ขอบคุณความบังเอิญ

          หลังจากมื้อเย็นที่แสนจะอร่อยเรียบร้อยแล้ว  ผมกับพัทธ์ก็พากันเดินขึ้นห้องมาติวหนังสือ

ตามเดิมความจริงผมก็ไม่ได้เรียนแย่หรอก  แค่หาโอกาสที่ใกล้ชิดใครบางคนก็เท่านั้น  ยิ่งเวลาเห็น

พัทธ์ทำท่าทางหงุดหงิดใส่ยิ่งชอบ  สงสัยผมจะบ้าอย่างที่พัทธ์ว่าจริงๆแล้วมั่งเนี้ย ผมค่อยๆทิ้งตัว

นั่งลงที่พื้นห้อง  ที่เดิมที่ทุกๆวันผมจะมานั่งติวอยู่ตรงนี้ พัทธ์หันไปจับนู้นนี้มาวางก่อนจะหยิบ

หนังสือวิชาคณิตมาเปิดกางออก 

"วันนี้ติวคณิตศาสตร์ก็แล้วกันกูเห็นมึงดูไม่เข้าใจเท่าไร?" ผมพยักหน้าก่อนจะหยิบสมุดและดินสอ

เพื่อทำการจด พัทธ์ค่อยๆสอนไปทีละจุดๆ ก่อนจะส่งให้ผมคิดเอง ผมก็ยอมรับน่ะว่าผมแย่วิชาเลข

มากๆ

"ให้เราคิดเองหรอพัทธ์?"

"อือ...ทำตามโจทย์ที่กูตั้งให้แล้วก็เอาสมการสูตรอะไรที่สอนน่ะมาใส่ด้วย"

"แต่เรายังไม่เข้าใจเลยน่ะ"

"มึงก็คิดออกมาก็ได้  ถูกผิดกูจะได้บอกคิดอยู่แต่ในใจกูจะเข้าใจอะไรกับมึงไหม" 

"ก็คนมันคิดนอกใจไม่เป็นนี่หว่า" ผมแกล้งพูดก่อนจะค่อยๆปรายตามองคนที่นั่งข้างๆที่หันมามอง

หน้าผมเช่นกัน

"มึงกล้าเล่นมุขนี้เนอะ  ทำไปเลยไปไม่ได้ตรงไหนก็ถาม" 

"งั้นถามตรงนี้ก่อนได้ป่ะไม่ค่อยแน่ใจ" ผมแกล้งทำเป็นถามขึ้น

"ตรงไหน?"

"นี่ไง...สมการอันนี้มันแก้แบบนี้ใช่ป่ะว่าแต่ถ้าจะแก้อย่างอื่นต้องทำไง" ไม่มีเสียงตอบกลับมาแต่

กลายเป็นฝ่ามือที่ฟาดเข้ากับหัวผมเต็มๆ

"เจ็บน่ะเนี้ย  สองครั้งแล้วน่ะพัทธ์  ทำไมชอบเล่นอะไรแรงๆว่ะ"

"ช่วยไม่ได้อยากทะลึ้งเองทำๆไปเลย" ผมหันไปยิ้มพร้อมกับหยักคิ้วใส่คนที่สอนก่อนนั่งแก้โจทย์

ต่อจนเสร็จ เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ผมค่อยๆบิดขี้เกียจไปมา  ก่อนหันไปหาคนที่นั่งอ่านหนังสือ

อยู่เมื่อกี้ที่ตอนนี้เหมือนจะเป็นหนังสืออ่านเสียมากกว่า ยิ่งได้ดูหน้าใกล้ๆยิ่งน่ารักผมค่อยๆคาน

เข้าไปนั่งมองหน้าใกล้ๆเหมือนคนที่หลับตาจะรู้ตัว  อยู่ๆก็ลืมตาขึ้นมาหน้าผมกับพัทธ์อยู่ห่างกันแค่

นิดเดียว  ผมคิดว่าถ้าเป็นพัทธ์คงผลักผมออกไม่ก็กระโดดหนีแน่นอน  แต่คนที่พึ่งตื่นกับมองหน้า

ผมแปลกเลยกลายเป็นผมเองที่ใจเต้นแรงซ่ะอย่างนั้น

"มึงจะลวนลามกูหรอ?" ผมหลุดจากภวังค์ก่อนจะผละใบหน้าออกเอง

"ป่าวก็เห็นว่าหลับ"

"แค่พักผ่อนสายตาเฉยๆแก้โจทย์เสร็จรึยัง" 

"อือ...เสร็จแล้ว" ผมยื่นสมุดที่ทำแบบฝึกหัดให้พัทธ์ดูแม้จะไม่หมั่นใจเท่าไร  แต่ก็มีถูกบ้างผิดบ้าง

ไปตามประสา 

"ก็เข้าใจขึ้นแล้วนี่..วันนี้แค่นี้ก่อนแล้วกันกูจะไปดูพ่อกับแม่ก่อนไม่รู้จะไปตอนไหน" ผมเก็บหนังสือ

จนเสร็จก็เดินตามพัทธ์ลงไปที

 

          ผมเดินลงมาข้างล่างเห็นพ่อกับแม่เตรียมของที่จะเดินทางไปไตหวัน  ก็เข้าไปกอดแม่

"มาอ้อนแบบนี้อยากได้ของฝากล่ะซิ?"

"เปล่าซ่ะหน่อยก็แม่ไปตั้งหลายวันผมก็ต้องกอดนิดนึงซิ  แม่ไม่อยู่ผมจะไปกอดใครได้"

"อย่ามาปากหวานเลยนู้นไงๆถ้าไม่มีคนให้กอดก็กอดธัญแทนไปก่อน  ได้ไหมธัญให้พัทธ์กอดแทน

แม่ได้ไหมฮาๆๆๆๆ"

"ได้ครับด้วยความยินดี" เห็นดีเห็นงานจริงๆเลยน่ะแม่ผมอยากจะรู็จริงๆถ้ารู้ว่าไอ้ธัญมาตามจีบลูกตัว

เองแม่กับพ่อจะยังปล่อยแบบนี้ไหมน่ะ 

"กอดแต่แม่ไม่เห็นกอดพ่อเลย"

"โอ้ๆๆกอดครับผมคิดถึงพ่อเหมือนกันน่ะ"

"ปากดีน่ะเรา...เอาล่ะๆเดี๋ยวพ่อกับแม่ต้องไปสนามบินแล้วปิดบ้านให้ดีๆล่ะอย่าดื้อถ้าพ่อรู้ว่าเราดื้อ

กับมาพ่อจะลงโทษฝากพัทธ์ด้วยน่ะธัญ"

"ครับคุณพ่อ" พ่อกับแม่ผมและผมสองคนช่วยกันลากกระเป๋าเดินทางมาส่งพ่อและแม่ของผมขึ้นรถ

แท๊กซ๊่ที่หน้าบ้านก่อนจะโบกมือส่งเมื่อสุดสายตา  ที่จะมองเห็นรถได้ผมก็ปิดประตูรั้วหน้าบ้านเดินข้า

บ้านตามด้วยไอ้ธัญที่เดินตามหลังเข้าบ้านมา

"มึงไปนอนก่อนไปเดี่ยวกูจะดูทีวีก่อน" ผมหันไปบอกไอ้ธัญที่ยืนอยู่ตรงบันได้ก่อนที่ผมจะเดินไป

กดเปิดทีวีแล้วนั่งลงที่โซฟาเลื่อนหาช่องรายการทีวีไปเรื่อยๆ

"เฮ้ยยย!!" ผมตกใจสะดุ้งทันทีก็อยู่ๆไอ้ธัญก็มานอนหนุนตักผม

"อยากนอนก็ขึ้นไปนอนบนห้องดิว่ะ  ออกไปเลย"

"ไม่เอาไม่อยากนอนคนเดียวนอนตรงนี้แหล่ะ"

"จะนอนก็ไปนอนคนเดียวดิมาหนุนตักกูทำไม" ผมพยายามจะดันไอ้ธัญที่นอนหนุนตัก  ที่ตอนนี้กับ

สวมกอดเอวผมไว้แน่น แบบนี้ต่อให้เป็นผู้ชายด้วยกันมันก็ต้องมีตกใจเป็นเรื่องธรรมดาใช่ไหมครับ

ผมรู้สึกใบหน้าที่ร้อนชาบวกกับเสียงหัวใจที่เต้นแรง  จนแทบจะหลุดออกมาจากอกข้างซ้ายอยู่แล้ว

"ใจเต้นแรงจังไม่สบายหรอพัทธ์"

"เปล่า...มึงไปนอนที่ห้องดิว่ะ"

"ไม่เอานอนตรงนี้แหล่ะเดี๋ยวพัทธ์จะนอนตอนไหนก็ปลุกแล้วกัน" เมื่อแกะไม่ได้ก็ต้องปล่อยเลย

ตามเลยผู้ชายด้วยกันมันจะไปเสียหายอะไรว่ะ  ผมเปิดรายการเพลงดูอย่างเพลิดเพลินจนรายการ

จบผมก็ก้มมองคนที่หลับอยู่บนตักเหมือนเด็ก   ก่อนจะค่อยๆเอามือพยายามจะประคองหัวออก ว่า

แต่ทำไมผมไม่ปลุกมันล่ะ มือผมที่จับหัวคนหนุนตักค่อยๆยกขึ้นอยู่ๆตาที่ปิดก็ลืมขึ้นมาซ่ะอย่างนั้น

ด้วยมือที่ประคองใบหน้าไว้ผมก้มมองตากับไอ้ธัญที่ยิ้มให้

"จะไปนอนแล้วหรอ?" คนที่หลับเพิ่งตื่นถามขึ้น

"เออ...ลุกได้แล้วเหน็บกินขากูจนเหมื่อยหมดแล้วเนี้ย"

"ให้นวดให้ป่ะ..."

"ไม่ต้อง" ผมดันคนที่ตื่นแล้วให้ลุกก่อนเดินขึ้นห้องไป คนที่เดินตามขึ้นมาทีหลังค่อยๆทิ้งตัวลงนอน

ข้างๆก่อนกดปิดสวิทต์ไฟ 

"ฝันดีน่ะพัทธ์"

"อื้อฝันดี" อย่างน้อยก็ดีว่ะที่มันไม่ทำเรื่องบ้าๆชวนฟ้าผ่าผมค่อยๆแอบผ่อนลมหายใจหลับตานอน

 

          โดยปกติเช้าวันหยุดแบบนี้ผมก็ไม่ค่อยลุกจากเตียงนอนหรอก  แต่วันนี้ผมไม่ได้นอนที่บ้าน

ของตัวเองนี่หน่าจะให้นอนกินบ้านกินเมืองก็เกรงใจเจ้าของบ้านเขา  ถึงแม้มันจะเป็นบ้านของแฟน

ผมก็เถอะ (บ้านแฟน?) ผมคิดว่าผมตื่นเช้าแล้วน่ะแต่คนที่นอนด้วยกันเมื่อคืนตื่นก่อนแล้ว  ว่าแต่ไป

ไหนล่ะ ระหว่างที่สมองกำลังประมวลความคิดกับสายตาที่กระพริบเพืื่อปรับสายตากับแสงยามเช้า

ผมก็ได้ยินเสียงน้ำที่ตกกระทบกับพื้น แน่นอนว่าพัทธ์กำลังอาบน้ำอยู่ 

"ตื่นเช้าจังว่ะ" ผมนอนกอดหมอนมองไปที่ประตูห้องน้ำไม่นานคนในห้องน้ำก็ออกมา  พร้อมกับ

ภาพที่เห็นชวนให้สยิวและหน้าแกล้งที่สุด  ผ้าเช็ดตัวที่พันเพียงท่อนล่างกับไลน้ำและกลิ่นสบู่หอมๆ

ผมนอนมองเจ้าของห้องเดินไปมาระหว่างโต๊ะเครื่องแป้งกับตู้เสื้อผ้า

"หอมจัง"

"เฮ้ยยย!!...ตื่นตั้งแต่เมื่อไร"

"ก็ตื่นตั้งแต่ได้กลิ่นแฟนตัวเองนี่แหล่ะ"

"เชี้ย..พูดให้ดีๆใครแฟนมึงตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำดิ  จะนอนให้หนอนขึ้นคาเตียงกูรึไงสกปรกว่ะ"

"คร๊าบๆๆๆ...ไปก็ได้แหม๋ดุขนาดนี้ไปอาบน้ำให้เลยซิจะได้สะอาดๆ"

"ทะลึ้งแล้วมึง" พูดเสร็จพัทธ์ก็คว้าผ้าเช็ดตัวขว้างใส่ผมทันที ผมหยิบผ้าเช็ดตัวก่อนจะแกล้งหันไป

ส่งจูบแล้วเดินไปอาบน้ำ  ถ้าตื่นมาทุกเช้าแล้วเจอหน้าคนข้างๆเป็นพัทธ์แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆก็ดีซิ

บางทีผมก็แอบเผลอคิดไม่ได้ว่าถ้าวันหนึ่งพ่อกับแม่ของพัทธ์รู้  เขาจะยังเฟรนลี่ใจดีกับผมแบบนี้อีก

ไหม  แต่ช่างเถอะอะไรที่มันยังไม่เกิดอย่าพึ่งไปคิดเลย  ตอนนี้มีโอกาสก็เก็บเกี่ยวความสุขให้มาก

ที่สุดแล้วกัน  พออาบน้ำเสร็จออกมาก็ไม่เห็นเจ้าของห้องแล้วสงสัยจะลงไปข้างล่าง  แต่ก็อดแอบ

ยิ้มไม่ได้ทำเป็นดุแต่ก็จัดเสื้อผ้าออกมาวางไว้ให้ผม

"ว่าที่เมียกูนี่น่ารักจริงๆ" ขอคิดเอาเองแล้วกันฮาๆๆๆ ผมหยิบเสื้อผ้ามาใส่ก่อนจะเดินตามลงมาข้าง

ล่าง

"เสร็จแล้วหรอว่ะ  มากินข้าวดิ" ผมมองหน้าเจ้าของบ้านที่เทน้ำใส่แก้วก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร

"ทำเองหรอ?"

"เออ...ทำไมมึงมีปัญหาอะไรกับอาหารที่กูทำอีก"

"เปล่าดีใจตั้งหากแฟนทำให้กินทั้งที"

"นี่ยังไม่เลิกเพ้อเจ้ออีกน่ะ  กินๆไปเลยไป" 

"คร๊าบที่รัก" ผมค่อยๆเดินมานั่งก่อนจะจัดการกินข้าวเช้ากับเมนูอาหารง่ายๆอย่างแกงจืดกับไข่เจียว

ที่พัทธ์ทำแต่ขอบอกน่ะครับแฟนผมฝีมือดีน่ะเมนูง่ายๆก็อร่อย

"เหมาะเป็นแม่ศรีเรือนจัง" ผมแกล้งพูดตอนที่กำลังกินข้าวทำให้คนที่นั่งตรงข้ามถึงกับสำลักยกน้ำ

ขึ้นดื่มแทบไม่ทัน

"เชี้ยธัญพูดมาได้น่ะมึงข้าวเกือบติดคอกูตายเลยเนี้ย"

"ฮาๆๆๆ...จริงๆน่ะเนี้ยน่ารักเหมาะเป็นแม่ศรีเรือนของเราจริงๆ"

"ยังไม่เลิกพูดจาเพ้อเจออีกน่ะมึง" พัทธ์ตักไข่เจียวยัดใส่ปากผมทันทีผมค่อยๆเคี้ยวพร้อมกับมอง

คนที่ตักข้าวเข้าปากอย่างไม่สนใจผม

"อยากจูบบอกดีๆก็ได้แหม๋ๆๆๆ...ทำมาป้อนไข่จะได้จูบทางอ้อมอะดิ"

"เดี๋ยวเถอะพูดมากไม่ต้องแดกแล้ว"

"โอเคๆ...ไม่แกล้งแล้วก็ได้"