ฟ้าเคียงดาว

8.4

เขียนโดย กลางสายฝน

วันที่ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 เวลา 14.03 น.

  49 ตอน
  431 วิจารณ์
  59.66K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 มีนาคม พ.ศ. 2560 02.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

34)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

อัทวิ่งโร่ออกมาจากในร้านจนทันกันกับโทโมะที่กำลังเปิดประตูขึ้นรถฝั่งคนขับ

 

 

" ไอโมะ มึงจะรีบไปไหนวะ "  อัทซัก 

 

 

 

" อย่าถามมากได้มั้ยวะ กุรีบ มึงกลับเองได้นะ " โทโมะพูดจบก้ปิดประตูรถ ขับรถออกไปทันที

 

 

 

" ปล่อยเค้าไปเถอะคะ ฟางเองก้อยากรู้เหมือนกันว่านายคนนั้นเค้าเป็นอะไรของเค้ากันแน่ " หลังจากรถของโทโมะขับออกไป ฟางก็เดินออกมายืนอยู่ข้างๆอัท

 

 

 

" มีเรื่องอะไรที่ผมไม่รู้หรือเปล่าครับ " อัทงง ฟางยิ้มมีเลศนัยแล้วเดินนำกลับเข้าไปในร้าน อัทเดินตามไปติดๆ 

 

 

 

ฟางตัดสินใจเล่าเหตุการณ์ในวันที่ไปเที่ยวป่าวันนั้นให้กับอัทฟังทั้งหมด 

 

 

 

" ว่าแล้วเชียว ว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ " อัทถึงบางอ้อ

 

 

 

" ที่ฟางเล่า เพราะฟางอยากให้คุณมาร่วมมือกับฟาง ฟางอยากรู้ว่าโทโมะคิดยังไงกับแก้วกันแน่ " ฟางพูด

 

 

 

 

อัททำหน้าลำบากใจ แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจพูดบางอย่างออกมา " ผมก็สังเกตุอยู่เหมือนกัน หมู่นี้มันดูอารมณ์ฉุนเฉียวแปลกๆ ปกติมันจะกินข้าวเช้ากับแก้วที่คอนโดก่อนมาทำงานทุกวัน ห้องก็ดูสะอาดทุกครั้งที่ผมไปหา แต่เดี๊ยวนี้เหมือนทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด มันมากินข้าวที่ทำงาน กินก้ไม่ค่อยจะได้ อารมณ์เสียง่าย ขี้หงุดหงิด ขี้โมโห นี่ผมยังเข้าใจว่ามันทะเลาะกันแก้วอยู่เสียอีก " 

 

 

 

 

" เดี๊ยวนะ เมื่อกี้คุณบอกว่าหมอนั่นกินข้าวเช้ากับแก้วที่คอนโด คอนโดใคร ? " ป๊อปสงสัย อัทหน้าซีด นิ่งเงียบไม่กล้าเล่าต่อ

 

 

 

" หรือยังมีอะไรที่ฟางยังไม่รู้คะคุณอัท " ฟางซัก

 

 

 

" เอ่ออ ... ผมมีธุระต้องไปทำต่อ ขอตัวนะครับ " อัทจะชิ่งหนี

 

 

 

" คุณอัท !!! ถ้าคุณไม่เล่าความจริง ชั้ลจะไม่คุยกับคุณอีก " ฟางยื่นคำขาด

 

 

 

" โธ่ฟางงง  " อัทหนักใจ " คือ แก้วกับโทโมะ เอ่อออ อยู่คอนโดเดียวกัน " อัทก้มหน้าพูด

 

 

 

" เห้ย !!!! " ฟาง ป๊อป อุทานเสียงหลง พร้อมกับหันหน้ามามองกันอย่างเหลือเชื่อ

 

 

 

" แต่ไม่ได้นอนห้องเดียวกันนะครับ สองคนนั้นนอนกันคนละห้อง คือ ในคอนโดมันมี 2 ห้องนอนหนะครับ " อัทอธิบายต่อ

 

 

 

" ทำไมแก้วไม่บอกเรื่องนี้กับฟาง " ฟางโกรธ

 

 

 

" แต่ฟางห้ามบอกแก้วนะว่ารู้ว่าจากอัท ไม่งั้นแก้วเอาอัทตายแน่ๆ " อัทหน้าเครียด

 

 

 

" อื้อ ฟางไม่บอกหรอก แล้วอัทคิดว่าโทโมะคิดอะไรกับแก้วหรือเปล่า " ฟางถามต่อ

 

 

 

อัทไม่ตอบ แต่พยักหน้าแทน ฟาง ป๊อปหันมองหน้ากัน ทั้งคู่ยิ้มมุมปากให้แก่กันราวกับมีแผนร้ายด้วยกันอยู่ในใจ

 

 

 

 

บ้านย่าอ่อน

 

 

 

" โห ย่าอ่อน 77 แล้ว ทำไมยังอยู่สาวอยู่เลยครับเนี่ย " เป้นั่งนวดแขนให้กับย่าอ่อน พูดเอาใจใหญ่

 

 

 

" เอ็งก็พูดเว่อร์ไป  ข้าก็แก่ไปตามอายุนั้นแหละ " แม้ปากจะแย้งแต่ในใจก้ยิ้มร่า พอใจในคำชมของเป้ไม่น้อย

 

 

 

" ผมพูดจริงๆนะ ย่ายังดูแข็งแรงอยู่เลย " เป้ชมต่อ

 

 

 

" เออ  เอาเข้าไป ชมจนข้าตัวจะลอยติดเพดานอยู่แล้วหนะ " ย่าอ่อนว่า เป้หัวเราะคริๆ

 

 

 

บ้านแม่โทโมะ

 

 

 

" จะกลับมาไม่เห็นโทรมาบอกแม่เลย แม่จะได้เตรียมของโปรดเอาไว้ให้ " แม่เอ่ยทัก เมื่อเห็นโทโมะเดินเข้ามาในบ้าน แต่อีกฝ่ายกลับไม่พูดไม่จาเดินมุ่งตรงขึ้นบันไดเข้าไปในห้อง

 

 

ร่างสูงเดินผ่านความมืดตรงไปที่หน้าต่าง เขาแหวกม่านออกเล็กน้อย เพื่อให้มองเห็นของบ้านอีกหลังที่อยู่ติดกัน

 

 

 

หญิงสาวในชุดนอนสบาย นั่งทาครีมอยู่หน้ากระจก เธอเผลอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูคามเสียงเรียกของใจ

 

 

" ไม่คิดจะโทรมาถามกันเลยหรือไง หรือชั้ลหายไปนายจะมีความสุข " เธอบ่นด้วยความน้อยใจก่อนจะกดปิดเครื่องหนีไปซะเลย อย่างน้อยก้จะได้เลิกหวังว่าใครบางคนจะโทรมาหา 

 

 

หญิงสาวลุกขึ้นจากหน้ากระจกแล้วเดินออกมาที่ระเบียงหน้าห้อง เธอจ้องมองไปยังบานหน้าต่างห้องของอีกบ้านหนึ่งที่มืดสนิทเสมือนว่าห้องดังกล่าวไม่มีคนอยู่ จนเธอทนไม่ได้

 

 

 

 

" เห้ย ! ทำบ้าอะไรเนี่ย " ดวงตาคมเบิกกว้าง เมื่อคนที่เขาแอบมองอยู่ ดันปีนระเบียงห้องนอนตัวเองลงมาจากบ้าน แล้วเดินดุ่มๆปีนกำแพงเข้ามาในบ้านของเขา

 

 

 

" ไอบ้าเอ้ย คิดว่าเป็นเด็กๆอยู่หรือไงวะ " ใจเจ้ากรรมเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เมื่ออีกคนกำลังปีนขึ้นมาในห้องของเขา ร่างสูงหันซ้ายหันขวา รีบเข้าไปหลบซ่อนตัวทันที

 

 

แกร็กๆ เอี๊ยดดด  เธอแกะกรประตูอย่างชำนาญแล้วเดินเข้ามาในห้องของเขา

 

 

 

" เธอเดินเข้ามานั่งอยู่ปลายเตียง แล้วลูบเตียงเบาๆเหมือนกำลังจะบอกว่าเธอกำลังคิดถึงเจ้าของเตียง

 

 

 

" หึหึหึ หึหึหึ " เสียงประหลาดดังขึ้นเบาๆภายในห้อง หญิงสาวเหลือบมองไปทั่งห้องด้วยความระแวง

 

 

 

 

" หึหึหึ หืออออออ " เสียงประหลาดเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆจนเธอนั่งไปติดที่นอน ร่างบางดีดตัวลุกขึ้น แล้วมองงไปทั่วห้องด้วยความหวาดกลัว

 

 

 

ก๊อก แก๊ก ก๊อก แก๊ก เสียงบางอย่างคล้ายก้บเสียงของกระทบกับไม้ดังมาจากทางฝั่งตูเสื้อผ้า เธอจ้องมองไปตามเสียงด้วยความหวาดกลัวปนสงสัย ใจหนึ้งก็อยากจะรู้ว่ามันคืออะไร แต่อีกใจก็กลัวเหลือเกิน

 

 

 

 

" หึหึหึ ก๊อกๆ แก๊กๆ " เอี๊ยดดด ว่าแล้วประตูตู้เสื้อผ้าก็เริ่มเปิดออกอย่างช้าๆ

 

 

 

" กรี๊.... " แก้วตกใจจนกรี๊ดออกมาแต่เธอรียเอามือปิดปากตัวเองไว้ทัน หญิงสาวเดินถอยหลังกรูด จนหลังจนฝา มือเรียวควานหาประตูเพื่อจะรีบหนีออกจากห้อง ทันทีที่มือเล็กเจอกับลูกบิดประตูเธอรีบหันหลังจะหนีออกไปแต่....

 

 

 

 

กรี๊ดดดดดดด   

 

 

 

 

พรึบ

 

 

ปัก

 

 

กรี๊ดดดดด

 

 

 

ร่างบางกลับถูกจับแขน เหวี่ยงจนตกไปนอนอยู่บนเตียงนุ่มด้วยความเร็ว

 

 

 

 

" กรี๊.... " เธอร้องลั่น เมื่อมีใครบางคนนอนคร่อมร่างของเธออยู่ แล้วตอนนี้มือทั้งสองของเธอก็ถูกกักกีนเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา หนำซ้ำมืออีกข้างของเขายังปิดปากของเธอไว้แน่น

 

 

 

 

" มีอะไรหรือเปล่าลูก" แม่โทโมะตะโกนถามเข้ามาจากนอกห้อง

 

 

 

" ไม่มีอะไรครับแม่ " เขาตะโกนบอก

 

 

 

" อื้อ อื้ออออ " เธอร้องลั่นให้อีกคนปล่อยมือจากปากของเธอ

 

 

 

" เขามาทำไม " เขาถาม

 

 

 

" อ่อยย อื้ออออ " เธอดิ้นสุดแรงจนมือเธอหลุดออกจากมือเขา มือเรียวผลักมือหนาให้พ้นจากปากตัวเอง

 

 

 

 

" ลุกออกไป ชั้ลหายใจไม่ออก " เธอผลักอกแกร่งให้ออกจากร่างตัวเอง แต่ดันเท่าไหร่ ร่างสูงก้ไม่เคลื่อนตัวเลย

 

 

 

" ทีหลังอย่าเข้ามาอีก นี่มันห้องส่วนตัวของชั้ล " เขาว่าใส่หน้าเธอ จนอีกคนน้อยใจ

 

 

 

 

" ขอโทษ ที่เข้ามารบกวน " เธอพูดเสียงเบาเหมือนคนเหนื่อยใจ แล้วนอนนิ่งเงียบเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

 

 

 

ดวงนาคมจ้องมองใบหน้านวลที่นอนเบือนหน้าหนีเขาไปทางอื่น อย่างเต็มตา

 

 

 

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก  

 

 

 

ใจเจ้ากรรมเริ่มเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เมื่อเขามองซอกคอขาวของเธอ กลิ่นครีมติดกายเธอ เริ่มโชยเข้าจมูกของเขา 

 

 

 

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ดวงตาคมหลับสนิทพร้อมกับใบหน้าของเขาที่เริ่มเลื่อยลงไปใกล้ซอกคอขางมากขึ้นเรื่อยๆ

 

 

 

 

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ใจดวงน้อยเต็มถี่แรงจนคุมไม่ได้ เมื่อซอกคอของเธอเริ่มสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขา

 

 

 

 

" ชั้ลไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ! " เธอหลุดปากพูดออกมา เพราะไม่อยากให้อะไรๆมันไปไกลกว่านี้

 

 

 

พรึบ ! ร่างสูงลุกออกมายืนอยู่ปลายเตียง

 

 

 

" อันที่จริงก็ไม่ควรเข้ามาตั้งแต่ทีแรก " เขาสาดคำพูดกลับก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น 

 

 

 

หญิงสาวน้ำตาคลอด้วยความน้อยใจ ก่อนจะปีนลงจากห้องนอน แล้ววิ่งกลับไปในบริเวณบ้านของตัวเอง คนตัวสูงที่อยู่บนห้องมองอีกคนที่เดินจากไปอย่างใจหาย

 

 

 

เมื่อใจของเขาเริ่มสับสน เขาคิดยังไงกับเธอกันแน่

 

 

 

" แม่ครับ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย " เขาทนไม่ไหวจนต้องเดินไปเคาะประตูห้องแม่ตัวเอง

 

 

 

" มีอะไรหละลูก  ไหนลองเล่าให้แม่ฟังสิ " เธอถามแล้วเรียกลูกชายให้มานั่งด้วยกันบนเตียง

 

 

 

" คือ ผม... ผมไม่รู้จะเริ่มยังไงดี " แววตาเขาดูหนักใจอย่างบอกไม่ถูก

 

 

 

" เรื่องอะไรกันหละ " 

 

 

 

 

" ผม สับสนครับแม่ " 

 

 

 

" สับสนหรอ สับสนเรื่องอะไรหละ " 

 

 

 

 

" ผมไม่รู้ว่าผมชอบอะไรกันแน่ " เขาเล่าอ้อมๆ

 

 

 

 

" แล้วอยากได้อะไรมากกว่ากันหละ " แม่ย้อนถาม

 

 

 

 

" ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ " 

 

 

 

 

" โทโมะ คนเราบางครั้งก็ชอบอะไรหลายๆอย่างพร้อมกันได้นะลูก  แต่มันมีแต่ของบางอย่างที่เราอยากจะได้มาครอบครองจนบางครั้ง เราก้ขาดมันไปไม่ได้เลย " 

 

 

 

" ขาดไม่ได้งั้นหรอครับ " ชายหนุ่มเริ่มคิดตาม

 

 

 

" ใช่  ขาดไม่ได้เลยหละ ขาดไปแล้วจะอยู่ไม่ได้ หาอะไรมาทดแทนก็ไม่ได้  " แม่ว่า

 

 

 

" แล้วผมจะรู้ได้ยังไง ว่าผมขาดใครไปไม่ได้ " 

 

 

 

 

" เวลาที่ลูกต้องอยู่คนเดียว ลูกคิดถึงใครหละ ถ้าวันนึงใครหายไปจากชีวิตลูก แล้วลูกต้องไปตามเธอกลับมา ก็คนนั้นแหละ " แม่ว่า

 

 

 

" แม่ ผมไม่ได้ชอบเธอ เธอไม่ใช่คนที่ผมต้องการ แต่ ... แต่... ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง " คิ้วหยาขมวดชนกันแน่น

 

 

 

 

" อย่าลูกไม่แน่ใจ ไม่ว่าเรื่องอะไร ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์นะลูก วันหนึ่งมันจะมีเหตุการณ์ที่ทำให้รู้ ว่าลูกของแม่รักใครกันแน่ " มือเรียวเอื้อมไปลูบผมลูกชายด้วยความอบอุ่น

 

 

 

 

เช้าตรู่ของวันใหม่

 

 

 

 

 

" มาหาย่าบ่อยๆนะตาเป้ " ย่าอ่อนกอดเป้เอาไว้แน่น

 

 

 

" แหมย่า กอดพี่เป้แน่นเลยนะ นี่ตกลงใครเป็นหลานย่ากันแน่เนี่ย " แก้วนอยส์ใส่

 

 

 

" หนูเป็นใคร เข้ามาในบ้านของชั้ลได้ยังไง  " ย่าอ่อนทำหน้ามึนมองแก้วเหมือนไม่รู้จัก

 

 

 

 

 

" ย่าาาาาาา  " แก้วยิ่งงอลหนักเข้าไปอีก

 

 

 

" ฮ่าาาาๆ  " การะเกตุ  เป้ หัวเราะชอบใจ

 

 

 

" คอยดูนะ  แก้วจะไม่พาพี่เป้มาหาย่าอีกแล้ว  " แก้วงอล  เดินหนีขึ้นรถเป้ไปเลย

 

 

 

" ผมกลับก่อนนะครับ  สวัสดีครับ  " เป้ยกมือไหว้  ย่าอ่อน  การะเกตุ  แล้วเดินขึ้นรถไป

 

 

 

" พี่เป้อะ  มาแย่งความรักของย่าไปจากแก้ว  " เธอทำหน้าบึ้งใส่

 

 

 

มือหนาขยี้หัวเด็กขี้งอลอย่างหมั่นไส้  " อะไรเนี่ยเรา ขี้งอลเป็นเด็กๆไปได้  " เป้ขำ

 

 

 

 

" ดูซิ  ย่ากอดพี่  แต่ไม่กอดแก้วอะ  " แก้วบ่น

 

 

 

 

" โอ๋ๆ  เด็กขี้แยอยากได้กอดหรอ   มาๆมารับกอดจากพี่ไป  " เป้เอื้อมมือมาดึงร่างบางไปกอดอย่างหลวมๆ 

 

 

 

 

" พอเลย  ขับรถไปเลย  แก้วจะไม่คุยกับพี่เป้ตลอดทาง  " 

 

 

 

 

" ถ้าน้องไม่คุยกับพี่  พี่จะไม่คุยกับน้อง  3 วัน  " 

 

 

 

 

 

" พี่เป้  !   " แก้วทำตาดุใส่เป้  เป้ทำหน้านิ่งใส่  แล้วจ้องมองแก้วอย่างเอาเรื่อง  " โอเค  แก้วจะคุยปกติ  " แก้วทนสายตาที่เย็นชาคู่นี้ไม่ไหว  เธอจึงยอมม

 

 

 

" หึหึ  ดี  เป็นเด็กน้อยต้องอยู่ในโอวาท  " เป้ว่า  แล้วขับรถออกไป 

 

 

 

ความหวานละมุนของคนทั้งคู่  มันสร้างความเคืองใจให้อีกคนที่นั่งแอบดูอยู่ในรถตัวเองได้ไม่น้อย ใบหน้าคมขบกรามแน่นจนขึ้นเป็นสันก่อนจะขับรถออกไปด้วยความเร็ว

 

 

หลังจากที่กลับมาจากบ้านย่าอ่อน  สถานการณ์ภายในคอนโดของทั้งคู่เริ่มเคร่งขรึม  ต่างฝ่ายต่างหลบหน้า  ต่างฝ่ายต่างไม่พูดไม่จาต่อกัน จนต้องให้อัทแวะเวียนเข้ามาสร้างความครื้นเครงภายในห้อง

 

 

 

" ไม่ได้กินสุกี้นานแล้วเนาะ  " อัทว่า  พลางหั่นผักทำสุกี้

 

 

 

" อื้อ  ใช่  ถ้าอัทอยากกินอะไรก้บอกได้นะ  แก้วจะทำไว้ให้  " แก้วว่า  แล้วหั่นเนื้อต่อ

 

 

 

" ได้ด้วยหรอ  แบบนี้ก้ดีนะสิ  " อัทว่า

 

 

 

 

โครม  !  เสียงรีโมต  กระแทกกับอะไรบางอย่างจนเสียงดัง  ทำให้คนทั้งคู่ที่อยู่ในครัวปิดปากเงียบสนิท

 

 

 

" เอ่ออ  ... วันนี้ไม่ออกไปไหนใช่มั้ย  " อัทถามต่อเสียงเบาๆ

 

 

 

 

" แก้วนัดคุยงานกับลูกค้าตอนเย็นหนะ  " แก้วว่า

 

 

 

 

" หรอ  แล้วใครไปส่งหละ  ให้อัทไปส่งมั้ย  " อัทถาม  

 

 

 

 

" ไม่ต้อง  เดี๊ยวกุไปส่งเอง  " โทโมะพูดเสียงเข้ม  แล้วเดินเข้าห้องไปเลย  แก้วยิ้มแหยๆให้อัท  แล้วทำของกินต่อ

 

 

 

 

หลังจากทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย  แก้วก้เข้ามาตามโทโมะให้ออกมากินสุกี้

 

 

 

 

 

" แก้วหยุดวันไหนอีกบ้าง  " อัทถาม

 

 

 

" อื้อออ  วันอาทิตย์หน้าก้ได้นะ  ทำไมหรอ  " แก้วว่า  พลางกินสุกี้

 

 

 

" อ่อ  อัทว่าจะชวนแก้วไปทะเลหนะ  อยากจะเที่ยวทะเลอยู่หลายวันแล้ว  " อัทพูด แล้วเหลือบมองโทโมะเป็นระยะ

 

 

 

 

" ไปสิๆ  พี่เป้ก้บ่นอยากไปอยู่เหมือนกัน  ไปที่ไหนดีหละ  " แก้วพูดเ้วยความตื่นเต้น

 

 

 

 

" อะอะอะ  อะไรๆก้พี่เป้นะ  เป็นอะไรกันเนี่ยยย  " อัทแก้ว  แก้วอมยิ้มน้อยๆ  ไม่ได้ตอบอะไร  อัทเหลือบมองอาการโทโมะที่เอาแต่กิน  ไม่ยอมพูดยอมจากับใคร

 

 

 

 

จนตกเย็น  อัทก็ถูกไล่ให้กลับบ้านไปก่อน

 

 

 

 

" จะไปแล้วยัง  ชั้ลจะได้ไปส่ง  " ร่างสูงพูดห้วนๆเหมือนไม่เต็มใจ

 

 

 

 

" ถ้าชั้ลไปรบกวนแก  ชั้ลไปเองก้ได้นะ  " แก้วน้อยใจ

 

 

 

 

" ถ้าไปก้ไป  ! " ร่างสูงชักสีหน้าใส่  แก้วนิ่งไป  เดินตามเขาออกไปต่อยๆๆ

 

 

 

ในรถ  

 

 

 

 

" ไอเป้อยู่ไหนหละ  ทำไมไม่มารับ  " โทโมะถาม

 

 

 

" พี่เป้ไปทำธุระกับพี่ปาล์ม  " แก้วตอบเสียงเรียบ

 

 

 

 

" หึ  ! " เขาแค่นขำในลำคอแล้วขับรถต่อ  

 

 

 

" โมะ  ขับช้าๆหน่อยสิ  " มือเรียวกำสายเบลล์ไว้แน่น  เมื่อรถที่นั่งอยู่วิ่งอยู่บนถนนด้วยความเร็วจนหน้าหวาดเสียว

 

 

 

" .... " อีกคนไม่พูดไม่จาและไม่ยอมลดความเร็วลง

 

 

 

ครื้นนน  ครื้นนนน  เสียงโทรศัพท์โทโมะดังขึ้น

 

 

 

( โมะ  ว่างหรือเปล่า  ) 

 

 

 

" ฟางมีอะไรหรือเปล่า  " เขาพูดเสียงนุ่ม

 

 

 

( ฟางต้องไปแต่งหน้าให้ลูกค้า  แล้วรถฟางเสียอยู่ข้างทาง ) 

 

 

 

 

" โอเค  โมะจะไปเดี๊ยวนี้  " เขาพูดจบก้กดวางสายทันที

 

 

 

เอี๊ยดดดดด  ร่างสูงเบรครถกระทันหันจนคนข้างๆตกใจ

 

 

 

" มีอะไรหรือเปล่า  " เธอถามด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

" ฟางมีปัญหา  ชั้ลต้องไปหาฟางเดี๊ยวนี้  " เขาพูด

 

 

 

" แล้วแกไม่ไปส่งชั้ลแล้วหรอ  " เธอถาม  แววตาเธอดูยังหวัง  หวังว่าเขาคงจะไม่ทิ้งเธอให้อยู่ตรงนี้

 

 

 

" ชั้ลต้องรีบไป  " เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เห็นชา และไม่ได้หันกล้บมามองตาเธอเลยแม้แต่น้อย

 

 

 

" ถ้าอย่างงั้นแกช่วยไปส่งชั้ลที่มัน... " เธอยังพูดไม่จบ

 

 

 

 

" ชั้ล  ต้องไปเดี๊ยวนี้  ! " เขาขึ้นเสียงใส่  

 

 

 

" โมะ  แต่ตรงนี้มันเปลี่ยวเกินไป  แล้วมันก้จะค่ำแล้วด้วย  ชั้ลกลัวว่ารถจะไม่ผ่านมาทางนี้  " แววตาเธอดูกังวล  ดวงตาหวานเหลือบตามองข้างทางอย่างระแวง

 

 

 

" ลงไปรอรถไม่กี่นาที  เดี๊ยวมันก้มาเองนั้นแหละ  ชั้ลต้องรีบไปหาฟาง  ฟางกำลังมีปัญหา  " เขาย้ำอยู่อย่าง  เขาย้ำจนมันฝังเข้าไปในใจของเธอ  เขายอมไปช่วยอีกคนและทิ้งเธอไว้ข้างทางแบบนี้

 

 

 

" โอเค  งั้นแกไปเถอะ  " พูดขนาดนี้แล้ว  เธอจะทนรั้งเขาไว้ได้อย่างไร  แก้วเสียใจ  ยอมลงจากรถของเขาอย่างว่าง่าย  ทันทีที่แก้วปิดประตู  อีกคนก้กลับรถแล้วขับไปอย่างเร็ว

 

 

 

น้ำตาเธอไหลเปาะทันทีที่รถคันนั้นวิ่งหายไป  แย่ไปกว่านั้นคือเธอเสียใจจนลืมทุกอย่าง  ทั้งกระเป๋าของเธอและโทรศัพท์  

 

 

 

ภายไปเกือบ2 ชั่วโมงกับการเฝ้ารอให้เขากลับมารับ  แต่ทุกอย่างมันว่างเปล่า  

 

 

 

ตะวันตกดิน  ... นั่นหมายถึงตอนนี้แสงสว่างย่อมหมดไป  ความมืดมนกำลังทำงานของมันแล้วในตอนนี้

 

 

 

หญิงสาวร้องไห้โฮด้วยความหวาดกลัว  มันแถบจะไม่มีรถผ่านมาทางนี้เลย  เธอจะกลับบ้านยังไง  เธอจะไปจากที่นี่ได้ยังไง

 

 

 

 

" ตะวัน   ช่วยแก้วหน่อย  แก้วกลัววว  ฮึก  ฮึก  ฮือออ  "  เม็ดฝนเริ่มเทลงมากับบรรยากาศทึ่มืดสนิท  มีเพียงแสงจันทร์เท่านั้นที่ทำให้เธอได้เห็นแค่รำไร

 

 

 

ครื้นนนน  เสียงฟ้าเริ่มคำราม  เมื่อสายในเริ่มเทลงมาหนักขึ้น  เธอรีบวิ่งเข้าข้างทางทันทีที่ได้ยินเสียงฟ้า

 

 

 

" ใครก็ได้ช่วยด้วย  ฮือออ ฮือออ  "  ทำไมเธอต้องลงอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้ว  สิ่งที่เธอเกลียดและกลัวมากที่สุดคือเสียงฟ้าร้อง  หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งกอดเข่าตัวเองด้วยความหวาดกลัว  เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว น้ำตาเธอไหลนองเต็มหน้า

 

 

 

 

" ช่วยด้วยย   ฮือออ ฮือออ ฮือออ " 

 

 

 

 

 

ครื่นนนน  ครื่นนนน

 

 

 

 

" เสียงโทรศัพท์โมะหรือเปล่า  " ฟางถาม  เมื่อล้วงโทรศัพท์ของตัวเองออกมาดูก้ไม่มีสายเขา

 

 

 

" ไม่ใช่  " 

 

 

 

 

" แล้วโทรศัพท์ใครดังหละ " ฟางถามด้วยความสงสัยพร้อมกับความสายตาหาโทรศัพท์เครื่องนั้น

 

 

 

 

 

เอี๊ยดดดด  ร่างสูงเหยียบเบรคอย่างกระทันหัน  ก่อนจะช่วยฟางหาโทรศัพท์

 

 

 

 

หน้าของเขาถอดสี  เมื่อโทรศัพท์เครื่องนั้นเป็นของแก้ว

 

 

 

 

ครื่นนนน

 

 

" ฮัลโหล  " ฟางหยอบโทรศัพท์ของแก้วมารับสาย

 

 

 

( คุณอยู่ที่ไหนเนี่ย  ผมรอคุณอยู่เป็นสองชั่วโมงแล้วนะ  คุณให้ลูกค้ามารอแบบนี้ได้ยังไง  คุณมันแย่มาก  )  ตู๊ดๆๆๆ 

 

 

 

 

" ใครโทรมาหรอฟาง  " โทโมะถาม

 

 

 

 

" ลูกค้าหนะสิ  แก้วไม่ได้ไปหาลูกค้า  แล้วมันไปไหนเนี่ย  ปกติมันไม่ใช่คนเหลวไหลหนิ  " ฟางเริ่มใจคอไม่ดี  เท้าเธอกระดุหกระดิกไปมาจนไปเหยียบกับอะไรบางอย่าง  หญิงสาวก้มลงไปเก็บ

 

 

 

 

" กระเป๋าแก้วหนิ  นี่มันอะไรกันโมะ  ตอนนี้แก้วอยู่ที่ไหน  ทำไมโทรศัพท์กับกระเป๋ามันอยู่ที่นี่  " ฟางพูดเสียงดุ  โทโมะใจคอไม่ดี  รีบออกรถไปหาแก้ว

 

 

 

 

" โมะจะไปไหน  !! " ฟางตะคอกถาม 

 

 

 

 

" เงียบน๊า  !!! " โทโมะอารมณ์ฉุนเฉียวตะคอกกลับ  ฟางอึ้ง  

 

 

 

  เกือบชั่วโมง  ทั้งคู่ก้มาถึงจุดที่โทโมะทิ้งให้แก้วลงกลางทาง

 

 

 

 

" โมะ  จอดตรงนี้ทำไม  ! โมะ !!! " ฟางใจคอไม่ดี  

 

 

 

" ..." อีกคนไม่พูดไม่จา  เปิดประตูรถผ่าฝนลงมาหาแก้ว  ฟางตามลงมาติดๆ

 

 

 

 

" นี่นายทิ้งแก้วไว้ข้างทางหรอ โทโมะ !!! " ฟางตะโกนถาม

 

 

 

 

" หุบปากได้มั้ยฟาง  !!  " โทโมะตะวาดเสียงกร้าว  แล้ววิ่งไปหาแก้ว  ฟางช็อคน้ำตาไหล  รีบเดินกลับไปที่รถ  กดโทรหาพี่ป๊อปให้ตามมาช่วย

 

 

 

 

" แก้ว  !!!! " 

 

 

 

 

" แก้ววว  ! " ฟาง  โทโมะ ตะโกนเรียกหาแก้ว  แต่ก้ไร้เสียงตอบรับ  ฝนยังคงกระหน่ำตกลงมาไม่ขาดสาย

 

 

 

 

" แก้ววววว  !!!!!!!  " โทโมะตะโกนเรียกเหมือนคนบ้าคลั่ง  

 

 

 

ฟางเริ่มกลัว  เธอเป็นห่วงแก้วจนร้องไห้  เธอรู้ดีว่าแก้วกลัวความมืด  และเสียงฟ้าร้องเป็นที่สุด  แล้วตอนนี้แก้วจะอยู่ยังไง

 

 

 

 

" ฟางง  เจอแก้วแล้วใช่มั้ย  " ป๊อปวิ่งลงมาจากรถแล้วกรู่เข้ามาถามฟาง  ฟางส่ายหน้าไปมาแล้วร้องไห้หนักขึ้น

 

 

 

 

ผลั๊วะ  ผลั๊วะ  เป้เดินเข้าไปกระชากคอเสื้อโทโมะแล้วปล่อยหมัดเข้าหน้าอีกครจนสุดแรง

 

 

 

 

" เฮีย  เฮียยย  หาแก้วก่อนเถอะ  " ป๊อปไปลากอีกคนให้กลับมา

 

 

 

ดวงตาคมโกรธแค้นราวกับไฟที่พร้อมจะแผดเผาคนตรงหน้าให้เปนผง

 

 

 

 

" ถ้าแก้วเป็นอะไร  กูเอามึงตายแน่  " เป้ขมกรามแน่น  ชี้หน้าด่าโทโมะ  แล้วเดินไปหาแก้วทางอื่น

 

 

 

ผ่านไปเกือบชั่วโมงก้ยังไม่เจอแก้ว

 

 

 

 

" เฮีย  ไปแจ้งความเถอะ แก้วไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วหละ  ป๊อปเดินมาถามเป้  ที่ยังคงเดินหาแก้วอยู่

 

 

 

ใจเขาแทบคลั่ง  เมื่อรู้ว่าแก้วหายไป  ถ้าแก้วต้องมาจากเขาไปแบบเพียงฟ้า  เขาคงจะขาดใจตายแน่ๆ

 

 

 

 

" ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ  " ดวงตาคมแดงกล่ำเหมือนคนจะร้องไห้

 

 

 

" เฮีย   ... แก้วต้องปลอดภัย  " ป๊อปตบบ่าเป้  

 

 

 

 

" ฟาง  ไปกับพี่  " ป๊อปดึงมือฟางที่ยืนร้องไห้ไม่หยุดให้ตามมา  ทั้งสามเดินผ่านหน้าโทโมะแล้วขึ้นรถขับออกไป  

 

 

 

 

 

ปัก  ปัก  ผลั๊วะ  ผลั๊วะ  ผลั๊วะ  ร่างสูงเตะ  ต่อยต้นไม้จนมือเป็นแผล

 

 

 

 

" ขอโทษ ... " 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา