ฟ้าเคียงดาว

 
 
 
 
หลังจากที่เข้ามาในห้องของแก้วแล้ว  เขายังไม่คลายความสงสัยเรื่องผู้หญิงในห้องเมื่อวันก่อน  อัทคุกเข่านั่งลงต่อหน้าแก้วที่นอนหลับสนิทอยู่บนโซฟา เมื่อเห็นว่าเธอไม่รู้สึกตัวเลย เขาจึงถือวิสาสะเปิดประตูห้องของแก้วแล้วเดินเข้าไป 
 
 
ห้องที่เต็มไปด้วยรูปภาพของผู้ชายคนหนึ่งที่มักจะถูกถ่ายตอนเผลอ เช่นเดียวกันกับรูปของแก้วที่ถูกแอบถ่าย รูปแขวนติดไปตามฝนังห้องจนทั่ว จนเขามาหยุดจ้องรูปภาพใหญ่รูปหนึ่งที่ผุ้ชายคนนั้นเหมือนกำลังจะหันมาหาคนถ่ายแต่ก็ถูกจับภาพให้เห็นเพียงแค่ข้างๆใบหน้าของชายคนนั้นเท่านั้น  ถ้าเห็นใบหน้าเต็มๆผู้ชายในรูปคงจะดูดีทีเดียวเลยหละ  ว่าแน่เขาเป็นใครกันนะ ทำไมแก้วถึงเก็บรูปของเขาไว้ทั่วห้องขนาดนี้  แต่ที่แน่ๆคือผู้หญิงคนนั้นก็คือแก้วแน่นอน  
 
 
อัทเดินออกมาจากห้องแล้วมานั่งลงข้างๆแก้ว เขาค่อยๆช้อนศีรษะแก้วขึ้นมาอย่างเบามือก่อนจะเลื่อนหมอนไปรองไว้แล้วปล่อยให้เธอนอนอย่างสบาย  แล้วเขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า
 
 
 
< มึงอยู่ไหน > อัทส่งไลน์ไปหาโทโมะ 
 
 
ตื่อดือดึ้ง เสียงสัญญาณข้อความดังขึ้น โทโมะหยิบมาดูอย่างหงุดหงิด แล้วแอบถ่ายรูปฟางส่งไปให้อัทแทนคำตอบ
 
 
 
" บรรยากาศร้านนี้ดีจังเลยเนอะ ฟางชอบมั้ย " เขายังคงลุยหน้าทำคะแนนกับฟางต่อ ฟางหันไปมองรอบๆร้านแล้วพยักหน้าเห็นด้วย
 
 
" อื้ม ใช้ได้เลยหละ นี่ถ้ามากับคนรักคงจะโรแมนติกหน้าดู " ฟางพูด โทโมะได้จังหวะก็รีบพูดทันที
 
 
" ฟางจะคิดว่าโมะเป็นคนรักก็ได้น๊าาา  " เขาพูดทีเล่นทีจริง แต่สายตาของเขามันสื่อความหมายชัดเจนแล้วว่าเขาต้องการบอกอะไรกับเธอ หากแต่เธอนี่สิ ที่ไม่รู้อะไรเอาเสียเลย
 
 
" หืออ คิดได้ยังไงหละ ก็เราเป็นเพื่อนกันนิ " ฟางพูด
 
 
 
" ว๊าาา ต้องทำยังไงถึงจะได้เป็นมากกว่าเพื่อนเนี่ยยย " โทโมะพูดติดตลก
 
 
" แหนะๆ อย่ามาพูดเล่นกับผู้หญิงแบบนี้นะ " ฟางแซว โทโมะยิ้มเขิล  
 
 
ตื่อดือดึ้ง เสียงข้อความดังขึ้นอีกครั้ง โทโมะรำคาญไม่อยากมห้ขัดจังหวะระหว่างเขาและฟางเลยปิดหน้าจอทิ้งเสีย
 
 
 
" ดึกแล้ว เรากลับกันดีกว่านะ " ฟางชวน โทโมะยิ้มน้อยยังไม่อยากกลับ แต่ก็ไม่กล้าขัดใจฟางเลยเรียกเก็บเงินแล้วเดินออกจากร้านไป 
 
 
 
รถคันหรูของโทโมะมาจอดอยู่หน้าบ้านของฟาง ความใหญ่โตของบ้าน แทบจะเทียบเท่ากับคฤหาสน์เลยก็ว่าได้ 
 
 
" ขอบคุณมากนะโมะ ^^ " ฟางยิ้มหวานให้โทโมะก่อนจะเดินลงจากรถ โทโมะยิ้มแหยๆให้กับฟาง เขารู้สึกอายๆที่คนอย่างเขาหมายปองผู้หญิงที่รวยอย่างฟาง  ชายหนุ่มปรือตาถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความ
 
 
O_O 
 
 
แล้วสิ่งที่เขากำลังมองดูอยู่มันทำให้เขากลับช็อกยิ่งกว่า ให้ตายสิ บนหน้าจอของเขามันเป็นรูปที่อัทส่งมาให้ ซึ่งเป็นรูปคู่ของอัทที่นั่งใกล้ชิดกับแก้วที่เธอยังคงนอนหลับสนิทไม่รู้อิโหน่อิเหนาอะไรเลย ... คิ้วหนาขมวดชนกันก่อนที่โทรศัพท์จะปลิวลอยมาอยู่ตรงเบาะข้างคนขับ รถของเขาถูกขับออกไปอย่างเร็วจนถึงคอนโด 
 
 
ชายหนุ่มรีบปิดประตูรถด้วยความลนลานแล้ววิ่งเข้ามาในห้องโถงของคอนโด เขารีบกดลิฟต์ทุกตัวแล้วยืนรอลิหต์เปิดอย่างใจจดใจจ่อ ใจของเขาเต้นดุ่มดั่มๆเหมือนจะระเบิดออกมา ทันทีที่ลิฟต์เปิด ร่างสูงรีบเดินเข้าลิฟต์อย่างเร็วแล้วกดเลขชั้นจิ้มซ้ำๆจนลิฟต์ปิด และทันทีที่ลิฟต์เปิดมาอีกครั้ง ร่างสูงรีบวิ่งไปหยุดอยู่ตรงหน้าประตูห้อง
 
 
 
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆ เขาเคาะประตูเสียงดังและเคาะอยู่นั้นซ้ำๆ
 
 
อัทที่อยู่ในห้องยิ้มมุมปากก่อนจะแกล้งลุกขึ้นช้าๆมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้อง อัทชะเง้อมองโทโมะที่อยู่ในอารมณ์เกรี้ยวกราดราวกับโกรธใครมายืนหน้ามู้ทู่รออยู่  อัทขำในลำคออย่างสนึกก่อนจะแกล้งปลดกระดุมเสื้อตัวเอง 2 เม็ดแล้วแหวกเสื้อจนเห็นแผงอกก่อนจะเปิดประตูให้โทโมะ 
 
 
 
ทันทีที่ประตูห้องเปิด เขารีบพลักประตูให้กว้างขึ้นแล้วจ้องมองอัทตั้งแต่หัว แล้วมาหยุดจ้องอยู่ที่อกของอัทที่เหมือนว่าเสื้อของเขากำล้งจะถูกถอดออก โทโมะขบก้ามแน่นแต่ไม่ได้พูดอะไร เขาคว้านสายตามองหาแก้วจนพบว่าหญิงสาวยังนอนหลับสนิทอยู่บนโซฟา
 
 
ผลัก  ปัก ! อ่ะ ! โทโมะผลักอัทจนหลังชนฝาอย่างแรงแล้วกำคอเสื้อของอัทไว้แน่น
 
 
" มึงทำอะไรมัน " เขาถามเสียงแข็งแล้วจ้องตาอัทเหมือนอยากจะฆ่าเขาเสียให้ได้
 
 
 
" นี่มึงเป็นอะไรวะ " อัทถึงกับอึ้งในการกระทำและอารมณ์โกรธของโทโมะ มันผิดคาดไปจากที่เขาคิดมาก  ทำไมโทโมะถึงได้โกรธเขาขนาดนี้
 
 
 
" กูถามว่ามึงทำอะไรมัน ทำไมมันหลับไม่ได้สติแบบนั้น " โทโมะถามย้ำอีกครั้งด้วยน่ำเสียงที่หนักขึ้นพร้อมกันกับคอเสื้อของอัทที่ถูกเขาดึงเข้าหาตัวก่อนจะผลักอัทจนชนฝาอย่างจัง
 
 
" ไอโมะ ! มึงเป็นเหี้ยอะไรวะ ! " จนอัทเริ่มหายใจไม่ออก
 
 
 
" มึงก้บอกกุมาสิ มึงเข้ามาในห้องกุได้ยังไง แล้วมึงทำอะไรแก้ว !!! " เขาโมโหคนเสียสติ ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ตะคอกใส่อัทจนลืมตัว
 
 
 
" เป็นบ้าอะไร โวยวายเสียงดัง คนจะนอนเนี่ย " เสียงของโทโมะมันดังจนคนเมาลุกขึ้นมานั่งโวยวาย โทโมะผละออกจากอัทแล้วรีบเดินเข้ามาหาแก้ว
 
 
" เป็นอะไรไป ทำไมหลับไม่ได้สติเลย " สีหน้าของเขาผิดไปจากเมื่อครู่มาก ตอนนี้หน้าเขาดูนิ่งลง  ดูเป็นห่วงงง
 
 
" ฮิฮิ ^^ " เธอยังไม่ส่างเมา ร่างบางยิ้มหวานนน ให้กับโทโมะก่อนจะเซศีรษะไปหนุนไหล่ของโทโมะที่นั่งอยู่ข้างๆ  " เมามาาา " เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่หวานเยิ้ม ผิดกับตอนปกติที่เธอมักจะพูดกับเขาแบบห้าวๆ
 
 
 
" โห กลิ่นเหล้าหึ่งเลย ทำไมทำตัวแบบนี้วะ " คิ้วหนาขมวดเข้ามากันอีกครั้ง เขาโอบต้นคอขาวแล้วให้เธอเอนนอนลงก่อนจะเสยผมที่ปิดหน้าให้กับเธอ
 
 
" แก้วไม่ได้กินเหล้านะ แก้วกินไวน์ กินไม่มาก กินนิดเดียว " เธอพูดเสียงอ้อนน 
 
 
" นิดบ้าอะไรหละ ไม่ได้สติขนาดนี้  ไป ไปนอนเลย " เขาบ่นเสียงเข้มแล้วพยุงร่างบางขึ้นแล้วพาเดินเข้าไปนอนในห้อง เขาวางเธอลงบนเตียง หญิงสาวก้นอนลงอย่างว่าง่าย เขากำลังจะเดินออกจากห้อง
 
 
" เดี๊ยวสิ  กลับมาห่มผ้าให้ก่อนนน " เธอยกมือกวักมือเรียกให้เขากลับมา ร่างสูงส่ายหน้าไปมา แต่ก้ยอมกลับมาห่มผ้าให้กับเธอ เธอยิ้มปริ่นเหมือนคนสุขใจแล้วก้หลับไปซะง่ายๆ โทโมะจ้องมองอีกคนที่หลับไปก่อนจะละสายตาจากเธอมามองรูปภาพผู้ชายบางคนที่ถูกแอบถ่ายแขวนไว้จนทั่วห้อง  เขาดูเหมือนไม่ค่อยพอใจเมื่อเห็นรูปภาพพวกนั้นแล้วเขาก็เดินออกจากห้องไปเลย
 
 
โทโมะยืนนิ่งคิดอยู่หน้าประตูห้องแก้ว
 
 
" กูว่ามึงอาการหนักแล้วหวะไอโมะ " อัทที่แอบดูเหตุการณ์อยู่ทุกอย่างเริ่มเห็นความเปลี่ยนไปของโทโมะ  โทโมะทำตาเหลือกหลากเหมือนจะบอกว่าไม่มีอะไร
 
 
 
" คิดมากหวะ " เขาตอบปัดๆ
 
 
 
" หึ  หรอ ... แล้วทำไมมึงถึงโกรธ โมโหกูถึงขนาดนั้นวะ ไหนมึงบอกกูหน่อยสิ " อัทซัก
 
 
 
" กูก็แค่เป็นห่วงไอแก้วมันไง แหมมึง เล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ กูก้เป็นห่วง .. เป็นห่วงเพื่อนไง " โทโมะหลบตาอัทที่เอาแต่จะจ้องตาหาความจริงจากเขา
 
 
 
" มึงแน่ใจนะ ว่ามึงคิดกับแก้วแค่เพื่อน " 
 
 
 
" เห้ยมึง มึงก้รู้หนิว่ากุชอบฟาง แล้วผู้หญิงแบบนั้นก้ไม่ใช่เสปกกุเลย กุไม่มีทางชอบหรอกวะ มึงแม่งไม่คิดมากดิ " เขาเริ่มพูดเสียงดังขึ้นและเริ่มใส่อารมณ์
 
 
 
" ก็ดีเหมือนกัน กุจะได้จีบแก้ว  กุว่ากุชอบแก้ว " อัทบอก
 
 
 
 
จึ๊ก ! เหมือนมีเข็มแหลมมาแทงทั่วร่างของเขาซ้ำๆๆกัน หน้าของเขาถอดสีอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาพยายามกลบเกลื่อนมันไว้ หรือไม่เขาเองก้อาจจะไม่รู้ตัว
 
 
 
" ทำไมมึงไม่บอกคนที่สวยที่น่ารักที่มีเสน่ห์กว่านี้วะ  แก้วไม่เห็นจะมีอะไรดีเลย ชอบไปได้ยังไงวะ " เขาบอกอย่างหงุดหงิด
 
 
 
" บางครั้งชอบใครไปก็อาจจะไม่รู้ตัวนะมึง แก้วอาจจะไม่ได้สวยเหมือนผู้หญิงคนอื่น ไม่ได้น่ารักเหมือนผู้หญิงคนอื่น ไม่ได้มีเสน่ห์ หรือไม่ได้มีอะไรดีเลย แต่มึงไม่เคยเป็นจริงหรอ แบบ.. อยู่ๆมันก็ชอบไปแล้ว ชอบตอนไหนก็ไม่รู้ ถามจริงเถอะ ไม่เคยเป็นหรอ หรือตอนนี้เป็นอยู่แต่ไม่รู้ตัว " อัทซักใหญ่ อยาดรู้ว่าโทโมะจะตอบยังไง
 
 
 
" โว้ยยย  ไม่เคยเป็นโว้ยยย  แล้วมึงก้หยุดเพ้อเจ้อได้แล้วกุจะนอน มึงกลับไปได้แล้ว จะนอน   !! " โทโมะแสร้งทำโวยวายใส่อัท แล้วผลักไสไล่อัทให้ออกจากห้อง อัทแค้นขำในลำคอแล้วยอมกลับออกจากห้องไป 
 
 
ปัง ! เมื่อประตูห้องปิดลง เขาแทกนั่งลงบนโซฟา คิดย้อนกลับไปถึงการกระทำของตัวเอง  ทำไมเขาถึงต้องรีบขับรถกลับมาเมื่อเห็นรูปนั่น  ทำไมเขาถึงโกรธ โมโห ตอนเห็นสภาพของอัทที่เสื้อถูกปลดกระดุม  ทำไมเขาถึงหวงร่างกายของเธอได้ขนาดนี้
 
 
 
" มันก้แค่อาการทั่วไปหรือเปล่าวะ กูอาจจะห่วงฟางมากกว่านี้ก้ได้  " แต่เขาก้ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้อยู่ดี