ขอบคุณความบังเอิญ

          เหมือนเดิมผมเก็บข้าวของรีบออกจากห้องเรียน  เพื่อกลับบ้านหลังเรียนเสร็จช่วงนี้ผมไม่ได้

แวะที่ไหนหรือไปเที่ยวเล่นเลย  เพราะอีกเพียงแค่สองอาทิตย์ผมก็สอบปิดเทอมและต้องเข้า

มหาวิทยาลัยแล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปได้   อีกอย่างตอนนี้ผมก็ไม่มีใครที่จะไปหาได้แล้วเพราะไอ้

คนตัวดำที่เดินตามหลังผมไม่ห่างเลยนี่ซิ 

"มึงจะเลิกตามกูซักวันไม่ได้รึไง  บ้านช่องไม่มีกลับหรอว่ะนี่จะอาทิตย์แล้วน่ะ  มึงเล่นตามกูกลับบ้านทุกวันเนี้ย" 

"ก็เราต้องไปติวกับพัทธ์ทุกวัน  แม่กับพ่อของพัทธ์ก็อนุญาตให้เราไปนอนบ้านด้วย?" 

"มึงไม่ปฏิเสธหรือเกรงใจบ้างหรอว่ะ?" ผมถามกลับ

"ไม่น่ะพ่อแม่ของพัทธ์น่ารักดีไปเถอะกลับบานกัน" ไม่ทันได้อ้าปากพูดอะไรต่อไอ้บ้านี้ก็  จับมือ

เดินตามไปขึ้นเวทป้าของมันที่จอดอยู่ลานจอดรถของโรงเรียน

"ที่จริงกูนั่งรถเมย์กลับก็ได้น่ะ" 

"ได้ไงล่ะ  ไหนๆก็ไปที่เดียวกันจะเปลืองทำไมขึ้นมาเร็ว" ผมค่อยๆก้าวขึ้นค่อมซ้อนท้ายเวทป้าของ

ไอ้ธัญทันที 

"จับดีๆน่ะรถมันแรง.." 

"ห่ะ?...เฮ้ยย" คนขับหันมามองหน้าก่อนขับออกไปอย่างรวดเร็ว  ทำให้ผมตกใจเกาะเอวไอ้ธัญ  

ไว้แน่นไม่นานมากนักด้วยคนขับหน้าจะรู้เส้นทางที่รถไม่ติด  กับซอยเล็กๆที่พาผมขับลัดเลาะมา

จนถึงบ้านของผมอย่างไว

"พี่พัทธ์พี่ธัญมาแล้วหรอ?" เมื่อผมกำลังก้าวลงจากรถน้องสาวตัวแสบลูกของอามีนก็ทักขึ้น  ผมหัน

ไปมองน้องเมที่กำลังจะออกไปซ้อมหรีด

"อืม...แล้วน้องเมจะไปซ้อมแล้วหรอ?"

"ค่ะ...ไปก่อนน่ะค่ะพี่พัทธ์พี่เขย" 

"ห่ะ?"

"ครับโชคดีครับน้องเม" แทนที่มันจะปฏิเสธช่วยผม  มันกับโบกมือลายิ้มแฉ่งไอ้บ้านี่  ผมหันไปมอง

ก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว 

"อ้าวพัทธ์กลับมาแล้วหรอ?" 

"สวัสดีครับแม่"

"อ้าวธัญก็มาหรอลูกขึ้นไปอาบน้ำกันก่อนซิ  เดี๋ยวค่อยลงมากินอะไรวันนี้พ่อเขากลับมาเร็วรอทำำ

อะไรกินกันที่สวนหลังบ้านแหน่ะ" ผมรีบขึ้นห้องไปปล่อยให้อีกคนมองตามโดยที่ผมไม่หันไปสนใจ

มันหรอก

          ผมมองตามหลังพัทธ์ที่งอนสะบัดก้นขึ้นห้องไป  ก่อนหันกลับมายิ้มให้แม่ของพัทธ์ที่ยืน

มองเช่นกันพร้อมกับส่ายหัวไหวเบาๆ

"อย่าไปถือเลย  พัทธ์เขาก็แบบนี้แหล่ะทำตัวเหมือนเด็กผู้หญิงชอบงอนเล็กงอนน้อย  อย่าไปถือสาพัทธ์เขาเลยน่ะธัญ"

"ครับไม่เป็นไรครับ สมแล้วที่เป็นเขาดี" ผมตอบพร้อมกับยิ้มให้ผู้เป็นแม่เจ้าของบ้านผู้แสนงอน 

"ไปอาบน้ำซิ  เดี๋ยวได้ลงมากินข้าว  ส่วนเสื้อผ้าก้ใส่พัทธ์ไปก่อนน่าจะใส่ได้อยู่น่ะ" แม่ของพัทธ์

บอกผม  ผมจะพยักหน้ารับแล้วเดินตามเจ้าของห้องขึ้นไป  พอเข้ามาถึงในห้องได้ยินเสียงน้ำตก

กระทบกับพื้นก็พอจะรู้ว่าตอนนี้พัทธ์หน้าจะกำลังอาบน้ำ  เวลาผ่านไปไม่นานเจ้าของห้องที่พัน

ผ้าเช็ดตัวออกมาก่อนจะหันมาเจอผมที่นั่งอยู่ที่เตียง  ก็ทำให้เจ้าของห้องสะดุ้งสุดตัว

"เชี้ยยยย...มึงเข้ามาได้ไง?"

"แม่บอกให้มาอาบน้ำ...ขอยืมชุดหน่อยดิ" ผมนั่งมองคนที่ยืนมองผมแบบรนๆก่อนจะเดินไปหยิบ

ผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าออกมาให้ผม

"อ่ะ ..ไปอาบน้ำดิ" ผมยื่นมือไปรับเสื้อผ้าไม่วายขอแกล้งฉวยโอกาสนิดหนึ่งแล้วกัน  ผมดึงมือของ

พัทธ์เอาไว้ก่อนจะค่อยๆก้มปลายจมูกเพื่อจะดม  แต่เจ้าตัวรีบดึงออกทันที ผมเงยหน้ามองก่อนจะ

ค่อยๆลุกเดินเข้าห้องน้ำทำการอาบนำจนเรียบร้อย   และแต่งตัวออกมาเห็นเจ้าของห้องนั่งเปิดคอม

เช็คอะไรซักอย่างผมค่อยๆเดินเข้าไปยืนซ้อนที่ข้างหลัง  แล้วจะยื่นหน้าผ่านไหล่ของพัทธ์ไปดูที่

หน้าจอ

"คุยกับใครหรอ?" 

"เฮ้ยยย...ตกใจหมดทำบ้าอะไรของมึงเนี้ย?"

"ก็แค่จะดูว่าพัทธ์คุยกับใครทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยเราไม่ใช่ผีน่ะ" ผมเดินออกมาก่อนจะเอา

ผ้าเช็ดตัวไปตากที่ราวแขวนผ้าในห้อง 

"คุยกับพี่เกมส์ที่เป็นญาติกันน่ะเขาเรียนอยู่ที่ญี่ปุ่น" 

"ดีเนอะ...พััทธ์อยากไปญี่ปุ่นบ้างหรอ?"

"ป่าวก็แค่นานๆได้คุยกันเลยทักทายเฉยๆ...แล้วมันเรื่องอะไรที่กูต้องมาอธิบายให้มึงฟังด้วยว่ะเนี้ย"

ผมอดขำกับความน่ารักของพัทธ์ไม่ได้  ปากบอกไม่ชอบแต่พอผมถามเหมือนกลัวผมเข้าใจผิด  แล้วก็

คิดได้ทีหลัง ผมยิ้มกรุ่มกริ่มให้ก่อนจะเดินไปยืนด้านหลังคนที่เล่นคอมอยู่ 

"มาทำไม....มึงเสร็จแล้วก็ลงไปซิไหนบอกแม่ก่ะพ่อกูรออยู่"

"อยากอยู่ด้วยก่อนไม่ไดหรอว่ะ?"

"ออกไปไกลๆเลย..เดี๋ยวกูชกจริงๆน่ะ" ผมทำหน้ากวนประสาทก่อนเดินไปจับที่ข้อมือพัทธ์ขึ้นรวบ

ไว้

"เฮ้ยยยยย...ปล่อยกู"

"ต่อยซิเมื่อกี้พัทธ์ยังบอกว่าจะชกเราไม่ใช่หรอเอาซิ" ผมแกล้งดึงข้อมือเหมือให้พัทธ์ทุบผมแต่คน

ถูกจับกับพยายามดึงมือออกไม่ทุบหรือชกผมอย่างที่ปากว่า

"ปล่อยกูหิวแล้ว"

"ก็พัทธ์บอกจะต่อยเราไม่ใช่หรอไม่ต่อยล่ะ?" 

"กูไม่ทำร้ายใครก่อน  แต่ถ้ามึงยังไม่ยอมปล่อยกู  กูต่อยแน่ๆไม่เชื่อคอยดูดิ" ผมค่อยๆดันคนที่

พยายามแกะมือผมออกไปชนกับผนังห้องอีกด้าน   ก่อนจะค่อยๆเลื่อนใบหน้าไปใกล้ๆจนตอนนี้ผม

ได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงของพัทธ์  ที่พยายามจะหนีออกจากผมให้ได้ 

"มึงอย่าทำไรบ้าๆน่ะเว้ย  เดี๋ยวฟ้าผ่า"

"เราไม่กลัว" ผมกระตุกยิ้มพร้อมกับมองคนที่รนและหาทางออกไม่ได้  ยิ่งเห็นก็ยิ่งอยากแกล้งผม

ค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ๆก่อนที่จะ

"โอ๊ยยยย.." คนอุตส่าจะโรแมนติกทั้งทีเอาหัวฟาดมาได้  ผมปล่อยมือออกจากข้อมือของพัทธ์ที่

ตอนนี้วิ่งหนีออกไปแล้ว  ผมยกมือขึ้นกุมที่หน้าผากก็พัทธ์ไม่รู้กลัวอะไร  แค่จะแกล้งเฉยๆกับเอาหัว

โขกกับหน้าผากของผมเต็มแรงจะแตกไหมเนี้ย

"คนอะไรว่ะหัวแข็งเป็นบ้า"

          ผมรีบวิ่งออกจากห้องมาทันทีหลังจากที่ไอ้ธัญปล่อยข้อมือ  พอออกมาได้ผมค่อยๆยกมือ

ขึ้นทาบที่หัวใจ   เพื่อควบคุมการเต้นของหัวใจกับแรงที่หอบถี่เพื่อให้เป็นปกติ

"ไอ้เชี้ยธัญเล่นอะไรแบบนี้คอยดูเถอะจะจิ้มตาให้บอดเลยน่ะ" ผมยืนบ่นคนเดียวก่อนจะค่อยๆเดิน

ไปที่สวนหลังบ้าน  ที่พ่อกับแม่ของผมรออยู่ไม่นานไอ้ธัญนั้นก็เดินตามผมมาเช่นกัน

"มากันแล้วหรอนั่งๆกินข้าวกันได้แล้วจะได้ไปติวกันต่อ" แม่ของผมจัดการตักข้าวใส่จานส่งให้ผมกับ

ไอ้ธัญที่นั่งจับหน้าผากลูบไปมาไม่ต้องบอกน่ะครับว่าเพราะอะไร

"กับข้าววันนี้หน้าตาหน้ากินน่ะครับคุณพ่อคุณแม่" ประจบสุดๆ  ผมหันไปมองคนที่ยอพ่อกับแม่ของ

ผมอย่างหมั่นไส้ก่อนจะตักข้าวเข้าปาก

"วันนี้พ่อเขาทำเองเลยน่ะสงสัยอยากให้ธัญชิมฝีมือ"

"จริงหรอครับคุณพ่อขอบคุณมากครับ" ผมค่อยๆปรายตามองคนที่นั่งกินไปชมไปอย่างหมั่นไส้

"พัทธ์กินช้าๆก็ได้เดี่ยวก็สำลักหรอก" พ่อของผมหันมาว่า

"ทำไมวันนี้พ่อกลับเร็วได้ละครับ?"

"จริงซิพ่อว่าจะบอกพัทธ์อยู่พอดี...พ่อกับแม่ต้องไปดูงานที่ไตหวันว่าจะฝากให้ธัญดูแลพัทธ์ให้

หน่อยได้ไหมลูก"

"ห่ะ?"

"ได้ครับด้วยความยินดี"

"ไม่ครับ...ผมไม่ยินดี...ผมอยู่คนเดียวได้ครับพ่อจริงๆน่ะครับไม่ต้องให้ไอ้ธัญมาอยู่ด้วยหรอก"

"จะอยู่ได้ไงพัทธ์  อย่าดื้อซิให้ธัญมาอยู่ด้วยเนี้ยดีแล้ว ว่าไงธัญแม่ฝากพัทธ์ได้ไหม?"

"ได้ครับด้วยความยินดี"

"แม่ พ่อ"

"หยุดเลยพัทธ์..เอาตามนี้แหล่ะ  ไปติวหนังสือกันได้แล้วเดี๋ยวพ่อกับแม่ก็จะไปเตรียมของเหมือนกัน"

"พ่อกับแม่จะไปวันไหนครับไปกี่วัน?"

"เดินทางคืนนี้ตอนตีหนึ่ง  เพราะฉะนั้นธัญขัดข้องไหมที่จะมานอนบ้านแม่ตั้งแต่คืนนี้เลย"

"ไม่ครับผมสะดวก" 

"แต่กูไม่สะดวก"ผมหันไปบอกไอธัญ

"พัทธ์ห้ามมีปัญหา...ธัญพ่อกับแม่ฝากด้วยน่ะถ้าพัทธ์ดื้อพ่ออนุญาตให้ลงโทษได้เลยไม่ต้อง

เกรงใจ"
"แม่.. พ่อ..." นี่มันอะไรกันทำไมพ่อกับแม่มาไว้ใจไอ้ธัญ   ขนาดไอ้ดรันก็มีทำไมไม่บอกไอ้ดรัน

แทน  อยากจะร้องไห้จริงๆเลยแต่พอหันไปมองคนข้างๆ  ที่ยิ้มตาประกายขนาดนั้นผมเริ่มกลัวๆแล้ว

ซิหวังว่าไอ้ธัญมันจะไม่ทำอะไรบ้าๆน่ะ