ฟ้าเคียงดาว
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 เวลา 14.03 น.
แก้ไขเมื่อ 13 มีนาคม พ.ศ. 2560 02.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
34)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
อัทวิ่งโร่ออกมาจากในร้านจนทันกันกับโทโมะที่กำลังเปิดประตูขึ้นรถฝั่งคนขับ
" ไอโมะ มึงจะรีบไปไหนวะ " อัทซัก
" อย่าถามมากได้มั้ยวะ กุรีบ มึงกลับเองได้นะ " โทโมะพูดจบก้ปิดประตูรถ ขับรถออกไปทันที
" ปล่อยเค้าไปเถอะคะ ฟางเองก้อยากรู้เหมือนกันว่านายคนนั้นเค้าเป็นอะไรของเค้ากันแน่ " หลังจากรถของโทโมะขับออกไป ฟางก็เดินออกมายืนอยู่ข้างๆอัท
" มีเรื่องอะไรที่ผมไม่รู้หรือเปล่าครับ " อัทงง ฟางยิ้มมีเลศนัยแล้วเดินนำกลับเข้าไปในร้าน อัทเดินตามไปติดๆ
ฟางตัดสินใจเล่าเหตุการณ์ในวันที่ไปเที่ยวป่าวันนั้นให้กับอัทฟังทั้งหมด
" ว่าแล้วเชียว ว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ " อัทถึงบางอ้อ
" ที่ฟางเล่า เพราะฟางอยากให้คุณมาร่วมมือกับฟาง ฟางอยากรู้ว่าโทโมะคิดยังไงกับแก้วกันแน่ " ฟางพูด
อัททำหน้าลำบากใจ แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจพูดบางอย่างออกมา " ผมก็สังเกตุอยู่เหมือนกัน หมู่นี้มันดูอารมณ์ฉุนเฉียวแปลกๆ ปกติมันจะกินข้าวเช้ากับแก้วที่คอนโดก่อนมาทำงานทุกวัน ห้องก็ดูสะอาดทุกครั้งที่ผมไปหา แต่เดี๊ยวนี้เหมือนทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด มันมากินข้าวที่ทำงาน กินก้ไม่ค่อยจะได้ อารมณ์เสียง่าย ขี้หงุดหงิด ขี้โมโห นี่ผมยังเข้าใจว่ามันทะเลาะกันแก้วอยู่เสียอีก "
" เดี๊ยวนะ เมื่อกี้คุณบอกว่าหมอนั่นกินข้าวเช้ากับแก้วที่คอนโด คอนโดใคร ? " ป๊อปสงสัย อัทหน้าซีด นิ่งเงียบไม่กล้าเล่าต่อ
" หรือยังมีอะไรที่ฟางยังไม่รู้คะคุณอัท " ฟางซัก
" เอ่ออ ... ผมมีธุระต้องไปทำต่อ ขอตัวนะครับ " อัทจะชิ่งหนี
" คุณอัท !!! ถ้าคุณไม่เล่าความจริง ชั้ลจะไม่คุยกับคุณอีก " ฟางยื่นคำขาด
" โธ่ฟางงง " อัทหนักใจ " คือ แก้วกับโทโมะ เอ่อออ อยู่คอนโดเดียวกัน " อัทก้มหน้าพูด
" เห้ย !!!! " ฟาง ป๊อป อุทานเสียงหลง พร้อมกับหันหน้ามามองกันอย่างเหลือเชื่อ
" แต่ไม่ได้นอนห้องเดียวกันนะครับ สองคนนั้นนอนกันคนละห้อง คือ ในคอนโดมันมี 2 ห้องนอนหนะครับ " อัทอธิบายต่อ
" ทำไมแก้วไม่บอกเรื่องนี้กับฟาง " ฟางโกรธ
" แต่ฟางห้ามบอกแก้วนะว่ารู้ว่าจากอัท ไม่งั้นแก้วเอาอัทตายแน่ๆ " อัทหน้าเครียด
" อื้อ ฟางไม่บอกหรอก แล้วอัทคิดว่าโทโมะคิดอะไรกับแก้วหรือเปล่า " ฟางถามต่อ
อัทไม่ตอบ แต่พยักหน้าแทน ฟาง ป๊อปหันมองหน้ากัน ทั้งคู่ยิ้มมุมปากให้แก่กันราวกับมีแผนร้ายด้วยกันอยู่ในใจ
บ้านย่าอ่อน
" โห ย่าอ่อน 77 แล้ว ทำไมยังอยู่สาวอยู่เลยครับเนี่ย " เป้นั่งนวดแขนให้กับย่าอ่อน พูดเอาใจใหญ่
" เอ็งก็พูดเว่อร์ไป ข้าก็แก่ไปตามอายุนั้นแหละ " แม้ปากจะแย้งแต่ในใจก้ยิ้มร่า พอใจในคำชมของเป้ไม่น้อย
" ผมพูดจริงๆนะ ย่ายังดูแข็งแรงอยู่เลย " เป้ชมต่อ
" เออ เอาเข้าไป ชมจนข้าตัวจะลอยติดเพดานอยู่แล้วหนะ " ย่าอ่อนว่า เป้หัวเราะคริๆ
บ้านแม่โทโมะ
" จะกลับมาไม่เห็นโทรมาบอกแม่เลย แม่จะได้เตรียมของโปรดเอาไว้ให้ " แม่เอ่ยทัก เมื่อเห็นโทโมะเดินเข้ามาในบ้าน แต่อีกฝ่ายกลับไม่พูดไม่จาเดินมุ่งตรงขึ้นบันไดเข้าไปในห้อง
ร่างสูงเดินผ่านความมืดตรงไปที่หน้าต่าง เขาแหวกม่านออกเล็กน้อย เพื่อให้มองเห็นของบ้านอีกหลังที่อยู่ติดกัน
หญิงสาวในชุดนอนสบาย นั่งทาครีมอยู่หน้ากระจก เธอเผลอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูคามเสียงเรียกของใจ
" ไม่คิดจะโทรมาถามกันเลยหรือไง หรือชั้ลหายไปนายจะมีความสุข " เธอบ่นด้วยความน้อยใจก่อนจะกดปิดเครื่องหนีไปซะเลย อย่างน้อยก้จะได้เลิกหวังว่าใครบางคนจะโทรมาหา
หญิงสาวลุกขึ้นจากหน้ากระจกแล้วเดินออกมาที่ระเบียงหน้าห้อง เธอจ้องมองไปยังบานหน้าต่างห้องของอีกบ้านหนึ่งที่มืดสนิทเสมือนว่าห้องดังกล่าวไม่มีคนอยู่ จนเธอทนไม่ได้
" เห้ย ! ทำบ้าอะไรเนี่ย " ดวงตาคมเบิกกว้าง เมื่อคนที่เขาแอบมองอยู่ ดันปีนระเบียงห้องนอนตัวเองลงมาจากบ้าน แล้วเดินดุ่มๆปีนกำแพงเข้ามาในบ้านของเขา
" ไอบ้าเอ้ย คิดว่าเป็นเด็กๆอยู่หรือไงวะ " ใจเจ้ากรรมเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เมื่ออีกคนกำลังปีนขึ้นมาในห้องของเขา ร่างสูงหันซ้ายหันขวา รีบเข้าไปหลบซ่อนตัวทันที
แกร็กๆ เอี๊ยดดด เธอแกะกรประตูอย่างชำนาญแล้วเดินเข้ามาในห้องของเขา
" เธอเดินเข้ามานั่งอยู่ปลายเตียง แล้วลูบเตียงเบาๆเหมือนกำลังจะบอกว่าเธอกำลังคิดถึงเจ้าของเตียง
" หึหึหึ หึหึหึ " เสียงประหลาดดังขึ้นเบาๆภายในห้อง หญิงสาวเหลือบมองไปทั่งห้องด้วยความระแวง
" หึหึหึ หืออออออ " เสียงประหลาดเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆจนเธอนั่งไปติดที่นอน ร่างบางดีดตัวลุกขึ้น แล้วมองงไปทั่วห้องด้วยความหวาดกลัว
ก๊อก แก๊ก ก๊อก แก๊ก เสียงบางอย่างคล้ายก้บเสียงของกระทบกับไม้ดังมาจากทางฝั่งตูเสื้อผ้า เธอจ้องมองไปตามเสียงด้วยความหวาดกลัวปนสงสัย ใจหนึ้งก็อยากจะรู้ว่ามันคืออะไร แต่อีกใจก็กลัวเหลือเกิน
" หึหึหึ ก๊อกๆ แก๊กๆ " เอี๊ยดดด ว่าแล้วประตูตู้เสื้อผ้าก็เริ่มเปิดออกอย่างช้าๆ
" กรี๊.... " แก้วตกใจจนกรี๊ดออกมาแต่เธอรียเอามือปิดปากตัวเองไว้ทัน หญิงสาวเดินถอยหลังกรูด จนหลังจนฝา มือเรียวควานหาประตูเพื่อจะรีบหนีออกจากห้อง ทันทีที่มือเล็กเจอกับลูกบิดประตูเธอรีบหันหลังจะหนีออกไปแต่....
กรี๊ดดดดดดด
พรึบ
ปัก
กรี๊ดดดดด
ร่างบางกลับถูกจับแขน เหวี่ยงจนตกไปนอนอยู่บนเตียงนุ่มด้วยความเร็ว
" กรี๊.... " เธอร้องลั่น เมื่อมีใครบางคนนอนคร่อมร่างของเธออยู่ แล้วตอนนี้มือทั้งสองของเธอก็ถูกกักกีนเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา หนำซ้ำมืออีกข้างของเขายังปิดปากของเธอไว้แน่น
" มีอะไรหรือเปล่าลูก" แม่โทโมะตะโกนถามเข้ามาจากนอกห้อง
" ไม่มีอะไรครับแม่ " เขาตะโกนบอก
" อื้อ อื้ออออ " เธอร้องลั่นให้อีกคนปล่อยมือจากปากของเธอ
" เขามาทำไม " เขาถาม
" อ่อยย อื้ออออ " เธอดิ้นสุดแรงจนมือเธอหลุดออกจากมือเขา มือเรียวผลักมือหนาให้พ้นจากปากตัวเอง
" ลุกออกไป ชั้ลหายใจไม่ออก " เธอผลักอกแกร่งให้ออกจากร่างตัวเอง แต่ดันเท่าไหร่ ร่างสูงก้ไม่เคลื่อนตัวเลย
" ทีหลังอย่าเข้ามาอีก นี่มันห้องส่วนตัวของชั้ล " เขาว่าใส่หน้าเธอ จนอีกคนน้อยใจ
" ขอโทษ ที่เข้ามารบกวน " เธอพูดเสียงเบาเหมือนคนเหนื่อยใจ แล้วนอนนิ่งเงียบเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
ดวงนาคมจ้องมองใบหน้านวลที่นอนเบือนหน้าหนีเขาไปทางอื่น อย่างเต็มตา
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
ใจเจ้ากรรมเริ่มเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เมื่อเขามองซอกคอขาวของเธอ กลิ่นครีมติดกายเธอ เริ่มโชยเข้าจมูกของเขา
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ดวงตาคมหลับสนิทพร้อมกับใบหน้าของเขาที่เริ่มเลื่อยลงไปใกล้ซอกคอขางมากขึ้นเรื่อยๆ
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ใจดวงน้อยเต็มถี่แรงจนคุมไม่ได้ เมื่อซอกคอของเธอเริ่มสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขา
" ชั้ลไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ! " เธอหลุดปากพูดออกมา เพราะไม่อยากให้อะไรๆมันไปไกลกว่านี้
พรึบ ! ร่างสูงลุกออกมายืนอยู่ปลายเตียง
" อันที่จริงก็ไม่ควรเข้ามาตั้งแต่ทีแรก " เขาสาดคำพูดกลับก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น
หญิงสาวน้ำตาคลอด้วยความน้อยใจ ก่อนจะปีนลงจากห้องนอน แล้ววิ่งกลับไปในบริเวณบ้านของตัวเอง คนตัวสูงที่อยู่บนห้องมองอีกคนที่เดินจากไปอย่างใจหาย
เมื่อใจของเขาเริ่มสับสน เขาคิดยังไงกับเธอกันแน่
" แม่ครับ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย " เขาทนไม่ไหวจนต้องเดินไปเคาะประตูห้องแม่ตัวเอง
" มีอะไรหละลูก ไหนลองเล่าให้แม่ฟังสิ " เธอถามแล้วเรียกลูกชายให้มานั่งด้วยกันบนเตียง
" คือ ผม... ผมไม่รู้จะเริ่มยังไงดี " แววตาเขาดูหนักใจอย่างบอกไม่ถูก
" เรื่องอะไรกันหละ "
" ผม สับสนครับแม่ "
" สับสนหรอ สับสนเรื่องอะไรหละ "
" ผมไม่รู้ว่าผมชอบอะไรกันแน่ " เขาเล่าอ้อมๆ
" แล้วอยากได้อะไรมากกว่ากันหละ " แม่ย้อนถาม
" ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ "
" โทโมะ คนเราบางครั้งก็ชอบอะไรหลายๆอย่างพร้อมกันได้นะลูก แต่มันมีแต่ของบางอย่างที่เราอยากจะได้มาครอบครองจนบางครั้ง เราก้ขาดมันไปไม่ได้เลย "
" ขาดไม่ได้งั้นหรอครับ " ชายหนุ่มเริ่มคิดตาม
" ใช่ ขาดไม่ได้เลยหละ ขาดไปแล้วจะอยู่ไม่ได้ หาอะไรมาทดแทนก็ไม่ได้ " แม่ว่า
" แล้วผมจะรู้ได้ยังไง ว่าผมขาดใครไปไม่ได้ "
" เวลาที่ลูกต้องอยู่คนเดียว ลูกคิดถึงใครหละ ถ้าวันนึงใครหายไปจากชีวิตลูก แล้วลูกต้องไปตามเธอกลับมา ก็คนนั้นแหละ " แม่ว่า
" แม่ ผมไม่ได้ชอบเธอ เธอไม่ใช่คนที่ผมต้องการ แต่ ... แต่... ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง " คิ้วหยาขมวดชนกันแน่น
" อย่าลูกไม่แน่ใจ ไม่ว่าเรื่องอะไร ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์นะลูก วันหนึ่งมันจะมีเหตุการณ์ที่ทำให้รู้ ว่าลูกของแม่รักใครกันแน่ " มือเรียวเอื้อมไปลูบผมลูกชายด้วยความอบอุ่น
เช้าตรู่ของวันใหม่
" มาหาย่าบ่อยๆนะตาเป้ " ย่าอ่อนกอดเป้เอาไว้แน่น
" แหมย่า กอดพี่เป้แน่นเลยนะ นี่ตกลงใครเป็นหลานย่ากันแน่เนี่ย " แก้วนอยส์ใส่
" หนูเป็นใคร เข้ามาในบ้านของชั้ลได้ยังไง " ย่าอ่อนทำหน้ามึนมองแก้วเหมือนไม่รู้จัก
" ย่าาาาาาา " แก้วยิ่งงอลหนักเข้าไปอีก
" ฮ่าาาาๆ " การะเกตุ เป้ หัวเราะชอบใจ
" คอยดูนะ แก้วจะไม่พาพี่เป้มาหาย่าอีกแล้ว " แก้วงอล เดินหนีขึ้นรถเป้ไปเลย
" ผมกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับ " เป้ยกมือไหว้ ย่าอ่อน การะเกตุ แล้วเดินขึ้นรถไป
" พี่เป้อะ มาแย่งความรักของย่าไปจากแก้ว " เธอทำหน้าบึ้งใส่
มือหนาขยี้หัวเด็กขี้งอลอย่างหมั่นไส้ " อะไรเนี่ยเรา ขี้งอลเป็นเด็กๆไปได้ " เป้ขำ
" ดูซิ ย่ากอดพี่ แต่ไม่กอดแก้วอะ " แก้วบ่น
" โอ๋ๆ เด็กขี้แยอยากได้กอดหรอ มาๆมารับกอดจากพี่ไป " เป้เอื้อมมือมาดึงร่างบางไปกอดอย่างหลวมๆ
" พอเลย ขับรถไปเลย แก้วจะไม่คุยกับพี่เป้ตลอดทาง "
" ถ้าน้องไม่คุยกับพี่ พี่จะไม่คุยกับน้อง 3 วัน "
" พี่เป้ ! " แก้วทำตาดุใส่เป้ เป้ทำหน้านิ่งใส่ แล้วจ้องมองแก้วอย่างเอาเรื่อง " โอเค แก้วจะคุยปกติ " แก้วทนสายตาที่เย็นชาคู่นี้ไม่ไหว เธอจึงยอมม
" หึหึ ดี เป็นเด็กน้อยต้องอยู่ในโอวาท " เป้ว่า แล้วขับรถออกไป
ความหวานละมุนของคนทั้งคู่ มันสร้างความเคืองใจให้อีกคนที่นั่งแอบดูอยู่ในรถตัวเองได้ไม่น้อย ใบหน้าคมขบกรามแน่นจนขึ้นเป็นสันก่อนจะขับรถออกไปด้วยความเร็ว
หลังจากที่กลับมาจากบ้านย่าอ่อน สถานการณ์ภายในคอนโดของทั้งคู่เริ่มเคร่งขรึม ต่างฝ่ายต่างหลบหน้า ต่างฝ่ายต่างไม่พูดไม่จาต่อกัน จนต้องให้อัทแวะเวียนเข้ามาสร้างความครื้นเครงภายในห้อง
" ไม่ได้กินสุกี้นานแล้วเนาะ " อัทว่า พลางหั่นผักทำสุกี้
" อื้อ ใช่ ถ้าอัทอยากกินอะไรก้บอกได้นะ แก้วจะทำไว้ให้ " แก้วว่า แล้วหั่นเนื้อต่อ
" ได้ด้วยหรอ แบบนี้ก้ดีนะสิ " อัทว่า
โครม ! เสียงรีโมต กระแทกกับอะไรบางอย่างจนเสียงดัง ทำให้คนทั้งคู่ที่อยู่ในครัวปิดปากเงียบสนิท
" เอ่ออ ... วันนี้ไม่ออกไปไหนใช่มั้ย " อัทถามต่อเสียงเบาๆ
" แก้วนัดคุยงานกับลูกค้าตอนเย็นหนะ " แก้วว่า
" หรอ แล้วใครไปส่งหละ ให้อัทไปส่งมั้ย " อัทถาม
" ไม่ต้อง เดี๊ยวกุไปส่งเอง " โทโมะพูดเสียงเข้ม แล้วเดินเข้าห้องไปเลย แก้วยิ้มแหยๆให้อัท แล้วทำของกินต่อ
หลังจากทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย แก้วก้เข้ามาตามโทโมะให้ออกมากินสุกี้
" แก้วหยุดวันไหนอีกบ้าง " อัทถาม
" อื้อออ วันอาทิตย์หน้าก้ได้นะ ทำไมหรอ " แก้วว่า พลางกินสุกี้
" อ่อ อัทว่าจะชวนแก้วไปทะเลหนะ อยากจะเที่ยวทะเลอยู่หลายวันแล้ว " อัทพูด แล้วเหลือบมองโทโมะเป็นระยะ
" ไปสิๆ พี่เป้ก้บ่นอยากไปอยู่เหมือนกัน ไปที่ไหนดีหละ " แก้วพูดเ้วยความตื่นเต้น
" อะอะอะ อะไรๆก้พี่เป้นะ เป็นอะไรกันเนี่ยยย " อัทแก้ว แก้วอมยิ้มน้อยๆ ไม่ได้ตอบอะไร อัทเหลือบมองอาการโทโมะที่เอาแต่กิน ไม่ยอมพูดยอมจากับใคร
จนตกเย็น อัทก็ถูกไล่ให้กลับบ้านไปก่อน
" จะไปแล้วยัง ชั้ลจะได้ไปส่ง " ร่างสูงพูดห้วนๆเหมือนไม่เต็มใจ
" ถ้าชั้ลไปรบกวนแก ชั้ลไปเองก้ได้นะ " แก้วน้อยใจ
" ถ้าไปก้ไป ! " ร่างสูงชักสีหน้าใส่ แก้วนิ่งไป เดินตามเขาออกไปต่อยๆๆ
ในรถ
" ไอเป้อยู่ไหนหละ ทำไมไม่มารับ " โทโมะถาม
" พี่เป้ไปทำธุระกับพี่ปาล์ม " แก้วตอบเสียงเรียบ
" หึ ! " เขาแค่นขำในลำคอแล้วขับรถต่อ
" โมะ ขับช้าๆหน่อยสิ " มือเรียวกำสายเบลล์ไว้แน่น เมื่อรถที่นั่งอยู่วิ่งอยู่บนถนนด้วยความเร็วจนหน้าหวาดเสียว
" .... " อีกคนไม่พูดไม่จาและไม่ยอมลดความเร็วลง
ครื้นนน ครื้นนนน เสียงโทรศัพท์โทโมะดังขึ้น
( โมะ ว่างหรือเปล่า )
" ฟางมีอะไรหรือเปล่า " เขาพูดเสียงนุ่ม
( ฟางต้องไปแต่งหน้าให้ลูกค้า แล้วรถฟางเสียอยู่ข้างทาง )
" โอเค โมะจะไปเดี๊ยวนี้ " เขาพูดจบก้กดวางสายทันที
เอี๊ยดดดดด ร่างสูงเบรครถกระทันหันจนคนข้างๆตกใจ
" มีอะไรหรือเปล่า " เธอถามด้วยความเป็นห่วง
" ฟางมีปัญหา ชั้ลต้องไปหาฟางเดี๊ยวนี้ " เขาพูด
" แล้วแกไม่ไปส่งชั้ลแล้วหรอ " เธอถาม แววตาเธอดูยังหวัง หวังว่าเขาคงจะไม่ทิ้งเธอให้อยู่ตรงนี้
" ชั้ลต้องรีบไป " เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เห็นชา และไม่ได้หันกล้บมามองตาเธอเลยแม้แต่น้อย
" ถ้าอย่างงั้นแกช่วยไปส่งชั้ลที่มัน... " เธอยังพูดไม่จบ
" ชั้ล ต้องไปเดี๊ยวนี้ ! " เขาขึ้นเสียงใส่
" โมะ แต่ตรงนี้มันเปลี่ยวเกินไป แล้วมันก้จะค่ำแล้วด้วย ชั้ลกลัวว่ารถจะไม่ผ่านมาทางนี้ " แววตาเธอดูกังวล ดวงตาหวานเหลือบตามองข้างทางอย่างระแวง
" ลงไปรอรถไม่กี่นาที เดี๊ยวมันก้มาเองนั้นแหละ ชั้ลต้องรีบไปหาฟาง ฟางกำลังมีปัญหา " เขาย้ำอยู่อย่าง เขาย้ำจนมันฝังเข้าไปในใจของเธอ เขายอมไปช่วยอีกคนและทิ้งเธอไว้ข้างทางแบบนี้
" โอเค งั้นแกไปเถอะ " พูดขนาดนี้แล้ว เธอจะทนรั้งเขาไว้ได้อย่างไร แก้วเสียใจ ยอมลงจากรถของเขาอย่างว่าง่าย ทันทีที่แก้วปิดประตู อีกคนก้กลับรถแล้วขับไปอย่างเร็ว
น้ำตาเธอไหลเปาะทันทีที่รถคันนั้นวิ่งหายไป แย่ไปกว่านั้นคือเธอเสียใจจนลืมทุกอย่าง ทั้งกระเป๋าของเธอและโทรศัพท์
ภายไปเกือบ2 ชั่วโมงกับการเฝ้ารอให้เขากลับมารับ แต่ทุกอย่างมันว่างเปล่า
ตะวันตกดิน ... นั่นหมายถึงตอนนี้แสงสว่างย่อมหมดไป ความมืดมนกำลังทำงานของมันแล้วในตอนนี้
หญิงสาวร้องไห้โฮด้วยความหวาดกลัว มันแถบจะไม่มีรถผ่านมาทางนี้เลย เธอจะกลับบ้านยังไง เธอจะไปจากที่นี่ได้ยังไง
" ตะวัน ช่วยแก้วหน่อย แก้วกลัววว ฮึก ฮึก ฮือออ " เม็ดฝนเริ่มเทลงมากับบรรยากาศทึ่มืดสนิท มีเพียงแสงจันทร์เท่านั้นที่ทำให้เธอได้เห็นแค่รำไร
ครื้นนนน เสียงฟ้าเริ่มคำราม เมื่อสายในเริ่มเทลงมาหนักขึ้น เธอรีบวิ่งเข้าข้างทางทันทีที่ได้ยินเสียงฟ้า
" ใครก็ได้ช่วยด้วย ฮือออ ฮือออ " ทำไมเธอต้องลงอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้ว สิ่งที่เธอเกลียดและกลัวมากที่สุดคือเสียงฟ้าร้อง หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งกอดเข่าตัวเองด้วยความหวาดกลัว เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว น้ำตาเธอไหลนองเต็มหน้า
" ช่วยด้วยย ฮือออ ฮือออ ฮือออ "
ครื่นนนน ครื่นนนน
" เสียงโทรศัพท์โมะหรือเปล่า " ฟางถาม เมื่อล้วงโทรศัพท์ของตัวเองออกมาดูก้ไม่มีสายเขา
" ไม่ใช่ "
" แล้วโทรศัพท์ใครดังหละ " ฟางถามด้วยความสงสัยพร้อมกับความสายตาหาโทรศัพท์เครื่องนั้น
เอี๊ยดดดด ร่างสูงเหยียบเบรคอย่างกระทันหัน ก่อนจะช่วยฟางหาโทรศัพท์
หน้าของเขาถอดสี เมื่อโทรศัพท์เครื่องนั้นเป็นของแก้ว
ครื่นนนน
" ฮัลโหล " ฟางหยอบโทรศัพท์ของแก้วมารับสาย
( คุณอยู่ที่ไหนเนี่ย ผมรอคุณอยู่เป็นสองชั่วโมงแล้วนะ คุณให้ลูกค้ามารอแบบนี้ได้ยังไง คุณมันแย่มาก ) ตู๊ดๆๆๆ
" ใครโทรมาหรอฟาง " โทโมะถาม
" ลูกค้าหนะสิ แก้วไม่ได้ไปหาลูกค้า แล้วมันไปไหนเนี่ย ปกติมันไม่ใช่คนเหลวไหลหนิ " ฟางเริ่มใจคอไม่ดี เท้าเธอกระดุหกระดิกไปมาจนไปเหยียบกับอะไรบางอย่าง หญิงสาวก้มลงไปเก็บ
" กระเป๋าแก้วหนิ นี่มันอะไรกันโมะ ตอนนี้แก้วอยู่ที่ไหน ทำไมโทรศัพท์กับกระเป๋ามันอยู่ที่นี่ " ฟางพูดเสียงดุ โทโมะใจคอไม่ดี รีบออกรถไปหาแก้ว
" โมะจะไปไหน !! " ฟางตะคอกถาม
" เงียบน๊า !!! " โทโมะอารมณ์ฉุนเฉียวตะคอกกลับ ฟางอึ้ง
เกือบชั่วโมง ทั้งคู่ก้มาถึงจุดที่โทโมะทิ้งให้แก้วลงกลางทาง
" โมะ จอดตรงนี้ทำไม ! โมะ !!! " ฟางใจคอไม่ดี
" ..." อีกคนไม่พูดไม่จา เปิดประตูรถผ่าฝนลงมาหาแก้ว ฟางตามลงมาติดๆ
" นี่นายทิ้งแก้วไว้ข้างทางหรอ โทโมะ !!! " ฟางตะโกนถาม
" หุบปากได้มั้ยฟาง !! " โทโมะตะวาดเสียงกร้าว แล้ววิ่งไปหาแก้ว ฟางช็อคน้ำตาไหล รีบเดินกลับไปที่รถ กดโทรหาพี่ป๊อปให้ตามมาช่วย
" แก้ว !!!! "
" แก้ววว ! " ฟาง โทโมะ ตะโกนเรียกหาแก้ว แต่ก้ไร้เสียงตอบรับ ฝนยังคงกระหน่ำตกลงมาไม่ขาดสาย
" แก้ววววว !!!!!!! " โทโมะตะโกนเรียกเหมือนคนบ้าคลั่ง
ฟางเริ่มกลัว เธอเป็นห่วงแก้วจนร้องไห้ เธอรู้ดีว่าแก้วกลัวความมืด และเสียงฟ้าร้องเป็นที่สุด แล้วตอนนี้แก้วจะอยู่ยังไง
" ฟางง เจอแก้วแล้วใช่มั้ย " ป๊อปวิ่งลงมาจากรถแล้วกรู่เข้ามาถามฟาง ฟางส่ายหน้าไปมาแล้วร้องไห้หนักขึ้น
ผลั๊วะ ผลั๊วะ เป้เดินเข้าไปกระชากคอเสื้อโทโมะแล้วปล่อยหมัดเข้าหน้าอีกครจนสุดแรง
" เฮีย เฮียยย หาแก้วก่อนเถอะ " ป๊อปไปลากอีกคนให้กลับมา
ดวงตาคมโกรธแค้นราวกับไฟที่พร้อมจะแผดเผาคนตรงหน้าให้เปนผง
" ถ้าแก้วเป็นอะไร กูเอามึงตายแน่ " เป้ขมกรามแน่น ชี้หน้าด่าโทโมะ แล้วเดินไปหาแก้วทางอื่น
ผ่านไปเกือบชั่วโมงก้ยังไม่เจอแก้ว
" เฮีย ไปแจ้งความเถอะ แก้วไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วหละ ป๊อปเดินมาถามเป้ ที่ยังคงเดินหาแก้วอยู่
ใจเขาแทบคลั่ง เมื่อรู้ว่าแก้วหายไป ถ้าแก้วต้องมาจากเขาไปแบบเพียงฟ้า เขาคงจะขาดใจตายแน่ๆ
" ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ " ดวงตาคมแดงกล่ำเหมือนคนจะร้องไห้
" เฮีย ... แก้วต้องปลอดภัย " ป๊อปตบบ่าเป้
" ฟาง ไปกับพี่ " ป๊อปดึงมือฟางที่ยืนร้องไห้ไม่หยุดให้ตามมา ทั้งสามเดินผ่านหน้าโทโมะแล้วขึ้นรถขับออกไป
ปัก ปัก ผลั๊วะ ผลั๊วะ ผลั๊วะ ร่างสูงเตะ ต่อยต้นไม้จนมือเป็นแผล
" ขอโทษ ... "
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ