ขอบคุณความบังเอิญ

          เมื่อมาถึงบ้าผมก็จัดการยกกระเป๋าของแม่ไปไว้ที่ห้องพักอีกห้องทันที  ตามเดิมที่ท่านทั้ง

สองเคยมาพักทุกครั้งที่มาหาผม  

"ธัญทำอะไรขึ้นมาตั้งนานแล้วน่ะลูก" แม่ของผมเดินขึ้นมาตามหลังจากที่ผมหายขึ้นมาบนห้องนาน

มากพอสมควร

"เปล่าครับแม่พอดีนั่งคิดอะไรเพลินๆ"

"คิดอะไรอย่าบอกน่ะคิดถึงพัทธ์อยู่?"

"แม่รู้ทันผมตลอดเลยน่ะ." ผมพูดพร้อมกับสวมกอดผู้เป็นแม่อย่างออดอ้อนเพราะความจริงสาม

เดือนกว่าจะปิดเทอมแล้วแม่ผมพึ่งมาหาเอง

"คิดถึงแล้วทำไมไม่ไปหาเขาล่ะมาอ้อนแม่แบบนี้จะหายไหม?"

"เปล่าซ่ะหน่อยครับผม  แค่กำลังคิดเรื่องสอบเข้ามหาลัยเท่านั้นเอง"

"ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ  ธัญก็มีพัทธ์ช่วยติวให้แล้วไง"

"โถ่แม่ครับแม่ก็รู้มหาลัยที่พัทธ์จะเข้ามันยากมากเลยน่ะครับ  นี่ผมถึงขั้นบนวิ่งรอบสนามหลวงไว้เลยน่ะครับเนี้ย"

"ฮาๆๆๆๆ...เจ้าธัญเอ่ยยย..."

"แม่อ่ะ...ก็ผมอยากเรียนที่เดียวกับพัทธ์นี้ครับ"

"ช่วยไม่ได้รักลูกชายเขาก็ต้องทุ่มหน่อยน่ะเรื่องแบบนี้" ผมละอดคิดไม่ได้จริงๆว่าถ้าเป็นคนอื่นที่มี

ลูกชายที่ชอบผู้ชายแบบผมเขาจะรับได้ไหม  พอคิดไปคิดมาก็วนไปคิดถึงพ่อแม่ของพัทธ์ถ้าวัน

หนึ่งเขารู้ว่าผมไม่ได้คิดกับลูกชายเขาแค่เพื่อน  แต่อยากได้ลูกชายเขามาเป็นเมียเขาจะว่าไงกับผมบ้าง

"แม่ครับ"

"ว่าไงทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ"

"แม่ไม่โกรธหรอที่ผมเป็นแบบนี้ ที่ผมชอบผู้ชายแม่ไม่โกรธผมหรอ"

"แล้วธัญฆ่าใครตาย ค้ายา หรือทำอะไรไม่ดีกับแม่หรอ?"

"ไม่มีครับ"

"ก็นั้นไงแล้วเหตุผลแค่ธัญชอบผู้ชาย  ทำไมแม่ต้องโกรธแม่ต้องไม่พอใจธัญด้วยล่ะ  ถ้าแค่ธัญชอบ

ผู้ชายแล้วแม่โกรธแม่คงไม่ใช่แม่ที่ดีเหมือนกัน" ผมรักพ่อกับแม่ของผมที่สุดเลยล่ะครับเพราะท่าน

ทั้งสองเข้าใจและไม่เคยว่าผมเลยจริงๆ หลังจากที่แม่ของผมพูดคุยกับผมเสร็จผมก็เดินกลับไปห้อง

ของตัวเองเช่นเดิม

          "ฮัดชิ้วววว" ผมกับพ่อแม่นั่งกินข้าวด้วยกันไม่รู้เป็นอะไรผมจามแล้วจามอีกไม่หยุดซักที

หรือจะเป็นหวัดกันแน่แต่ก็ไม่หน้าใช่

"พัทธ์ทำไมจามบ่อยจังลูกเป็นหวัดหรอ?" แม่ผมหันมามองผมย่างสงสัยก่อนจะก้มหน้ามาถาม

"ไม่รู้เหมือนกันครับแม่..ฮะ ฮะ ฮัดชิ้วววว"

"พ่อว่าแบบนี้ไม่ใช่หวัดแล้วล่ะสงสัยจะมีคนคิดถึง"

"พ่ออ่ะ...ผมจะไปมีใครคิดถึงล่ะครับนอกจากพ่อกับแม่ผมก็ไม่มีใครคิดถึงแล้ว" 

"อย่ามาพูดเถอะเราอ่ะ..พ่อว่าธัญเขาบ่นคิดถึงมากกว่ามั่ง" ผมแทบจะสำลักข้าวที่ตกเข้าปากทันทีก็

ใครจะไปคิดว่าพ่อจะแซวเรื่องไอ้ธัญกับผม

"พ่อพูดอะไรครับเนี้ย" 

"ไม่ต้องมาหน้าแดงเลยเรา...คิดว่าพ่อกับแม่มองไม่ออกหรอว่าเจ้าธัญมาจีบ" ผมถึงกับวางช้อนลง

ก่อนจะมองหน้าพ่อและแม่สลับไปมาอย่าบอกน่ะว่าไอ้ธัญ  มันเอาเรื่องทั้งหมดมาเล่าให้พ่อกับแม่ฟัง

"พ่อกับแม่รู้เรื่องนี้ด้วยหรอครับ?" ไม่รู้ว่าด้วยความรนจนตกใจถึงได้เผลอถามพ่อกับแม่ไปแบบนี้

กลายเป็นว่าเรื่องที่ผมพยายามปิดมาตลอดกลายเป็นผมที่บอกพ่อแม่เองซ่ะอย่างนั้นทันทีที่แม่ตบ

ขาตัวเองดังเปี๊ย!

"เห็นไหมพ่อแม่ว่าแล้วธัญต้องมาจีบลูกเราจริงๆด้วย"

"จริงด้วย...พัทธ์บอกพ่อกับแม่มาเลยตกลงเราสองคนเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหม?"

"ป่ะ เปล่าน่ะครับคือ คือ"

"เล่ามาให้หมดน่ะพัทธ์" พ่อและแม่ของผมรวบช้อมวางกับจาน  ก่อนจะขยับเก้าอี้มาขนาบข้างของ

ผมไว้ทั้งสองข้างพร้อมกับใช้สายตาข่มขู่เชิงบอกให้ผมบอกความจริง  ผมซึ่งขัดผู้เป็นพ่อและแม่ไม่

ได้ตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้ผู็เป็นพ่อและแม่ฟัง ตั้งแต่เรื่องที่ผมไปยื่นช่อดอกไม้ให้ผิดคนจนโดน

ประกาศเป็นคนของไอ้ธัญ

"พัทธ์บอกพ่อกับแม่มาว่าตอนพ่อกับแม่ไปไตหวันเกิดอะไรขึ้น?"

"คือ...เออ..."

"พัทธ์อย่ามาติดอ่างเล่ามาให้แม่กับพ่อฟังดีๆ"

"ก็ไม่มีอะไรครับก็แค่ไอ้ธัญเขามานอนด้วยเป็นเพื่อนทุกวัน ติวหนังสือกัน ไปเที่ยวกัน..."

"แน่ใจน่ะว่าแค่นี้ถ้าพ่อไปถามเจ้าธัญแล้วพัทธ์ไม่เล่าให้ฟังทั้งหมดพ่อจะหักค่าขนม"

"โถ่พ่อครับ...เล่าแล้วๆ.."

"ว่ามา.."

"ก็แค่..ตอนไปดูหนังแล้ว..ไอ้ธัญมันแย้งกินป๊อบคอนจน...เออ...คือ.."

"พัทธ..."

"ปากของเขาเฉียดกับปากของผมก็แค่นั้นเองครับ"

"ว๊ายยยย...คุณฟินค่ะมุ้งมิ้งน่ารักขี้เล่นเหมาะแล้วว่าที่ลูกเขยของเรา"

"ห่ะ!!!...แม่ผมไม่ได้เป็นอะไรกับไอ้ธัญซ่ะหน่อย"

"หุบปากเลยพัทธ์แล้วเล่าต่อ..นอกจากในโรงหนังมีอะไรกันอีก"

"ก็ไม่มีอะไรแล้ว..."

"พ่อโทรหาเจ้าธัญซิ"

"ครับๆๆๆ...เล่าต่อก็ได้แม่อ่ะ..."

"ก็เล่ามาซิชักช้าไม่ทันใจวัยรุ่นเลย"

"ก็แค่เขานอนกอดผมทุกคืนแล้วก็จูบที่หน้าผากแค่นั้นเอง"

"ว๊ายยยย....คุณค่ะน่ารักจังเลยโชคดีจริงๆที่เราตัดสินใจไปฮันนี่มูนกันรอบสอง  เปิดโอกาสให้สอง

คนได้อยู่ด้วยกันนี่ถ้าพัทธ์เป็นสาวเราได้หลานอุ้มแน่ค่ะคุณ ว่าที่ลูกเขยเรานี่ทันใจจริงๆ" 

"แม่!!...นี่แม่กับพ่อหลอกผมว่าไปทำงานกันหรอครับ?"

"ใช่ซิ...ถ้าไม่ทำแบบนี้จะหาลูกเขยได้ไหม?"

"พ่อกับแม่ไม่คิดว่าผมจะได้แฟนเป็นผู้หญิงบ้างรึไงครับ"

"ไม่เลย...พ่อว่าพัทธ์กับธัญเหมาะกันที่สุดแล้ว  ตอนแรกที่พัทธ์พาดรันมาบ้านบ่อยๆพ่อก็แอบหวัง

น่ะแต่เห็นแล้วท่าทางดรันคงเหมือนพัทธ์"

"พ่อกับแม่นี่ร้ายจริงๆ" ผมทำหน้าสลดพร้อมกับมองพ่อและแม่สลับไปมาสุดท้ายผมก็โดนหลอก

          แล้วทำไมผมต้องมาบ้านไอ้ดรันนี้ด้วยทำไมเนี้ย  ใช่ซิก็มันโทรไปตามผมว่าอยากกินส้มตำ

ให้ผมมาทำให้มันกินหน่อย  แล้วผมก็ดันปฏิเสธไม่ได้เลยต้องมา

"ไอ้ดรันนี่มึงอย่าบอกน่ะว่าที่โทรตามกูมามึดขนาดนี้เพราะอยากกินส้มตำ?"

"ใช่...กูตำไม่เป็นแต่หลังบ้านมีมะละกอเยอะแล้วกูก็ซื้อของมาแล้ว  มึงตำให้กินหน่อยน่ะ" ไม่รู้จะ

ว่าอะไรเลยกับมันโทรผมให้มาหาทั้งที  ไอ้เราก็คิดว่าจะชวนมาสวีทที่ไหนได้มาเป็นพ่อครัวให้ซ่ะงั้น

"เอาล่ะๆว่าแต่มึงจะกินอะไรบ้างเนี้ยของเยอะแยะ?"

"เอาส้มตำปูปลาร้า ซุปหน่อไม้ ลาบหมู ยำคอหมูย่าง"

"นี่มึงจะกินหมดนี้คนเดียวจริงๆหรอ?"

"ใช่...ทำเร็วๆกูหิวแล้ว  กูจะไปดูทีวีรอ" พูดจบไอ้ดรันก็เดินนวยนาดออกไปทิ้งงานทั้งหมดที่สั่งให้

ผมอยู่ในครัวคนเดียว 

"ไม่รักไม่ทำให้หรอกน่ะ" ผมบ่นจุกจิกคนเดียวก๋อนจะหยิบผ้ากันเปื้อนมาใส่พร้อมกับจัดการของ

ทั้งหมดตามเมนูที่คุณชายออร์เดอร์มา 

"โอ๊ยยย!!!"มันเวรกรรมอะไรของผมใกล้จะเสร็จแล้วดันมาตำส้มตำให้พริกกระเด็นเข้าตาซ่ะงั้น ผม

พยายามกระพริบตาที่แสบโคตรๆแล้วคำทางไปที่ก๊อกน้ำ 

"เป็นอะไรของมึงร้องซ่ะดังเลย?"

"พริกเข้าตาอ่ะ แสบบบ"

"อย่าขยี้  มานี้ก้มหน้าต่ำๆเดี๋ยวกูล้างให้" ผมทำตามคนบอกก่อนจะก้มหน้าลงให้อีกคนล้างให้ไม่รู้

ว่าภาพที่ออกมาเป็นแบบไหนเหมือนกัน  แต่พอรู้สึกดีขึ้นผมค่อยๆเงยหน้ากระพริบตาปริบๆก่อนจะ

หันหน้ามาทำให้คนที่ยืนซ้อนหลังเอามือโอบรอบเอวของผมกับอ่างล้างจานอยู่ห่างกันแค่นิดเดียว

ใจของผมเต็มเร็วผิดจังหวะเพราะไอ้คนหน้าขาวๆตาสีเทา  ที่มองผมกลับเช่นกัน เมื่อทุกอย่างที่ใจ

กับสมองสั่งบอกให้ผมทำตามที่อยากจะทำผมค่อยๆเอียงหน้าเพื่อจะจูบคนที่ตรงหน้านี้ 

"มึงทำของกินที่กูสั่งเสร็จแล้วใช่ไหม?" จบกันอารมณ์ที่เกิด  อุตส่าจะโรแมนติกทั้งที  กับเป็น

อาหารพวกนี้มันสำคัญกว่าผมซ่ะงั้น

"อ่ะ เออ..เสร็จแล้ว"

"ยกไปจัดที่โต๊ะด้วยกูหิวมาก" พูดเสร็จไอ้ดรันก็วางสายฉีดน้ำพร้อมกับเดินออกจากห้องครัวไป

ทันที 

"ฝากไว้ก่อนเถอะน่ะไอ้ดรัน"