ขอบคุณความบังเอิญ

          ผมนั่งเท้าคางมองคนตรงหน้ากินอย่างเอร็ดอร่อย  เห็นแบบนี้มันก็ชวนให้ผมอิ่มไปด้วย

อยากรู้จังวันๆที่กินเข้าไปมันเอาไปไหนหมดคือกินเยอะมากแต่มันก็ไม่อ้วน

"ไอ้ดรัน..มึงกินแบบนี้ไม่กลัวอ้วนหรอ?"

"ไม่อ่ะกูกินไปเดี๋ยวแปบๆก็ย้อยแล้ว"

"มึงทำอะไรถึงได้ย้อยง่ายขนาดนั้น"

"เล่นกีฬาไง" 

"กีฬาในล่มหรอ?....ฮิฮิฮิฮิ" ผมแกล้งกวนประสาทก่อนจะหัวเราะอย่างซ่ะใจคนที่กำลังก้มหน้าก้ม

ตากินหันขึ้นมามองก่อนก้มใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ

"ตอนแรกกูเล่นกลางแจ้งนั้นแหล่ะ..แต่ไม่แน่น่ะ.." ไอ้ดรันค่อยๆเอามือลูบที่แก้มที่มีไลหนวดของ

ผมเบาๆก่อนนั่งลงไปกินข้าวต่ออย่าบอกน่ะว่า...อ๊ากกกก....ไม่น่ะ ผมเอามือขึ้นลูบแก้มตัวเองเบาๆ

รู้สึกร้อนไปทั่วใบหน้าวูบวาบพร้อมกับสายตาคนที่ยังคงกินข้าวอยู่แต่กรุ่มกริ่มแปลกๆ ไม่ไหวแล้วผม

เอามือทั้งสองจับบิดกันไปมาก็มันเขินนี่ใครจะไปคิดว่าไอ้ดรันที่เฝ้าจีบมาเกือบเดือนจะยั่วกันได้

เซกซี่ขนาดนี้ 

"มึงเป็นอะไรหน้าแดงๆ" 

"ห่ะ?..เปล่าๆ ไม่มีอะไร"

"แน่ใจน่ะ..ไม่ใช่ว่ากำลังจินตนาการเรื่องแปลกๆ" ไอ้ดรันพูดพร้อมกับเน้นคำว่าแปลกๆแล้วส่ง

สายตาเป็นเชิงคำถามใส่ผม ขอร้องเถอะไอ้ดรันอย่าทำสายตาแบบนี้ใส่กูได้ไหมเดี๋ยวกูจะคลั่งตาย

พอดี

"ไปกันเถอะกูอิ่มแล้วป่านนี้ไอ้ธัญไอ้พัทธ์น่าจะมาแล้ว" 

"ไอ้พัทธ์ไอ้ธัญ...เมื่อไรกูจะมีบ้าง" ผมพูดตามหลังคนที่กำลังจะเดินนำไปเบาๆ 

"อยากมีก็มั่นจีบหน่อยดิเอาแต่บ่นๆอยู่แบบนี้จะมีไหม" นี่ผมหูไม่ได้ฝาดใช่ไหม เมื่อกี้ไอ้ดรันเปิด

ทางให้ผมแล้วจริงๆหรอ อ๊ากกกก...ผมรีบวิ่งตามคนที่พูดทันทีก่อนจะจับมือเดินไปด้วยกัน

          "แหม๋ๆๆๆ...มีจับมงจับมือน่ะไอ้ปรานต์" ทันทีที่ไอ้ปรานต์กับไอ้ดรันเดินมาถึงผมก็กัดมัน

ทันทีก็จะไม่ให้มั่นไส้ได้ไงขนาดผมยังไม่เคยได้ทำเลย

"อย่าน่ะไอ้ธัญต่อเดี๋ยวกูไม่ช่วยมึงน่ะ" 

"คร๊าบบบบ...เพื่อนปรานต์" 

"ดีมาก"

"พอก่อนเถอะทะเลาะกันอยู่ได้ตกลงจะซ้อมไหมไอ้งานสะดงแสดงเนี้ย"

"ครับบบบ"

"แหม๋..แมวเลยน่ะไอ้ธัญ" 

"ไอ้ปรานต์ครับ...อย่าเริ่มครับเพื่อน" ผมหันไปหมายหัวไอ้ปรานต์ก็หันกลับมาสนใจงานต่อ

"ไอ้ธัญกูว่าบทที่มึงกับกูจะเล่น  ดูคุ้นๆป่ะ?"

"หรอๆ ..ไหนเราดูซิก็เห็นดรันบอกเรื่องนี้แต่งเองเล่นเองกันเลยไม่ใช่หรอไม่หน้าจะคุ้นหรือซ้ำมั่ง"

"แต่กูคุ้นจริงๆน่ะ...ไอ้ดรันมึงไปก๊อบมาจากละครน้ำเน่าเรื่องไหนที่มึงติดป่ะว่ะ?"

"ป๊าวววว...อันนี้กูแต่งเองไม่มีก๊อบโว๊ย"

"แน่ใจน่ะกูอ่านไปอ่านมาเริ่มเหมือนคลับฟายเดย์ไปเรื่อยๆ"

"เพ้อเจ้อว่ะ...อ่านๆไปเดี๋ยวจะได้รีบซ้อมๆพรุ่งนีแล้วน่ะโว๊ยงานอ่ะ"

"เออน" ผมยืนมองพัทธ์กับดรันพูดกันไปมาก็อดยิ้มไม่ได้จะไม่คุ้นได้ไงก็เรื่องทั้งหมดไม่ใช่ดรันแต่ง

แต่เป็นผมเองที่เขียนเรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกับเหตุการ์ที่ผมตกหลุมรักพัทธ์มาสองปีไม่ว่าจะทำอะไร

ผมจำได้หมดผมจดไว้ทุกอย่างแล้วก็เอามาเขียนเรื่องให้ดรันมาทำละครแสดงในงานจบการศึกษา

แบบนี้เจ้าตัวไม่คุ้นคงแปลกแล้วล่ะ 

"โอเคยังไอ้พัทธ์จะได้เริ่มซ้อมคนอื่นเขารอกันหมดแล้วเนี้ยรอตัวแสดงหลักคนเดียวเลยจริงไหม?" 

"จริง" ทุกคนในห้องซ้อมต่างพูดและพยักหน้าพร้อมกันผมเอามือขึ้นปิดปากก่อนจะขำเบาๆ

          ผมว่าผมไม่ได้คิดไปเองน่ะเนื้อเรื่่องที่อ่านยังไงๆมันก็คุ้น  เพียงแต่ผมคิดไม่ออกเท่านั้นเอง

ว่ามาจากละครเรื่องไหน  บางทีผมควรงดดูละครบ้างก็เหมือนกัน

"เอาแล้วพร้อมยัง 3 2 1 แอ๊คชั่น!!" เสียงไอ้ดรันพูดเสร็จผมก็เริ่มแสดงตามบทที่อ่านทันที ผมรีบ

วิ่งหนีหมาที่ไล่กัดไม่ทันได้มองว่าใครเป็นใครเพื่อหนีให้รอด แล้วพระเอกของผมก็มาผู้ชายคนหนึ่ง

กำลังจะขับรถเวทป้าออกไปผมรีบกระโดดซ้อนท้ายทันที  (ไอ้ธัญเป็นผู้ชายที่ขับเวทป้า) เมื่อซ้อน

ได้ไม่พูดเปล่าผมรีบเร่งให้เจ้าของรถขับออกไปเพราะหมากำลังจะมาถึงตัวผมแล้ว

"เดี๋ยวน่ะมึงมาซ้อนท้ายกูได้ไงเนี้ยยยย..." เสียงของเจ้าของรถเวทป้าหันมาถามผมที่ซ้อนท้าย

"ก็หมามันไล่นู้นๆๆมาแล้วรีบออกรถดิว่ะเร็วๆ" ผมตบไหล่คนขับให้รีบออกรถไป

"แล้วจะให้ไปส่งที่ไหนเนี้ย" 

"ขับๆไปก่อนเดี๋ยวกูบอกเองว่าจะลงไหน"  คนถูกสั่งทำตามที่ผมบอกทุกอย่างและขับออกมาไกลลพอที่รอดจากคมเขี้ยวจะหมาที่ไล่แล้ว

"เฮ้ยยยย...จอดๆๆ เดี๋ยวกูลงตรงนี้แหล่ะ "   ผมเล่นไปตามบทที่อ่านแต่ไม่รู้ทำไมยิ่งเล่นกับเหมือน

เป็นตัวเองยังไงก็ไม่รู้ 

"จะให้ไปส่งที่บ้านเลยไหม"

"ไม่ต้องเดี๋ยวกูลงตรงนี้แหล่ะขอบใจมาก"

"เออโชคดีอย่าไปกัดกับหมาอีกล่ะ"

"เออ.."

"งั้นกูไปก่อนน่ะ"  ผมพยักหน้าให้คนขับรถมาส่งก่อนเดินไปหาที่สำหรับโบกรถกลับบ้าน 

"คัท...ดีมากเพื่อน...นี้มึงเล่นได้ดีว่ะ.." หลังจากเล่นตอนที่หนึ่งคือเจอกันครั้งแรกเสร็จไอ้ดรันก็เดิน

เอาน้ำมาส่งให้ผมพร้อมกับหันไปยิ้มให้ไอ้ธัญที่ยื่นอยู่ข้างๆ

"ไอ้ดรันกูถามจริงเหอะเรื่องนี้มึงแต่เองหรอว่ะ?"

"เออดิ.."

"ทำไมกูรู้สึกคุ้นยังไงไม่รู้ว่ะ" 

"พอเลยๆนิยายไทยก็คล้ายกันแหล่ะ" ผมเดินตามทุกคนไปนั่งที่เก้าอี้ทันที

‪#‎เดิมทีครั้งแรกที่ธัญเจอพัทธ์‬ แล้วจำได้เลยก็คือวันที่พัทธ์ทำเนียนกระโดดขึ้นรถของธัญแล้วไล่ให้

พาขับรถหนีหมาที่ไล่กัด แถมยังพูดคุยเหมือนรู้จักกันตั้งแต่ครั้งแรก แต่ก็งงๆก่ะคนๆนี้แต่พอรู้ว่าอยู่

ด้วยกันก็ชอบแล้ว  ก็เลยแอบตามดูตลอดก็จะไม่ให้ปิ๊งได้ไงคนอะไรตีเนียนแถมดุใส่ตั้งแต่ครั้งแรก

ที่เจอกันอีก