ฟ้าเคียงดาว
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 เวลา 14.03 น.
แก้ไขเมื่อ 13 มีนาคม พ.ศ. 2560 02.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
21)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
เช้าตรู่ของวันใหม่ กับร่างบางที่นอนคู้ตัวกอดตัวเองด้วยความหนาวเย็นอยู่บนโซฟาในห้อง แสงอาทิตย์สาดแสงผ่านม่านบางเข้ามาปลุกชายหนุ่มที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงนุ่มให้ตื่นข้ึนมา เขาค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นมาแล้วปัดผมของตัวเองอยู่ครู่หนึ่งก็กวาดสายตาหาหญิงสาวจนพบว่าเธอนอนหลับอยู่บนโซฟา เขายิ้มบางๆแล้วส่ายหน้าไปมาก่อนจะลุกลงจากเตียงแล้วเดินย่องเขาไปหาเธอ
ร่างสูงคุกเข่านั่งยองๆมองหน้าหญิงสาวที่ยังคงหลับสนิท แต่ติดอยู่กับไรผมปอยของเธอที่ปกปิดใบหน้านวลให้เขาเห็นหน้าเธอไม่ชัด ชายหนุ่มค่อยใช้นิ้วเกี่ยไรผมของเธอออกไปอย่างช้าๆแล้วจ้องมองใบหน้าของเธออย่างเต็มตา .....
เขาเหมือนถูกมนสะกด เขานิ่งไปแล้วค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆกับหน้าเธอ เขาจ้องมองริมฝีปากอวบอิ่มแล้วเริ่มเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้อีกครั้ง จนปลายจมูกของเขาสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆของเธอ
" อื้อออ " หญิงสาวครางเสียงเล็กค่อยจะพลิกตัวจนปากของเธอสัมผัสกับปลายจมูกของเขา
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ร่างสูงกระเถิบหนี เอามือทาบอก เขาหน้าถอดสีเมื่อเริ่มใจสั่นเวลาอยู่ใกล้ชิดกับเธอ เหมือนเขากำลังสับสนกับสิ่งที่เป็นอยู่
' มึงเป็นบ้าไปแล้่วหรอวะ ' ชายหนุ่มด่าตัวเองในใจก่อนจะมองร่างบางที่นอนหันหลังให้กับเขาอย่างหวั่นๆ แล้วรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำทันที ก่อนจะกลับออกมาแล้วรีบแต่งตัวเก็บ เขาเหลือบมองเธอเล็กน้อยอย่างสับสนแล้วรีบเดินออกจากห้องไปทันที
' ชั้ลชอบฟาง ชั้ลชอบฟางงง '
ไม่นานที่เพื่อนชายของเธออกไปจากห้อง หญิงสาวที่นอนอยู่ก็พลิกตัวกลับมาพร้อมกับยืดตัวบิดขี้เกียจจจจ
" ห้าวววววว โมะ ตื่นยังวะ รีบไปอาบน้ำ ชั้ลจะกลับไปทำงานต่อ " เธอพูดขึ้นลอยๆเมื่อคิดว่าอีกคนยังนอนไม่ลืม แต่เมื่อไร้ซึ่งเสียงตอบรับ เธอจึงรีบลุกขึ้นแล้วหันไปมองบนเตียง
" กลับไปตอนไหนวะ ไม่เห็นบอกกันสักคำ " เธอบ่นอย่างไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายเพราะคิดว่าเขาคงจะรีบกลับไปทำงาน ว่าแล้วเธอก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วกลับไปที่ร้าน
ร้าน sweet weddind หลังจากที่ป๊อปมาอยู่ร้านเป็นเพื่อนฟางเมื่อวานก็ทำให้ทั้งคู่ดูสนิทกันมากขึ้น และแน่นอนว่าเขาทำคะแนนนำโทโมะไปได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
" อร่อยม๊ะ " และวันนี้ก็เช่นกัน ที่เขาเอาติ่มซำอาหารเช้า ที่แม่ของเขาตั้งใจทำมาให้ มาทานด้วยกันกับฟาง
" ก็อร่อยยย ม๊าทำใช่มั้ย " เธอพูดพลางเคี้ยวตุ้ยๆอย่างอร่อย ป๊อปมองหญิงสาวที่กินอย่างอร่อยก็อดยิ้มไม่ได้
" ทำไม อยากให้ทำให้หรอ " ป๊อปย้อนถาม
" ไม่อะ ฟางกลัวท้องเสีย " ฟางพูดอย่างตาเฉย เธอเหล่ตามองป๊อปแล้วทำเชิดหน้าใส่ จิ้มติ่มซำมากินต่อ
" แล้วไมไม่ไปทำงานอะ มาเฝ้าอยู่ได้ เกะกะร้าน " ฟางบ่น
" นี่ก็ทำงานอยู่ " ป๊อปเอนหลังพิงโซฟาแล้วจิ้มติ่มซำมากินในท่าสบาย ฟางงง ไม่เข้าใจความหมาย
" อะไร ทำงานอะไร เห็นก็นั่งอยู่เฉยๆ "
" ก็งานของว่าที่สามีไง ที่ต้องมาคอยดูแลว่าที่ภรรยา คริคริ " ว่าแล้วเขาก็ยิ้มหวาน หัวเราะใส่เธอ แล้วคำพูดของเขามันก็ทำให้ใจดวงน้อยๆเล่นดุ๊กดิ๊กๆจนคนตัวเล็กแทบจะเก็บอาการไม่อยู่
" อย่ามาพูดแบบนี้นะ ฟางไม่ช๊อบบ " เธอเควี้ยงหมอนใส่คนตัวสูงอย่างจัง
" 55555 หรออออ แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย ฟางหน้าแดง ฟางหน้าแด๊งงง " ป๊อปหัวเราะขำชอบใจ จนอีกฝ่ายเริ่มจะอาย
" หยุดหัวเราะเดี๊ยวนี้ พี่ป๊อป !! หยุดหัวเราะซี๊ " เธอยิ้มอายแล้วเอาหมอนอีกใบตีป๊อปให้หยุด แต่อีกฝ่ายกลับสนุกที่จะแกล้งต่อ
" เด็กอะไรเขิลจนหน้าแดงกล่ำ 55555 คิดอะไรกับเราแล้วใช่มั้ยยย บอกมานะ 55555 " ป๊อปลุกวิ่งจนทั่วร้านโดยมีคนตัวเล็กที่ถือหมอนไล่ตีเขาจนทั่ว
" อย่ามาหลงตัวเองแล้วหยุดหัวเราะได้แล้ววว " เธอเองก็อายจนทำอะไรไม่ถูก เขาเองก็ชอบใจในความขี้เขิลขี้อายของเธอ
แต่ความสนุก ความสุขของทั้งคู่มันทำให้อีกคนที่ยืนมองผ่ายกระจกใสมาจากนอกร้านทนดูไม่ได้ จนต้องเปิดประตูเข้ามาด้วย
oh my honey
เสียงสัญญาณดังขึ้น ทำคนทั้งคู่หยุดเล่นแล้วหันกลับมามองไปทางประตู
" อ้าวโมะ แล้ว...แก้วหละ " ฟางหยุดเล่นแล้วเดินเข้ามาทักโทโมะ ก่อนมองหาแก้ว
" อ่อ แก้ว... เดี๊ยวแก้วตามมา โมะกลับมาก่อน " เขาพูดแล้วมองฟางสลับกับมองป๊อป สายตาของโทโมะมันทำให้ฟางดูเกร็งๆไป จนเธอต้องเชิญให้มานั่งที่โซฟาแก้เหวอ
เกือบครึ่งชั่วโมง แก้วก็กลับมาถึงร้าน
oh my honey
" อ้าวไอลิง ทำไมหอบของพรุงพรังมาแบบนั้นหละ " ป๊อปหันไปมอง เมื่อเห็นว่าแก้วเดินถือของเต็มไม้เต็มมือก็ลุกขึ้นไปช่วย
" สงสัยต้องจ้างคนเพิ่มแล้วมั้งเฮีย คนเดี๊ยวเอาไม่ทัน " แก้วบ่น ฟางเห็นสภาพเพื่อนก็นึกสงสาร
" เออวะ จ้างไปช่วยแกสักคน จะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก จ้างอีกคนมาเป็นเพื่อนชั้ลเฝ้าร้านด้วย " ฟางเสนอ แก้วเดินไปเก็บของเข้าที่แล้วกลับมานั่งทอดกายยาวข้างๆฟาง
" เออก็ดีเหมือนกัน " แก้วเหลือบมองโทโมะนิดหน่อย เธอคิดว่าเขารีบกลับมาทำงาน ที่แท้ก็รีบกลับมาหาฟางนี่เอง เธอรีบละสายตาจากเขาแล้วหลับตาลง
.
" น้องหนะไม่ต้องจ้างแล้ว เดี๊ยวพี่มาอยู่เป็นเพื่อนเอง จ้างให้ไอลิงก็พอ " ป๊อปพูด
" เฮีย เข้าทางเลยนะ หึหึ " แก้วกระซิบให้ได้ยินกับป๊อปสองคน ป๊อปมะเหงกแขกหัวแก้วเบาๆให้เงียบไป
" จริงด้วยฟาง โมะเองก็มาอยู่เป็นเพื่อนฟางได้นะ " โทโมะกลัวว่าตัวเองจะน้อยหน้าป๊อปเลยรีบพูดออกมา แก้วมองโทโมะอย่างเอือนๆ
" ให้แกตัดสินใจนะ ชั้ลเพลียๆ ไปนอนก่อนหละ " แล้วแก้วก็ลุกเดินหนีเข้าไปนอนในห้องพักเล็กๆในร้านทันที ปล่อยให้ทั้งสามคุยกันต่อไป
จนตกเย็น โทโมะก็ขับรถมาที่ร้านอีกครั้งเหมือนทุกวัน
" โมะ วันนี้ไปส่งฟางหน่อยดิ ฟางเอารถเข้าศูนย์ไม่มีรถกลับหนะ " ฟางอ้อน
" ได้สิๆ " โทโมะยิ้มร่า ดีใจที่มีโอกาสได้อยู่กับฟาง เขาเหลือบไปมองแก้วที่กำลังเก็บกระเป๋าอยู่แล้วส่งสายตาหมายให้แก้วเปิดทางให้กับเขา แก้วถอนหายใจอย่างระอา
" เอ่อ ฟางง... ชั้ลมีธุระนะ เดี๊ยววันนี้กลับเอง " เธอบอก โทโมะยิ้มขอบใจ
" อ้าว เอางั้นหรอ "
" อ่าาา " แก้วตอบสั่นๆ ฟางพยักหน้าแล้วเดินนำออกนอกร้านไป
" ขอบใจโว้ย แล้วเจอกัน " โทโมะยิ้มร่าออกหน้าออกตาแล้วเต้นโหยงๆเดินตามหลังฟางไป ... แก้วเหลือบมองเพดานเหมือนคนทำใจก่อนจะถอนหายใจออกมา แล้วปิดร้าน เรียกแท็กซี่ไปห้างคนเดียว
' ปกติก็อยู่คนเดียว วันนี้ก็แค่เป็นอีกวัน จะเป็นอะไรไปวะ ' เธอบ่นกับตัวเอง แล้วเดินเปื่อยๆเรื่อยๆอยู่ในห้างอย่างเบื่อ
O_O แต่มันกลับทำให้เธอ เจอกับความจริงบางอย่างงง
ดวงตาหวานจับจ้องไปยังคนคู่หนึ่งที่เดินโอบเอวกันอย่างกระหนุงกระหนิงจนดูเหมือนจะเป็นคู่รักกัน มันไม่แปลกถ้าหากมันเป็นคู่ชายหญิงทั่วไป แต่นี้ดันเป็นชายกับชาย หนำซ้ำ 1 ในนั้นคือคนที่ย่าอ่อนหามาให้เธอเลือก ... หญิงสาวตาเบิกกว้างอย่างตกใจแล้วรีบเดินตามท้ังคู่ไป
" เมื่อไหร่เราจะบอกความจริงกับใครได้สักที ว่าเรารักกัน แล้วเมื่อไหร่แม่ของคุณจะเบิกบังคับคุณเสียที " ชายคนหนึ่งพูดจาน้อยใจ แววตาเศร้า
" พ่อผมรู้เรื่องของเราไม่ได้ คุณก็รู้หนิ ไม่งั้นไม่ผมก็คุณที่จะต้องตาย "
" แสดงว่าคุณต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นใช่้มั้ย "
" ไบรท์ ผมกับแก้วเราคุยเรื่องนี้กันได้นะ น้องเค้าก็ไม่ได้อยากจะแต่งงานกับผมหรอก คุณอย่าคิดมากสิ "
O_O ' นี่มันอะไรกันวะเนี่ยยย ' เธออึ้งเป็นไก่ตาแตก แล้วเดิตามคู่รักชายชายที่เดินไปยังที่จอดรถของห้าง
" แต่ผมกังวล " ชายคนที่ชื่อไบรท์ยังดูเศร้าๆอยู่ จนอีกฝ่ายต้องหอมแก้มปลอบใจ
' เห้ยยย >< แบบนี้ก็ได้หรอวะ ' เธอแทบจะปี๊ดแตกกับภาพที่เห็นตรงหน้า แล้วทั้งคู่ก็ขึ้นรถขับออกไป แก้วรีบมองหารถแท็กซี่แล้วตามไปติดๆ
O_O >< ' โอ้ยยยย อะไรวะเนี่ยยยยยย ' แล้วที่บ้าไปกว่านั้นก็คือ รถของทั้งคู่เลี้ยวเข้ามาในคอนโดของเธอ อะไรมันจะโลกกลมซะขนาดนี้วะ .... เธอรีบลงจากรถแล้วเดินตามทั้งคู่ไปติดๆ หวังว่าคงจะไม่บังเอิญถึงขนาดอยู่ชั้นเดียวกัน
" คนละชั้น เออ ก็ยังดี " เธอบ่นกับตัวเองเบาๆ เมื่อแอบมองทั้งคู่ที่กำลังไขกุญแจโอบกันเข้าไปในห้อง
" หึหึ แบบนี้ชั้ลก็เป็นต่ออยู่หนะสิ " เธอยิ้มมุมปากทำหน้าร้าย แล้วเดินไปเคาะประตูห้องนั้น
ในห้อง
" ใครมาหรอ " หนุ่มหล่อเอ่ยทักเมื่อได้ยินดสียงประตูห้องถูกเคาะ หนุ่มอีกคนส่ายหน้าไปมาก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้อง
" hiiiiiiii พี่หมอ ^^ " เธอเดินฝ่าเข้ามาอย่างวิสาวะ แล้วยกมือทักทายหมอการินที่นั่งหน้าถอดสีอยู่บนโซฟา แล้วถือวิสาสะนั่งลงตรงข้ามกับหมอ
" เซอไพร้จักเลยนะคะ แก้วไม่คิดว่าจะเจอพี่หมอ... " เธอพูดพลางมองหน้าหมอการิน ก่อนจะหันไปอมยิ้มกับไบรท์ " with your boyfriend ฮิฮิ " แก้วขำ แล้วหันกลับมามองหน้าหมอการิน
" ครับ " หมอตอบสั่นๆ
" เราควรเรียนเรื่องนี้ให้ย่าอ่อนทราบ พี่หมอว่ามั้ย " เธอเริกคิ้วถามอย่างกวนๆ
" ครับ " หมอตอบนิ่งๆ
"ว๊าาาา ที่แท้เวลาที่พี่หมอไปหาย่าอ่อน แล้วเอาของมาให้แก้วว พี่หมอแอบใช่แก้วเป็นเครื่องมือนี่หว๊าาาา " แก้วทำหน้ากวนใส่หมอ หมอการินยิ้มน้อยๆ แล้วตอบสั้นๆ " ครับ "
" หืมมมม ไม่ดีเลยนะคะ พี่หมอ ที่หลังไม่ทำแบบนี้นะ " เธอได้โอกาสก็แกล้งหมอสารพัด
" ครับ " หมอก็ยังคงตอบสั้นๆ
" โอเค งั้น.. แก้วกลับก่อนนะคะ ไว้วันไหนพี่หมอว่างๆ เรานัดกันไปหาย่าอ่อนนะ แก้วไปหละ ไม่กวนพี่หมอกับผู้ชายของพี่หมอแว้วว " แก้วทำหน้าทะเล้นใส่ก่อนจะลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกไป
" จะรีบไปไหน โทโมะยังไม่กลับมาไม่ใช่หรอ "
O_O
O_O
O_O
คำพูดของหมอประโยคเดียวเป็นเหมือนหมัดชกที่สาดใส่แก้วอย่างจังจนน๊อคคาเวที เธออึ้ง มึน งง ยืนตาค้าง จ้องมองหน้าหมอการิน เหมือนกันกับที่หมอการินจ้องมองเธอก่อนหน้านี้
" hiiiii my babe sit down " หมอทำท่าทางทะเล้นเลียนแบบแก้วเมื่อครู่
เธอกระแทกก้นนั่งลงแก้วขมวดคิ้วมองหน้าหมอการิน อีกฝ่ายอดขำไม่ได้
" พี่หมอรู้ได้ยังไง ฮ่ะ " แก้วซัก
" อยู่ใกล้งู ก็ต้องรู้จุดอ่อนของงูสิ จริงมั้ย " หมอย้อนถาม
" แล้วทำไมพี่หมอไม่บอกแก้วสักคำ ปล่่อยให้แก้วบ้าอยู่ตั้งนานนน " แก้วงอแงโวยวายเหมือนเด็ก
" พี่ก็แค่อยากรู้ว่าแก้วจะร้ายได้สักแค่ไหน หึหึ " หมอกับไบรท์หัวเราะชอบใจ
" แต่ก็โอเค ต่อไปแก้วจะได้ไม่ต้องอึดอัด พี่หมอก็ใช้แก้วเป็นเครื่องมือต่อไป แล้วพี่หมอก็ต้องช่วยแก้วปิดความลับ แก้วก็จะไม่เปิดปากเรื่องพี่หมอ อีกอย่างย่าอ่อนก็คงคิว่าเราเริ่มชอบพอกัน แล้วก็เลิกหาคู่ให้แก้วสักที " แก้วสรุป
" ครับ มันก็ต้องเป็นแบบนั้น " พี่หมอยิ้มทะเล้น เหมือนจะบอกว่าแก้วเพิ่งจะตามแผนเขาทัน แก้วกรอกตา ทำหน้าเซ็งสุดขีด
" แบบนี้ต้องฉลอง " ไบร์ทเดินมาพร้อมกับไวน์ขวดโต
" แต่แฟนพี่หมอนี่ใช่ได้เลยนะ คริคริ " แก้วมองลวนลามกล้ามปูของไบรท์
" แอ้ม ๆ " จนหมอต้องทัก
แล้วปาร์ตี้ไวน์ก็เริ่มขึ้น
โมะ - ฟาง เมื่อได้โอกาส โทโมะก็ไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือไป เขาพาฟางมาดินเดอร์ที่ร้านอาหารหรูกันสองต่อสอง โทโมะดูมีความสุข เขายิ้มตลอดเวลาที่ได้อยู่กับฟาง แต่ฟางกลับรู้สึกเฉยๆธรรมดาเหมือนมาทานข้าวด้วยกันกับเพื่อน
"อาหารอร่อยมั้ยฟาง " โทโมะเอาใจ ตักอาหารให้ฟางทาน
" อื้มมม อร่อยนะ " เธอพูดพลางตักอาหารมากินต่อ เขามองเธออย่างมีความสุข
" ฟาง ฟางดูสนิทกับพี่ป๊อปนะ "
อัก อัก แคก แคก คำพูดของเขาทำให้เธอสำลักทันที
" โห้ยยย ไม่ได้สนิทเลย พี่ป๊อปนะ ชอบมาแกล้งฟาง ชอบกวนฟาง ชอบมาวุ่นวาย ฟางหนะไม่อยากสนิทด่้วยหรอก ฟางเซ๊งเซ็งเวลาพี่ป๊อปมาที่ร้าน " แม้คำพูดเธอเหมือนจะไม่ชอบป๊อป แต่ท่าทีเวลาเธอเล่าทำไมแววตาเธอถึงเป็นประกายขนาดนั้น จนคนตรงหน้าเริ่มใจคอไม่ดี ถึงกับเงียบไปเลย
" เออนี่โมะ เพื่อนโมะที่ชื่ออัทอะ เค้านิสัยดีมั้ย แล้วมีแฟนแล้วยัง " ฟางถามอย่างตั้งใจ
" ก็นิสัยดีนะ แล้วก็ยังไม่มีแฟน ฟางถามทำไมหรอ " โทโมะย้อนถาม
" ฟางกำลังคิดๆอยู่ ว่าจะจับคู่ให้แก้วกับอัท แก้วมันจะได้มัรักครั้งใหม่สักที " ฟางพูด โทโมะนิ่งไป ใจเขาหายวูบ เริ่มมีอาการแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก
" โมะว่าไออัทมันไม่ชอบผู้หญิงแบบแก้วหรอก อัทมันชอบผู้หญิงสวยๆ น่ารัก มีเสน่ห์ แต่แก้วไม่มีอะไรสักอย่าง " โทโมะพูด
" ทำไมโมะชอบว่าแก้วจังเลย โมะ ... อะไรที่โมะไม่เคยเห็น ก็ใช่ว่าจะไม่มีนะ " ฟางพูดอย่างจริงจัง เธอไม่ชอบผู้ชายที่ว่าผู้หญิง แล้วตอนนี้คะแนนของเขาก็ถูกหักไปแล้วด้วย
ห้องไบร์ท
" อึก ไม่หวายยยแล้ว แก้วกละบห้องก่อนนดีกว่าาา ไปนะพี่หมอ พี่ไบร์ท " แก้วลากร่างตัวเองเซไปเซมาออกมาจากห้องของไบร์ทแล้วมาหยุดอยู่หน้าประตูห้อง เธอหันซ้ายหันขวามองหาลิฟต์จนเจอแล้วก็เดินเซไปที่หน้าลิฟต์
" ไปชั้นไหนครับ " ผู้ชายในลิฟต์ถาม
" ^^ ชั้น...รักคุณค่ะ ^^ " เธอยิ้มเยิ้มๆให้กับผู้ชายหล่อในลิฟต์
" ล้อเล่งง ชั้น 5 คะ " เธอยิ้มให้กับเขาอีกครั้งแล้วบอกใหม่ ชายคนนั้นอดยิ้มในกับเธอไม่ได้
" ไหวหรือเปล่าครับเนี่ย " เขาถามอย่างเป็นห่วง
" ชั้ลเริ่มไม่ไหวก็ตอนที่อยู่ใกล้คุณเนี่ยแหละคะ ^^ " แก้วพูดแล้วยิ้มตาเยิ้มให้กับชายหนุ่ม จนเขาหลุดขำออกมา
ตึ้งงง ลิฟต์เปิดออก
" ถึงแล้วนะครับ " เขาพยุงแก้วออกมาจากลิฟต์
" ขอบคุณนะคะ สุดหล่อ ^^ " เธอยิ้มให้เขาอีกครั้งแล้วโบกมือบ๊าบบ่ายให้กับชายที่อยู่ในลิฟต์ ร่างบางเดินเซจนมาถึงหน้าห้องตัวเอง
" เห้ยย ขโมยยยยย ขโมยจะงัดห้อง ช่วยด้วยยยย !! " เธอร้องโวยวายเสียงดังลั่น เมื่อเห็นชายคนหนึ่งมายืนเกะกะอยู่ตรงหน้าประตูห้องของเธอ
" แก้ววว มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงเนี่ยย " อัทอึ้งแล้วรีบเดินไปปิดปากแก้วที่เมาจนเละเทะ ไร้สติ
"ก็นี่มันห้องของงงช้านนนน " เธอเมาเลอะเทอะจนลืมไปว่าอัทไม่เคยรู้ว่าเธออยู่กับโทโมะ หญิงสาวผลักอัทออกแล้วเดินมาเปิดประตูห้อง
O_O อัทยืนตาค้างมองแก้วที่เดินเข้าไปในห้องแล้วล้มตัวลงนอนบนโซฟา เขารีบเดินเข้าไปแล้วปิดประตู
" นี่อย่าบอกนะ ว่าผู้หญิงที่อยู่ในห้องนั้นเมื่อวันก่อนคือแก้ว ....."
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ