Fic:One piece

          โรบิ้นรู้สึกว่าหัวของตนในตอนนี้หนักอึ้งเหลือเกิน  หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้น พบว่า
          หญิงสาวนอนอยู่ในห้องสีขาวสะอาดสะอ้าน เธอจะชันตัวลุกขี้นนั่ง แต่ตอนนี้ 
          ร่างกายของหญิงสาวแทบจะไม่มีแรงเลย
     มิล่า:ตื่นแล้วเหรอ... โรบิ้น
          เพื่อนสาวของโรบิ้น นามว่า 'มิล่า' ที่นั่งเฝ้าหญิงสาวมาซักพัก เดินเข้ามาที่เตียง
     โรบิ้น:หะ... หิวน้ำ
     มิล่า:งั้นรอแปบนึงนะ
          พยาบาลสาวเดินไปรินน้ำ แล้วเดินกลับมาที่เตียง หญิงสาวผมสีทองค่อยๆ ป้อนน้ำให้
          โรบิ้นที่นอนอยู่
     โรบิ้น:ขอบคุณมาก มิล่า ค่อยมีแรงหน่อย
     มิล่า:ว่าแต่... ต้นคอแกไปโดนอะไรมา เหมือนโดนอะไรกัดเลย
          คำพูดของมิล่า ทำให้หญิงสาวถึงกับผงะ หญิงสาวค่อยๆ เอามือลูบที่ต้นคอสีขาวเนียน
           พบว่ามีผ้าพันแผลพันที่คอเธอ
     โรบิ้น:แล้วที่นี่ที่ไหน???
     มิล่า:โรง'บาลนะ เห็นลุงซันจิพาเธอมาส่งโรง'บาล แล้วเอารถแกไปไว้ที่บ้านให้แกแล้วนะ
          อืม... เอ๊ะ!!! เอารถเราไปเก็บให้ จะบ้าเหรอ แล้วฉันจะกลับยังไง!!! <---ในความคิดโรบิ้น
     มิล่า:แต่สภาพแกตอนแรกอะ เลือดเต็มคอแกไปหมดเลย เสื้อผ้าแกเปื้อนด้วย
          ฉันเปลี่ยนให้แล้ว
     โรบิ้น:อืม
     มิล่า:งั้นฉันไปตามหมอมาตรวจแกนะ??
     โรบิ้น:อืม....
          หญิงสาวหลับตานิ่ง ปล่อยให้สมองคิดไปเรื่อยๆ ใครเป็นคนดูดเลือด เขารู้จักฉันได้ไง
                    ที่สำคัญ... คนๆนั้น รู้จักชื่อนั้นได้อย่างไร!!!
     มิล่า:ฉันฝากด้วยนะ ลอว์
     ลอว์:อืม...
          นึกออกแล้ว!!! ทราฟาก้า นั้นเอง ที่ดูดเลือดข้า เด๋วปัดหักคอแม่ม <---ในมโนของโรบิ้น
     มิล่า:แก... ไปก่อนนะ ขอให้โชคดี
          มิล่าเดินออกไปจากห้องทันที ปล่อยให้โรบิ้นเผชิญกับชะตากรรมอยู่คนเดียว
     โรบิ้น(คิดในใจ):ไอ้เพื่อนบร้า โค-ตา-ระ รักฉันมากเลยละ T^T
     ลอว์:ฟื้นแล้วเหรอครับ คุณโรบิ้น-ya ที่จริงคุณควรจะนอนต่อนะครับ เพราะคุณเสียเลือดไป....
     เพราะผม หึ....หึ....หึ
          เขาหัวเราะจนหญิงสาวขนลุก แต่ตอนนี้เธอแทบจะไม่มีแรง เลยทำอะไรไม่ได้
          (แม้กระทั่งพูดยังลำบากเลย)
     ลอว์:หืม!!! เลือดใกล้จะหมดแล้วนิ เดี๋ยบอกให้พยาบาลมาเปลี่ยนให้ละกัน
          ชายหนุ่มจดอะไรสักอย่างลงบนกระดาษ
     ลอว์:งั้นผมขอฟังเสียงปอดหน่อยนะ
          ชายหนุ่มทาบ สเตโทสโคป บนหน้าอกของหญิงสาวสักอึดใจแล้วเอาออก
     โรบิ้น:แล้วฉันจะออกจากโรง'บาลได้เมื่อไร???
     ลอว์:พรุ่งนี้
     โรบิ้น:พรุ่งนี้ งั้นเดี๋ยวฉันออกเอง (กี่บาท//Rose  คนละอย่างละ//โรบิ้น)
          หญิงสาวทำท่าจะดึงสายน้ำเกลือออก แต่โดนลอว์จับกดซะก่อน
          (เอาเลย เอาเลย//Rose  ไอ้นักเขียน//โรบิ้น)
     ลอว์:ผมว่าคุณอยู่เฉยๆดีกว่า เดี๋ยวจะหาว่าผมไม่เตือน
          เขาแสยะยิ้ม ก่อนที่จะคลายมือหญิงสาวออก
     ลอว์:นอนซะ พรุ่งนี้จะได้ออกจากโรง'บาล
          ชายหนุ่มหันมาวาดรอยยิ้มแสนหวานที่พอผู้หญิงคนไหนเห็นแล้ว หลงทุกราย
          แต่... ไม่ใช่กับโรบิ้น!!!
          หญิงสาวค่อยๆปิดเปลือกตาลง ก่อนที่จะผล็อยหลับไปในที่สุด
                  .               .               .               .               .               .
          ปัง!!!
     มิล่า:เป็นไงบ้าง??? โดนเกลียดใช่ไหม??
          หญิงสาวทัก 
     ลอว์:ยังจะถามอีก ร้อยวันพันปีไม่เคยโดนผู้หญิงเกลียดนิ
     มิล่า:ฮึๆ!!! สมน้ำหน้า โดนเองบ้างก็ดี
     ลอว์:เด๋วพ่อก็ถีบคว่ำซะนิ
     มิล่า:โทดทีจ้า ฮุฮุ
     ลอว์:แต่... ฉันไม่มีวันปล่อยคนๆนั้นไปแล้ว จะไล่ต้อนจนกว่าจะจนมุม หึหึหึ
          to be the continune.