ขอบคุณความบังเอิญ

          ผมต้องรีบไปรับพ่อกับแม่ที่สนามบิน  ซึ่งผมอาบนำแต่งตัวเสร็จตั้งแต่เก้าโมงเช้าแล้ว  แต่

เครื่องบินที่พ่อแม่ผมลง11โมง  ตอนนี้ก็จะ10โมงแล้วทำไงมันจะตื่นซักทีเนี้ย  ถ้าไปรับพ่อกับแม่

สายน่ะมึงเตรียมตัวตายได้เลยไอ้ธัญ

"ไอ้ธัญจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนตื่น" ผมเดินไปกระชากไอ้ธัญให้ลุกจากที่นอนในสภาพ

ทุลักทุเล

"อือออ...ขออีกสิบนาทีน่ะ"

"ไม่ได้สายแล้วโว้ย  ถ้ามึงไม่ตื่นก็เฝ้าบ้านไปเพราะกูจะไปรับพ่อแม่ของกู" ผมพูดจบก็ปล่อยมือ

ออกจากผ้าห่มของไอ้ธัญ 

"ตื่นแล้วๆ  อย่าพึ่งใจร้อนดิว่าที่พ่อตาแม่ยายเราทั้งคน"

"เชี้ยเหอะ...ใครพ่อตาแม่ยายของมึง"

"ก็พ่อแม่พัทธ์ไง" 

"เลิกพูดมากแล้วไปอาบน้ำ  กูให้เวลาอาบน้ำแต่งตัวใน15นาทีถ้าไม่ลงมาตามเวลาก็เฝ้าบ้าน"

พูดจบผมเดินออกจากห้องไป  

"ว่าแต่หิวว่ะ" ผมบ่นพร้อมกับเดินไปหาอะไรในตู้เย็นกินก่อนจะได้ขนมปังออกมาทาช๊อคโกแลต

กินอย่างเอร็ดอร่อยระหว่างรออีกคนที่ยังไม่ลงมาซักที ผมนี่ท่าจะบ้ากินขนมปังแล้วทำไมผมไม่เอา

นมออกมาด้วยเนี้ย เมื่อคิดได้ผมก็เดินกลับไปที่ตู้เย็นก่อนจะเปิดและก้มหยิบนมขวดลิตรออกมาเท

ใส่แก้วยกขึ้นดื่มอยู่ตรงหน้าตู้เย็น

"พัทธ์ทำอะไรอ่ะ?" 

"เฮ้ยยยย!!..." ไอ้ธัญอยู่ๆก็เข้ามาไม่ให้สุ่มให้เสียงผมที่กำลังก้มเก็บขวดนมอยู่  โดนคนที่มาอยู่

ซ้อนจากด้า่นหลังทักก็ตกใจร้องเสียงหลงไปเหมือนกัน

"เชี้ยธัญ  เข้ามาไม่ให้สุ่มให้เสียง"

"ก็เราเห็นพัทธ์ก้มๆเงยๆเราก็เลยมาดูว่าทำอะไร" 

"ทีหน้าก็หัดส่งเสียงมาก่อนดิวะ"

"อ้าวตกลงเราผิด?"

"เออ..."

"ว่าแต่มึงจะกินไรไหม?...ถ้าจะกินก็หาเอาเองเดี๋ยวกูไปเปลี่ยนเสื้อก่อนเพราะมึงคนเดียวนมหกใส่

เปื้อนหมดเนี้ย"

"ให้เราเช็ดนมให้เอาไหม?" ดูมันทำหน้าใส่ผมซิไอ้บ้านี่  ผมหันไปหวัดสายตาใส่ก่อนจะหมุนตัว

ออกห่างแล้วเดินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อบนห้องทันที

          ความจริงผมเสร็จลงมาตั้งนานแล้ว  แต่เห็นคนกินขนมปังกับนมอย่างเอร็ดอร่อยแล้วก็อดที่

จะยืนแอบมองไม่ได้ยิ่งภาพตอนที่เอามือยกเช็ดปากที่เปื้อนนมบอกได้คำเดียวครับว่าเซ็กซี่มาก นี่

ผมบ้าไปรึเปล่ามายืนดูคนกินแล้วแอบยิ้มคนเดียว พอเห็นแบบนั้นผมค่อยๆย่องมาเบาๆยืนที่ด้านหลัง

ก้มมองคนที่กำลังจับขวดนมวางใส่ตู้เย็นไปมา ก่อนจะทักให้คนที่มัวแต่กินตกใจเล่นๆจนนมที่ถืออยู่

หกใส่เสือจนเลอะเทอะ 

"ไอ้ธัญไปกันได้แล้ว" ระหว่างที่คิดถึงความน่ารักของพัทธ์อยู่เจ้าตัวก็ลงมาจากห้อง

"อืม..ไปซิ" พูดเสร็จผมกับพัทธ์ก็ออกมารอรถแท๊กซี่ที่หน้าบ้าน  ทั้งที่ความจริงผมไม่เข้าใจว่าเรา

สองคนจะไปทำไมในเมื่อสุดท้ายก็ต้องเรียกแท๊กซี่กลับบ้านเหมือนเดิม  แต่ก็น่ะพ่อแม่ไปตั้งเป็น

อาทิตย์ๆก็คงคิดถึงบ้างแหล่ะ  ผมรึก็ต้องทำหน้าที่ว่าที่ลูกเขย(ที่คิดเอาเอง) ให้ดีที่สุดเพื่อวันไหน

จะบอกพ่อกับแม่จะได้ไม่โดนเกลียด ไม่นานมากนักจากตัวบ้านมาที่สนามบินผมกับพัทธ์ก็รอให้แม่

และพ่อของพัทธ์ตรวจของก่อนจะเดินออกมา แต่เอ๊ะเมื่อกี้ผมว่าสายตาผมไปเห็นอะไรอีกแล้วน่ะ

ผมค่อยๆหันไปมองตาม

"ธัญ" พระเจ้าช่วยกล้วยทอดพ่อแม่ผมทำไมมาอยู่ที่สนามบินล่ะ

"พ่อแม่"

"พ่อกับแม่อุตส่าจะแอบมาเซอร์ไพทำไมรู้ล่ะว่าพ่อกับแม่จะมา  แบบนี้ก็ไม่เซอร์ไพซิ" นี่ล่ะครับพ่อ

กับแม่ของผมชอบเล่นเหมือนเด็กก็ตรงเซอร์ไพนี่แหล่ะ 

"พ่อกับแม่มาหาผมหรอครับ?"

"ใช่ซิ  ธัญนี่ถามแปลกๆ...แล้วนี่?" ไม่พูดเปล่าแม่ของผมหันไปมองคนที่นั่งมองผมกับพ่อแม่สลับ

ไปมา

"อ๋อ..พัทธ์นี่พ่อแม่เราเอง" ผมหันไปบอกกับพัทธ์ที่ยิ้มให้ก่อนยกมือไหว้อย่างสุภาพหวังอย่างเดียว

อย่าให้แม่ผมพูดอะไรแปลกๆล่ะ

"ตายแล้วนอกจากปรานต์  ธัญมีเพื่อนคนอื่นด้วยหรอ?...เอ๊ะแต่ว่าเมื่อกี้เรียกว่าอะไรน่ะแม่ฟังไม่ถนัด" 

"พัทธ์ครับผมชื่อพัทธ์"

"ว๊ายยยย...คุณนี่ไงๆว่าที่ลูกสะใภ้ของเราที่เจ้าธัญพร่ำเพ้อให้ฟังบ่อยๆ" โถ้ๆคุณแม่ของผมหมดกัน

"น่ารักอย่างที่เจ้าธัญคุยเลย..นี่มารอรับพ่อกับแม่พร้อมเจ้าธัญเลยหรอลูก" แหม๋(ลูก) พ่อผมก็อีก

คนเอาเข้าไปเถอะ

"เปล่าครับคือความจริงเรามารอรับพ่อกับแม่ของผม  พอดีคุณพ่อกับคุณแม่กลับมาจากไตหวันวันนี้  

เครื่องก็น่าจะลงแล้ว"

"อ๋อ...อย่างนี้นี่เองแม่ก็คิดมารอรับพ่อกับแม่"

"อ่ะ..นั้นไงครับพ่อแม่ของผมมาแล้ว" ผมได้แต่ยืนมองพ่อแม่ของตัวเองคุยกับ (ว่าที่ลูกสะใภ้) จน

พ่อแม่ของพัทธ์มานั้นแหล่ะครับ

"พัทธ์..." ผมรีบหันไปยกมือไหว้พ่อกับแม่ของพัทธ์ก่อนจะค่อยๆเดินมายืนข้างๆพ่อกับแม่ของตัวเอง

"พ่อครับแม่ครับนี่พ่อแม่ของไอ้ธัญครับ" พัทธ์หันมาแนะนำพ่อแม่ของผมให้พ่อแม่ของตัวเองรู้จัก

"สวัสดีค่ะ...คุณพ่อคุณแม่น้องพัทธ์ขอโทษด้วยน่ะค่ะที่ลูกชายไปรบกวนบ่อยๆ"

"รบกงรบกวนอะไรกันค่ะดีออกค่ะมาช่วยกันติวหนังสือ นี่ก็พัทธ์กับธัญได้เรียนที่เดียวกันก็ดีซิค่ะ"

"ครับ" 

"ใช่ค่ะยังไงแม่ฝากเจ้าธัญให้พัทธ์ช่วยติวให้หน่อยน่ะลูก"

"ได้ครับผมจะพยายามแล้วกันครับ" 

"ฝากตัวด้วยน่ะอาจารยย์พัทธ์" ผมก้มไปกระซิบเบาๆ