธอด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

" พูดกับแก้ว ทำไมไม่มองหน้าแก้วหละ " เธอเองก้จ้องมองกล้องแล้วกดแชะภาพไปเรื่อยๆโดยไม่ได้หันกลับไปมองอีกฝ่าย

 

 

" ไม่อยากมองอะ เหม็นขี้หน้า " เป้ว่า แล้วเบียดแล้วให้ห่างก่อนจะยกกล้องเดินเข้าไปถ่ายภาพใกล้

 

 

" ชิ๊ส์ " เธอแบะปากหมั่นไส้ก่อนจะเดินเข้าไปหาเขาช้าๆ

 

 

" ถ้าวิวแบบนี้ เราต้องถ่ายมุมเงย มันจะได้วิวด้านหลังด้วย แล้วก็ปรับแสงให้ดี " เขาว่าก่อนจะกดถ่ายภาพแล้วส่งให้อีกคนดู ก่อนจะส่งกล้องให้หญิงสาวถ่ายต่อ

 

 

 

คอนโดแก้ว

 

 

 

ร่างสูงยังคงนอนสลบเหมือบอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นจนเลยเวลาเข้างาน

 

 

 

ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูดังเข้ามาในห้องอย่างต่อเนื่อง แต่ก้ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ

 

 

ครื่นนนนน ครื่นนนน อัทเริ่มกระวนกระวายใจเป็นห่วงโทโมะ เมื่อเรียกเท่าไหร่อีกคนก้ไม่ยอมเปิดประตูออกมา หนำซ้ำโทรไปก้ไม่ยอมรับสายตนอีก 

 

 

 

เขาเริ่มเคาะประตูอีกครั้ง จนคนในห้องรู้สึกตัว

 

 

เอี๊ยดดดดด

 

 

 

" มาทำอะไรแต่เช้าวะ กุจะนอน " ใบหน้าหล่อหมองคล้ำจนดูไม่ได้ อัทมองหน้าเพื่อนอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะดันร่างสูงให้พ้นทางแล้วเดินเข้ามาในห้อง

 

 

 

" โหยยย มึงดื่มขนาดนี้เลยหรอวะ กุไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเรียกตั้งนานมึงถึงไม่ตื่น " อัทถึงกับตาค้างเมื่อเห็นสภาพกองขวดเหล้าขวดโซดา ขวดเบียร์ที่กองรวมกันอยู่ที่พื้น

 

 

 

" เออ แล้วมึงมาทำไม " เขาเปลี่ยนเรื่อง

 

 

 

" แก้วไปไหนเนี่ย ทำไมไม่ดูแลห้องเลย  ปกติห้องสะอาดกว่านี้ไม่ใช่หรอ " อัทบ่น แล้วเริ่มเก็บขวดเหล้าให้

 

 

 

" มึงอย่ายุ่งได้มั้ยวะ  ถ้าไม่มีธุระอะไรก้กล้บไปได้แล้ว " คิ้วหนาขมวดชนกันด้วยความรำคาญ ก่อนจะชักสีหน้าพูดจาห้าวหาญใส่เพื่อนสนิท

 

 

 

" อะไรของมึงวะไอโมะ เดี๊ยวนี้อารมณ์มึงแปลกๆนะ " อัทเริ่มสงสัย  อีกคนเลี่ยงตอบคำถาม เดินหนีเข้าห้องไปซะดื้อๆ

 

 

 

 

แก้ว - เป้ 

 

 

 

" ขอบคุณมากนะคะ " ว่าที่เจ้าสาวในชุดสบายพูดขอบคุณแก้ว เป้ 

 

 

 

" คร้าา ถ้ารูปเสร็จเมื่อไหร่แก้วจะส่งไปให้ทันทีเลยนะคะ " เธอยิ้มหวานให้ทั้งคู่  คู่รักบอกลาแล้วขึ้นรถกลับไป

 

 

 

" เห้อออ เสร็จไปอีก1 คู่  " แก้วถอนหายใจยาวอย่างโล่งใจ เป้มองอีกคนแล้วอดยิ้มให้กับความเป็นเด็กของเธอไม่ได้  

 

 

 

มือหนาเอิ่มไปลูบผมแก้วแล้วขยี้ผมเธอด้วยความหมั่นไส้ " ไปหาของกินดีกว่า เนาะ " เมื่อหญิงสาวมองตาขวางเขาจึงหยุดเล่นผมเธอ แล้วเดินนำไปที่รถทันที

 

 

 

 

' เอะอะก็ขยี้ผม เอะอะก็เล่นหัว เดี๊ยวเถอะ '  แก้วมองตามหลังคนตัวสูงด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะเดอนตามไปติดๆ

 

 

 

 

ในขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งกินของหวานอยู่ด้วยกัน เสียงโทรศัพท์ของแก้วก็ดังขึ้น

 

 

 

" แก้วจะรีบไปเดี๊ยวนี้ " เธอดูร้อนรนจนอีกคนสงสัย หญิงสาวหยิบกระเป๋าแล้วลุกขึ้นอย่างเร็ว

 

 

ขวับ ! แต่ไม่ทันที่เธอจะก้าวเดิน มือหนากลับคว้าข้อมือของเธอเอาไว้แน่น

 

 

 

" จะไปไหน " เขาถามเสียงเข้ม

 

 

 

" พี่เป้ ย่าแก้วไม่สบาย แก้วต้องไปหาย่า " เธอพูดเสียงสั่น น้ำตาคลอเบ้า

 

 

 

เป้นิ่งเงียบไม่พูดอะไร แต่กลับใช้มืออีกข้างล้วงเงินในกระเป๋าตั้งไว้บนโต๊ะ แล้วจูงมือเธอเดินไปที่รถ

 

 

 

" พี่จะไปด้วยหรอ " แก้วถาม

 

 

 

" ก้เออดิ พี่ไม่กล้าปล่อยให้เราไปคนเดียวหรอก ดูดิ เจอเรื่องแปปเดียว สติหลุดไปไหนต่อไหนแล้วก้ไม่รู้เนี้ย " เป้ว่า

 

 

 

" ก็แก้วเป็นห่วงย่า " เธอว่า แล้วน้ำตาเธอก็ไหลออกมา 

 

 

น้ำตาของคนข้างๆ ทำเอาหัวใจกระด่างของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ มือหนาเอื้อมไปสอดตรงท้ายทอยของอีกแล้วแล้วโอบศีรษะของเธอให้มาซบที่บ่าของเขา

 

 

 

" เวลาอยู่กับพี่ อย่าร้องไห้ " ชายหนุ่มพูดเสียงนิ่งจนอีกคนต้องเช็ดน้ำตา มือหนาลูบผมหญิงสาวอย่างเบามือ

 

 

 

บ้านย่าอ่อน

 

 

 

" ย่าาาาา แก้วมาแล้วนะ " เด็กสาววิ่งหน้าตาตื่นเข้าไปหาย่าอ่อนที่นอนพักอยู่ในห้อง

 

 

 

" นี่ถ้าข้าไม่สบายก็คงจะไม่ได้เห็นหน้าเอ็งแล้วสินะ " ย่าอ่อนสบถใส่

 

 

 

 

" โธ่วย่า นี่ขนาดไม่สบายยังไม่วายที่จะเหน็บแก้วอีกนะ " เธอโวยใส่

 

 

 

สายตาเหยี่ยวของหญิงชรา เหล่มองอีกคนที่ยืนตัวสูงอยู่ปลายเตียง

 

 

 

" ตะวันหรอลูก หายไปไหนซะนานเลย " ย่าอ่อนทักขึ้น แก้ว เป้ หันมองหน้ากัน ก่อนที่เป้จะเดินเข้ามานั่งข้างๆแก้ว

 

 

 

" ย่า พี่ตะวันเค้าไม่อยู่แล้วนะ นี่พี่เป้นะย่า " แก้วอธิบาย

 

 

 

ย่าอ่อนมองเป้อีกครั้งอย่างเต็มตา " ทำไมถึงได้เหมือนกันขนาดนี้นะ " ย่าอ่อนว่า

 

 

 

" แล้วใครหล่อกว่ากันครับ ผม หรือ ตะวัน " เป้ถาม

 

 

 

" ไอ้หนุ่มคนนี่นิ ดูมันพูดเข้าสิ " ย่าอ่อนแซวอย่างพอใจ เธอมองเป้ด้วยสายตาที่ถูกชโลกอย่างบอกไม่ถูก  " ย่าหิวข้าวแล้ว พาย่าลงไปกินข้าวหน่อยสิ  " ย่าว่า

 

 

 

" เดี๋ยวผมช่วยนะครับ " เป้ว่า แล้วเดินวนไปอีกฝั่งหนึ่งก่อนจะค่อยๆพยุงย่าอ่อนลุกลงจากเตียง  แล้วพยุงลงมาจนถึงโต๊ะกินข้าว

 

 

 

" ผมช่วยครับ " ชายหนุ่มหน้าคมเดินเข้าไปช่วยการะเกตุยกของในครัว

 

 

 

 

" ผัวเอ็งหรอ " ย่าอ่อนกระซิบถามแก้วที่เอาแต่มองเป้ไม่ละสายตา

 

 

 

" ย่าาาาา เราแค่ทำงานด้วยกัน " แก้วว่า

 

 

 

" โห่  ไม่จริงอะ ดูมันเอาอกเอาใจขนาดนั้น เอ็งยังจะมาบอกข้ามาเป็นเพื่อนร่วมงานกันอีกหรอ " ย่าอ่อนทำหน้าทำตาไม่เชื่อ

 

 

 

" เยอะจริงๆเลย ย่าอะ " แก้วแซว

 

 

 

" แก้วเอ้ยย ถ้าเจอคนดีๆเอ็งก้ควรจะรักษาเอาไว้นะ เด็กคนนี้มันนิสัยเหมือนตะวันเหลือเกิน  มองแล้วย่าคิดถึงตะวันจังเลยแก้วเอ้ย " ย่าอ่อนพูดเสียงเศร้า  แก้วหันไปมองเป้ ที่หลอกล้ออยู่กับแม่เกตุในครัวก็ทำให้หวนคิดถึงภาพเก่าๆที่ตะวันมักจะมาเล่นกับตนกับครอบครัวตนที่บ้านเสมอ

 

 

 

" เดี๊ยวผมตักข้าวให้ดีกว่า " เป้บรรจงยกหม้อจะตักข้าวให้กับย่าอ่อน

 

 

 

" สวัสดีครับทุกคนนน ทำอะไรกันอยู่เอ่ยยยย " นทีเดินหอบผลไม้เต็มไม้เต็มมือเข้ามาในบ้าน การะเกตุ ย่าอ่อนหันมองหน้ากัน แก้ว เป้ หันมามองหน้ากัน  

 

 

 

" อะเอ่อ พ่อนที จะเข้ามาไม่เห็นโทรมาบอกย่าเลย " ย่าอ่อนฝืนยิ้ม นทีถือวิสาสะ เอาถุงผลไม้เดินเข้าไปตั้งในครัว

 

 

 

" ผมอยากจะมาเซอไพร์นะครับ ไม่คิดว่าจะเจอน้องแก้วด้วย " นทีเดินไปหยุดอยู่ข้างๆแก้ว

 

 

 

" อ่อ  พอดีย่าไม่ค่อยสบายหนะ ก้เลยโทรให้แก้วมันกลับมาหาหน่อย " ย่าอ่อนว่า

 

 

 

" อ่อออ ที่จริงแก้วมากับพี่ก้ได้นะ คราวหลังโทรหาพี่ เดี๊ยวพี่จะไปรับไปส่งเอง " นทีว่า

 

 

 

" อ่อ ไม่เป็นไรคะ แก้... " แก้วยังพูดไม่จบ มือปลาหมึกก็เริ่มเลื่อยไปโอบไหล่แก้ว " โหยย  ไม่ต้องปฏิเสธหรอกน๊าาา พี่เต็มใจจ " นทีฉวยโอกาสลูบไล้ตามแผ่นหลังของแก้ว 

 

 

 

ดวงตาคมจ้องมองนทีอย่างเอาเรื่อง ก่อนที่เขาจะสาวเท้าเข้ามาใกล้ๆแล้วรวบเอวแก้วไปยืนชิดตนเอง

 

 

" ขอบคุณนะครับ แต่ไม่ต้อง เรื่องรับส่งแก้วมันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว และผม.... ก็ไม่ต้องการผู้ช่วย ! " เป้พูดเสียงเย็นเฉียบจนนทีหน้าเสีย  ย่าอ่อนมองเป้แล้วยิ้มมุมปากอย่างพอใจ 

 

 

' ปลอดภัยทุกครั้งที่อยู่กับพี่เป้ >< ' แก้วอมยิ้มน้อยๆ ในขณะที่เค้าหน่อยยังคงถูกกอดเอวเอาไว้อยู่

 

 

 

" ผมกลับก่อนดีกว่าครับ " นทีชักสีหน้าใส่เป้ แล้วยกมือไหว้ ย่าอ่อนและแม่เกตุก่อนจะเดินออกไปเลย

 

 

 

 

" ย่า  ตัดไอ้หมอนี้ออกไปจากบัญชีได้เลยนะ แก้วไม่โอเค " แก้วพูดเสียงดุ

 

 

 

" อือออออ  ข้ารู้แล้วน๊าาา " ย่าอ่อนว่า  ก่อนจะหันมายิ้มให้เป้  เป้ยิ้มตอบ 

 

 

 

" เอาๆ มากินข้าวกัน มาๆ " ย่าอ่อนออกปากเรียกทั้งหมดมากินข้าว

 

 

 

 

 

ร้าน sweet wedding  

 

 

 

" แก้วกลับพรุ่งนี้ เห็นบอกว่าย่าอ่อนไม่สบาย " ฟางเล่า

 

 

 

" อ้าว แล้วเฮียหละ " ป๊อปทำหน้างง ก่อนจะหันไปถามฟางอีกครั้ง

 

 

 

" นางค้างคืนที่บ้านย่าอ่อนนะคะ จะบอกให้ " ฟางเล่า 

 

 

 

" ห๊ะ !! เฮียเนี่ยนะ จะค้างที่นั่น " ป๊อปอึ้ง ตาค้าง ฟางเลยยื่นโทรศัพท์ให้ป๊อปอ่านแชทที่ตนคุยกับแก้วให้ดู

 

 

 

 

" เอออ เอาเข้าไปสิ  ไอตอนพี่ไป ย่าอ่อนไล่ออกมาอย่างกับหมูกับหมา ทำไมกับเฮียถีงให้นอนค้างที่บ้านเลยอะ " ป๊อปโวยย

 

 

 

" แหมม พี่ป๊อปก้ไม่หน้าถามเลย เครดิตคนละระดับกันขนาดนี้ เป็นฟาง ฟางก้ต้องเลือกปฏิบัติ " เธอแกล้ง

 

 

 

 

" ปากดีนะเรา  ฮึ ปากดีนะ " ป๊อปกระโดดขึ้นไปค่อมข้างบางที่นั่งไปทันตั้งตัวจนล้มทับกันบนโซฟา

 

 

 

" แบบนี้ต้องลงโทษ  " เขาว่าไม่ทันขาดคำก็ก้มหน้าลงไปหอมแก้มฟาง

 

 

 

 

" อ๊ายยย >< หยุดนะ ! ไอคนบ้า " ฟางดิ้นหนี แต่อีกคนกลับระดมหอมแก้มฟางไม่หยุด

 

 

 

 

Oh  my  honey  แล้วเสียงสัญญาณประตูก็ทำให้ทั้งคู่ผละออกจากกัน

 

 

 

โทโมะยืนมองป๊อปกับฟางสลับกันไปมาก้วยแววตาที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ก่อนจะเดินเข้ามาแล้วนั่งลงบนโซฟา

 

 

" แก้วไม่อยู่ร้านหรอฟาง " อัทชะเง้อมองหาแก้วอยู่พักใหญ่แล้ว แต่ไม่เจอ 

 

 

 

" อื้ออ ไปถ่ายงานให้ลูกค้าตั้งแต่เมื่อวานแล้ว " ฟางว่า

 

 

 

" แล้วกลับวันไหนหละ " อัทถามต่อ

 

 

 

" น่าจะพรุ่งนี้นู้นแหละ เห็นไลน์มาบอกว่าคืนนี้จะไปนอนกับย่าอ่อน " ฟางว่า แล้วเหล่ตามองโทโมะที่ทำท่าทางเหมือนไม่สนใจ

 

 

 

" เอ้า แล้วมึงไม่ไปด้วยหรอวะ ปกติเวลาแก้วไปถ่ายรูป ก้ไปกับมึงไม่ใช่หรอ " อัทถาม

 

 

 

" ไม่จำเป็นแล้วหละ เดี๊ยวนี้แก้วเค้ามีผู้ช่วยแล้ว " ป๊อปพูดแทรกขึ้นมา โทโมะเหลือกตามอง

 

 

 

" ผู้ช่วย ? ใครหรอครับ " อัทงง

 

 

 

" เอ่อ  พี่ชายของพี่ป๊อปหนะ ชื่อพี่เป้ มาขอเป็นผู้ช่วยตากล้องที่ร้าน " ฟางอธิบาย

 

 

 

" ... " อัทไม่พูดต่อ แต่กลับเหล่ตามองเพื่อนสนิทที่นั่งก้มหน้าก้มหน้าไม่พูดไม่จากับใคร

 

 

 

สถานการณ์เริ่มไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เมื่อวงสนมนาเริ่มมีแต่ความเงียบ

 

 

 

" อัลโหลเฮีย  ไม่กลับหรอ ได้ฮะ โอเคครับ " ป๊อปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุย ไม่ถึงนาทีก้วางสายไป

 

 

 

" พอดีพี่เป้โทรมาบอกว่าจะค้างที่บ้านย่าอ่อน สงสัยพี่คงต้องรอปิดร้านกับฟางแล้วหละ " ป๊อปกุเรื่องขึ้นมาพูดกับฟาง ฟางมองโทโมะด้วยสายตาที่จ้องจะจับผิด  อัทมองฟางสลับกับมองโทโมะอย่างรู้ทัน

 

 

 

" โห้วว ไม่น่าเชื่อเลย ว่าคนอย่างย่าอ่อนจะยอมให้ผู้ชายมานอนในบ้าน  สงสัยคงจะถูกใจพี่เป้เข้าแล้วหละ  " ฟางพูดต่อ

 

 

 

" ขอตัวก่อนนะ พอดีมีธุระต้องไปทำ " แล้วอยู่ๆโทโมะก็ลุกขึ้นพรวด แล้วหันมาพูดกับฟางก่อนจะเดินดูมๆออกจากร้านไปเลย

 

 

 

 

" อ้าวเห้ยไอโมะ รอด้วยดิวะ " อัทวิ่งตามออกไปแทบไม่ทัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา