ขอบคุณความบังเอิญ2

          "ยกของเข้าบ้านด้วยเลย" เสียคนงอนเดินตัวปลิวเข้าไปไปหลังจากที่ผมขับรถเข้ามาจอดในบ้าน ผมหันไปมองตามคนงอนแลวก็อดยิ้มไม่ได้ 
"รอเราด้วยดิ" ผมยกกระเป๋าเสื้อผ้าของใช้พัทธ์ตามเข้าบ้าน
"เอาไปจัดให้เรียบร้อยด้วย"
"โห่ใช้เลยน่ะ"
"ช่วยไม่ได้อยากอาสาเอากูมาดูแลมึงก็จัดการของใช้กูให้เรียบร้อยด้วย กูจะไปอาบน้ำนอน"
"ให้เราไปถูหลังให้ไหมพัทธ์"
"ไม่ต้อง" พูดจบคนงอนก้หยิบเสื้อผ้าสำหรับใส่นอนกับผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป ตรู๊ดดดด ตรู๊ดดด
"ฮัลโลว่าไงมึง" 
(ไอ้ธัญ )
"มึงเป็นไอ้ปรานต์"
(กู คือ กู)"เออ มึง คือ มึงน่ะเป็นอะไรจะพูดได้ยังเนี้ยติดอ่างอยู่ได้"
(กูเมาว่ะ แล้ว กู ไปจูบพี่นันว่ะ)
"เชี้ยยย มึงพูดจริงป่ะเนี้ย"
(เออ กุจะทำไงดีว่ะ)
"แล้ว พี่นันเขาเป็นไงบ้างเนี้ย"
(เขาก็โกรธกูแหล่ะแถมต่อยเข้าที่ปากกุก่อนจะกลับบ้านไปว่ะ)
"ไอ้ปรานต์เอ้ยยย แล้วแบบนี้มึงจะเอาไง"
(กูไม่รู้ว่ะมึงช่วยกูคิดหน่อยน่ะๆ)
"เออๆไว้เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปหาแต่ตอนนี้กูจะไปอาบน้ำนอนแล้วไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน" 
(เออ) ผมวางสายจากไอ้ปรานต์ก่อนจะเดินไปเก็บของให้พัทธ์ที่ตู้ ไม่ใช่เรื่องง่ายแล้วล่ะแค่อกหักจากไอ้ดรันเสือกเมาไปจูบทอมอีกไอ้ปรานต์เอ้ย
 
          "ขอบคุณครับพี่" ผมจ่ายเงินค่าแท็กซี่ก็จะดึงมือไอ้แบงค์ไว้เพราะมันตั้งท่าจะหนีผมให้ได้หลังจากที่ลงรถเสร็จ
"ปล่อยกูไอ้ซัน"
"ปล่อยกโง่ดิว่ะ "
"มึงจะทำเชี้ยไรมึง "
"นั้นดิกูจะทำไรดีว่ะ" ผมทำท่ามองหัวจรดเท้าไอ้แบงค์พร้อมกับใช้อีกมือลูบคางเบาๆ
"ปล่อยกูไม่งั้นจะหาว่ากูไม่เตือนน่ะ"
"ทำไมครับคุณประธานคณะวิศวะจะชกกูหรอครับ"
"ปล่อยกู  กูจะกลับบ้าน"
"กูไม่ให้กลับ วันนี้มึงกับเพื่อนมึงแล้วก็น้องมึงทำกูแสบมึงต้องรับผิดชอบ"
"รับผิดชอบเชี้ยไร กูไม่รู้เรื่อง"
"ไม่รู้เรื่องหรอ วันนี้มึงเล่นกูซ่ะจนพวกพี่ๆสายรหัสเขาเล่นกูซ่ะหนักมึงยังบอกว่าไม่ได้ทำอะไรหรอว่ะ"
"เรื่องนั้นมึงผิดเองก็ช่วยไม่ได้ "
"ไม่รู้โว้ย มึงมานี้เลย" พูดจบผมก็รากไอ้แบงค์ให้เข้าคอนโดของผมที่คนพากันมองตามแต่ไม่มีใครเข้ามายุ่ง
"ปล่อยยย  "
"แน่จริงก็ชนะกูดิ มึงแน่นักนี่" พูดจบผมยกไอ้แบงค์ขึ้นพาดบ่าเข้าลิฟล์ไปโดยไม่มีใครกล้าเข้ามาด้วยมือคนที่ถูกแบกทั้งทุบทั้งดึงเส้นผมของผมจนเจ็บไปหมด แต่ผมไม่ยอมแน่ความโกรธที่ถูกทำให้เสียหน้าในงานเฟรชชี่มันทำให้ผมแพ้ไม่ได้ เมื่อมาถึงห้องผมกธทุ่มไอ้แบงค์ลงไปที่เตียงก่อนจะยืนมองคนที่ดีดตัวรุกออกจากเตียง
"ไอ้ซันมึงเป็นบ้าไปแล้วรึไง"
"เออกุบ้า เพราะพวกมึงนั้นแหล่ะ" พูดจบผมพยายามจับไอ้แบงค์ไว้แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะความที่ไอ้แบงค์เป็นนักมวยแม้มันจะเมามานิดๆแต่แรงมันก็ไม่ใช่ว่าจะหมดซ่ะทีเดียวกว่าผมจะตึงมันไว้ได้ก็เล่นเอาเหนื่อยพอๆกัน พอเห้นคนถูกตึงไว้ดิ้นไม่หลุดผมค่อยๆก้มใบหน้าลงไปใกล้
"ไอ้ซันปล่อยกู"
"ทำไมกลัวกูหรอ?  แน่จริงไม่ต่อยกูให้สลบเลยล่ะ"
"มึงมันก็แค่พวกหมารอบกัดแน่จริงมึงก็ชนะกูบนเวทีให้ได้ดิ"
 
          เมืื่อทำอะไรไม่ได้ก็ต้องใช้ไม้ตายการดูถูกบวกกับท้าทายเข้าแรกเพราะคนอย่างไอ้ซันต่อให้เลวแค่ไหนแต่เรื่องเดียวที่มันยอมไม่ได้คือใครดูถูกมันนี่แหล่ะ 
"ทำไมกลัวกูหรอ"
"มึงมันก็แค่หมารอบกัด แน่จริงมึงก็ชนะกูบนเวทีให้ได้ดิ"  ผมมองตาไอ้ซันที่นิ่งลงก่อนจะค่อยๆปล่อยมือออกจากมือผมที่มันกดตึงไว้กับเตียง 
"นี้มึงดูถูกกูหรอไอ้แบงค์"
"เออ  ก็คนอย่างมึงมันเล่นได้แต่แบบรอบกัดนี้แหล่ะ ถ้าแน่จริงมึงก็สู้กับกูบนเวทีดิ แฟร์ๆ ถ้ามึงแน่จริงน่ะ กล้สรึเปล่าล่ะ"
"ได้  มึงจะชกกับกูวันไหนนัดมาเลย"
"เดือนหน้ากีฬาคณะ ถ้ากูแพ้มึงกูยอมมึงทุกอย่างเลย แต่ถ้ากูชนะมึง มึงก็ต้องทำตามที่กูพูดทุกอย่างโอเคไหม"
"ได้ กูไม่ยอมแพ้มึงหรอก"
"งั้นกีฬาคณะมึงกับกูเจอกัน แต่ระหว่างนี้มึงห้ามยุ่งกับน้องกูแล้วก็คนอื่นๆ"
"หึหึ คนอื่นๆนี้รวมไปถึงน้องคนนั้นด้วยหรอว่ะ"
"น้องคนนั้น? ใคร?"
"ก็น้องที่กูเจออยู่กับมึงแล้วก็น้องมึงบ่อยๆไง"
"ออ  ใช่ "
"หวงจังเลยน่ะ"
"เออ งั้นเดือนหน้าเจอกันบนเวที วันนี้กูกลับแล้ว"
"เฮ้ยยย กูไม่ทำอะไรมึงใช่ว่ากูจะให้มึงกลับ"
"อ้าวไอ้นี้กูจะกลับบ้านกู"
"นี้สภาพมึงแบบนี้กล้าออกไปไหนอีกหรอว่ะ นอนนี้แหล่ะจะออกไปให้คนหิ้วรึไงไม่รู้ตัวเองเลยรึไงว่าหน้าตาตัวเองน่ะเป็นไง" ผมงงกับคำพูดของไอ้ซันที่พูด
"หน้ากู? ทำไมว่ะ กูเป็นผู้ชายแถมเป็นนักมวยใครจะมาหิ้วกู"
"กล้าน่ะมึงอ่ะ  เมื่อกี้ยังหนีกูไม่ได้ แล้วหน้าเนี้ย สวยกว่าผู้หญิงอีกขืนกลับคนเดียวโดนพวกรากไปขมขืนจะหาว่ากูใจร้าย"
"เชี้ยยย กูเป็นผู้ชาย"
"อันนั้นนกูรู้แล้ว ก็เมื่อกี้ตอนกูกดมึงกับเตียงกูยังโดนหนามมึงทิ่มอยู่เลย"
"สัตว์ ปากหมาน่ะมึงเนี้ย"
"เออๆ ไปอาบน้ำไปนอนนี่แหล่ะพรุ่งนี้ค่อยกลับ" ผมมองหน้าไอ้ซันที่เดินไปหยิบชุดมาให้ ผมรับมาก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำทันที
 
          หลังจากออกมาจากห้องน้ำผมก็หันไปมองคนที่นอนตะแคงหลับอยู่บนเตียงก่อนแล้ว  ถ้าไม่ติดตอนตื่นแล้วจะโวยวายกวนประสาทนี้ไอ้แบงค์มันน่ารักมากเลยสำหรับผม ผมยังจำได้ตอนนั้นที่ผมไปจูบมันเพราะมันน่ารักจนโดนมันต่อยแล้วเกลียดผมมาตลอดจนทุกวันนี้ ประธานคณะวิศวะเห็นแบบนี้ใครจะไปเชื่อว่ามันจะเรียนวิศวะเอาจริงๆหน้ามันสวยมากๆ ผมนั่งมองหน้าไอ้แบงค์ที่หลับนิ่งอยู่บนเตียง  
"หลับง่ายแบบนี้ไม่ระวังตัวเลยน่ะมึง" ผมค่อยๆหยิบผ้าห่มขึ้นห่มให้ไอ้แบงค์ก่อนจะค่อยๆขยับตัวเองไปนอนข้างๆมันเช่นกัน