ขอบคุณความบังเอิญ

          วันนี้เป็นสอบวันสุดท้ายแล้ว  หลังจากที่ผมนั่งสอบเสร็จอาจารย์ก็ให้แบ่งหน้าที่กันเตรียม

การแสดงในวันงานจบการศึกษา  ผมเองไม่ใช่เด็กกิจกรรมอยู่แล้วเลยไม่ได้สนใจอะไรมากนักจึง

ออกมานั่งใต้ต้นไม้ใกล้ๆสระน้ำของโรงเรียน

"ไอ้ธัญมึงจะแสดงอะไรว่ะ?" ระหว่างที่ผมนั่งเล่น  ไอ้ปรานต์รก็เดินทำหน้าตาจริงจังมาหาผม

สังเกตไม่ยากมันคงไม่มีใครช่วยเรื่องงานแสดงละซิ

"ไม่รู้แล้วมึงกับคนในห้องว่าไง?"

"คนในห้องอยากให้เราเล่นดนตรีว่ะ"

"ก็เอาดิมึงก็ถนัดไม่ใช่หรอ"

"เออกูถนัดก็จริงแต่ให้กูไปเดียวกีต้าร์คนเดียวคงไม่ดีมั่ง  มึงเล่นเป็นเพื่อนกูหน่อยดิน่ะๆๆๆ"

"ไม่เอามึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบเล่นให้ใครฟัง"

"โห่มึงก็อย่าคิดเยอะดิปิดเทอมจบแล้วก็ไม่เจอใครแล้ว  อะไรที่ยังไม่ได้ทำไม่เคยทำก็ทำๆทิ้งทวน

ไงน่ะๆๆๆ" เหมือนไอ้เพื่อนสุดเลิฟมันจุดประกายในการสารภาพรักที่ผมจะมัดใจพัทธ์ให้แกผม  ใช่ซิ

อะไรที่ยังไม่เคยทำก็ต้องทำซ่ะ เมื่อคิดได้ดังนั้นผมหมุนตัวไปจับไหล่ไอ้ปรานต์ที่งงกับท่าทางของ

ผมเช่นกัน

"อะไรของมึงว่ะไอ้ธัญ"

"เอาว่ะ...กูจะเล่นกับมึงก็ได้..แต่มึงก็ต้องช่วยกูน่ะ"

"ช่วย?...ช่วยอะไรของมึงไหนบอกมาดิ"

"กูจะสารภาพรักกับพัทธ์แล้วขอเขาคบแบบจริงจังในงานจบการศึกษา"

"ห่ะ!!!...เชี้ยธัญมึงคิดอะไรเนี้ย?"

"ก็มึงบอกกูเองไม่ใช่หรออะไรที่ยังไม่เคยก็ให้ทำ  เพราะฉะนั้นมึงต้องช่วยกูโอเค๊?" คนที่เดิมทีมา

ขอความช่วยเหลือกลายมาเป็นคนต้องช่วยผมแทนซ่ะอย่างนั้น  อีกอย่างคือแบบบี้ ก็ช่วยไม่ได้

น่ะไอ้ปรานต์เพื่อนรัก  หลังจากแผนการที่วางไว้เรียบร้อย  โดยให้เพื่อนสนิทไปขอความร่วมมือจากเพื่อนสนิทของพัทธ์อย่างดรันที่พร้อมจะช่วยเหลือผมเช่นกัน

          "พัทธ์น่ะๆๆๆช่วยแสดงวันงานจบการศึกษาหน่อยน่ะๆ"

"ไม่เอากูไม่ชอบมึงก็รู้"

"ขอร้องล่ะไอ้พัทธ์  มึงช่วยเป็นตัวแทนที่เหมาะสมที่สุดของห้องเราหน่อยน่ะ"

"ก็แล้วทำไมมึงไม่แสดงเองว่ะ?"

"ก็กูโดนจับไปช่วยเรื่องเตรียมการแสดงอื่นแทนแล้ว  น่ะๆๆขขอร้องล่ะ เห็นสายตาเพื่อนๆไหม" ผม

ค่อยๆหันไปมองหน้าเพื่อนในห้องที่เหมือนนัดกันมาพร้อมเพียงทำสายตาอ้อนวอนสุดชีวิตแล้วแบบ

นี้ถ้าผมใจแคบก็คงไม่ดีใช่ไหมครับแต่ในใจผมมันก็ขัดว่าไม่อยากทำ

"เอาล่ะๆๆๆ ก็ได้ว่าแต่กูต้องทำยังบ้างแล้วมีใครแสดงด้วย"

"นี่ไงมีบทเรียบร้อยแล้วส่วนคนที่แสดงก็ตามรายชื่อเลยมึงอ่านบทก่อนน่ะ"

"แสดงอะไรของพวกมึงว่ะเนี้ย" ผมก้มอ่านบทและรายชื่อคนที่แสดงก็แทบอยากจะตะโกนออกมา

ด้วยความดีใจเพราะนั้นมีเลศยา  แต่ความดีใจมันก็หุบลงเพราะในรายชื่อยังมีไอ้ธัญอีกคน

"อะไรของมึงว่ะไอ้ดรันทำไมมีชื่อไอ้ธัญด้วยว่ะ"

"ก็ไอ้ธัญมันเป็นตัวแทนห้อง5"

"นี่มึงวางแผนกันใช่ไหม?"

"เปล่าๆนี่กูก็พึ่งรู้เหมือนกันน่ะเนี้ย  มึงก็แสดงๆไปเหอะมันคงไม่มีอะไรหรอก  อีกอย่างนี้มันงานจบ

การศึกษาน่ะไอ้ธัญมันคงไม่กล้าเล่นไรบ้าๆหรอก" ผมควรเชื่อพวกมันใช่ไหม?แล้วแบบนี้จะเชื่อได้

หรอ? หลังจากตกลงรับงานแสดงเสร็จผมก็เดินก้มหน้าก้มตาออกจากห้องเพื่อกลับบ้านตามประสา

ของผมและก็เหมือนเดิมพอมาถึงหน้าโรงเรียนไอ้ธัญก็มาดักรอเหมือนเดิม

"ขึ้นมาดิจะกลับบ้านไม่ใช่หรอ?" ผมยอมขึ้นซ้อนท้ายแต่โดยดีเพราะความจริงก็มีเรื่องอยากจะถาม

มันเหมือนกัน

"ไอ้ธัญมึงวางแผนทั้งหมดใช่ไหม?" ทันทีที่ออกตัวรถจากโรงเรียนผมก็เปิดประเด็นถามก่อนเลย

"แผลอะไรทำไมพัทธ์ถามแบบนี้?"

"ก็มันไม่หน้าใช่เรื่องบังเอิญที่มึงจะเป็นตัวแทนห้องมาแสดงงานจบการศึกษาเปล่าว่ะ"

"ใช่...เราอยากใช้เวลาครั้งสุดท้ายในรั้วโรงเรียนกับพัทธ์" ผมไม่รู้เป็นอะไรทั้งที่ตอนแรกรู้สึกไม่

พอใจกับแผนทั้งหมดน่ะแต่พอได้ยินคำตอบผมกับยอมรับได้อย่างง่ายดาย ก็ใช่ซิน่ะจบแล้วก็ไม่

หน้ามีอะไรผมให้เหตุผลกับตัวเองเท่านี้

"พัทธ์เคยชอบเราบ้างรึเปล่า?" อะไรของมันอีกอยู่ๆก็มาถามแบบนี้กับผม แล้วจะให้ผมตอบว่าไงล่ะ

ชอบหรอ?ก็ไม่แน่ใจ เกลียดหรอก็ไม่ใช่แล้ว

"ไม่รู้"

"เราอยากให้พัทธ์ชอบเราน่ะ"

"เลิกพูดเถอะขับรถไปเลยไป" ผมรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีก็ไอ้หัวใจบ้าเสือกมาเต้นแรงทำไมก็ไม่รู้บ้ารึ

ไงผู้ชายน่ะไอ้พัทธ์ไอ้ธัญมันเป็นผู้ชาย

          แม้ขณะที่ขับรถอยู่ผมก็ได้ยินเสียงหัวใจของคนที่เกาะซ้อนท้ายได้อย่างชัดเจนเหมือนกัน

ถ้านี่ไม่ใช่การเข้าข้างตัวเอง  คือพัทธ์ก็คงหวั่นไหวกับผมบ้างไม่มากก็น้อยแหล่ะน่ะร  อก่อนเถอะ

พัทธ์เราจะทำให้พัทธ์แน่ใจและรักเรา พอจอดรถเสร็จพัทธ์ถอดหมวกกันน๊อคส่งคืนให้ผมก่อน  จะ

เดินเข้าบ้านไปท่าทางคงกำลังสับสนไม่น้อยก็ใบหน้าที่แดงคำพูดที่ปกติทุกครั้งที่จะเข้าบ้านจะต้อง

กวนประสาทแต่วันนี้กับรีบวิ่งเข้าบ้าน  แต่ผมก็ไม่ยอมกลับหรอกไหนๆก็มาแล้วเรื่องอะไรผมต้องเสีย

เวลาแม้จะน้อยนิดนี้ไปด้วยผมค่อยๆก้าวลงจากรถเดินตามเข้าไปในบ้านเช่นกัน

"คุณแม่สวัสดีครับ" 

"อ้าวนึกว่าไม่มาซ่ะแล้วนั่งก่อนซิธัญแม่ทำกระท้อนลอยแก้วพึ่งเสร็จเดี๋ยวตักให้"

"ขอบคุณครับ..แล้วคุณพ่อล่ะครับ?"

"พ่อเขายังไม่เลิกงาน...ว่าแต่สอบเสร็จแล้วใช่ไหมลูก"

"ครับ..."

"ว่าแต่ทะเลาะกับพัทธ์หรอลูก"

"ห่ะ!!!...เปล่าครับไม่ได้ทะเลาะกัน" 

"ว่าแต่กับลูกชายแม่เนี้ยจริงจังไหม?"

"ครับ? "

"แม่รู้แต่แรกแล้วว่ะธัญมาจีบลูกชายแม่ไม่ต้องมาปิดแม่หรอก"

"ออครับ..แต่แม่ไม่โกรธผมใช่ไหมครับ"

"ไม่หรอกทำไมแม่ต้องโกรธธัญด้วยล่ะดีเสียอีกจะได้มีคนดูแลพัทธ์ช่วยแม่"

"แม่ไม่กลัวว่า....เอออ...คือ"

"กลัวว่าธัญจะปล้ำพัทธ์หรอ..ไม่เลยแม่ล่ะเสียดายจริงๆอุตส่าพาพ่อไปไตหวันเปิดโอกาสธัญแท้ๆ

แต่ไม่มีอะไรเลย เฮ้อออออ"

"ห่ะ!!~.." คราวนี้ผมช๊อคกว่าเก่าหลังจากที่แม่ของพัทธ์เล่าให้ฟังทั้งหมดคือความจริงเขารู้แต่แรก

แล้วว่าผมมาจีบลูกแต่กลับปล่อยให้ผมจีบซ่ะงั้น  ตกลงพ่อแม่ของผมและของพัทธ์เขาเพี้ยนกันหมด

เลยใช่ไหมเนี้ย 

"เอาล่ะๆมานังคุยกับแม่อยู่แบบนี้เบื่อแย่  ไปหาพัทธ์เถอะไปง้อๆเขาหน่อยน่ะถ้าไม่ได้ก็ปล้ำเลยแม่

อนุญาต" ผมล่ะขำจริงๆมีที่ไหนยุให้ผู้ชายมาปล้ำลูกชายตัวเอง  เออเอาก่ะเขาซิผมพยักหน้ารับก่อน

เดินขึ้นไปหาพัทธ์ ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ 

"แม่หรอครับเข้ามาได้เลยครับ  ผมไม่ได้ล๊อก"พอเปิดประตูเข้าไปผมเห็นพัทธ์นั่งเล่นคอมอยู่ผม

ค่อยๆเดินเข้าไปก่อนจะกอดสวมจากด้านหลังเบาๆคนถูกกอดสะดุ้งหันมา

"มึงเข้ามาได้ไง?"

"ก็พัทธ์บอกห้องไม่ได้ล๊อค..แล้วพัทธ์ทำอะไรอยู่ดูหนังโป๊หรอ?"

"ไอ้ธัญ...เอ๊ะ?" เหมือนอยู่ๆคนถูกกอดคิดอะไรได้รีบหันไปที่หน้าคอมทันที

"สวัสดีธัญ" เสียงใคร ผมค่อยๆมองไปที่หน้าจอคอมของพัทธ์ที่เปิดสไกด์อยู่  คนในนั้นใครกันผม

มองหน้าแบบงงๆก่อนจะยิ้มให้

"พี่ชื่อเกมส์"

"สวัสดีครับพี่เกมส์"

"พัทธ์เล่าเรื่องของเราให้พี่ฟังบ่อยๆ"

"พี่เกมส์" ผมหันไปมองหน้าคนที่พูดขัดกับคนในสไกด์ก่อนจะหันไปมองพัทธ์ที่ทำหน้างอนใส่

"พัทธ์พูดถึงผมให้พี่ฟังด้วยหรอครับ?"

"พี่ไม่พูดดีกว่าไปก่อนพัทธ์ไว้คุยกันวันหลังบ๊ายยย ไปก่อนน่ะธัญ" หลังจากที่หยุดการเชื่อมต่อผม

หันไปมองหน้าคนที่อยู่อยู่ข้างๆที่ก้มหน้าไม่พูดอะไร

"พัทธ์คุยเรื่องเรากับพี่เกมส์ด้วยหรอ?"

"เปล่า"

"ก็พี่เกมส์บอกอยู่ แบบนี้แสดงว่าพัทธ์ให้ความสำคัญกับเราใช่ไหม?"

"ไม่ใช่โว้ย"

"เอาเถอะเดี๋ยวพัทธ์จะได้รู้" ผมพูดจบก็ดึงพัทธ์มากอดไว้เบาๆแปลกที่คนถูกกอดกับไม่ขัดขื่น ผม

เองก็พอจะรู้น่ะแต่เอาล่ะผมจะไม่คาดครั้นให้พูดทันทีแต่ผมจะให้พัทธ์ยอมรับด้วยตัวเองว่ารักผมให้

ได้ 
"เรากลับล่ะ" ผมดันพัทธ์ออก่อนจะหมุนตัวกำลังจะก้าวออกจากห้องไป

"ไม่กินข้าวหรอวันนี้?"

"ไม่ล่ะเรามีธุระนิดหน่อยเดี๋ยวโทรหาน่ะ"