ฟ้าเคียงดาว

 

 

 

 

                    มันทรมานเหลือเกิน กับการที่ใครคนหนึ่งหายไปอย่างไร้ร่องรอย 

 

 

                    3.30 น. ฟางยังคงนั่งใจจดใจจ่อรอฟังข่าวแก้วอยู่ที่ร้าน ไม่นานนัก ป๊อป เป้ ก็เดินเข้ามาในร้านด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก 

 

 

 

                    หญิงสาววิ่งกรู่เข้าไปหาหนุ่มทั้งสองทันทีที่เห็นหน้า " แก้วหละ เจอแก้วแล้วใช่มั้ย พี่ป๊อป " เธอพูดเสียงสั่นพร้อมกับจับมือป๊อปอย่างมีความหวัง ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟารับแขก

 

 

                    เป้เดินมานั่งลงข้างๆป๊อป ร่างสูงทอดก่ายพิงโซฟาด้วยความเหนื่อยล้า ดวงตาเขาเหม่อลอยเหมือนคนไร้จุดหมาย แววตาคมแดงกล่ำเหมือนคนจะร้องไห้ 

 

 

 

                    ' ฟ้า ช่วยน้องด้วยนะ ' ใจเขาทรมานเหลือเกิน ... เธอทำให้ใจของเขากลับมามีชีวิตอีกครั้ง โปรดอย่าให้ใครพรากเธอไปจากใจเขาเลย  ช่วยเธอด้วย 

 

 

 

 

                    " พี่ป๊อป แก้วหายไปไหน แก้วจะเป็นอะไรหรือเปล่า " ฟางเขย่าแขนของป๊อปเหมือนคนเสียสติ เธอร้องไห้ฟูมฟายด้วยความเป็นห่วง จากสถานที่เกิดเหตุที่มึนสนิทแทบจะไม่มีแสงไฟและเปลี่ยวจนไม่มีบ้านคน มันคงจะคิดได้ไม่ยากเลย ว่าฟางกำลังกลัวอะไรอยู่

 

 

 

                    " ฟาง ๆ แก้วไม่เป็นอะไรหรอกนะ ไม่นานเราก็จะเจอแก้วแล้ว " ป๊อปดึงร่างบางเข้ามากอดปลอบเอาไว้ 

 

 

 

 

                    ไม่ต่างกันกับอีกคนที่ยังคงขับรถวนเวียนอยู่บริเวณที่เกิดเหตุ เขาขับรถเวียนวนไปมาอยู่นับหลายชั่วโมง 

 

 

 

 

                    " แก้ววววววว "  เสียงห้าวตะโกนลั่นจนทั่ว ร่างสูงอ่อนแรงทรุดลงนั่งลงกับพื้นถนน ทำไมการหายไปของเธอมันถึงทำให้ใจของเขาทรมานเหลือเกิน

 

 

 

                    ' ขาดไปแล้ว จะอยู่ไม่ได้ หาอะไรมาทดแทนไม่ได้'

 

 

 

                    ' ถ้าวันนึงใครหายไปจากชีวิตลูก แล้วลูกต้องไปตามเธอกลับมา ก็คนนั้นแหละ'

 

 

 

 

                    เสียงของแม่ดังก้องอยู่ในหูของเขา 

 

 

 

                    ทำไมเขาถึงเป็นห่วงเธอขนาดนี้ ทำไมเขาถึงทรมานใจเหลือเกินที่เธอหายไป ทำไมเขาถึงรู้สึกผิดมากขนาดนี้ที่ทำให้เธอเป็นอันตราย 

 

 

 

                    " ขอโทษ ...  กลับมาหาชั้ลเถอะแก้ว "

 

 

 

 

 

                    

                    " ไอโมะ ! ไอโมะ ! มึงมานั่งทำเชี่ยอะไรตรงนี้วะ มึงไม่เห็นหรือไงว่าฝนมันตก ขึ้นมาบนรถ !!! " หลังจากที่ได้รับโทรศัพท์จากโทโมะ อัทก็รีบขับรถมาหาโทโมะทันที แล้วพาอีกคนกลับไปที่คอนโด 

 

 

 

 

                    คอนโด

 

 

 

 

                    พลึบ ! ผ้าขนหนูผืนใหญ่ถูกโยนใส่หน้าโทโมะ ก่อนที่เจ้าตัวจะนั่งลงบนโซฟ่าข้างๆเขา

 

 

 

 

                    " ไหน มึงบอกกูมาดิ ว่ามึงไปยืนตากฝนที่นั่นทำไม " อัทซัก

 

 

 

                    " กู......" โทโมะได้แต่นิ่ง ไม่อยากจะเล่าอะไรต่อ 

 

 

 

 

                    " แล้วนี่แก้วไปไหน รู้หรือเปล่าว่า...." อัทกวาดสายตามองหาแก้ว

 

 

 

 

                    " กูผิดเองวะ กู...กูทิ้งแก้วไว้ข้างทาง จนตอนนี้ยังไม่มีใครหาแก้วเจอ " โทโมะพูดเสียงเหนื่อย เหมือนคนอสิ้นหวัง ดวงตาเขาแดงกล่ำราวกับจะร้องไห้

 

 

 

                    " มึงเป็นเชี่ยอะไรวะ มึงไปทิ้งผู้หญิงในที่เปลี่ยวแบบนั้นได้ยังไง มึงไม่รู้หรือไงว่ามันอันตรายมากแค่ไหน.. " อัทโวยวายเสียงดังลั่น 

 

 

 

 

                    " กูไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ไง กูแค่.... " แล้วอยู่ๆเขาก็หยุดพูด 

 

 

 

 

                    กลางอยู่หญ้าที่โอบล้อมไปด้วยภูเขา หญิงสาวกับชายหนุ่ม 4 คนที่กำลังหมกหมุ่น สนุกสนานอยู่กับการโพสท่า ถ่ายรูป ยังมีอีกคนหนึ่งที่ยืนแอบมองดูอยู่ไม่ไกล

 

 

 

                    ใบหน้าของชายหญิงคู่หนึ่งที่แทบจะแนบชิดสนิทกันในขณะที่คนทั้งคู่กำลังดูรูปบนกล้องอยู่กันนั้น มันกลับสร้างความเจ็บปวดลึกๆในกับอีกคนอย่างไม่รู้ตัว 

 

                    ความสนิทสนมที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วของคนทั้งคู่ มันสร้างความขัดหูขัดตาอีกคนเป็นอย่างมาก จนบางครั้งเขาเองก็หาเหตุผลให้กับความรู้สึกบ้าๆนี่ไม่ได้

 

 

                    เขาเจ็บอย่างไม่รู้สาเหตุทุกครั้งที่เธอสนิทกับเป้ เพียงแค่เขาไม่รู้ตัวว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไร และเมื่อเขาเจ็บ... เขาก็อยากจะให้เธอได้รับกับความเจ็บปวดนี้บ้าง แต่ทำไมเวลาที่เธอเจ็บ  เขาเจ็บยิ่งกว่า 

 

 

 

 

                    น้ำตาลูกผู้ชายไหลเปราะ ใบหน้าหล่อรีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นก่อนจะลุกเดินเข้าไปในห้องของแก้ว 

 

 

 

 

 

                    เช้าตรู่ของวันใหม่ ทั้งหมดเริ่มออกตามหาแก้วอีกครั้ง ป๊อปไปกับฟาง ส่วนเป้แยกตัวออกไปตามหาคนเดียว 

 

 

 

                    ในระหว่างที่เขากำลังขับรถ เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น มือหนารีบรับโทรศัพท์นั่นทันที

 

 

 

 

                    " ฮัลโหล "

 

 

 

                    ( นายชื่อเป้ใช่มั้ย ) เสียงห้าวถามขึ้น

 

 

 

                    " เธอเป็นใคร " เป้จอดรถข้างทางทันทีแล้วพูดอย่างตั้งใจ

 

 

 

                    ( ชั้ลเป็นคนที่ช่วยแก้วเอาไว้ ) เธอพูดเสียงห้าว

 

 

 

                    " เธออยู่ที่ไหน ชั้ลจะไปหาเธอเดี๊ยวนี้ " 

 

 

 

 

                    รถหรูขับมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่งที่ถูกปลกคลุมไปด้วยต้นไม้ ดอกไม้นานาชนิด ไม่นานนัก หญิงสาวร่างระหงก็เดินเฉิดฉายออกมาหน้าบ้าน เธอยืนกอดอกจ้องไปไปยังรถคันดังกล่าวที่มาจอดอยู่ตรงหน้าบ้านของเธอ แววตาคมจ้องมองลึกลงไปยังตำแหน่งคนขับราวกับเขาไปทำอะไรให้เธอโกรธเอาไว้