ขอบคุณความบังเอิญ2

          "ยกของเข้าบ้านด้วยเลย" เสียคนงอนเดินตัวปลิวเข้าไปไปหลังจากที่ผมขับรถเข้ามาจอดในบ้าน ผมหันไปมองตามคนงอนแลวก็อดยิ้มไม่ได้ 

"รอเราด้วยดิ" ผมยกกระเป๋าเสื้อผ้าของใช้พัทธ์ตามเข้าบ้าน

"เอาไปจัดให้เรียบร้อยด้วย"

"โห่ใช้เลยน่ะ"

"ช่วยไม่ได้อยากอาสาเอากูมาดูแลมึงก็จัดการของใช้กูให้เรียบร้อยด้วย กูจะไปอาบน้ำนอน"

"ให้เราไปถูหลังให้ไหมพัทธ์"

"ไม่ต้อง" พูดจบคนงอนก้หยิบเสื้อผ้าสำหรับใส่นอนกับผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป ตรู๊ดดดด ตรู๊ดดด

"ฮัลโลว่าไงมึง" 

(ไอ้ธัญ )

"มึงเป็นไอ้ปรานต์"

(กู คือ กู)
"เออ มึง คือ มึงน่ะเป็นอะไรจะพูดได้ยังเนี้ยติดอ่างอยู่ได้"

(กูเมาว่ะ แล้ว กู ไปจูบพี่นันว่ะ)

"เชี้ยยย มึงพูดจริงป่ะเนี้ย"

(เออ กุจะทำไงดีว่ะ)

"แล้ว พี่นันเขาเป็นไงบ้างเนี้ย"

(เขาก็โกรธกูแหล่ะแถมต่อยเข้าที่ปากกุก่อนจะกลับบ้านไปว่ะ)

"ไอ้ปรานต์เอ้ยยย แล้วแบบนี้มึงจะเอาไง"

(กูไม่รู้ว่ะมึงช่วยกูคิดหน่อยน่ะๆ)

"เออๆไว้เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปหาแต่ตอนนี้กูจะไปอาบน้ำนอนแล้วไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน" 

(เออ) ผมวางสายจากไอ้ปรานต์ก่อนจะเดินไปเก็บของให้พัทธ์ที่ตู้ ไม่ใช่เรื่องง่ายแล้วล่ะแค่อกหักจากไอ้ดรันเสือกเมาไปจูบทอมอีกไอ้ปรานต์เอ้ย

          "ขอบคุณครับพี่" ผมจ่ายเงินค่าแท็กซี่ก็จะดึงมือไอ้แบงค์ไว้เพราะมันตั้งท่าจะหนีผมให้ได้หลังจากที่ลงรถเสร็จ

"ปล่อยกูไอ้ซัน"

"ปล่อยกโง่ดิว่ะ "

"มึงจะทำเชี้ยไรมึง "

"นั้นดิกูจะทำไรดีว่ะ" ผมทำท่ามองหัวจรดเท้าไอ้แบงค์พร้อมกับใช้อีกมือลูบคางเบาๆ

"ปล่อยกูไม่งั้นจะหาว่ากูไม่เตือนน่ะ"

"ทำไมครับคุณประธานคณะวิศวะจะชกกูหรอครับ"

"ปล่อยกู  กูจะกลับบ้าน"

"กูไม่ให้กลับ วันนี้มึงกับเพื่อนมึงแล้วก็น้องมึงทำกูแสบมึงต้องรับผิดชอบ"

"รับผิดชอบเชี้ยไร กูไม่รู้เรื่อง"

"ไม่รู้เรื่องหรอ วันนี้มึงเล่นกูซ่ะจนพวกพี่ๆสายรหัสเขาเล่นกูซ่ะหนักมึงยังบอกว่าไม่ได้ทำอะไรหรอว่ะ"

"เรื่องนั้นมึงผิดเองก็ช่วยไม่ได้ "

"ไม่รู้โว้ย มึงมานี้เลย" พูดจบผมก็รากไอ้แบงค์ให้เข้าคอนโดของผมที่คนพากันมองตามแต่ไม่มีใครเข้ามายุ่ง

"ปล่อยยย  "

"แน่จริงก็ชนะกูดิ มึงแน่นักนี่" พูดจบผมยกไอ้แบงค์ขึ้นพาดบ่าเข้าลิฟล์ไปโดยไม่มีใครกล้าเข้ามาด้วยมือคนที่ถูกแบกทั้งทุบทั้งดึงเส้นผมของผมจนเจ็บไปหมด แต่ผมไม่ยอมแน่ความโกรธที่ถูกทำให้เสียหน้าในงานเฟรชชี่มันทำให้ผมแพ้ไม่ได้ เมื่อมาถึงห้องผมกธทุ่มไอ้แบงค์ลงไปที่เตียงก่อนจะยืนมองคนที่ดีดตัวรุกออกจากเตียง

"ไอ้ซันมึงเป็นบ้าไปแล้วรึไง"

"เออกุบ้า เพราะพวกมึงนั้นแหล่ะ" พูดจบผมพยายามจับไอ้แบงค์ไว้แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะความที่ไอ้แบงค์เป็นนักมวยแม้มันจะเมามานิดๆแต่แรงมันก็ไม่ใช่ว่าจะหมดซ่ะทีเดียวกว่าผมจะตึงมันไว้ได้ก็เล่นเอาเหนื่อยพอๆกัน พอเห้นคนถูกตึงไว้ดิ้นไม่หลุดผมค่อยๆก้มใบหน้าลงไปใกล้

"ไอ้ซันปล่อยกู"

"ทำไมกลัวกูหรอ?  แน่จริงไม่ต่อยกูให้สลบเลยล่ะ"

"มึงมันก็แค่พวกหมารอบกัดแน่จริงมึงก็ชนะกูบนเวทีให้ได้ดิ"

          เมืื่อทำอะไรไม่ได้ก็ต้องใช้ไม้ตายการดูถูกบวกกับท้าทายเข้าแรกเพราะคนอย่างไอ้ซันต่อให้เลวแค่ไหนแต่เรื่องเดียวที่มันยอมไม่ได้คือใครดูถูกมันนี่แหล่ะ 

"ทำไมกลัวกูหรอ"

"มึงมันก็แค่หมารอบกัด แน่จริงมึงก็ชนะกูบนเวทีให้ได้ดิ"  ผมมองตาไอ้ซันที่นิ่งลงก่อนจะค่อยๆปล่อยมือออกจากมือผมที่มันกดตึงไว้กับเตียง 

"นี้มึงดูถูกกูหรอไอ้แบงค์"

"เออ  ก็คนอย่างมึงมันเล่นได้แต่แบบรอบกัดนี้แหล่ะ ถ้าแน่จริงมึงก็สู้กับกูบนเวทีดิ แฟร์ๆ ถ้ามึงแน่จริงน่ะ กล้สรึเปล่าล่ะ"

"ได้  มึงจะชกกับกูวันไหนนัดมาเลย"

"เดือนหน้ากีฬาคณะ ถ้ากูแพ้มึงกูยอมมึงทุกอย่างเลย แต่ถ้ากูชนะมึง มึงก็ต้องทำตามที่กูพูดทุกอย่างโอเคไหม"

"ได้ กูไม่ยอมแพ้มึงหรอก"

"งั้นกีฬาคณะมึงกับกูเจอกัน แต่ระหว่างนี้มึงห้ามยุ่งกับน้องกูแล้วก็คนอื่นๆ"

"หึหึ คนอื่นๆนี้รวมไปถึงน้องคนนั้นด้วยหรอว่ะ"

"น้องคนนั้น? ใคร?"

"ก็น้องที่กูเจออยู่กับมึงแล้วก็น้องมึงบ่อยๆไง"

"ออ  ใช่ "

"หวงจังเลยน่ะ"

"เออ งั้นเดือนหน้าเจอกันบนเวที วันนี้กูกลับแล้ว"

"เฮ้ยยย กูไม่ทำอะไรมึงใช่ว่ากูจะให้มึงกลับ"

"อ้าวไอ้นี้กูจะกลับบ้านกู"

"นี้สภาพมึงแบบนี้กล้าออกไปไหนอีกหรอว่ะ นอนนี้แหล่ะจะออกไปให้คนหิ้วรึไงไม่รู้ตัวเองเลยรึไงว่าหน้าตาตัวเองน่ะเป็นไง" ผมงงกับคำพูดของไอ้ซันที่พูด

"หน้ากู? ทำไมว่ะ กูเป็นผู้ชายแถมเป็นนักมวยใครจะมาหิ้วกู"

"กล้าน่ะมึงอ่ะ  เมื่อกี้ยังหนีกูไม่ได้ แล้วหน้าเนี้ย สวยกว่าผู้หญิงอีกขืนกลับคนเดียวโดนพวกรากไปขมขืนจะหาว่ากูใจร้าย"

"เชี้ยยย กูเป็นผู้ชาย"

"อันนั้นนกูรู้แล้ว ก็เมื่อกี้ตอนกูกดมึงกับเตียงกูยังโดนหนามมึงทิ่มอยู่เลย"

"สัตว์ ปากหมาน่ะมึงเนี้ย"

"เออๆ ไปอาบน้ำไปนอนนี่แหล่ะพรุ่งนี้ค่อยกลับ" ผมมองหน้าไอ้ซันที่เดินไปหยิบชุดมาให้ ผมรับมาก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำทันที

          หลังจากออกมาจากห้องน้ำผมก็หันไปมองคนที่นอนตะแคงหลับอยู่บนเตียงก่อนแล้ว  ถ้าไม่ติดตอนตื่นแล้วจะโวยวายกวนประสาทนี้ไอ้แบงค์มันน่ารักมากเลยสำหรับผม ผมยังจำได้ตอนนั้นที่ผมไปจูบมันเพราะมันน่ารักจนโดนมันต่อยแล้วเกลียดผมมาตลอดจนทุกวันนี้ ประธานคณะวิศวะเห็นแบบนี้ใครจะไปเชื่อว่ามันจะเรียนวิศวะเอาจริงๆหน้ามันสวยมากๆ ผมนั่งมองหน้าไอ้แบงค์ที่หลับนิ่งอยู่บนเตียง  

"หลับง่ายแบบนี้ไม่ระวังตัวเลยน่ะมึง" ผมค่อยๆหยิบผ้าห่มขึ้นห่มให้ไอ้แบงค์ก่อนจะค่อยๆขยับตัวเองไปนอนข้างๆมันเช่นกัน