ขอบคุณความบังเอิญ

          "อิ่มแล้วก็กลับดิดึกแล้วมานั่งรออะไรอีก" หลังจากกินส้มตำและอะไรต่างๆเสร็จผมคิดว่าจะ
นั่งยืดเส้นยืดสายให้ย้อยซ่ะหน่อยกลายเป็นว่าไอ้เจ้าของบ้านกับไล่กลับบ้านซ่ะงั้น  ดูซิครับโคตรใจ
ร้ายอ่ะ 
"อ้าวยังจะมองหน้าอีกไม่กลับบ้านรึไงห่ะ" 
"นี่ไอ้ดรันใจคอมึงจะไล่กูกลับเลยเนี้ยน่ะ  ตอนหิวก็โทรให้มาพอหมดประโยชน์ก็ไล่กลับเลยรึไงว่ะ"
"ก็มึงกินอิ่มแล้วจะอยู่ทำไม  ดึกมากแล้วด้วยไปๆกลับบ้าน"
"ก็ดึกขนาดนี้ให้นอนด้วยไม่ได้หรอว่ะ" ผมพยายามพูดจาต่อลองต่างๆทั้งที่ความจริงก็รู้ว่าไม่มี
ประโยชน์หรอกที่จะอ้อนวอนเพราะไอ้ดรันใจแข็งมาก  แต่ก็น่ะคนมันอยากจะมีอารมณ์โรมแมนติกบ้าง
"กลับเถอะดึกแล้วอันตราย"
"งั้นก็นอนนี่ไงจะได้ไม่อันตรายจ"
"มึงนั้นแหล่ะอันตราย" 
"ห่ะ?...มึงบ่นอะไรน่ะ" ผมได้ยินไม่ถนัดจริงๆน่ะว่าไอ้ดรันพูดว่าอะไร  แต่เท่าที่เห็นสีหน้าของไอ้
ดรันที่เปลี่ยนไปบ้างเล็กน้อย  แก้มที่เริ่มมีสีแดงระเรื่อออกมายิ่งเพิ่มความน่ารักขึ้นไปอีก  เอาว่ะไอ้
ปรานต์เอ๋ยอยากจะได้เขาเป็นแฟนก็ต้องอดทนหน่อยแล้วกัน
"กูกลับก็ได้  มึงก็ปิดบ้านดีๆล่ะอยู่คนเดียว"
"อือ...ขับรถกลับดีๆ  ถึงบ้านแล้วโทรมาบอกด้วยล่ะ"
"ครับ...ดรันนั้นอะไรอ่ะ?" ผมแกล้งชี้นิ้วไปที่ด้านหลังของเจ้าของบ้านที่หันไปมองตามมือของผม
แต่พอหันกลับมาใบหน้าที่ผมยื่นเข้าไปใกล้ๆ  ทำให้ปลายจมูกของผมชนกับปลายจมูกโด่งของไอ้
ดรันทันที คนถูกลวนลามทางอ้อมหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆผมแกล้งกระซิบเบาๆก่อนเดินออกจากบ้านไป
ทันที
"ฝันดีน่ะไอ้ดรัน"
 
          หลังจากที่พ่อกับแม่เข้านอนเรียบร้อยผมก็เช่นกัน  หลังจากปิดไฟเสร็จกำลังจะล้มตัวนอน
โทรศัพท์เจ้ากรรมก็ดังสัญญาณไลน์ขึ้นว่ามีใครทักเข้ามา  แต่ในเวลาแบบนี้ผมหมั่นใจไม่มีใคร
นอกจากไอ้ธัญแน่นอน
"พัทธ์นอนรึยัง...ห้ามโกหกน่ะ" ไอ้นี่ถ้าจะบ้าก็ผมกดเปิดอ่านก็แน่นอนซิที่มันจะต้องขึ้นสถานะอยู่
แล้ว
"กำลังจะนอนมึงมีอะไร" 
"คิดถึง" เจอกันทุกวันยังจะมาเสี่ยวอีกน่ะ
"เพอเจ้อดึกแล้วจะออกหากินรึไง?"
"ถ้าหากินได้จะยอมให้กินป่ะล่ะ?์"
"ไอ้ธัญมึงนี่หื่นน่ะ"
"อ่ะๆๆๆ....อย่าพูดแบบนั้นซินี่ว่าที่สามีพัทธ์น่ะคร๊าบบบ"
"ไอ้เชียธัญ ไปนอนไปอย่ามาฟุ้งซ่าน"
"ไล่อีกแล้ว...มีวันไหนพัทธ์ไม่ไล่เราบ้างเนี้ย"
"พอเลยเพ้อเจ้อแค่นนี้น่ะจะนอนแล้ว"
"โอเคฝันดีน่ะที่รักเดี่ยวจะไปเข้าฝัน"
"ไม่ต้องเลยกูมีพระน่ะ"
"พระทำอะไรเราไม่ได้หรอก  มีแต่รักเท่านั้นแหล่ะที่ทำอะไรเราได้  อยากชนะเอารักมาแรกซิ" 
"พอเถอะจะอ้วก"
"พัทธ์ท้องแล้วหรอไวจังแค่จูบกับกอดเฉยๆเองน่ะสงสัยเชื้อจะดี" 
"ไอ้ธัญ..ไอ้บ้าเอ๋ย" ผมกดปิดโทรศัพท์หลังจากทะเลาะกับไอ้ธัญผ่านไลน์เสร็จก็ใครจะไปคิดว่าไอ้
บ้านี้จะเสี่ยวได้ตลอดเวลาขนาดนี้
"ไอ่ธัญ..มึงบ้าจริงๆรึไงอยู่ๆมาคบกับกู ไม่เอาแล้วนอนดีกว่า" ผมดึงผ้าห่มมาคลุมโปงก่อนจะนอน
หลับไปพร้อมกับความรู้สึกที่แปลกไปกว่าทุกที  ก็ใครจะไปคิดว่าวันนี้ที่ไม่มีไอ้ธัญมานอนกอดกับ
ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆซ่ะงั้นทั้งที่ความจริงน่าจะรู้สึกดีไม่ใช่หรอ? เฮ้ออออ....ใจหนอใจ
 
          ผมจับมือถือนอนพิงกับพนักเตียงนอนยิ้มกรุ่มกริ่มอยู่คนเดียวอย่างสบายใจ  นี่ผมท่าจะบ้า
จริงๆใช่ไหมครับ  แค่ได้แกล้งคนที่รักกทำให้ผมมีความสุขยังไงก็ไม่รู้
"ยิ้มอะไรธัญไม่นอนอีกหรอลูก" 
"อ้าวแม่...ยังไม่ง่วงเลยครับ"
"แล้วนี่ลูกชายแม่เป็นอะไรนอนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แบบนี้" ผมละรักแม่ผมจริงๆเข้าใจอารมณ์ของผม
ตลอดเลยน่ะ 
"แม่ครับแม่ชอบพัทธ์ไหม"
"แน่นอนซิทำไมแม่จะไม่ชอบ ธัญชอบอะไรแม่กับพ่อก็ชอบด้วยนั้นแหล่ะ  ว่าแต่เขาชอบเราไหม"
"แน่นอนครับ ผมจะต้องทำให้เขาชอบผมให้ได้"
"อย่าไปปล้ำลูกชายเขาก็พอน่ะธัญ"
"โถ่แม่ครับผมให้เกียติคนที่ผมรักแน่นอนครับ"
"ตกลงเป็นพัทธ์แน่นอนใช่ไหม?"
"ครับแม่"
"งั้นก็ลุยเลยทำให้เขารักเราให้ได้ล่ะ  แม่ไปนอนแล้วฝันดีน่ะ"
"ครับฝันดีครับแแม่" ผมหอมแก้มแม่ผมก่อนจะค่อยๆนอนลงกับเตียงเบาๆสายตาที่มองผ่านความมึด
ทำให้ผมสามารถเห็นแสงไฟที่รอดผ่านม่านที่ในความมึดตอนนี้ก็ไม่สามารถมองเห็นได้แล้ว
"รอสอบเสร็จก่อนน่ะพัทธ์เราจะทำให้พัทธ์รู้ว่าทั้งหมดที่ผ่านมาไม่ใช่แค่แกล้งแต่เป็นเรื่องจริงที่เรา
จะบอกกับพัทธ์"