ฟ้าเคียงดาว

8.4

เขียนโดย กลางสายฝน

วันที่ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 เวลา 14.03 น.

  49 ตอน
  431 วิจารณ์
  59.67K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 มีนาคม พ.ศ. 2560 02.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

23)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

แสงอาทิตย์สดส่องผ่านม่านบางเข้ามาประทะกับดวงตาหวานที่ยังปิดอยู่จนเธอต้องพลิกตัวหลบหนีแสงส้มนั่น ผ่านไปเกือบชั่วโมงที่เธอเผลอหลับไปอีกครั่งจนเพื่อนร่วมห้องต้องเข้ามาตามถึงในห้อง

 

 

หลังจากที่เคาะประตูห้องอยู่นานแต่ยัยขี้เมาก้ยังไม่ตื่นจนเขาถือวิสาสะเปิดประตูเดินเข้ามายืนอยู่ข้างเตียง

 

 

" ไอแก้วว ตื่นได้แล้วนี่จะแปดโมงแล้วนะ " เขาสะกิดแขนเลฺก แต่เธอดันเขยิบตัวหนีแล้วซุกหน้านอนต่อ

 

 

" ทำไมเป็นคนแบบนี้วะ เมื่อคืนก็เมาเหมือนหมาจนปล่อยให้ไออัทมันเข้ามาในห้อง ตอนนี้ก้ย้งนอนไม่ตื่นอีก รู้มั้ยว่าไออัทมันรู้เรื่องเราแล้วเนี่ย " ร่างสูงบ่นใส่พลางดึงข้อมือร่างบางให้ลุกนั่ง

 

 

พลีบ !!

 

 

O_O 

 

 

" อัทเข้ามาในห้องได้ยังไง ??? " เธอทำหน้ามึนปนตกใจแล้วหันไปจ้องหน้าเขาอย่างรอคำพูด

 

 

" แล้วใครหละเปิดประตูให้มันเข้ามา " เขาย้อนถาม หญิงสาวนิ่งคิดอยู่นานจนลำดับเหตุการณ์เมื่อคืนประติดประต่อกันจนได้เรื่อง

 

 

 

" ไม่น่าเลยยยย แล้วอัทว่าไงบ้าง เค้าคงไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใครใช่มั้ย " เธอพูดเสียงแผ่นเหมือนกล้วความลับจะรั่วเข้าหูย่าอ่อน

 

 

 

ตาคมเหล่มองดูเชิงก่อนจะละสายตาไปทางอื่นแล้วยืนกอดอกหาเรื่อง " ก็ไม่แน่ ไออัทยิ่งตาสว่างอยู่ " เขาว่า ... คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอนอย่างจังแสดงอาการขัดใจ " ไปปิดปากเพื่อนแกไว้เลยนะไอโมะ " เธอสั่ง

 

 

 

เหตุการณ์ในห้องยังไม่คลี่คลาย อีกคนก็ดันมาเคาะประตูเรียกอยู่หน้าห้อง

 

 

หญิงสาวเกาะอยู่ด้านหลังโทโมะแอบมองอัทที่เดินเข้ามาพร้อมกับอาหารมื้อเช้าเต็มไม้เต็มมือ

 

 

 

" อรุณสวัสดิ์ครับแก้ว ^^ " อัทยิ้มหวานให้แก้ว แล้วเดินผ่านคนทั้งคู่เข้าไปวางของบนโต๊ะอาหาร แก้วยิ้มแหยๆแล้วดันโทโมะให้เดินตามอัทไปส่วนตัวเองคอยเกาะอยู่ด้านหลังโทโมะ

 

 

 

" ผมซื้อโจ๊กมาฝากฮะ เจ้านี้อร่อยมากเลยนะ อยากให้แก้วลองดู " อัทนำเสนอ

 

 

 

" คร้าาา ขอบคุณมากนะคะ " แก้วฝืนยิ้ม ก่อนจะมากระซิบกับโมะ " ไอบ้าโมะ แกปล่อยให้เพื่อนแกเข้ามายุ่มย่ามในห้องได้ยังไงห่ะ " แก้วดุเสียงเบา

 

 

 

" ใครจะไปรู้เล๊าว่ามันจะบุกมาถีงนี้ " โมะพูดเสียงเบา

 

 

 

" มาทานได้เลยคร้บ ผมเตรียมไว้ให้แล้ว ส่วนไอโมะ มึงแกะเอาเองนะ  " อัทเดินเขามาแล้วดึงแก้วให้เดินตามเขาไป  แก้วหันไปมองโทโมะอย่างหงุดหงิด แล้วกวักมือให้ตามมาด้วย โทโมะแบะปากใส่แล้วแกล้งเดินกลับเข้าไปในห้องตัวเองปล่อยให้แก้วอยู่กับอัมสองคน

 

 

 

" อร่อยมั้ยครับ " อัทถาม แห้วพยักหน้าแล้วทานต่อเงียบๆจนหมด 

 

 

 

เธอถอนหายใจด้วยความหนักใจก่อนจะเริ่มเปิดประเด็น  " เอ่อออ คุณอัทคะ คือ... " แก้วไม่กล้าพูด

 

 

 

" แก้วมีอะไรก็พูดมาเถอะครับ " อัทว่า

 

 

 

" คือแก้วต้องการให้เรื่องของแก้วกับโมะเป็นความลับคะ " แก้วตัดสินใจพูดออกไป

 

 

" ครับ ผมจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร " 

 

 

 

" อีกอย่างนะคะ แก้วเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ถ้าแก้วจะขอให้เราเจอก้นแค่ที่ร้านจะได้มั้ยคะ " แก้วว่า โทโมะที่แอบฟังอยู่ถึงกับต้องเอามือปิดปากกลั้นขำ

 

 

- - ! อัทหน้าเหวอไปเลย

 

 

 

" เอ่อ คือ แก้ว แก้วขอโทษนะคะที่ต้องพูดไปตรงๆ  คือ แก้วคิดว่ามันจะดีกว่า แก้ว.. " แก้วยังพูดไม่จบ

 

 

" โอเคครับ ผมจะไปหาแก้วที่ร้านนะ แล้วผมก็อยากจะบอกว่าผมชอบคุณ " 

 

 

 

O_O  แก้วอึ้ง สตั้นไป 10 วิ  โทโมะที่แอบฟังอยู่หน้าชาไปเลย

 

 

" เอ่อ ผมชอบที่คุณพูดตรงๆหนะครับ ^^ " อัทแก้ตัว แก้วยิ่มแหยๆ โล่งอก

 

 

 

" กินกันเสร็จแล้วยัง จะได้ไปทำงาน " โทโมะเดินเข้ามาหา แก้วรีบตอบ " เสร็จละ แกไปก่อนเลย เดี๊ยววันนี้ชั้ลไปเอง " 

 

 

 

" ไปไออัทไปทำงานได้แล้วเดี๊ยวจะสาย " โทโมะดึงอัทที่พยายามจะเก็บถ้วยที่ใช้แล้วไปล้างให้ออกมาจากห้อง

 

 

 

 

" กูยังไม่ได้ล้างถ้วยเลยนะ " อัทว่า

 

 

 

" ไม่ต้องหรอก แก้วมันจัดการเองแหละ " โทโมะว่าแล้วเกอนนำไปกดลิฟต์

 

 

 

" มึงดูไม่พอในนะที่กูมาหาแก้ว " อัทสังเกตุโทโมะปั้นหน้านิ่ง

 

 

 

" อารายยย แก้วก้บอกแล้วหนิว่ามันโลกส่วนตัวสูง " เขาแก้ตัว

 

 

 

 

" เอ๊ะ !!! นี่มึงแอบฟังกูคุยกับแก้วหรอ " อัทจับผิด

 

 

" แอบอะไรวะ มึงคุยกันกุก้ได้ยินแล้วปะ ไม่เหนต้องแอบฟัง " โทโมะยังแก้ตัวไปเรื่อย

 

 

 

" งั้นกุไปหาแก้วที่ร้านก้ได้ " อัทว่าต่อ โทโมะเหล่ตามอง แต่ไม่ได้พูดอะไร

 

 

 

 

ร้าน sweet wedding  

 

 

 

" แหมเฮีย มาเฝ้าเช้าเฝ้าเย็นเลยนะ หึ " ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในร้าน เมื่อเห็นว่าป๊อปนั่งดูข่าวอยู่ที่โต๊ะรับแขก แก้วก้แซวขึ้นมาทันที

 

 

 

" อะไรวะ เข้ามาก้แซวกันเลย " ป๊อปเขิล

 

 

 

" ไม่รู้จะมาทำไม เกะกะจะตาย " ฟางอมยิ้มน้อยๆแล้วพูดขึ้น

 

 

 

" แหนะๆ ทำเปนว่า พอเค้าไม่มาก้มองหาาา โธ่ววววว " แก้วรู้ทัน  

 

 

 

" เออ ช่วงบ่ายพี่เป้จะเข้ามาเอารูปนะ " ป๊อปพูด แก้วใจหวิวขึ้นมาทันทีที่ได้ยินชื่อเป้

 

 

 

" แล้วก้ช่วงบ่ายชั้ลต้องไปวัดตัวกับลูกค้า ฝากแกเฝ้าร้านด้วยนะ " ฟางบอก แก้วพยักหน้าน้อยๆแล้วเดินไปนั่งหน้าคอม

 

 

 

 

ตอนบ่าย หลังจากที่ป๊อปมารับฟางออกไปได้ไม่นาน พี่เป้ก้เดินเข้ามาในร้าน 

 

 

 

สายตาของแก้วจ้องมองไปยังผู้ชายหน้าคม ร่างสูงโปร่งที่เดินเชิดฉายเข้ามาหาเธอ ตอนนี้เขาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อมองเขาให้เต็มตา

 

 

 

" มองอะไร " เขาพูดเบาๆ แต่เธอสะดุ้งหนัก นี่เธอตกเข้าไปอยู่ในพวังเสน่หาของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่

 

 

 

" เอ่อ พี่ พี่เป้มาเอารูป เอ่ออ เดี๊ยวแก้วหยิบให้นะคะ " เธอดูประหม่า ดูไม่มั่นใจ ดูเก่ๆกังๆจนเห็นได้ชัด เธอเดินวนไปวนมาเหมือนลืมว่าตั้งรูปเอาไว้ตรงไหนหาอยู่สักพักกว่าจะนึกออก

 

 

 

" ได้แล้วคะ " เธอยื่นมันให้กับเขา ชายหนุ่มรับมันไว้แล้ววางลงก่อนจะนั่งลงที่โซฟา  อก้วเริดคิ้วมองคนตัวสูงอย่างไม่เข้าใจ สายตาของเธอที่มองเขาเหมือนกำลังตั้งคำถาม... จนเขาเหลือบมองมาที่เธออีกครั้งเทื่อรู้สึกถึงการโดนจ้องมอง

 

 

 

" ขอนั่งรอป๊อปที่นี่.....ได้มั้ย " เขาถามเสียงนิ่ง แก้วมึนงงแต่ก็พยักหน้าตอบรับอย่างว่าง่าย

 

 

 

เธอค่อยๆถอยหลังเดินกลับเข้าไปในคร้วแล้วหันกลับมามองเป้เป็นระยะ ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับน้ำมะตูมและขนม

 

 

 

 

" น้ำมะตูมกับคุ้กกี้คะ " แก้วเสริฟแล้วนั่งลงทิ้งระยะห่างจากเป้เล็กน้อย

 

 

 

" .... " เขานั่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไร แต่ยังหยิบขนมขึ้นมากินเรื่อยๆ แก้วเองก้นั่งมองอีกใ่ายจนเพลินตา

 

 

 

" พี่ปาล์มกลับไปต่างประเทศแล้วหรอคะ " แก้วรู้สึกเงียบจนเกินไปจนบรรยากาศมันตึกเครียดซึ่งเธอไม่ชอบเอาเสีย้ลย เธอจึงกลายเป็นหน่วยกล้าตายยอมปริปากถามคำถามเป้ออกไป

 

 

 

" อื้ม กลับไปรับฮาเวิร์ด  " เป้ตอบแล้วหันมามองหน้าแก้ว รอบนี้เขามองแบบจ้องเธอจนเธอต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาจากเขาก่อน

 

 

 

" ค่ะ " เธอตอบสั่นๆ

 

 

 

" หิว ที่นี่มีอะไรให้กินมั้ย " แล้วเป้ก็กลายมาเป็นฝ่ายถามบ้าง

 

 

เมื่อได้ยินคำถามจากเป้ แก้วดูสนใจ ดูกระตืรือร้น ดูตื่นเต้นขึ้นมาทันที  " พี่เป้อยากกินอะไรคะ เดี๊ยวแก้วทำให้ " แก้วบอก  แววตาเธอเป็นประกายเหมือนเธอกำลังดีใจ...

 

 

 

" อยากกินราดหน้า ทำให้ได้มั้ย  " เขาว่า สายตาเหนี่ยวเศร้าหมองเหมือนอ้อนวอนจนทำให้อีกคนที่จ้องเขาอยู่แน่นิ่งไป

 

 

 

" ทำได้คะ แต่ต้องรอแปปนึงนะ " เธอว่าแล้วรีบลุกขึ้นเดินเข้าไปในครัว

 

 

 

แก้วลงมือบรรจงทำอาหารอย่างตั้งใจ ตั้งใจมากเป็นพิเศษจนอีกฝ่ายที่ยืนพิงฝามองดูอยู่อดอมยิ้มไม่ได้

 

 

 

" สงสัยจะชอบทำอาหารนะ ดูคล่องมือเชียว " เป้พูด

 

 

 

" ชอบคะ ทำแล้วมีความสุข " แก้วพูดพร้อมกับทำไปด้วย 

 

 

 

" ผิดกับพี่ พี่ไม่ชอบทำเลย แต่ชอบกิน เหอะๆ " เขาว่าแล้วขำในคอ 

 

 

 

" พี่เป้ชอบกินราดหน้าหรอ " แก้วถามต่อ

 

 

 

" อื้ม อีกอย่างก้กุ้งอบวุ้นเส้น " เป้ว่า

 

 

 

 

" เสร็จละ รอด้านหน้าได้เลย เดี๊ยวแก้วยกไปเสริฟ " แก้วว่า แล้วตักราดหน้าใส่จาดก่อนจะเดินตามหลังเป้ออกไป 

 

 

 

เป้จ้องตาแก้วแล้วรับอาหารมาวางตรงหน้า เขาละสายตาจากแก้วมาตักอาหารก่อนจะเหลือบตามองเธออีกครั้ง

 

 

" ลุ้นอยู่หรอ " เมื่อเห็นอีกฝ่ายจ้องมองเขาเขาก้อดแซวเธอไม่ได้

 

 

 

" แหะๆ อยากรู้ว่าจะถูกปากพี่เป้หรือป่าว " แก้วพูด เป้ยิ้มนิดนึงแล้วตักอาหารใส่ปาก เขาแกล้งทำหน้านิ่งเคี้ยวช้าๆแล้วกลืน แก้วจ้องมองเขาอย่างลุ้น รอคำตอบ  แต่เป้กลับไม่สนใจไม่เงยมองเขา เอาแต่ก้มลงกินอย่างเดียวจนอีกฝ่ายทนไม่ไหว

 

 

 

" จะไม่บอกแก้วหน่อยหรอว่ารสชาติอาหารของแก้วมันเป็นยังไงบ้าง " เธอว่า  เป้ยิ้มน้อยๆ

 

 

 

" อื่อ ก็.... อร่อยดี " เขาบอก อีกฝ่ายยิ้มร่าพอใจในคำตอบ " กินต่อได้แล้วใช่มั้ย " เขาพูดต่อ เธอหัวเราะชอบใจแล้วพยักหน้า 

 

 

 

 

เป้ทานราดหน้าเสร็จไปไม่นาน ป๊อป ฟางก็กลับเข้ามาในร้าน

 

 

 

" เฮีย " ป๊อปอึ้งไปเมื่อเห็นเป้นั่งอยู่ในร้าน เป้เงยหน้ามองป๊อปแล้วทำหน้านิ่งใส่

 

 

" ฝากเอารูปกล้บบ้านด้วยนะ " เป้พูดแล้วลุกขึ้นเอามือล้วงกระเป๋า

 

 

" แล้วเฮียจะไปไหน " ป๊อปไม่เข้าใจ เป้ไม่ตอบแล้วเดินออกจากร้านไปอย่างหน้าตาเฉย

 

 

 

" ลิง เฮียมานานยัง " ป๊อปยังงงไม่หาย หันไปถามหาคำตอบจากแก้ว

 

 

 

" เกือบสองชั่วโมงได้แล้ว  " แก้วบอก

 

 

 

" ทำไมมาตั้งสองชั่วโมงวะ มาทำอะไร " ป๊อปงงหนัก

 

 

 

" เห็นบอกว่ารอพี่ป๊อป " แก้วบอก

 

 

 

" ห๊ะ !!! แค่เนี๊ยยย แล้วเฮียก้รอตั้งสองชั่วโมงเนี่ยนะ " ป๊อปเหวอ

 

 

 

" อื้ม ทำไมหรอ มีอะไรหรือเปล่า " แก้วไม่เข้าใจ ป๊อปส่ายหน้าไปมา แล้วเดินออกจากร้านไป

 

 

 

" ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าคนนิ่งขรึมอย่างพี่เป้จะมานั่งอยู่ในนี้ตั้งเป็นสองชั่วโมง " ฟางเองก้ไม่อยากจะเชื่อ เพราะเท่าที่สัมผัสมาเป้จะไม่ยุ่งไม่สุงสิงกับใครเลย 

 

 

 

" ... " แก้วยิ่งไปไม่พูดอะไร เธอยังคงคิดถึงร้อยยิ้มแรกที่เป้มอบให้กับเธอในวันนี้ เขาและเธอเหมือนแลกความสุขให้แก่กัน มันเหมือนกับการเติมเต็มในส่วนที่ขาดหายไปนาน เธอรู้ว่าเขาเป็นอะไร และเธอก้ได้ร้บในสิ่งที่เธอต้องการจากเขา  

 

 

 

' แค่นี่ก็พอแล้ว มีความสุขมากแล้ว ' รอยยิ้มของเธอปรากฏขึ้นมาอีกครี่งเมื่อเธอนึกถึงรอยยิ้มของเป้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา