ขอบคุณความบังเอิญ

          ผมต้องรีบไปรับพ่อกับแม่ที่สนามบิน  ซึ่งผมอาบนำแต่งตัวเสร็จตั้งแต่เก้าโมงเช้าแล้ว  แต่
เครื่องบินที่พ่อแม่ผมลง11โมง  ตอนนี้ก็จะ10โมงแล้วทำไงมันจะตื่นซักทีเนี้ย  ถ้าไปรับพ่อกับแม่
สายน่ะมึงเตรียมตัวตายได้เลยไอ้ธัญ
"ไอ้ธัญจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนตื่น" ผมเดินไปกระชากไอ้ธัญให้ลุกจากที่นอนในสภาพ
ทุลักทุเล
"อือออ...ขออีกสิบนาทีน่ะ"
"ไม่ได้สายแล้วโว้ย  ถ้ามึงไม่ตื่นก็เฝ้าบ้านไปเพราะกูจะไปรับพ่อแม่ของกู" ผมพูดจบก็ปล่อยมือ
ออกจากผ้าห่มของไอ้ธัญ 
"ตื่นแล้วๆ  อย่าพึ่งใจร้อนดิว่าที่พ่อตาแม่ยายเราทั้งคน"
"เชี้ยเหอะ...ใครพ่อตาแม่ยายของมึง"
"ก็พ่อแม่พัทธ์ไง" 
"เลิกพูดมากแล้วไปอาบน้ำ  กูให้เวลาอาบน้ำแต่งตัวใน15นาทีถ้าไม่ลงมาตามเวลาก็เฝ้าบ้าน"
พูดจบผมเดินออกจากห้องไป  
"ว่าแต่หิวว่ะ" ผมบ่นพร้อมกับเดินไปหาอะไรในตู้เย็นกินก่อนจะได้ขนมปังออกมาทาช๊อคโกแลต
กินอย่างเอร็ดอร่อยระหว่างรออีกคนที่ยังไม่ลงมาซักที ผมนี่ท่าจะบ้ากินขนมปังแล้วทำไมผมไม่เอา
นมออกมาด้วยเนี้ย เมื่อคิดได้ผมก็เดินกลับไปที่ตู้เย็นก่อนจะเปิดและก้มหยิบนมขวดลิตรออกมาเท
ใส่แก้วยกขึ้นดื่มอยู่ตรงหน้าตู้เย็น
"พัทธ์ทำอะไรอ่ะ?" 
"เฮ้ยยยย!!..." ไอ้ธัญอยู่ๆก็เข้ามาไม่ให้สุ่มให้เสียงผมที่กำลังก้มเก็บขวดนมอยู่  โดนคนที่มาอยู่
ซ้อนจากด้า่นหลังทักก็ตกใจร้องเสียงหลงไปเหมือนกัน
"เชี้ยธัญ  เข้ามาไม่ให้สุ่มให้เสียง"
"ก็เราเห็นพัทธ์ก้มๆเงยๆเราก็เลยมาดูว่าทำอะไร" 
"ทีหน้าก็หัดส่งเสียงมาก่อนดิวะ"
"อ้าวตกลงเราผิด?"
"เออ..."
"ว่าแต่มึงจะกินไรไหม?...ถ้าจะกินก็หาเอาเองเดี๋ยวกูไปเปลี่ยนเสื้อก่อนเพราะมึงคนเดียวนมหกใส่
เปื้อนหมดเนี้ย"
"ให้เราเช็ดนมให้เอาไหม?" ดูมันทำหน้าใส่ผมซิไอ้บ้านี่  ผมหันไปหวัดสายตาใส่ก่อนจะหมุนตัว
ออกห่างแล้วเดินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อบนห้องทันที
          ความจริงผมเสร็จลงมาตั้งนานแล้ว  แต่เห็นคนกินขนมปังกับนมอย่างเอร็ดอร่อยแล้วก็อดที่
จะยืนแอบมองไม่ได้ยิ่งภาพตอนที่เอามือยกเช็ดปากที่เปื้อนนมบอกได้คำเดียวครับว่าเซ็กซี่มาก นี่
ผมบ้าไปรึเปล่ามายืนดูคนกินแล้วแอบยิ้มคนเดียว พอเห็นแบบนั้นผมค่อยๆย่องมาเบาๆยืนที่ด้านหลัง
ก้มมองคนที่กำลังจับขวดนมวางใส่ตู้เย็นไปมา ก่อนจะทักให้คนที่มัวแต่กินตกใจเล่นๆจนนมที่ถืออยู่
หกใส่เสือจนเลอะเทอะ 
"ไอ้ธัญไปกันได้แล้ว" ระหว่างที่คิดถึงความน่ารักของพัทธ์อยู่เจ้าตัวก็ลงมาจากห้อง
"อืม..ไปซิ" พูดเสร็จผมกับพัทธ์ก็ออกมารอรถแท๊กซี่ที่หน้าบ้าน  ทั้งที่ความจริงผมไม่เข้าใจว่าเรา
สองคนจะไปทำไมในเมื่อสุดท้ายก็ต้องเรียกแท๊กซี่กลับบ้านเหมือนเดิม  แต่ก็น่ะพ่อแม่ไปตั้งเป็น
อาทิตย์ๆก็คงคิดถึงบ้างแหล่ะ  ผมรึก็ต้องทำหน้าที่ว่าที่ลูกเขย(ที่คิดเอาเอง) ให้ดีที่สุดเพื่อวันไหน
จะบอกพ่อกับแม่จะได้ไม่โดนเกลียด ไม่นานมากนักจากตัวบ้านมาที่สนามบินผมกับพัทธ์ก็รอให้แม่
และพ่อของพัทธ์ตรวจของก่อนจะเดินออกมา แต่เอ๊ะเมื่อกี้ผมว่าสายตาผมไปเห็นอะไรอีกแล้วน่ะ
ผมค่อยๆหันไปมองตาม
"ธัญ" พระเจ้าช่วยกล้วยทอดพ่อแม่ผมทำไมมาอยู่ที่สนามบินล่ะ
"พ่อแม่"
"พ่อกับแม่อุตส่าจะแอบมาเซอร์ไพทำไมรู้ล่ะว่าพ่อกับแม่จะมา  แบบนี้ก็ไม่เซอร์ไพซิ" นี่ล่ะครับพ่อ
กับแม่ของผมชอบเล่นเหมือนเด็กก็ตรงเซอร์ไพนี่แหล่ะ 
"พ่อกับแม่มาหาผมหรอครับ?"
"ใช่ซิ  ธัญนี่ถามแปลกๆ...แล้วนี่?" ไม่พูดเปล่าแม่ของผมหันไปมองคนที่นั่งมองผมกับพ่อแม่สลับ
ไปมา
"อ๋อ..พัทธ์นี่พ่อแม่เราเอง" ผมหันไปบอกกับพัทธ์ที่ยิ้มให้ก่อนยกมือไหว้อย่างสุภาพหวังอย่างเดียว
อย่าให้แม่ผมพูดอะไรแปลกๆล่ะ
"ตายแล้วนอกจากปรานต์  ธัญมีเพื่อนคนอื่นด้วยหรอ?...เอ๊ะแต่ว่าเมื่อกี้เรียกว่าอะไรน่ะแม่ฟังไม่ถนัด" 
"พัทธ์ครับผมชื่อพัทธ์"
"ว๊ายยยย...คุณนี่ไงๆว่าที่ลูกสะใภ้ของเราที่เจ้าธัญพร่ำเพ้อให้ฟังบ่อยๆ" โถ้ๆคุณแม่ของผมหมดกัน
"น่ารักอย่างที่เจ้าธัญคุยเลย..นี่มารอรับพ่อกับแม่พร้อมเจ้าธัญเลยหรอลูก" แหม๋(ลูก) พ่อผมก็อีก
คนเอาเข้าไปเถอะ
"เปล่าครับคือความจริงเรามารอรับพ่อกับแม่ของผม  พอดีคุณพ่อกับคุณแม่กลับมาจากไตหวันวันนี้  
เครื่องก็น่าจะลงแล้ว"
"อ๋อ...อย่างนี้นี่เองแม่ก็คิดมารอรับพ่อกับแม่"
"อ่ะ..นั้นไงครับพ่อแม่ของผมมาแล้ว" ผมได้แต่ยืนมองพ่อแม่ของตัวเองคุยกับ (ว่าที่ลูกสะใภ้) จน
พ่อแม่ของพัทธ์มานั้นแหล่ะครับ
"พัทธ์..." ผมรีบหันไปยกมือไหว้พ่อกับแม่ของพัทธ์ก่อนจะค่อยๆเดินมายืนข้างๆพ่อกับแม่ของตัวเอง
"พ่อครับแม่ครับนี่พ่อแม่ของไอ้ธัญครับ" พัทธ์หันมาแนะนำพ่อแม่ของผมให้พ่อแม่ของตัวเองรู้จัก
"สวัสดีค่ะ...คุณพ่อคุณแม่น้องพัทธ์ขอโทษด้วยน่ะค่ะที่ลูกชายไปรบกวนบ่อยๆ"
"รบกงรบกวนอะไรกันค่ะดีออกค่ะมาช่วยกันติวหนังสือ นี่ก็พัทธ์กับธัญได้เรียนที่เดียวกันก็ดีซิค่ะ"
"ครับ" 
"ใช่ค่ะยังไงแม่ฝากเจ้าธัญให้พัทธ์ช่วยติวให้หน่อยน่ะลูก"
"ได้ครับผมจะพยายามแล้วกันครับ" 
"ฝากตัวด้วยน่ะอาจารยย์พัทธ์" ผมก้มไปกระซิบเบาๆ