ขอบคุณความบังเอิญ2

         แม้ว่าผมกัไอ้พี่ซันจะไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไรก็ตามแต่ด้วยศักดิ์ความเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องแถมยังเป็นสายรหัสก็จำเป็นที่ผมต้องให้ความเคารพมันแต่ก็ถือว่าดีกว่าตอนแรกๆหน่อยเพราะไอ้พี่ซันมันก็โดนพวกรุ่นพี่เก่าๆเล่นงานไปไม่ใช่น้อยๆ  ผมนั่งกินข้าวกัพัทธ์ พลอยและไอ้ปรานต์อยู่ที่โรงอาหารของมาหวิทยาลัยตามปกติของทุกวัน แต่เมื่อเงยหน้ามองไปทางประตูทางเข้าโรงอาหารก็เห็นว่าไอ้พี่ซันกัเพื่อนกำลังเดินเข้ามาด้วยความที่โต๊ะของผมอยู่ใกล้ประตูที่ไม่สามารถจะหลได้ผมกัไอ้ปรานต์ก็ทักทายตามธรรมเนียม

"สวัสดีครัพี่ซัน พี่อส" ผมกัไอ้ปรานต์พูพร้อมกันก่อนคนถูกทักจะหันมารัไหว้ แต่ที่แปลกกว่านั้นคือโดยปกติถ้าไอ้พี่ซันเห็นพัทธ์น่าจะพุ่งเข้ามาแทะโลม แต่ครั้งนี้กัรัไหว้แล้วทักทายกลัมาปกติที่รุ่นพี่กัรุ่นน้องเขาทำกัน

"สวัสดีครับ แล้วนี้น้องไม่มีเรียนหรอ" พี่บอสถาม

"มีครับแต่เรียนบ่ายแล้วนี้พวกพี่พึงเลิกเรียนหรอ" ผมถามกลับไป

"อือ หิวมากเลยคนก็แน่นโรงอาหารเชียวไม่รู้จะมีที่นั่งไหม" พี่บอสพูด

"นั่งกับพวกผมก็ได้ครับพี่เหลืออีกสองที่พอดี" ผมพูดกลับไปตามมารยาท และพี่บอสกับไอ้พี่ซันก็ตกลงอย่างง่ายก่อนจะฝากวางหนังสือแล้วเดินไปซื้อข้าว 

"ไอ้ธัญมึงว่าไอ้พี่ซันแปลกๆป่ะว่ะ" เสียงไอ้ปรานต์ถามผมขึ้น

"เออ ดูนิ่งว่ะ ปกติถ้าเห็นพัทธ์นี้แบบวิ๊งตลอดแต่นี้ทำเหมือนไม่สนใจเลย"

"อะไรของมึงสองคนกูนั่งเฉยๆเท่าที่กูเห็นพี่แกก็ไม่ได้ดูแย่ขนาดนั้นนี่หว่า" พัทธ์ที่นั่งฟังอยู่นานเริ่มแสดงความคิดเห็นขึ้นมา

"ก็จริงๆเรากับไอ้ปรานต์น่ะมีเรื่องกับพี่แกก่อนงานเฟรชชี่ก็เพราะเรื่องของพัทธ์เลยน่ะ"

"พี่แกก็โดนรุ่นพี่เตือนแล้วเขาก็คงคิดได้บ้างแหล่ะ"

"หรอ คงงั้นมั่ง" ผมตอบก่อนหันไปมองหน้าไอ้ปรานต์ 

"พลอย" ระหว่างที่ผมกำลังก้มตักข้าวเข้าปากไอ้ปรานต์ก็เรียกพลอยที่ก้มหน้าอ่านหนังสือไปกินไปขึ้น

"ห่ะ? เรียกเราหรอ" พลอยหันมาตอบ

"ใช่ คือเรามีอะไรจะปรึกษาพลอยหน่อยอ่ะ"

"อะไรของมึงว่ะไอ้ปรานต์กูเป็นเพื่อนแท้ๆกับไม่ปรึกษาดันไปถามพลอย"

"ก็เรื่องที่กูจะปรึกษามันเป็นเรื่องผู้หญิงๆไงกูก็ต้องถามพอยดิว่ะ" 

"ว่าแต่ปรานต์มีไรจะพูดกับเรา" พลอยปิดหนังสือลงก่อนหันมาสนใจคนที่ต้องการจะปรึกษาแทน

          ผมคิดอยุ่นานว่าจะพูดดีไหมแต่สุดท้ายก็ตัดสินใจถามคนที่เป็นผู้หญิงด้วยกันหน้าจะดีที่สุด 

"ว่าไงปรานต์มีอะไรจะปรึกษาเรา" 

"เออ คือ เออ.."
"โห่ไอ้ปรานต์เออ คือ เออคือ อยู่นั้นจะรู้เรื่องไหม" ผมหันไปมองหน้าไอ้ธัญก่อนจะหันไปหาพลอยอีกครั้ง

"พลอยพอจะรู้ไหมว่าถ้าเราทำให้ผู้หญิงโกรธต้องไปง้อเขายังไง"

"ทำไมหรอ ปรานต์ทะเลาะกับแฟนหรอ?"

"เปล่าาา  ไม่ใช่แฟนแต่เราแค่ไปทำผิดกับใครคนหนึ่งอ่ะ"

"อย่าบอกน่ะไอ้ปรานต์ว่ามึงจะไปง้อพี่นัน" ไอ้ธัญไอ้ปากสว่าง ผมหันไปมองหน้าไอ้ธัญก่อนจะหันกลับไปเพื่อจะถามพลอยต่อ แต่ก็ไม่ทันได้พูดอะไรเพราะไอ้พี่ซันกับพี่บอสเดินถือจานข้าวมานั่งลงข้างๆก่อนแล้ว

"อ่ะน้องน้ำพี่ซื้อมาให้"

"พี่บอสกับพี่ซันนี้ใจดีจังเลยน่ะครับ" เสียงไอ้ธัญหันไปพูดพร้อมกับมองพี่สองคน

"ก็ไม่แปลกไม่ใช่หรอครับน้องที่พี่สายรหัสจะเทคแคร์น้องบ้าง" หลังจากเงียบอยู่นานแล้วไอ้พี่ซันก็พูดขึ้นเพราะคงหมั่นไส้ไอ้เพื่อนตัวดีของผมพอสมควร

"เออว่าแต่ปรานต์ตกลงมีอะไรจะให้เราช่วย" ไม่ทันได้พูดอะไรต่อพลอยก็เป็นคนทักขึ้นแทน

"นั้นดิพูดให้รู้เรื่องก่อนได้ไหม" กลายเป็นพัทธ์ที่พูดเสริมขึ้นมา

"อะไรปรานต์มีปัญหาอะไรพวกพี่ช่วยได้น่ะ" พี่บอสแสดงความเป็นรุ่นพี่ที่ดีเข้ามาอีก 

"ก็คืองี้ครับพี่บอสไอ้ปรานต์เนี้ยมันไปเมาแล้วไปจูบผู้หญิงคนหนึ่งคราวนี้เขาโกรธมันก็เลยจะหาวิธีไปขอโทษเขา พี่พอจะมีทางช่วยไหมครับ"

"เชี้ยธัญบอกพี่เขาทำไมว่ะ" ผมหันไปตาเขียวใส่คนพูดก่อนจะหันมายิ้มแห้งๆให้พวกพี่บอสกับพี่ซัน

"ขอโทษน่ะไม่ยากหรอน้องก็แค่แสดงความจริงใจ"

"ความจริงใจอย่างเดียวไม่พอหรอก เรื่องมันก็ขึ้นอยู่ว่าผู้หญิงที่น้องไปจูบน่ะเป็นใครเปอร์เซนต์ในการจะขอโทษง่ายไหมอันนี้ก็มีส่วน" พี่ซันหันมามองหน้าผม ซึ่งมันเป็นคำพูดที่แทงใจไปอีกเพราะมันจริงอย่างที่พี่ซันมันพูดถ้าเป็นผู้หญิงทั่วๆไปก็คงไม่อะไร แต่นี้มันพี่นัน 

"อันนี้กูเห็นด้วยแต่เท่าที่คิดๆตามกูว่ายากน่ะ" พัทธ์เสริมขึ้นมาอีก

"ตกลงน้องไปจูบใครล่ะเพื่อน หรือ แฟน"

"ไม่ใช่ทั้งเพื่อนแล้วก็ไม่ใช่ทั้งแฟนอ่ะดิพี่ มันไปจูบพี่นันเพื่อนพี่แบงค์คณะวิศวะมา" 

"ห่ะ!!!" เสียงของพี่ซันกับพี่บอสที่ร้องตกใจออกมาพร้อมกันก่อนจะหันมามองหน้าผมอย่างจริงจังก่อนจะขำกันออกมา

"ฮาๆๆๆ น้องครับจูบก็แย่แล้วนี้ดันไปจูบทอมอย่างไอ้นันอีกน้องทำไปได้ไง"

"โห่พี่บอสอย่าพูดดิผมเครียดจะตายแล้วเนี้ย"

"นั้นดิ งานนี้มึงคงต้องเอาพวงมาลัยกับธูปเทียนแพไปขอขมาแล้วมั่ง" ไอ้พี่ซันสมทบขึ้นต่อ

"ต้องขนาดนั้นเลยหรอพี่" 

"ใช่ดิน้อง พี่จะบอกให้น่ะการไปขโมยจูบแรกใครมาเนี้ยยากที่สุดแล้วกับการขอโทษ เหมือนพี่ไงทุกวันนี้โดนเกลียดขี้หน้าไม่หายเลย" พวกผมหันไปมองหน้าพี่ซันที่อยู่ๆเหมือนจะหลุดพูดเรื่องอะไรซักอย่างออกมาก่อนเจ้าตัวจะเหมือนคิดขึ้นได้ว่าเผลอพูดอะไรออกไปแล้วหันไปกินข้าวในจานต่อแทน พวกผมเห็นแบบนั้นก็พอจะรู้ๆแหล่ะว่าพี่แกไม่อยากพูดต่อแล้ว

          เสียงมัดที่ดังมือชกเข้ากับกระสอบทรายกับเสียงที่ดังหอบเหนื่อยของนักกีฬามวยหลายๆคนดังไปทั่วทั้งยิม กับใครอีกคนที่วันนี้ก็มาซ้อมเป็นปกติ ผมเดินมาหยุดมองดูคนที่หน้าคมสวยกว่าผู้หยิงที่ปล่อยมัดชกเป้าที่มีเพื่อนคอยจับให้ท่าทางทะมัดทะแมน อย่างเป็นจังหวะ

"พี่แบงค์วันนี้ทำไมพี่ซ้อมหนักจัง"

"ก็ปกติเปล่าว่ะ พี่ก็ซ้อมแบบนี้ทุกวัน" เสียงพูดที่มีความเหนื่อยหอบตอบรุ่นน้องที่ยืนเกาขอบเวทีมวยมอง

"หรอพี่ แต่ช่วงนี้พี่ฟิตเนอะ"

"แน่นอน ใกล้กีฬาคณะแล้วนี้"

"นั้นดิว่าแต่ปกติพี่ก็ชนะทุกปีนี้"

"ถึงชนะก็ประมาทไม่ได้โว้ย ขนาดเรายังฝึกขนาดนี้คนที่เขาจะมาแข่งกับเราเขาก็คงฝึกไม่ต่างจากเราเหมือนกัน"  ผมทำหน้างงใช่ซิเขารับปากว่าจะชกมวยกับไอ้แบงค์นี่หว่าแต่ผมยังไม่ได้ฝึกเลยแบบนี้จะมีปัญญาชนะไหม 

"พี่นี้โคตรเท่ห์เลยว่ะ เออพี่แล้วช่วงนี้พี่นันไปไหนติดสาวหรอ"

"ติดสาวบ้าอะไรอย่าพูดแมวๆมึงเดี๋ยวมันมาได้ยันได้อัดมึงล่วง"

"โห่ผมก็แซวไป เสียดายเนอะพี่แกออกจะสวยถ้าเป็นผู้หญิงปกติผมจีบแล้ว"

"แล้วเพื่อนกูไม่ปกติตรงไหนว่ะ"

"ก็พี่นันเป็นทอมไงพี่"

"พวกมึงเนี้ยน่ะ" 

"พี่ผมไปห้องน้ำก่อนได้เปล่าอ่ะ พี่ซ้อมคนเดียวไปก่อนน่ะ" พูดจบน้องคนที่เป็นเป้าให้ไอ้แบงค์กวางเป้าลงแล้วมุดตัวออกจามเวทีไปกับไอ้รุ่นน้องที่อยู่ข้างๆเวที

"ให้ผมเป็นเป้าให้ไหมครับคุณประธาณวิศวะ" ผมเดินเข้าไปยืนข้างๆเวทีที่ไอ้แบงค์อยู่

"มึงมาทำไม"

"ผมก็อยากมาซ้อมบ้างซิครับต้องขึ้นชกกับคุณประธานวิศวะที่พ่วงตำแหน่งนักมวยของมหาลัยทั้งที"

"เหอะๆ มึงไม่ต้องรีบมาเป็นเป้าให้กูหรอกเดี่ยวไม่นานมึงก็จะได้เป็นแล้ว"

"อย่าพึ่งมั่นใจซิครับ เมื่อกี้คุนยังพูดเองว่าคุณซ้อมคนอื่นก็ซ้อมแท้ๆ"

"นี้มึงมาแอบฟังกูหรอ"

"เปล่า พอดีกูมาได้ยินเอง" พูดจบผมก็มุดตัวขึ้นไปยืนบนเวทีก่อนจะหยิบเป้ามาจับรอคนซ้อมที่ยืนมองอยู่

"มึงจะทำอะไรไอ้ซัน"

"ก้ซ้อมไง"

"มึงแน่ใจน่ะ "

"เออจัดมาเลยกูรับมัดมึงได้อยู่แล้ว" 

"เออ" เมื่อจบบทสนทนาไอ้แบงค์รั่วมัดใส่เป้าที่ผมยกไว้ตั้งรับกับมัน 

"จับดีๆดิว่ะ" คนชกบ่นใส่ผม

"ก็จับดีแล้วไงเนี้ย โอ้ยยย" ไม่ทันได้พูดต่อเพราะผมเผลอยกแขนที่ถือเป้าลงทำให้มัดหนักๆของไอ้แบงค์ชกเข้าที่หน้าของผมสุดแรงจนหันไป 

"ชกมาได้น่ะมึง"

"อ้าวก็ใครบอกให้มึงเอาเป้าหลบตอนกูต่อยเอง"

"ไปเลยไปกระติกน้ำแข็งอยู่นู้นลงไปประคบเองเลย"

"ใจร้ายว่ะตอยกูแล้วยังไม่ช่วยอีกน่ะ"  ไอ้แบงค์ทำท่าทางหงุดหงิดก่อนจะเดินลงมาจากเวทีพร้อมกับผมก่อนจะเดินไปจัดแจงเรื่องปฐมพยาบาลทันที