ขอบคุณความบังเอิญ

          หลังจากกินอะไรกันเสร็จผมก็แยกจากไอ้ดรันและไอ้ดปรานเพื่อนของไอ้ธัญที่มากับเพื่อน

สนิทของผมด้วยเหตุผลบางประการณ์ ตอนนี้ผมกับไอ้ธัญแวะมาเอาเสื้อผ้ากับของใช้ส่วนตัวของไอ้

ธัญที่บ้านของมันที่โคตรจะเงียบตกลงมันอยู่บ้านคนเดียวรึไง  ผมก็ไม่เคยถามมันเหมือนกันก็ไม่รู้จะ

ไปถามทำไมในเมื่อผมไม่ได้เป็นอะไรกับมัน ผมเดินดูรูปที่ติดตามผนังและที่จัดวางอยู่บ้านโต๊ะต่างๆ

ที่จริงมันก็ไม่แปลกอะไรไม่ใช่หรอ  ถ้าผมจะถามประวัติคนที่มาอาศัยมาอยู่กินบ้านผมเผื่อมันอาจจะ

คิดไม่ดีไม่ร้ายผมจะได้ตามตัวมันถูก หลังจากที่ไอ้ธัญขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าของใช้ลงมาผมก็หันไปถามทันที

"นี้อยู่บ้านคนเดียวรึไงว่ะแล้วพ่อกับแม่มึงล่ะ?" คนถูกถามหันมายิ้มก่อนเดินเอากระเป๋าไปวางที่โต๊ะ

"พ่อกับแม่เราอยู่ต่างจังหวัดไม่ค่อยได้มาหรอกนานๆมาที" 

"อ้าวแล้วแบบนี้มึงก็อยู่บ้านหลังบะเร่อนี่คนเดียวอ่ะดิ"

"ใช่...แต่ก็ไม่นานหรอกเดี๋ยวก็มีคนมาอยู่ด้วยแล้ว"แสดงว่าพ่อแม่มันอาจจะมาอยู่ด้วยเร็วๆนี้ผม

พยักหน้าเข้าใจก่อนเดินดูรูปต่อ

"ไม่อยากรู้หรอพัทธ์ว่าใครจะมาอยู่กับเรา?" ผมหันไปมองหน้าคนที่ยืนยิ้มทำหน้ากวนประสาทอย่าง

สงสัยว่ามันหมายความว่าไงแน่

"ก็พ่อแม่มึงไงจะมาอยู่ด้วยไม่ใช่หรอ?"

"คนที่ฉันหมายถึงก็คือพัทธ์ตั้งหาก  ต่อไปพัทธ์ก็จะมาอยู่กับเราแล้วทันทีที่นายมาเป็นศรีสะใภ้บ้านเราไง"

"พอเลยๆ  มึงเนี้ยเพ้อเจ้อ  เก็บของเสร็จแล้วใช่ไหมกลับได้แล้ว"

"คร๊าบที่รักกกก" ผมหันไปมองหน้าคนที่กวนประสาทก่อนออกมาจากบ้านของมันทันทีแม้บางครั้ง

จะรำคราญในความบ้าของมันแต่ผมกับรู้สึกว่าชินไปแล้วล่ะ กับการที่มันมีมันกวนประสาทอยู่แบบนี้ทุกวัน

"พัทธ์ว่าเราจะเรียนต่อมหาลัยเดียวกันได้ไหม?" อ้าวอยู่ๆไอ้นี่ก็หันมาถามผมระหว่างที่กำลังเดินไป

ที่เวทป้าของมันด้วยสีหน้าจริงจังอย่างที่ผมเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อนเช่นกัน

"ไม่รู้ดิ...รีบกลับเถอะ" ผมก็ไม่รู้จะตอบอะไรกับมันเช่นกันเพราะการจะเข้ามหาลัยที่เดียวกันผมก็

เห็นว่ามันเป็นเรื่องยากน่ะที่จะเป็นไปได้แต่ถ้าไอ้ธัญสามารถทำได้ผมคงได้ไปเรียนกับมัน แต่ถ้าไม่

ผมก็คิดไม่ออกเหมือนกันถ้าต้องแยกกับไอ้ธัญแบบนี้

          ตลอดทางที่ผมขับเวทป้าพาคนที่ซ้อนซึ่งเป็นเจ้าของบ้านกลับมา  ผมก็อดคิดไม่ได้ผมเรียน

ไม่เก่งซึ่งถ้าคิดไปคิดมาผมว่าผมคงไม่สามารถเข้าเรียนที่เดียวกับพัทธ์ได้แน่  แต่จะเป็นไปได้ไหม

ว่าผมจะเรียนกับเขาได้ รึผมควรไปบ่นบาลศาลกล่าวดี คิดไปก็แอบยิ้มกับความเพี้ยนของตัวเอง

"มึงยิ้มอะไรคนเดียว?" ผมเดินตามคนที่หันหลังกลับมาถามตอนเดินเข้าบ้าน

"เปล่าไม่มีอะไร" 

"อย่าให้รู้น่ะคิดอะไรชั่วๆ" ดูพูดเข้าตกลงในสายตาพัทธ์เห็นผมเป็นคนยังไงเนี้ย 

"ถ้าคิดล่ะจะว่าไง" ขอแกล้งหน่อยเถอะชอบทำหน้าตาให้ผมอดหมั่นไส้ไม่ได้จริงๆ

"นอนข้างล่างน่ะงั้นคืนนี้" 

"อ้าว...ไงงั้นล่ะ?" 

"ก็มึงกำลังคิดอะไรชั่วๆกูก็ต้องปกป้องตัวเองดิว่ะ  ขื่่นปล่อยคนอย่างมึงขึ้นไปนอนด้วยกูก็ซวยพอดี

ยิ่งไม่หน้าไว้ใจด้วย"

"อะไรกันเห็นเราบ้าๆแบบนี้ในสมองฉันก็คิดแต่เรื่องดีๆน่ะ" 

"อะไรของมึงเถอะเรื่องดีๆ?" 

"ก็วันๆเราคิดแต่เรื่องพัทธ์ไงแบบนี้ก็เรื่องดีๆไม่ใช่หรอ" คนถูกตอบถึงก็หยุดอ้าปากค้างไปเลยผมก็

ไม่คิดว่าจะเล่นอะไรเน่าๆแบบนี้หรอก  แต่มันออกมาได้ไงเนี้ย พัทธ์เอามือผลักผมเบาๆก่อนจะรีบวิ่ง

ขึ้นห้องไปทันที  ผมแอบยิ้มตามก่อนจะค่อยๆเอามือลูบปากตัวเองเพื่อซ้อนรอยยิ้มและความอาย

เช่นกันก่อนจะเดินตามขึ้นห้องไป แต่คนที่ขึ้นมาก่อนไม่รอให้ผมได้พูดอะไร คว้าผ้าเช็ดตัวได้ก็วิ่ง

เข้าห้องน้ำเลยผมรึจะไปอดขำกับความน่ารักแบบนั้นได้ไงกัน

"ไม่เสียแรงที่รอมาตั้งสองปี...เรารักพัทธ์น่ะ" ผมนั่งที่เตียงพร้อมกับพูดตามหลังเบาๆ ผมค่อยๆเปิด

กระเป๋าหยิบเอาของใช้ส่วนตัวและเสื้อผ้าออกมาจัดเข้าตู้  ประหนึ่งว่าตอนนี้มันเป็นบ้านผมเช่นกัน

แต่ระหว่างที่เก็บของอยู่พลั่นสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นด้วย ความบังเอิญจริงๆน่ะครับว่าบังเอิญ

นั้นมันหนังสือเตรียมสอบเข้าระดับท๊อบของประเทศเลยน่ะ  อย่าบอกผมน่ะว่าพัทธ์คิดจะเข้ามหาลัย

นั้นแบบนี้ผมจะทำไงดี ผมยืนยิ้มคนเดียวอยู่อย่างคนบ้าจนไม่รู้ว่าอีกคนเดินออกมาจากห้องน้ำตั้งแต่

เมื่อไร

"มึงยืนมองอะไรอยู่ตรงนี้?" 

"เฮ้ย!..."

"ทำท่าทางมีพิรุท...ตกลงดูอะไรอยู่?"

"พัทธ์จะเขามหาลัยนี้หรอ?" ผมก้มมองที่หลังสือเตรียมสอบกับสลับหันมามองที่หน้าพัทธ์

"ใช่"

"งั้นเราก็อดไปเรียนด้วยกันแล้วซิ"

"กูจะสอบได้รึเปล่ายังไม่รู้เลยอย่าคาดหวังกับเรื่องแบบนี้เถอะ"

"ได้ดิเราเชื่อว่าพัทธ์เข้าได้  แต่เราคงไม่ได้เรียนกับพัทธ์แน่ๆ"

"แล้วทำไมมึงถึงจะเรียนที่เดียวกับกูไม่ได้"

"ก็เกรดเราไม่ดีแถมยังเรียนไม่เก่งด้วยเข้าไปคงโดนไทน์ตั้งแต่ปีแรกแล้ว" 

"ดูถูกตัวเองทำไมว่ะมึงยังไม่ได้ลองเลย  ถ้าเข้าไม่ได้มหาลัยอื่นก็มีเยอะแยะ"

"งั้นเราจะตั้งใจแล้วกันถ้าเราสอบติที่เดียวกับพัทธ์น่ะเราจะไปวิ่งรอบสนามหลวงเลย" 

"พูดแล้วถ้าได้ขึ้นมาทำให้ได้อย่างปากพูดด้วยล่ะ" แม้การที่ผมจะวิ่งรอบสนานหลวงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ

เลยแต่ถ้ามันเป็นโอกาสให้ผมกับพัทธ์ได้อยู่ด้วยกันต่อ  มันก็คุ้มน่ะผมหันไปยิ้มให้คนที่เดินไปนอน

ที่เตียงก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำ

          หลังจากไอ้ธัญเข้าห้องน้ำไปแล้วผมก็อดยิ้มไม่ได้  แต่อีกใจก็อยากให้มันติดที่เดียวกับผม

น่ะเพราะผมก็อยากเห็นมันวิ่งลิ้นห้อยหอบเหมือนไอ้ตูบ  แบบนี้สงสัยผมต้องมันติวมันหนักๆแล้วล่ะ

"อาบน้ำเสร็จแล้วหรอว่ะไวว่ะ" พอไอ้ธัญออกมาผมรีบปรับหน้าให้เป็นปกติทันที

"อืม..ไม่นอนอีกหรอ?...เอ๊ะรึว่ารอนอนพร้อมกัน"

"มึงเนี้ยน่ะ." ผมรีบดึงผ้าขึ้นมาห่มก่อนจะหังหลังนอนทันที

"ปิดไฟแล้วน่ะ?"

"เออ..." ผมไม่หันไปมองมันหรอกไอ้ธัญ แต่เอ๊ะไอ้ธัญค่อยๆขึ้นเตียงดึงผ้าห่มผืนเดียวกับผมแล้ว

ซุกตัวเข้ามาทำไมผ้าก็มีสองผืน ผมรีบหันกลับไปมองผ่านความมึดทำให้เหมือนกับใบหน้าผมชนเข้า

กับอะไรบางอย่างเบาๆ

"ผ้ามึงก็มีทำไมต้องมาแย้งผ้ากูด้วยเนี้ย"

"ห่มคนเดียวมันหนาวห่มด้วยกันแหล่ะอุ่นดี"

"ฉวยโอกาสตลอดน่ะมึง"

"ฉวยโอกาสตรงไหน...ถ้าฉวยโอกาสต้องแบบนี้" ไม่พูดเปล่ามันดึงผมเข้าไปหนุนที่แขนพร้อมกับ

กอดเอาไว้แน่นทันที แต่แปลกที่ทำไมผมกลับไม่รู็สึกรังเกลียด  ผมต้องดันมันออกไม่ใช่หรอวะ?

แต่ทำไมกับไม่ทำล่ะแล้วไอ้เสียงหัวใจที่เต้นโครมครามนี้มันอะไรกัน 

"อุ่นไหม?...แบบนี้ก็ไม่ต้องกลัวเป็นหวัดแล้ว" ไอ้ธัญพูดพร้อมกับกดปลายจมูกที่หน้าผากของผม

เบาๆผมไม่รู้ว่าตอนนี้มันหลับรึยังแต่ผมซิจะหลับได้ไหมแบบนี้