ขอบคุณความบังเอิญ

          วันนี้ผมรีบแต่งตัวมาโรงเรียนแต่เช้าก่อนเวลานัดเพราะความจริงพวกผมกับเพื่อนๆนัดกัน

ตอนตีห้าครึ่งเพราะหกโมงเช้ากว่าพัทธ์จะมาถึงผมและทุกคนคงจัดการทุกอย่างสำเร็จเรื่องนี้ก็ต้อง

ขอบคุณเลศยาเช่นกันที่ยอมมาเล่นบทผู้หญิงที่พัทธ์ต้องส่งดอกไม้ให้แม้บางทีใจผมเองก็อดคิดไม่

ได้กลัวว่าพัทธ์จะกลับไปชอบเลศยาแบบเดิมแต่ไม่ได้ผมต้องเชื่อใจแล้วก็หมั่นใจในทุกอย่างที่ผม

จะทำซิขื่นมานั่งหึงแบบนี้พอดีแผนล่ม

"หาวววว...ไอ้ธัญทุกอย่างเรียบร้อยยังว่ะ?"

"เออๆเสร็จแล้วเดี่ยวกูไปรับพัทธ์ก่อนเดี๋ยวช้าผิดสังเกต" ผมรีบออกไปรับพัทธ์ที่บ้านมาโรงเรียน

พร้อมกันเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต

"มาช้าจังเลยเดี๋ยวไปสายไอ้ดรันก็วีนหรอก"

"ขอโทษพอดีท้องเสียนิดหน่อยน่ะ" ผมแกล้งพูดไปเรืื่อยเปื่อยขื่นบอกไปว่าผมไม่ได้ท้องเสียแต่

เพราะไปจัดการแผนทั้งหมดที่โรงเรียนเลยมาช้าก็ซ่วยซิ

"แล้วกินยารึยังเดี๋ยวกูไปหยิบให้"

"ไม่ต้องหรอกๆเราดีขึ้นแล้วไปเถอะเดี๋ยวช้าน่ะ" ผมดึงข้อมือของพัทธ์ที่กำลังจะเดินไปหยิบยามา

ให้  ก่อนจะหยิบหมวกกันน๊อคสวมให้เหมือนกับทุกๆวัน

"โอเคไปกันเลยยยย" ผมขับรถคู่ใจมาตามเส้นทางเดิมจนมาถึงห้องแต่งตัวผมก็จัดการลากพัทธ์มา

อย่างเร่งด่วนเพราะก่อนจะเริ่มพิธีต้องซ้อมกันอีกรอบ ผมและทุกคนทำตามที่ซ้อมกันไว้อย่างพร้อม

เพียงส่วนพัทธ์ก็เล่นไปโดยไม่ได้เอ๊ะใจอะไรนานเท่าไรไม่รู้สัญญาณดังขึ้นบอกเวลาว่าตอนนี้แปด

โมงครึ่งแล้วคือทุกคนที่ไม่ใช่คนแสดงจะต้องไปที่หน้าเวทีหมดผมได้แต่นั่งลุ้นรอแค่เพียงเวลาที่จะ

ต้องขึ้นเวทีแสดงเท่านั้นเอง

"ขอคุยด้วยหน่อยดิ" อยู่ๆใครคนหนึ่งที่ผมไม่คิดว่าจะเข้ามาคุยด้วยก็มาพูดกับผมผมเงยหน้าขึ้นไป

มองเลศยาที่ยืนยิ้มอยู่ก่อนจะนั่งลงข้างๆ

"เธอมีอะไรจะพูดกับเราหรอศยา"

"นายไม่กลัวพัทธ์โกรธหรอที่อยู่ๆจะทำแบบที่เราวางแผนกันไว้อ่ะ"

"กลัว...แต่ถ้าไม่พูดหรือทำอะไรซักอย่างฉันกลัวมากกว่า"

"ก็นั้นซิเนอะนายแอบชอบพัทธ์มาตั้งสองปีกว่า"

"ห่ะ?....เธอรู้เรื่องนี้ได้ไง" ผมหันไปถามเลศยาที่นั่งอยู่ข้างๆ

"นายแอบมองพัทธ์ตลอดไม่รู้ซิแปลก  ฉันเห็นนายย่องตามพัทธ์บ้างแอบถ่ายรูปพัทธ์บ้างรึว่าไงฉัน

คิดไปเองหรอ?" 

"นี่เธอ..."

"แล้วก็วันที่พัทธ์ยื่นช่อดอกไม้ให้ฉันคิดหรอว่าฉันไม่รู้ว่านายตั้งใจ  ก็ฉันเดินอยู่ดีๆนายที่ตามหลังฉัน

มาพอเห็นพัทธ์  ก็ทำทีเดินกระแทกฉันกระเด็นเข้าห้องไปแบบนั้น ฉันจะด่าขัดรึก็ใช่เรื่องสู้รอดูอะไร

ฟินๆดีกว่า"

"เออ..นี่เธอ..รู้มาตลอดเลยหรอ?"

"แน่นอนซิย่ะฉันสาววายมีหรอเรด้านายกระดิกส่งสัญญาณขนาดนั้นฉันจะไม่รู้ เอาล่ะฉันไปก่อนน่ะไว้

เจอกันบนเวที" เลศยาลุกออกไปผมแทบเรียกสติกลับไม่ทันไม่คิดว่าคนอย่างเลศยาจะรู้อะไรเกี่ยว

กับพวกผมขนาดนี้ก็ปกติเธอดูเรียบร้อยไม่ค่อยสนใจใครนี่น๊า....

 

          ผมเดินท่องบทไปมาก่อนจะเดินวนกลับไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเฮ้อออ...ที่จริงก็ไม่มีอะไรหรอก

ผมคิดว่าบทและคำพูดผมจำมันได้ตั้งแต่อ่านรอบแรกแล้ว  เพียงแต่อาจจะตื่นเต้นก็เท่านั้นเองแต่ก็

แปลกยิ่งอ่านก็ยิ่งคุ้น ช่างเถอะ ....ผมเดินไปวางบทไว้ที่โต๊ะก่อนจะเดินไปหาน้ำดื่ม

"ไอ้ดรันอีกกี่นาทีว่ะ" ผมกำลังกดน้ำใส่แก้วหันไปหาไอ้ดรันที่นั่งอยู่ข้างๆก่อนจะถามอย่างสงสัยก็

ตอนนี้มันสิบโมงแล้วเมื่อไหร่ล่ะที่ผมจะต้องขึ้นแสดงเรียกให้มาตั้งแต่ไก่โฮแต่ยังไม่ได้แสดงซักที

ผมง่วงนอนเหมือนกันน่ะ

"อีกสิบนาทีหน้าจะได้รอ ผอ. กล่าวเสร็จนี่แหล่ะ" ไอ้ดรันตอบผมสั้นๆก่อนจะหันไปสนใจอย่างอื่น

ต่อ ผมเดินกลับมานั่งรอเหมือนเดิมปากก้หาวนอนเรื่อยๆ ก็ผมตื่นมาอาบน้ำตั้งแต่ตีห้ารอไอ้ธัญมารับ

กว่าจะถึงโรงเรียนตามที่นัดไว้หกโมงเช้าแบบนี้ไม่ง่วงก็แปลกแล้ว

"ง่วงหรอ?" ระหว่างที่กำลังสะลึมสะลือคนที่ผมพึ่งคิดถึงก็มานั่งข้างๆทันที

"อ้าวไอ้ธัญ..มึงไปไหนมา..หาวววว"

"ไปห้องน้ำ..นอนก่อนก็ได้น่ะถึงเวลาแสดงเดี๋ยวเราปลุก" พัทธ์ค่อยๆจับให้หัวของผมพิงที่ไหล่ของ

มันเบาๆผมก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรก่อนจะค่อยๆหลับตาลงช้าๆ

"ไอ้ธัญ  มึงล่ะไม่ง่วงบ้างหรอเมื่อเช้าก็ท้องเสียไม่ใช่รึไง?"

"อ๋อ...ไม่ล่ะเราดีขึ้นเยอะแล้ว"

"ดีจังเป็นมึงเนี้ย...ปลุกกูด้วยน่ะถ้าถึงเวลากูขอนอนก่อนน่ะ" ผมบ่นพึมพร่ำเบาๆแต่ที่ผมรู้สึกได้ว่า

คนที่ผมนอนพิงไหลอยู่หันมาจูบที่หน้าผากของผมเบาๆผมได้แต่อมยิ้มกับความรู้สึกนี้จริงๆอบอุ่นยัง

ไงก็บอกไม่ถูก

 

          พอทุกอย่างเสร็จจากที่ท่าน ผอ.กล่าวให้โอวาทเสร็จพวกผมก็ขึ้นแสดงตามที่ซ้อมกันไว้   พัทธ์ก็เล่นเป็นปกติไม่มีอะไรที่เอ๊ะใจ  พวกผมก็เล่นตามกันไปจนใกล้จะถึงตอนจบของเรื่องแล้วที่

จะต้องเฉลยความจริงทั้งหมดให้กับพัทธ์ได้รู้  แม้ในใจผมจะหวั่นๆแต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ผมจะกล้าบอก

พัทธ์ได้ไงเอาว่ะ พัทธ์เดินถือช่อดอกไม้มาแล้ว ตามแผนเลศยาก็เดินนำหน้าของผมออกมา 

"ผมชอบคุณมานานแล้วช่วยรับช่อดอกไม้ของผมด้วยครับ" เสียงที่วีดวายตามมาด้วยผมที่เดิน

กระแทกเลศยาจนกระเด็นเข้าไปในห้องเรียนทันที ตอนนี้พัทธ์เหมือนรู้ตัวแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ยัง

คงทำหน้านิ่งๆแต่ก็มองผมอย่างสงสัยว่าจะทำอะไรต่อเหมือนเดิม ผมก็เล่นไปตามที่เคยเกิดขึ้น

"นายให้ฉันหรอ...เซอร์ไพสุดๆ" ผมเอื้อมมือไปรับช่อดอกไม้ขึ้นมาพร้อมกับยิ้มให้คนตรงหน้า

"คือฉัน..คือ" 

"สวัสดีเราชื่อพัทธ์น่ะเราชอบเธอมาสองปีแล้วอีกไม่กี่วันเราก็จบการศึกษาเรากลัวจะไม่ได้บอกความ

ในใจกับเธอ วันนี้เราเลยรวบรวมความกล้าทั้งหมดเพื่อสารภาพความในใจหวังว่าเธอจะไม่รังเกลียด

เรา"  ผมให้ไอ้ปรานต์ที่เป็นคนไปซื้อช่อดอกไม้มาจัดการเขียนข้อความไว้โดยที่พัทธ์ไม่รู้เพราะทุก

คนพึ่งส่งช่อดอกไม้ให้หลังจากที่จะขึ้นมาเล่นฉากนี้ พัทธ์ค่อยๆหันมามองหน้าผมอย่างตกใจจนลืม

ไปว่ากำลังแสดงอยู่ ซึ่งมันก็เข้าแผนที่พวกผมเตรียมกันไว้ทั้งหมด

"จำได้รึยัง?" ผมถามพัทธ์ขึ้น

"มึงหมายความว่าไงไอ้ธัญ"

"วันแรกที่เราเจอกันเมื่อสองปีก่อนนายเป็นคนวิ่งมาซ้อมท้ายเวทป้าเรา หลังจากนั้นพัทธ์ก็ชอบทำ

ตัวแปลกๆกับเรา แต่พัทธ์จำไม่ได้เอง" เหมือนลำดับความคิดทั้งหมดของพัทธ์เริ่มทำงานคนที่ฟัง

เริ่มเข้าใจเรืื่องทั้งหมดแล้ว

"ที่มึงให้กูมาเล่นนี่เพราะต้องการทำให้กู...."

"ใช่เราต้องการทำให้ได้จำได้ว่าเราเคยเจอกันมานานแล้วเราชอบนายมาสองปีกว่าทุกอย่างมันเป็น

เรื่องบังเอิญที่เกิดจากความไม่บังเอิญที่เราสร้างขึ้น"

"มึงหมายความว่า..."

"ใช่เราชอบพัทธ์ แล้วก็ เรารักพัทธ์มาสองปีแล้ว"

"แล้วเมื่อกี้ที่มึงเดินกระแทกศยาเข้าไปหมายความว่า?"

"ใช่วันนั้นที่นายส่งช่อดอกไม้ผิดก็เพราะเราเดินกระแทกศยาเข้าไปเราตั้งใจที่จะให้ศยาหลบ

ทางออกไปก่อนที่พัทธ์จะเงยหน้าขึ้นมาเพราะเรารู้ว่าพัทธ์ไม่กล้ามองหน้าศยาตรงๆ เราเลยถือ

โอกาสทั้งหมดทำขึ้นมาเอง"

"แบบนี้ก็แปลว่ามึงไม่ได้แกล้ง.."

"ใช่เราไม่เคยแกล้งเพราะอยากให้พัทธ์อายใคร  แต่เราทำเพราะเราอยากให้โอกาสกับตัวเองได้คบ

กับพัทธ์ แล้วพัทธ์ล่ะตกลงจะเชื่อใจเราได้รึยัง" ผมพูดจบแม้ตอนนี้จะรู้สึกอายไม่ต่างแต่จะให้ถอย

ตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วผมมองหน้าคนตรงหน้าก่อนจะถามซ้ำอีกครั้ง

"ตกลงพัทธ์จะเชื่อใจเรารึยัง อีกอย่างพ่อแม่ของพัทธ์ก็..."

"เฮ้ยยย...ไอ้ธัญอย่าพูดเรื่องนี้น่ะ" พัทธ์กระโดดเอามือขึ้นปิดปากผมทันทีเพราะผมเผลอพูดเรื่องที่

พ่อแม่ของพัทธ์นุญาตและสนับสนุนมันให้มาเป็นลูกเขย  ผมค่อยๆพยักหน้าก่อนจะแกะมือพัทธ์

ออกจากปากมาจับไว้ ท่ามกลางเสียงกรี๊ดกร๊าด ของคนชมทำให้พัทธ์หน้าแดงไปถึงใบหูยิ่งเพิ่ม

ความน่ารักไปใหญ่

"ว่าไงตกลงเชื่อเรารึยัง?"

"ไม่..."

"อ้าว...ทำไมอีกล่ะนี่เรายอมรับทุกอย่างหมดแล้วน่ะ"

"อีกสองวันค่อยบอก" คนดูข้างล่างที่ปรบมือกันดังสนั่นจะมีซักกี่คนที่รู้ว่าเรื่องบนเวทีไม่ใช่ละครแต่

เป็นการแสดงจริงจากความรู้สึกจริงๆของผมกับพัทธ์บ้างน่ะ อันนี้ไว้ก่อนเถอะแต่พัทธ์นี่ซิขอเวลาอีกสองวันนี้ผมต้องรออีกสองวันหรือเนี้ยยยยยยย

 

          "โห่ไอ้ธัญนี่กูไม่เคยรู้มาก่อนเลยน่ะว่ามึงเป็นคนร้ายกาจขนาดนี้ไม่เห็นบอกพวกกูเลยว่า

ความจริงเรื่องดอกไม้มึงเป็นคนแย้งศยาแบบเนียนๆ" ผมทักไอ้ธัญที่ลงมาจากเวทีแบบหน้าตาละลื่น

จนหน้าหมั่นไส้

"ใช่ไม่เห็นมึงบอกเลยเรื่องนี้" ดีมากดรันที่เข้าข้างแฟน ผมหันไปยิ้มให้ดรันที่ยืนอยู่ข้างๆ

"เออๆขอโทษที่ไม่ได้บอกก็ตอนแรกว่าจะไม่พูดเรื่องนี้เหมือนกันแต่พอดีว่า..."

"พอดีว่าฉันไปพูดกับนาย  นายเลยยอมบอกว่าเรื่องบังเอิญเป็นสิ่งที่นายสร้างขึ้นใช่ไหม?"

"ใช่...ยังไงฉันก็ขอโทษด้วยน่ะศยา"

"ไม่เป็นไรฉันไม่ซีเรียสไปก่อนน่ะพอดีนัดกับแฟนไว้"

"ห่ะ...เธอมีแฟนด้วยหรอ?"

"แน่นอนซิ..นู้นไงมานู้นแล้ว" พวกผมพากันหันไปมองตามมือของเลศยาที่ชี้แต่ที่ทำให้ตกใจมาก

โดยเฉพาะกับพัทธ์ก็เพราะคนที่เลศยาเรียกว่าแฟนกลายเป็น

"สวัสดีพี่เขย พี่พัทธ์ พี่ปรานต์ พี่ดรัน" 

"น้องเม/น้องเม/น้องเม/น้องเม" พวกผมพูดออกมาพร้อมกันอย่างตกใจก็จะไม่ตกใจได้ไงน้องเม

เป็นลูกพี่ลูกน้องของพัทธ์แถมรู้ว่าพัทธ์แอบปลื้มแฟนตัวเองมาตั้งนานแต่ก็ไม่บอกว่าเป็นแฟนกับ

เลศยาผมเองไปคุมทีมเชียร์บ่อยๆยังไม่รู้เหมือนกัน

"ไปกันเถอะน้องเมวันนี้พี่เลี้ยงหนมเอง"

"ค่ะพี่ศยา.." สองคนเดินโอบกันไปต่อหน้าต่อตาของผมทั้งสีที่ทำได้เพียงแต่ยืนมองอย่างงงๆไป

ตามๆกัน

"ไอ้ธัญกูกลับบ้านก่อนน่ะ" ผมหันไปบอกไอ้ธัญกับพัทธ์ที่ยืนอยู่ข้างๆกันก่อนจะหันไปสะกิดให้ไอ

ดรันให้รู้ตัวก่อนจะเดินตามผมออกมาจากห้องประชุม

"มึงงงง..."

".ว่าไง"

"กูหิวอ่ะ"

"นั้นไงเหมือนที่คิดไว้ไม่มีผิดอยากกินไรล่ะ"

"อะไรก็ได้มึงทำให้กินหน่อยน่ะๆๆๆ...อยากกินฝีมือมึงอ่ะ"

"ก็ได้นี่ไม่รักจริงไม่ทำให้กินหรอกน่ะ"

"ดีมากน่ารักที่สุดแบบนี้ซิ..."

"แบบนี้ซิ?...มึงหมายความว่าไง?"

"ทำอะไรให้กินก่อนเดี๋ยวจะบอก"

"ได้...ถ้ามึงแกล้งกูอีกโดนดีแน่"

"กลัวตายเลย." เฮ้ออออ เจอแบบนี้ก็ยอมตามเคยไอ้ปรานต์เอ้ยยยยยย

 

 

 

 

THE END