ฟ้าเคียงดาว

8.4

เขียนโดย กลางสายฝน

วันที่ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 เวลา 14.03 น.

  49 ตอน
  431 วิจารณ์
  60.09K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 มีนาคม พ.ศ. 2560 02.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

21)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

                    เช้าตรู่ของวันใหม่ กับร่างบางที่นอนคู้ตัวกอดตัวเองด้วยความหนาวเย็นอยู่บนโซฟาในห้อง แสงอาทิตย์สาดแสงผ่านม่านบางเข้ามาปลุกชายหนุ่มที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงนุ่มให้ตื่นข้ึนมา เขาค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นมาแล้วปัดผมของตัวเองอยู่ครู่หนึ่งก็กวาดสายตาหาหญิงสาวจนพบว่าเธอนอนหลับอยู่บนโซฟา เขายิ้มบางๆแล้วส่ายหน้าไปมาก่อนจะลุกลงจากเตียงแล้วเดินย่องเขาไปหาเธอ 

 

 

ร่างสูงคุกเข่านั่งยองๆมองหน้าหญิงสาวที่ยังคงหลับสนิท แต่ติดอยู่กับไรผมปอยของเธอที่ปกปิดใบหน้านวลให้เขาเห็นหน้าเธอไม่ชัด ชายหนุ่มค่อยใช้นิ้วเกี่ยไรผมของเธอออกไปอย่างช้าๆแล้วจ้องมองใบหน้าของเธออย่างเต็มตา ..... 

 

 

เขาเหมือนถูกมนสะกด เขานิ่งไปแล้วค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆกับหน้าเธอ  เขาจ้องมองริมฝีปากอวบอิ่มแล้วเริ่มเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้อีกครั้ง จนปลายจมูกของเขาสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆของเธอ 

 

 

 

" อื้อออ " หญิงสาวครางเสียงเล็กค่อยจะพลิกตัวจนปากของเธอสัมผัสกับปลายจมูกของเขา

 

 

 

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ร่างสูงกระเถิบหนี เอามือทาบอก เขาหน้าถอดสีเมื่อเริ่มใจสั่นเวลาอยู่ใกล้ชิดกับเธอ เหมือนเขากำลังสับสนกับสิ่งที่เป็นอยู่ 

 

 

 

 

 

' มึงเป็นบ้าไปแล้่วหรอวะ ' ชายหนุ่มด่าตัวเองในใจก่อนจะมองร่างบางที่นอนหันหลังให้กับเขาอย่างหวั่นๆ แล้วรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำทันที ก่อนจะกลับออกมาแล้วรีบแต่งตัวเก็บ  เขาเหลือบมองเธอเล็กน้อยอย่างสับสนแล้วรีบเดินออกจากห้องไปทันที 

 

 

 

' ชั้ลชอบฟาง ชั้ลชอบฟางงง  '

 

 

 

ไม่นานที่เพื่อนชายของเธออกไปจากห้อง  หญิงสาวที่นอนอยู่ก็พลิกตัวกลับมาพร้อมกับยืดตัวบิดขี้เกียจจจจ  

 

 

 

" ห้าวววววว  โมะ ตื่นยังวะ รีบไปอาบน้ำ ชั้ลจะกลับไปทำงานต่อ " เธอพูดขึ้นลอยๆเมื่อคิดว่าอีกคนยังนอนไม่ลืม แต่เมื่อไร้ซึ่งเสียงตอบรับ เธอจึงรีบลุกขึ้นแล้วหันไปมองบนเตียง 

 

 

 

 

" กลับไปตอนไหนวะ ไม่เห็นบอกกันสักคำ " เธอบ่นอย่างไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายเพราะคิดว่าเขาคงจะรีบกลับไปทำงาน ว่าแล้วเธอก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วกลับไปที่ร้าน 

 

 

 

 

 

ร้าน sweet weddind  หลังจากที่ป๊อปมาอยู่ร้านเป็นเพื่อนฟางเมื่อวานก็ทำให้ทั้งคู่ดูสนิทกันมากขึ้น และแน่นอนว่าเขาทำคะแนนนำโทโมะไปได้ไม่น้อยเลยทีเดียว

 

 

 

 

 

" อร่อยม๊ะ " และวันนี้ก็เช่นกัน ที่เขาเอาติ่มซำอาหารเช้า ที่แม่ของเขาตั้งใจทำมาให้ มาทานด้วยกันกับฟาง 

 

 

 

" ก็อร่อยยย ม๊าทำใช่มั้ย " เธอพูดพลางเคี้ยวตุ้ยๆอย่างอร่อย ป๊อปมองหญิงสาวที่กินอย่างอร่อยก็อดยิ้มไม่ได้ 

 

 

 

" ทำไม อยากให้ทำให้หรอ " ป๊อปย้อนถาม 

 

 

 

" ไม่อะ ฟางกลัวท้องเสีย " ฟางพูดอย่างตาเฉย เธอเหล่ตามองป๊อปแล้วทำเชิดหน้าใส่ จิ้มติ่มซำมากินต่อ 

 

 

 

" แล้วไมไม่ไปทำงานอะ มาเฝ้าอยู่ได้ เกะกะร้าน " ฟางบ่น 

 

 

 

" นี่ก็ทำงานอยู่ " ป๊อปเอนหลังพิงโซฟาแล้วจิ้มติ่มซำมากินในท่าสบาย ฟางงง ไม่เข้าใจความหมาย

 

 

 

" อะไร ทำงานอะไร เห็นก็นั่งอยู่เฉยๆ "

 

 

 

" ก็งานของว่าที่สามีไง ที่ต้องมาคอยดูแลว่าที่ภรรยา คริคริ " ว่าแล้วเขาก็ยิ้มหวาน หัวเราะใส่เธอ แล้วคำพูดของเขามันก็ทำให้ใจดวงน้อยๆเล่นดุ๊กดิ๊กๆจนคนตัวเล็กแทบจะเก็บอาการไม่อยู่ 

 

 

 

 

" อย่ามาพูดแบบนี้นะ ฟางไม่ช๊อบบ " เธอเควี้ยงหมอนใส่คนตัวสูงอย่างจัง

 

 

 

 

" 55555 หรออออ  แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย  ฟางหน้าแดง ฟางหน้าแด๊งงง " ป๊อปหัวเราะขำชอบใจ จนอีกฝ่ายเริ่มจะอาย

 

 

 

" หยุดหัวเราะเดี๊ยวนี้  พี่ป๊อป !! หยุดหัวเราะซี๊ " เธอยิ้มอายแล้วเอาหมอนอีกใบตีป๊อปให้หยุด แต่อีกฝ่ายกลับสนุกที่จะแกล้งต่อ 

 

 

 

" เด็กอะไรเขิลจนหน้าแดงกล่ำ 55555 คิดอะไรกับเราแล้วใช่มั้ยยย  บอกมานะ 55555 " ป๊อปลุกวิ่งจนทั่วร้านโดยมีคนตัวเล็กที่ถือหมอนไล่ตีเขาจนทั่ว

 

 

 

" อย่ามาหลงตัวเองแล้วหยุดหัวเราะได้แล้ววว  " เธอเองก็อายจนทำอะไรไม่ถูก เขาเองก็ชอบใจในความขี้เขิลขี้อายของเธอ 

 

 

 

แต่ความสนุก ความสุขของทั้งคู่มันทำให้อีกคนที่ยืนมองผ่ายกระจกใสมาจากนอกร้านทนดูไม่ได้ จนต้องเปิดประตูเข้ามาด้วย

 

 

 

oh my honey 

 

 

 

เสียงสัญญาณดังขึ้น ทำคนทั้งคู่หยุดเล่นแล้วหันกลับมามองไปทางประตู

 

 

 

" อ้าวโมะ แล้ว...แก้วหละ " ฟางหยุดเล่นแล้วเดินเข้ามาทักโทโมะ ก่อนมองหาแก้ว 

 

 

 

 

" อ่อ แก้ว... เดี๊ยวแก้วตามมา โมะกลับมาก่อน " เขาพูดแล้วมองฟางสลับกับมองป๊อป สายตาของโทโมะมันทำให้ฟางดูเกร็งๆไป จนเธอต้องเชิญให้มานั่งที่โซฟาแก้เหวอ 

 

 

 

 

เกือบครึ่งชั่วโมง แก้วก็กลับมาถึงร้าน 

 

 

 

oh my honey 

 

 

 

 

" อ้าวไอลิง ทำไมหอบของพรุงพรังมาแบบนั้นหละ " ป๊อปหันไปมอง เมื่อเห็นว่าแก้วเดินถือของเต็มไม้เต็มมือก็ลุกขึ้นไปช่วย 

 

 

 

 

" สงสัยต้องจ้างคนเพิ่มแล้วมั้งเฮีย คนเดี๊ยวเอาไม่ทัน " แก้วบ่น ฟางเห็นสภาพเพื่อนก็นึกสงสาร

 

 

 

 

" เออวะ จ้างไปช่วยแกสักคน จะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก จ้างอีกคนมาเป็นเพื่อนชั้ลเฝ้าร้านด้วย " ฟางเสนอ  แก้วเดินไปเก็บของเข้าที่แล้วกลับมานั่งทอดกายยาวข้างๆฟาง

 

 

 

 

" เออก็ดีเหมือนกัน " แก้วเหลือบมองโทโมะนิดหน่อย เธอคิดว่าเขารีบกลับมาทำงาน ที่แท้ก็รีบกลับมาหาฟางนี่เอง เธอรีบละสายตาจากเขาแล้วหลับตาลง 

.

 

 

" น้องหนะไม่ต้องจ้างแล้ว เดี๊ยวพี่มาอยู่เป็นเพื่อนเอง จ้างให้ไอลิงก็พอ " ป๊อปพูด 

 

 

 

" เฮีย เข้าทางเลยนะ หึหึ " แก้วกระซิบให้ได้ยินกับป๊อปสองคน ป๊อปมะเหงกแขกหัวแก้วเบาๆให้เงียบไป 

 

 

 

" จริงด้วยฟาง โมะเองก็มาอยู่เป็นเพื่อนฟางได้นะ " โทโมะกลัวว่าตัวเองจะน้อยหน้าป๊อปเลยรีบพูดออกมา แก้วมองโทโมะอย่างเอือนๆ 

 

 

 

" ให้แกตัดสินใจนะ ชั้ลเพลียๆ ไปนอนก่อนหละ " แล้วแก้วก็ลุกเดินหนีเข้าไปนอนในห้องพักเล็กๆในร้านทันที ปล่อยให้ทั้งสามคุยกันต่อไป 

 

 

 

 

จนตกเย็น โทโมะก็ขับรถมาที่ร้านอีกครั้งเหมือนทุกวัน 

 

 

 

 

 

" โมะ วันนี้ไปส่งฟางหน่อยดิ ฟางเอารถเข้าศูนย์ไม่มีรถกลับหนะ " ฟางอ้อน 

 

 

 

" ได้สิๆ " โทโมะยิ้มร่า ดีใจที่มีโอกาสได้อยู่กับฟาง เขาเหลือบไปมองแก้วที่กำลังเก็บกระเป๋าอยู่แล้วส่งสายตาหมายให้แก้วเปิดทางให้กับเขา แก้วถอนหายใจอย่างระอา

 

 

 

" เอ่อ ฟางง... ชั้ลมีธุระนะ เดี๊ยววันนี้กลับเอง " เธอบอก โทโมะยิ้มขอบใจ

 

 

" อ้าว เอางั้นหรอ "

 

 

" อ่าาา " แก้วตอบสั่นๆ ฟางพยักหน้าแล้วเดินนำออกนอกร้านไป

 

 

 

" ขอบใจโว้ย แล้วเจอกัน " โทโมะยิ้มร่าออกหน้าออกตาแล้วเต้นโหยงๆเดินตามหลังฟางไป ... แก้วเหลือบมองเพดานเหมือนคนทำใจก่อนจะถอนหายใจออกมา แล้วปิดร้าน เรียกแท็กซี่ไปห้างคนเดียว

 

 

 

'  ปกติก็อยู่คนเดียว วันนี้ก็แค่เป็นอีกวัน จะเป็นอะไรไปวะ ' เธอบ่นกับตัวเอง แล้วเดินเปื่อยๆเรื่อยๆอยู่ในห้างอย่างเบื่อ 

 

 

 

O_O  แต่มันกลับทำให้เธอ เจอกับความจริงบางอย่างงง 

 

 

ดวงตาหวานจับจ้องไปยังคนคู่หนึ่งที่เดินโอบเอวกันอย่างกระหนุงกระหนิงจนดูเหมือนจะเป็นคู่รักกัน มันไม่แปลกถ้าหากมันเป็นคู่ชายหญิงทั่วไป แต่นี้ดันเป็นชายกับชาย หนำซ้ำ 1 ในนั้นคือคนที่ย่าอ่อนหามาให้เธอเลือก ... หญิงสาวตาเบิกกว้างอย่างตกใจแล้วรีบเดินตามท้ังคู่ไป 

 

 

" เมื่อไหร่เราจะบอกความจริงกับใครได้สักที ว่าเรารักกัน แล้วเมื่อไหร่แม่ของคุณจะเบิกบังคับคุณเสียที " ชายคนหนึ่งพูดจาน้อยใจ แววตาเศร้า 

 

 

 

" พ่อผมรู้เรื่องของเราไม่ได้ คุณก็รู้หนิ ไม่งั้นไม่ผมก็คุณที่จะต้องตาย "

 

 

 

" แสดงว่าคุณต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นใช่้มั้ย "

 

 

 

" ไบรท์ ผมกับแก้วเราคุยเรื่องนี้กันได้นะ น้องเค้าก็ไม่ได้อยากจะแต่งงานกับผมหรอก คุณอย่าคิดมากสิ " 

 

 

 

O_O '  นี่มันอะไรกันวะเนี่ยยย ' เธออึ้งเป็นไก่ตาแตก แล้วเดิตามคู่รักชายชายที่เดินไปยังที่จอดรถของห้าง 

 

 

 

" แต่ผมกังวล " ชายคนที่ชื่อไบรท์ยังดูเศร้าๆอยู่ จนอีกฝ่ายต้องหอมแก้มปลอบใจ

 

 

 

'  เห้ยยย ><  แบบนี้ก็ได้หรอวะ ' เธอแทบจะปี๊ดแตกกับภาพที่เห็นตรงหน้า แล้วทั้งคู่ก็ขึ้นรถขับออกไป แก้วรีบมองหารถแท็กซี่แล้วตามไปติดๆ 

 

 

 

O_O  >< ' โอ้ยยยย  อะไรวะเนี่ยยยยยย ' แล้วที่บ้าไปกว่านั้นก็คือ รถของทั้งคู่เลี้ยวเข้ามาในคอนโดของเธอ อะไรมันจะโลกกลมซะขนาดนี้วะ .... เธอรีบลงจากรถแล้วเดินตามทั้งคู่ไปติดๆ หวังว่าคงจะไม่บังเอิญถึงขนาดอยู่ชั้นเดียวกัน 

 

 

 

 

" คนละชั้น  เออ ก็ยังดี " เธอบ่นกับตัวเองเบาๆ เมื่อแอบมองทั้งคู่ที่กำลังไขกุญแจโอบกันเข้าไปในห้อง 

 

 

 

 

" หึหึ แบบนี้ชั้ลก็เป็นต่ออยู่หนะสิ " เธอยิ้มมุมปากทำหน้าร้าย แล้วเดินไปเคาะประตูห้องนั้น 

 

 

 

ในห้อง

 

 

 

 

" ใครมาหรอ " หนุ่มหล่อเอ่ยทักเมื่อได้ยินดสียงประตูห้องถูกเคาะ หนุ่มอีกคนส่ายหน้าไปมาก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้อง 

 

 

 

 

"  hiiiiiiii  พี่หมอ ^^ " เธอเดินฝ่าเข้ามาอย่างวิสาวะ แล้วยกมือทักทายหมอการินที่นั่งหน้าถอดสีอยู่บนโซฟา แล้วถือวิสาสะนั่งลงตรงข้ามกับหมอ 

 

 

 

" เซอไพร้จักเลยนะคะ แก้วไม่คิดว่าจะเจอพี่หมอ... " เธอพูดพลางมองหน้าหมอการิน ก่อนจะหันไปอมยิ้มกับไบรท์ " with your boyfriend  ฮิฮิ " แก้วขำ แล้วหันกลับมามองหน้าหมอการิน 

 

 

 

 

" ครับ " หมอตอบสั่นๆ 

 

 

 

" เราควรเรียนเรื่องนี้ให้ย่าอ่อนทราบ พี่หมอว่ามั้ย " เธอเริกคิ้วถามอย่างกวนๆ 

 

 

 

" ครับ " หมอตอบนิ่งๆ 

 

 

 

 

"ว๊าาาา ที่แท้เวลาที่พี่หมอไปหาย่าอ่อน แล้วเอาของมาให้แก้วว  พี่หมอแอบใช่แก้วเป็นเครื่องมือนี่หว๊าาาา " แก้วทำหน้ากวนใส่หมอ หมอการินยิ้มน้อยๆ แล้วตอบสั้นๆ " ครับ "

 

 

 

" หืมมมม ไม่ดีเลยนะคะ พี่หมอ ที่หลังไม่ทำแบบนี้นะ " เธอได้โอกาสก็แกล้งหมอสารพัด

 

 

" ครับ " หมอก็ยังคงตอบสั้นๆ 

 

 

 

" โอเค งั้น.. แก้วกลับก่อนนะคะ ไว้วันไหนพี่หมอว่างๆ เรานัดกันไปหาย่าอ่อนนะ แก้วไปหละ ไม่กวนพี่หมอกับผู้ชายของพี่หมอแว้วว " แก้วทำหน้าทะเล้นใส่ก่อนจะลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกไป 

 

 

 

" จะรีบไปไหน โทโมะยังไม่กลับมาไม่ใช่หรอ "

 

 

 

O_O 

 

 

O_O

 

 

O_O 

 

 

คำพูดของหมอประโยคเดียวเป็นเหมือนหมัดชกที่สาดใส่แก้วอย่างจังจนน๊อคคาเวที   เธออึ้ง มึน งง ยืนตาค้าง จ้องมองหน้าหมอการิน เหมือนกันกับที่หมอการินจ้องมองเธอก่อนหน้านี้ 

 

 

 

" hiiiii my babe sit down " หมอทำท่าทางทะเล้นเลียนแบบแก้วเมื่อครู่ 

 

 

เธอกระแทกก้นนั่งลงแก้วขมวดคิ้วมองหน้าหมอการิน อีกฝ่ายอดขำไม่ได้ 

 

 

 

" พี่หมอรู้ได้ยังไง ฮ่ะ " แก้วซัก 

 

 

 

 

" อยู่ใกล้งู ก็ต้องรู้จุดอ่อนของงูสิ จริงมั้ย " หมอย้อนถาม 

 

 

 

" แล้วทำไมพี่หมอไม่บอกแก้วสักคำ ปล่่อยให้แก้วบ้าอยู่ตั้งนานนน " แก้วงอแงโวยวายเหมือนเด็ก 

 

 

 

 

" พี่ก็แค่อยากรู้ว่าแก้วจะร้ายได้สักแค่ไหน หึหึ " หมอกับไบรท์หัวเราะชอบใจ

 

 

 

" แต่ก็โอเค ต่อไปแก้วจะได้ไม่ต้องอึดอัด พี่หมอก็ใช้แก้วเป็นเครื่องมือต่อไป แล้วพี่หมอก็ต้องช่วยแก้วปิดความลับ แก้วก็จะไม่เปิดปากเรื่องพี่หมอ อีกอย่างย่าอ่อนก็คงคิว่าเราเริ่มชอบพอกัน แล้วก็เลิกหาคู่ให้แก้วสักที " แก้วสรุป

 

 

 

 

" ครับ มันก็ต้องเป็นแบบนั้น " พี่หมอยิ้มทะเล้น เหมือนจะบอกว่าแก้วเพิ่งจะตามแผนเขาทัน แก้วกรอกตา ทำหน้าเซ็งสุดขีด 

 

 

" แบบนี้ต้องฉลอง " ไบร์ทเดินมาพร้อมกับไวน์ขวดโต 

 

 

 

 

" แต่แฟนพี่หมอนี่ใช่ได้เลยนะ คริคริ " แก้วมองลวนลามกล้ามปูของไบรท์ 

 

 

 

" แอ้ม ๆ " จนหมอต้องทัก 

 

 

 

 

แล้วปาร์ตี้ไวน์ก็เริ่มขึ้น 

 

 

 

โมะ - ฟาง  เมื่อได้โอกาส โทโมะก็ไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือไป เขาพาฟางมาดินเดอร์ที่ร้านอาหารหรูกันสองต่อสอง โทโมะดูมีความสุข เขายิ้มตลอดเวลาที่ได้อยู่กับฟาง แต่ฟางกลับรู้สึกเฉยๆธรรมดาเหมือนมาทานข้าวด้วยกันกับเพื่อน

 

 

 

 

"อาหารอร่อยมั้ยฟาง " โทโมะเอาใจ ตักอาหารให้ฟางทาน

 

 

" อื้มมม อร่อยนะ " เธอพูดพลางตักอาหารมากินต่อ เขามองเธออย่างมีความสุข 

 

 

" ฟาง ฟางดูสนิทกับพี่ป๊อปนะ " 

 

 

อัก อัก แคก แคก คำพูดของเขาทำให้เธอสำลักทันที 

 

 

 

 

" โห้ยยย  ไม่ได้สนิทเลย พี่ป๊อปนะ ชอบมาแกล้งฟาง ชอบกวนฟาง ชอบมาวุ่นวาย ฟางหนะไม่อยากสนิทด่้วยหรอก ฟางเซ๊งเซ็งเวลาพี่ป๊อปมาที่ร้าน " แม้คำพูดเธอเหมือนจะไม่ชอบป๊อป แต่ท่าทีเวลาเธอเล่าทำไมแววตาเธอถึงเป็นประกายขนาดนั้น จนคนตรงหน้าเริ่มใจคอไม่ดี ถึงกับเงียบไปเลย

 

 

 

 

" เออนี่โมะ เพื่อนโมะที่ชื่ออัทอะ เค้านิสัยดีมั้ย แล้วมีแฟนแล้วยัง " ฟางถามอย่างตั้งใจ 

 

 

 

 

" ก็นิสัยดีนะ แล้วก็ยังไม่มีแฟน ฟางถามทำไมหรอ " โทโมะย้อนถาม 

 

 

 

" ฟางกำลังคิดๆอยู่ ว่าจะจับคู่ให้แก้วกับอัท แก้วมันจะได้มัรักครั้งใหม่สักที " ฟางพูด โทโมะนิ่งไป ใจเขาหายวูบ เริ่มมีอาการแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก 

 

 

 

" โมะว่าไออัทมันไม่ชอบผู้หญิงแบบแก้วหรอก อัทมันชอบผู้หญิงสวยๆ น่ารัก มีเสน่ห์ แต่แก้วไม่มีอะไรสักอย่าง " โทโมะพูด 

 

 

 

" ทำไมโมะชอบว่าแก้วจังเลย  โมะ ... อะไรที่โมะไม่เคยเห็น ก็ใช่ว่าจะไม่มีนะ " ฟางพูดอย่างจริงจัง เธอไม่ชอบผู้ชายที่ว่าผู้หญิง แล้วตอนนี้คะแนนของเขาก็ถูกหักไปแล้วด้วย 

 

 

 

 

ห้องไบร์ท 

 

 

 

" อึก ไม่หวายยยแล้ว แก้วกละบห้องก่อนนดีกว่าาา ไปนะพี่หมอ พี่ไบร์ท " แก้วลากร่างตัวเองเซไปเซมาออกมาจากห้องของไบร์ทแล้วมาหยุดอยู่หน้าประตูห้อง เธอหันซ้ายหันขวามองหาลิฟต์จนเจอแล้วก็เดินเซไปที่หน้าลิฟต์ 

 

 

 

 

" ไปชั้นไหนครับ " ผู้ชายในลิฟต์ถาม 

 

 

 

" ^^ ชั้น...รักคุณค่ะ ^^ " เธอยิ้มเยิ้มๆให้กับผู้ชายหล่อในลิฟต์ 

 

 

 

" ล้อเล่งง  ชั้น 5 คะ " เธอยิ้มให้กับเขาอีกครั้งแล้วบอกใหม่ ชายคนนั้นอดยิ้มในกับเธอไม่ได้ 

 

 

 

 

" ไหวหรือเปล่าครับเนี่ย " เขาถามอย่างเป็นห่วง 

 

 

 

" ชั้ลเริ่มไม่ไหวก็ตอนที่อยู่ใกล้คุณเนี่ยแหละคะ ^^ " แก้วพูดแล้วยิ้มตาเยิ้มให้กับชายหนุ่ม จนเขาหลุดขำออกมา 

 

 

 

ตึ้งงง ลิฟต์เปิดออก 

 

 

 

" ถึงแล้วนะครับ " เขาพยุงแก้วออกมาจากลิฟต์ 

 

 

 

" ขอบคุณนะคะ สุดหล่อ ^^ " เธอยิ้มให้เขาอีกครั้งแล้วโบกมือบ๊าบบ่ายให้กับชายที่อยู่ในลิฟต์ ร่างบางเดินเซจนมาถึงหน้าห้องตัวเอง

 

 

 

" เห้ยย  ขโมยยยยย ขโมยจะงัดห้อง ช่วยด้วยยยย !! " เธอร้องโวยวายเสียงดังลั่น เมื่อเห็นชายคนหนึ่งมายืนเกะกะอยู่ตรงหน้าประตูห้องของเธอ 

 

 

 

" แก้ววว มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงเนี่ยย " อัทอึ้งแล้วรีบเดินไปปิดปากแก้วที่เมาจนเละเทะ ไร้สติ 

 

 

 

"ก็นี่มันห้องของงงช้านนนน " เธอเมาเลอะเทอะจนลืมไปว่าอัทไม่เคยรู้ว่าเธออยู่กับโทโมะ หญิงสาวผลักอัทออกแล้วเดินมาเปิดประตูห้อง 

 

 

 

O_O  อัทยืนตาค้างมองแก้วที่เดินเข้าไปในห้องแล้วล้มตัวลงนอนบนโซฟา เขารีบเดินเข้าไปแล้วปิดประตู 

 

 

 

" นี่อย่าบอกนะ ว่าผู้หญิงที่อยู่ในห้องนั้นเมื่อวันก่อนคือแก้ว ....."

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา