ขอบคุณความบังเอิญ2

         เมื่อมาถึงหน้าบ้านของพัทธ์ผมกดล๊อครถก่อนจะเดินเข้าบ้านไปแบบเคยชินไม่ต่างจากบ้านของตัวเอง 

"เข้ามาเหมือนบ้านมึงเลยน่ะ" เสียงเจ้าของบ้านหันมาทักทันทีที่เห็นผมเดินเข้ามาในสวนหลังบ้าน

"ไม่ใช่ก็ใกล้แล้ว" ผมพูดพร้อมกับหันไปสวัสดีพ่อแม่ของพัทธืและพี่เกมส์ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร

"กินไรมายังล่ะธัญมานั่งนี้มาลูกเดี๋ยวแม่ปิ้งบาร์บีคิวให้"

"ขอบคุณครับแม่" ผมเดินไปนั่งข้างๆพัทธ์ที่กำลังง้วนกับอาหารบนโต๊ะ 

"ไงธัญได้เจอกันซักทีน่ะ"

"นี่ พี่เกมส์ใช่ไหมครับยินดีที่ได้รู้จักน่ะครับ"

"เออ ว่าแต่นี้ธัญมารับพัทธ์กลับบ้านหรอ" พี่เกมส์พูดขึ้นผมหันไปมองหน้าพัทธ์ที่เงยหน้าจากของกินหันมามองผมสลับกับมองหน้าพี่เกมส์ 

"มารับอะไรพี่เกมส์บ้านผมอยู่นี้น่ะ"

"อ้าวก็พี่มาอยู่ด้วยห้องพี่ก็ไม่มีพัทธ์ก็กลับบ้านธัยไปดิ"

"เฮ้ยยย  ได้ไงอ่ะ"

"ได้ดิถาพัทธ์อยู่แล้วพี่จะนอนไหน จริงไหมธัญ"

"ครับ" ผมยืนมือไปจับกับพี่เกมส์ก่อนจะหันไปยักคิ้วให้กับอีกคนที่ทำหน้างอน ก่อนแม่ของพัทธ์จะเดินยกจานบาร์บีคิวกลับมา 

"อะไรกันหรอพัทธ์ทำหน้างอเชียว"

"แม่ก็ดูดิพี่เกมส์ไล่ผมออกจากบ้านให้ไปอยู่กับไอ้ธัญอ่ะ"

"อ้าวก็ถูกแล้วไม่ใช่หรอ จริงไหมพ่อ" 

"แม่อ่ะ ผมลูกแม่น่ะเนี้ย"

"ก็ใช่ไง  ยังไงธัญขึ้นไปยกกระเป๋าพัทธ์ขึ้นรถด้วยน่ะลูกเพราะพี่เกมส์มาหลายวันคงต้องพักอีกนานไงก็เอาตาพัทธ์ไปอยู่ด้วยน่ะ"

"แม่...."

"พอเลย เอ้ากินไปเลยไป ธัญด้วยกินเยอะๆน่ะลูกเดี๋ยวไม่มีแรง" แม่หันมายิ้มให้ผมแบบมีเล่ห์ก่อนจะหันไปมองพัทธ์ที่หน้าเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ

          "พี่ ผมอยากเมาอ่ะ" ผมโผล่หน้าจากเบาะหลังไประหว่างพี่แบงค์กับพี่นัน

"อะไรของมึงว่ะไอ้ปรานต์"

"นั้นดิเฮริทอะไรว่ะอยากเมา" 

"ผมอกหักอ่ะ พี่สองคนไปเป็นเพื่อนผมหน่อยดิ"

"เอาไงว่ะไอ้แบงค์ มึงว่างไหม"

"เออๆ น้องมันกำลังเศร้าไปก็ไป แต่  ไอ้ปรานต์อายุมึงยังไม่ถึง20เข้าผับไม่ได้คงต้องไปหาที่กินที่อื่นแทนว่ะ"

"เออ ที่ไหนก็ได้พี่ ไม่มีที่นั่งบ้านผมก็ได้ผมอยู่คนเดียว"

"เอาไงไอ้นัน"

"เออ เอางั้นก็ได้" เมื่อตกลงกันเสร็จพี่นันก็ขับรถแวะซื้อเบียร์ที่ร้านสะดวกซื้อระหว่างทางกลับบ้าน

"จะเอาอะไรก็ไปหยิบแล้วกันพวกมึงเดี๋ยวกูไปจอดรถดีๆก่อนเดี๋ยวพ่อแม่งล็อกล้อกู" ผมกับพี่แบงค์ลงไปที่ร้านก่อนจะหยิบตะกร้าแล้วเดินวนไปหาซื้อของ 

"เฮ้ยๆๆ ไอ้ปรานต์นี้มึงจะแดกขนาดนี้เลยหรอว่ะ" 

"เออดิพี่ผมอยากเมา"

"เออๆตามใจ เดี๋ยวกูไปเอาขนมก่อนแล้วกัน"

"ครับ " ผมเดินเอาเบียร์ไปคิดเงินที่เค้าท์เตอร์ก่อนจะเดินออกมาที่รถที่พี่นันยืนรออยู่ด้านนอก

"โห่ไอ้ปรานต์นี้ใจคอจะกินให้ตับพังเลยหรอว่ะ" พี่นันทักผมขึ้นทันทีที่เห็นจำนวนเบียร์ที่ผมซื้อมา

"ก็ผมอยากเมาอ่ะ แล้วพี่อ่ะไม่เอาอะไรหรอ"

"ไม่อ่ะ เดี๋ยวไอ้แบงค์ก็ซื้อมาอีก "

"ครับ"

"ไปพวกมึงกูซื้อเสร็จแล้ว " 

          "ไอ้แบงค์น้องมึงไหวเปล่าว่ะ" ฉันหันไปถามไอ้แบงค์ที่นั่งค่อยๆยกแก้วเบียร์ขึ้นกระดก ไอ้แบงค์ได้แต่หันมามองแล้วส่ายหัวไปมา

"กูว่ายากว่ะดูสภาพดิ"

"ไอ้แบงค์กูว่าเอามันไปนอนได้แล้วมั่งขืนแดกต่อมีหวังเละกว่านี้แน่"

"แล้วมึงคิดว่าสภาพนี้มันยังไม่เละอีกหรอว่ะ"

"แล้วมึงจะเอาไง กูว่ามึงกับกูพามันไปนอนเหอะจะได้แยกย้ายกลับบ้านกัน"

"เออๆ ก็ได้งั้นเดี่ยวกูไปห้องน้ำก่อนมึงก็เก็บๆของไปก่อนแล้วกัน" ฉันพยักหน้าให้ไอ้แบงค์ที่เดินไปห้องน้ำ

"พี่...พี่เก็บทามมายยยย ผมยังกินอยู่"

"พอได้แล้ว"

"ไม่อาววว  เอามานี่" คนเมาดึงแก้วออกจากมือฉันที่กำลังเก็บ

"เฮ้ยยย ไอ้ปรานต์มันหกเละหมดแล้วเนี้ย"

"ปล่อยยย ผมจะกิน"

"ไอ้ปรานต์เอามานี้พอได้แล้วไปนอนได้แล้ว"

"ม่ายยยย ผมจะกินนน" มือคนเมาพยายามดึงแก้วออกจากมือฉันไปมาไม่ยอมปล่อยง่ายๆ

"พอเลย เอามานี้ "

"ไม่  พี่กินเป็นเพื่อนผมก่อน น่ะๆๆ"

"ไม่เอา พอแล้ว เฮ้ยยยย!!~" อยู่ๆคนเมาที่ดึงแก้วในมือฉันก็ดึงตัวฉันเข้าไปใกล้แรงดึงจากคนเมาที่ทำให้เสียหลักจนตัวฉันล้มไปทับบนตัวไอ้ปรานต์เต็มๆ สายตาที่จ้องมองมาที่ใบหน้าของฉันมือที่แก้วค่อยๆวางแก้วก่อนจะกอดรั้งท้ายทอยเข้ามา ฉันพยายามดิ้นให้ออกจากแรงกอดแต่ก็ไม่ทันแล้วเมื่อไอ้ปรานต์ค่อยๆยื่นใบหน้าเข้ามาจูบที่ริมฝีปากเบาๆ

"เฮ้ยยย ไอ้ปรานต์" เสียงไอ้แบงค์ที่เดินออกมารีบดึงตัวฉันออกจากไอ้ปรานต์  เมื่อสติที่หลุดไปกลับมามัดของฉันก็ปล่อยเข้าที่ปากของไอ้ปรานต์ก่อนจะเดินไปจากห้องทันที 

"พี่แบงค์ พี่นัน" เสียงที่เหมือนได้สติพูุดตามหลังมา

"นันมึง.."

"กูจะกลับบ้านไอ้แบงค์"

"เออๆ เดี๋ยวกูไปส่ง"

"อือ" 

          เมื่อมาส่งไอ้นันที่บ้านที่ไม่ห่างจากบ้านไอ้ปรานต์มากผมก็ขอตัวกลับก่อน เพราะดูจากอารมณ์ไอ้นันตอนนี้ไม่คุยกับใครแน่ๆ ก็ใครมันจะไม่ตกใจล่ะในเมื่อนั้นมันจูบแรกของไอ้นันเสือกไปโดนไอ้ปราต์จับจูบซ่ะ ผมเดินออกจากบ้านไอ้นันเพื่อไปหารถแท็กซี่กลับบ้าน 

"คนเยอะเหมือนกันแหะร้านนั่งก็เยอะดี" ผมพูดกับตัวเองระหว่างที่เดินผ่านร้านต่างๆออกมา โดยไม่รู้หรอกว่ามีสายตาใครอีกคนที่มองตามมาเช่นกัน

          "มองอะไรมึงว่ะไอ้ซัน" เสียงเพื่อนในวงหันมาถามผมที่นั่งมองออกไปนอกร้าน เพราะสายตาผมเหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งที่รู้จักดีกำลังเดินอยู่ด้านนอก

"เปล่า  เออกูกลับก่อนน่ะ"

"อะไรว่ะ จกลับแล้วหรอ"

"เออ พอดีคิดได้ว่ามีธุระว่ะ" พูดจบผมก็หยิบกระเป๋าสตางค์ก่อนจะเดินออกจากร้านไป ผมค่อยๆเดินตามหลังไอ้แบงค์ที่เดินคนเดียวไป เมื่อเห็นว่าคนที่เดินนำหน้าโบกแท็กซี่ได้แล้วผมรีบเดินตามไปทันทีที่ไอ้แบงค์เปิดประตูรถกำลังจะเข้าไปนั่งผมก็ดึงประตูก่อนจะเข้าไปนั่งด้วยทันที

"เฮ้ยยย มึง"

"พี่ครับไปซอยเกษมสันต์1ครับ" 

"อ้าวเมื่อกี้น้องเขาบอกไปพญาไท"

"พอดีแฟนผมงอนครับพี่มันเลยจะหนี"

"อะไรของมึงไอ้ซัน"

"อ้าวเป็นแฟนกันหรอ คุยกันดีๆดิน้องอย่างอนกันเลยรักกันไว้ดีกว่า"

"ใช่ครับพี่แฟนผมมันขี้งอน"

"ตกลงไปเกษมสันต์1น่ะ"

"ครับ"

"เฮ้ยยย มึงลงไปเลยน่ะไอ้ซัน เฮ้ยพี่" ไอ้แบงค์ไม่ทันได้พูดอะไรต่อรถของพี่แท็กซี่ก็ขับออกไปทันที

"กูจะกลับบ้านกูมึงทำเชี้ยไรเนี้ย"

"พูดดีๆซิครับแบงค์ งอนทีไรจะหนีไปหาคนอื่นตลอดเลยน่ะ" ผมแกล้งพูดยั่วใส่อีก

"ไม่ดีน่ะน้องทะเลาะกับแฟนแล้วประชดไปกับคนอื่นเนี้ย"
"ใช่ไหมครับพี่ แฟนผมเนี้ยงอนทีไรชอบไปหาคนอื่นตลอด"

"มึงพูดบ้าอะไรเนี้ย กูไปเป็นแฟนมึงตอนไหน"

"เห็นไหมครับพี่ ใจร้ายกับผมตลอด"

"ใจเย็นๆน่ะน้องเดี๋ยวพี่พาส่งให้ถึงบ้านเลยไปเครียกันต่อเองน่ะ" ผมหันไปยิ้มใส่ไอ้แบงค์ที่หงุดหงิดแต่ทำได้แต่เพียงหันมามองหน้าผมอย่างเอาเรื่อง ช่วยไม่ได้น่ะมึงทำกูไว้แสบทั้งมึงทั้งน้องมึงงานนี้กูต้องเอาคืนแน่ ผมยิ้มให้คนนั่งข้างๆอย่างซะใจ