ขอบคุณความบังเอิญ

          จากวันที่ผมเจอกับพัทธ์ครั้งนั้นผมก็คิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญ  แต่มาอีกวันผมไปโรงเรียนก็เจอ

คนนี้อีก ที่ท่าทางแปลกๆงงๆผมเลยแอบมองเขามาตลอดเวลา  แต่ก็ไม่มีโอกาสได้ไปพูดด้วยเลย

ซักครั้งมีวันหนึ่งเข้าห้องน้ำอยู่เขาก็มายื่นข้างๆแล้วทำท่าก้มมองน้องชายของผมคือ บ้าป่ะเนี้ย... ผม

หันไปมองทำหน้าดุใส่กับทำหน้ามึนใส่อีก  แล้วจะร้องเพลงสบายอารมณ์ต่อเพลงนั้นผมยังจำมันได้

ดีน่ะ "เป็นโสดทำไมอยู่่ไปให้เศร้าเหงาทรวง...." คนอะไรจะพิลึกได้ขนาดนี้แม้ลุคภายนอกที่คน

ส่วนใหญ่เห็นว่าเขาขี้อายแต่กับผมคิดว่าไม่น่ะ  เพียงแค่เขาชอบทำตัวแบบนั้นเฉยๆ ผมชอบแอบ

มองเวลาพัทธ์อยู่กับเพื่อนสนิทที่เป็นลูกครึ่งมากว่าสองปีแล้ว  จนวันนี้จะจบอยู่แล้วก็ไม่มีโอกาสได้

บอกกับเจ้าตัวซักทีว่าคิดยังไง  จากเดิมแค่ชอบแอบมองท่าทางแต่พอนานเข้าๆกลายไปปิ๊งได้ไง  

ก็ไม่รู้แต่ผมเกือบจะถอดใจแล้วน่ะเพราะปีนี้ก็ปีสุดท้าย  แถมเหลือเวลาอีกไม่กี่อาทิตย์ก็จบแล้วด้วย

ผมเดินตามหลังผู้หญิงคนหนึ่ง (เลศยา) มาเรียนตามปกติเพราะเลศยาอยู่ห้อง1ส่วนห้องของผม

ต้องผ่านเขาไปอีกสามสี่ห้องซึ่งมันก็ต้องผ่านหน้าห้องของพัทธ์อยู่แล้ว แต่ที่แปลกก็วันนี้ผมเห็นคน

ที่ผมแอบมองมาสองปีทำท่าทางแปลกอยู่ที่หน้าห้อง1นั้นแหล่ะ จนผมหายสงสัยก็ตอนที่ท่าทาง

เก้ๆกังๆนั้นแสดงออกมาชัด  ใช่พัทธ์แอบชอบเลศยาอยู่นั้นเองแต่ว่าคงอายเลยเอาแต่ก้มหน้าก้มตา

ส่งช่อดอกไม้ให้นั้นแหล่ะ

          ผมและเพื่อนๆพากันแสดงตามบทที่เขียนอย่างไม่สนใจอะไร  แต่ก็แปลกใจเหมือนกันว่า

ทำไมไอ้ดรันมันจะต้องมาจบที่ผมยื่นช่อดอกไม้ด้วยก็ไม่รู้  คือมันตอกย้ำความบ้าของตัวเองที่

เอาแต่ก้มหน้าก้มตาจนส่งของผิดคนกลายมาเป็นโดนไอ้ธัญตามอยู่ทุกวัน 

"ไอ้ดรันกูถามอะไรมึงหน่อยได้ป่ะว่ะ...ทำไมต้องจบด้วยการที่กูส่งช่อดอกไม้ให้ผู้หญิงคนนั้นด้วย" 

"ก็กูอยากให้มันจบแบบคนดูได้คิดต่อไงมึง"

"หรอว่ะ...แต่เปลี่ยนจากช่อดอกไม้เป็นอย่างอื่นแทนไม่ได้หรอว่ะ?"

"ไม่ได้เดี๋ยวมันไม่อินเว้ย...ไปๆๆกลับกันได้แล้วพรุ่งนี้หกโมงเช้ามาแต่งตัวน่ะเว้ยห้ามสาย" ไอ้ดรัน

ตะโกนบอกทุกคนก่อนหันไปเก็บข้าวของต่อ ผมก็ยังสงสัยแต่ก็ช่างเถอะจบแบบนี้ก็แบบนี้" ผมเก็บ

กระเป๋าเรียบร้อยก็เดินไปหาไอ้ธัญที่กำลังยกกีต้าขึ้นบ่า

"ไม่รู้จะเอามาทำไมกีต้าร์หนักจะตาย"

"ก็เอามาเล่นไง...เหนื่อยป่ะวันนี้"

"ไม่อ่ะแต่รู้สึกคุ้นๆกับละครไอ้ดรันก็แค่นั้น" 

"คิดมากน่ะไปหาอะไรกินกันก่อนกลับบ้านเนอะ"

"บ้านไหนอ่ะ.." ผมแกล้งถามไอ้ธัญที่เดินนำหน้าไปจนต้องหยุดก่อนหันกลับมามองผมแบบสงสัย

ผมแกล้งทำหน้าตากรุ่มกริ่มก่อนจะเดินนำหน้าไอธัญไปที่รถทันที

"อยากกินผัดไทอ่ะ"

"ได้เดี๋ยวจัดให้" ผมซ้อนท้ายคนขับก่อนเอามือจับเอวไว้  ผมรู้สึกว่าตอนนี้ผมกับไอ้ธัญเป็นแฟนกัน

แล้วจริงๆซิน่ะ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าทั้งหมดคือผมโดนแกล้งอยู่แต่เอาเถอะอะไรจะเกิดก็เผื่อใจไว้

เลยพัทธ์ก็มึงมันผู้ชายใครจะบ้าจริงจัง 

"ถึงแล้วร้านนี้เด็ดมากบอกเลย  ผัดไทกุ้งสด" 

"จริงดิ...งั้นจัดมา" 

"เฮ้ยยย...เดี๋ยวๆไม่ต้องรีบขนาดนั้น"

"ก็หิวนี่หว่า...มึงมีอะไรอีก..."

"ก็เป็นแฟนกันก็ต้องไปแบบนี้ดิ" พูดจบไอ้ธัญเอามือผมขึ้นมาจับแล้วยิ้มให้ก่อนจะจูงมือผมเข้าร้าน

ผัดไท ผมมองหน้ามันก็ยิ้มให้แล้วเดินตามมันไป

          "เฮ้ออออ..." เป็นไรดรันนั่งถอนหายใจตั้งแต่กลับจากโรงเรียนแล้วน่ะ ผมถามคนที่เอาแต่

มือเท้าคางถอนหายใจเฮือกๆ

"ก็ไม่เข้าใจว่าถ้าไอ้ธัญชอบไอ้พัทธ์ขนาดนั้นแถมชอบมาตั้งสองปีแล้วทำไมไม่บอกมันไปตรงๆว่าชอบว่ะ"

"อ้าว...ก็คนมันไม่กล้านิ"

"แล้วถ้าวันนั้นไอ้พัทธ์ไม่ส่งดอกไม้ผิด  ทุกวันนี้จะได้คบกันไหม?"

"ไม่รู้ดิ....พอเถอะๆอย่าสนใจเรื่องคนอื่นได้ป่ะขอเวลาสนใจกูซักนิดเถอะ"

"มึงมีอะไรให้กูสนใจมั่งเนี้ย"

"กูทั้งหล่อทั้งหล่ำ แบบนี้ยังไม่สนใจอีกหรอ"

"ก็ไม่น่ะนอกจากนี้มีอะไรให้หน้าสนใจอีกล่ะ"

"มีความสามารถในการทำอาหารไง" ผมพูดพร้อมกับยกจานสเต๊กหมูมาให้ไอ้ดรัน  เมื่อไอ้ดรันเห็น

ของกินก็เป็นเรื่องธรรมดาที่ตาประกายวาวผมล่ะอยากให้เขาเห็นผมเป็นของกินบ้างจังจะได้สนใจผม

บ้าง

"มึงมองอะไรไม่กินหรอ"

"กูมองมึงกินกูก็อิ่มแล้ว"

"งั้นจานของมึงกูขอน่ะ"

"เฮ้ยยยย...กินไปเลยจานนั้นของมึงส่วนอันนี้ของกู..มึงเนี้ยน่ะถ้ามองกูแล้วยิ้มเหมือนตอนเห็น

ของกินบ้างไม่ได้เลยน่ะ" ผมบ่นเบาๆแต่คิดว่าคนตรงหน้าคงได้ยินแน่ๆ 

"ทำไมมึงอยากให้กูกินหรอ?"

"ห่ะ..แคกๆๆ...ถามอะไรของมึงเนี้ย" ผมสำลักกับคำถามของไอ้ดรันที่อยู่ๆก็ถามขึ้นมาใครจะไปให้

มันกินถ้าให้ผมกินก็ว่าไปอย่าง

"ว่าไงอยากให้กูกินหรอ?"

"บ้า..กินไปเลยไปพูดอะไรของมึงเนี้ย"

"อ้าวก็บ่นเองว่าอยากให้กูดีใจเวลาเห็นหน้ามึงเหมือนกูเห็นอาหาร" 

"กินไปเลยไป " ผมจิ้มเอาเนื้อหมูที่หั่นยัดเข้าปากไอ้ดรันทันที  แต่พอจะดึงมือกลับกลายเป็นโดน

จับมือไว้ผมมองหน้าไอ้ดรันงงๆก่อนจะเริ่มเปลี่ยนใจเต้นแรงแทน  ก็ไอ้ดรันจับมือผมมาเลียกินน้ำ

ลาดของสเต็กที่เปลื้อนอยู่หลังมือเบาๆ แล้วปล่อยมือผมออกก่อนจะเลียริมฝีปากตัวเอง

"มึง...ทำอะไรน่ะ?"

"ก็มือมึงมีของกิน อร่อยดีน่ะ" คนพูดทำหน้ายิ้มก่อนก้มไปหั่นกินสเต็กของตัวเองอย่างเอร็ดอร่อย

แล้วแบบนี้จะกินต่อได้ไงล่ะมือไม้สั่นไปหมดแล้ว  ผมมองหน้าคนที่ยิ้มไปกินไป แบบนี้เริ่มจะกลัว

แล้วน่ะไอ้ดรันบ้าทำแบบนี้กูไม่รับประกันน่ะเว้ยว่าจะอดทนได้แค่ไหน

          ผมขับเวทป้ามาส่งพัทธ์ที่บ้านหลังจากกินผัดไทกันเสร็จ  และไม่ลืมที่จะเข้าไปทักทายพ่อกับแม่ของพัทธ์เหมือนทุกวัน

"มาซ่ะมึดเลยกินไรกันมายังล่ะพัทธ์ ธัญ"

"เรียบร้อยแล้วครับพ่อ"

"ตกลงว่าไงธัญสอบติดที่เดียวกับพัทธ์ไหมลูก?"

"อีกสองวันประกาศผลครับพ่อ"

"ขอให้ติดน่ะลูกจะได้อยู่เป็นเพื่อนพัทธ์มันนานๆ"

"ใช่ครับพ่อ  ถ้าไอ้ธัญมันสอบติดผมก็จะได้ไปดูมันวิ่งรอบสนามหลวงด้วย"

"จริงเลอะ?....นี้ธัญไปบนไว้หรอลูก" พ่อของพัทธ์หันมาถามผม

"ครับ แต่ก็คงติดคณะที่ไม่ยากมาก"

"อย่างน้อยก็จะได้อยู่ที่เดียวกันเรียนอะไรก็ได้น่ะลูกน่ะ"

"ครับ"

"เอ้าๆๆคุยกันเถอะไปพ่อกับแม่จะไปนอนแล้ว" 

"ห่ะ?...นอนตอนหนึ่งทุ่มเนี้ยน่ะครับพ่อ?"

"พ่อกับแม่ก็อยากเปิดโอกาสให้ธัญทำคะแนนบ้างซิไปกันเถอะแม่"

"พ่ออ่ะ..." ผมยกมือขึ้นปิดปากขำกับท่าทางของพ่อแม่ของพัทธ์ที่พากันขึ้นห้องไปเรียบร้อยแล้ว

ก่อนจะหันกลับมามองคนที่นั่งหน้าแดงอยู่ข้างๆ

"มองอะไรว่ะ?"

"มองแฟนตัวเองผิดรึไง"

"ไม่...แต่มึงแน่ใจน่ะ" ผมไม่เข้าใจจริงๆว่าพัทธ์กลัวอะไรกันแน่  บางครั้งก็เหมือนเขาเชื่อใจผมแต่

บางครั้งก็คิดว่าผมหลอกแต่ผมไม่ได้หลอกเขาน่ะ ผมค่อยๆเอื้อมมือไปจับมือคนตรงหน้ามาจับไว้

ก่อนจะมองตาคนที่ถูกจับมือ

"รอก่อนน่ะแล้วพัทธ์จะรู้ว่าทำไมเราถึงแน่ใจ" 

"รอ?...มึงให้กูรออะไรว่ะ"

"เถอะ...เดี๋ยวพัทธ์จะรู้เองไปอาบน้ำได้แล้ว  เราจะกลับบ้านแล้วเดี๋ยวโทรหา" 

"โอเค..ขับรถกลับบ้านดีๆล่ะถึงแล้วโทรมาด้วย"

"เป็นห่วงหรอ?"

"รู้มากน่ะมึง  ไปเลยไป" 

"คร๊าบบบบ....ไปก็ได้ ...แต่..." ผมแกล้งพูดให้พัทธ์หันมามองหน้าก่อนจะฉวยโอกาสนั้นก้มจูบ

ที่ริมฝีปากแล้ววิ่งออกจากบ้านไปทันที

"ไอ้ธัญญญญ..."