Fic:One piece

          ณ บ้านของโรบิ้น ในเวลาเย็นๆ ของวันงานเลี้ยงรุ่น

     นามิ:โรบิ้นแต่งตัวเสร็จยัง

     โรบิ้น:แปบนึงน้า~ ขอใส่กระโปรงแปบนุง =W=

     ช็ฮปเปอร์:โรบิ้นต้องสวยแน่ๆเลย ขนาดนามิยังสวยเลย

          ช็อปเปอร์ชมนามิที่ใส่ชุดแซคเกาะอกสีส้ม พร้อมกับผ้าพันคอขนนกสีขาว หมวกปีกกว้าง 

          และรองเท้าบูทสีส้ม อีกทั้งหน้าตาของนามิยังถูกแต่งแต้มซะจนสวยงาม

     นามิ:ขอบคุณจ้ะ ซ็อปเปอร์ เธอก็น่ารักไม่เบา

          นามิเอ่ยชมช็อปเปอร์ในร่างชุดสีชมพูเข้ม ดูเข้ากับหมวกของเขาดี

     ช็อปเปอร์:ขอบคุณนะ ถึงชมฉัน ฉันก็ไม่ดีใจหรอก

          พูดจบ ช็อปเปอร์ก็ลงไปเต้นท่าประหลาดกับพื้น

     โรบิ้น:เสร็จแล้ว!!!

     ช็อปเปอร์:ไหนๆ

          แอ๊ด!!!

     ช็อปเปอร์:ว้าว!!! สวดยวดดดดดดดดด!!!!!

     นามิ:เป็นไงละ การเลือกชุดของฉัน

          โรบิ้นในร่างเสื้อเกาะอกเอวลอย กระโปรง รองเท้าส้นสูง และหมวก เป้นสีม่วง

          ส่วนผ้าพันคอเป็นสีชมพู

     โรบิ้น:ขอบคุณที่ชมจ้ะ ว่าแต่...จะไปกันยังจ้ะ???

     ช็อปเปอร์:ไปกันเลย!!!

                    .          .          .          .          .          .          .          .

          ณ คฤหาสน์ของลอว์

     คิดส์:เฮ้ย!! ลอว์ มุงจะไปจริงๆเหรอวะ

          ลอว์ที่กำลังหยิบเสื้อคลุมยาวสีดำเข้มหันมาเบ้ปากใส่คิดส์

     ลอว์:อิ_่า (อหิวาตกโรค) กรูจะไป กรูก็ต้องไปสิวะ

     คิดส์:มุงจะไปก็ไป แต่กรูไม่ไปนะ

     ลอว์:เออๆ

          ลอว์ใ่สเสื้อคลุมสีดำเข้ม และใส่หมวกทรงสูง แถมยังใส่หน้ากาปิดครึ่งหน้าอีก

          เขาเดินมายังลานจอดรถ พร้อมกับเลือกรถที่คิดว่า เข้าไปในโรงเรียนแล้วจะไม่มีใครสงสัย

          แล้วขับออกไปทันที

          ณ โรงเรียน One piece 

          โรงเรียนนี้ เป็นโรงเรียนที่โรบิ้นย้ายเข้ามาเรียนตอนม.1 ทำให้เป็นสถานที่ในความทรงจำ

          ของเธอ

          ณ สถานที่ที่จัดงาน

     ช็อปเปอร์:ว้าว!! ของกินเพียบเลย

     นามิ:ใช่ๆ เนอะๆ โรบิ้น

     โรบิ้น:อื้ม

     ???:ไง!! โรบิ้น

          หญิงสาวผู้ถูกทักหันหลังกลับไปมองทันที พบว่าเป็นเพื่อนเก่าของเธอเอง

          'มั้งกี้ ดี ลูฟี่'

          'วินสโม๊ค ซันจิ'

          และ 'โรโรโนอา โซโล'

     โรบิ้น:ไง!!! ลูฟี่

     ลูฟี่:ไม่ได้เจอกันตั้งนานแนะ คิดถึงจังเลย ชิชิชิ

     ซันจิ:แถมคุณนามิ และ โรบิ้นจ๊าง สวยขึ้นเป็นกองแนะ แฮ่ๆ

     โรบิ้น:ขอบคุณจ้ะ

          โรบิ้นรู้สึกถึงสายตาของใครบางคนกำลังมองเธออยู่ เธอหันไปทางที่มีสายตาจ้องมาทันที

     โซโล:ไม่คิดที่ทักทายฉันหน่อยเหรอ

     โรบิ้น:ก็ไม่มีอะไรที่จะทักทายเธอนี่นา โรโรโนอา โซโล

                    .          .          .          .          .          .          .          .

          ณ สถานที่ที่จัดงาน

          ลอว์เดินเข้ามาภายในงานก็พบว่า คนเยอะมาก แต่เขากลับได้กลิ่น

          กลินอันหอมหวานของเลือด!!!

          เขาค่อยๆ เดินตามกลิ่นหอมหวานนั้นไป จนไปพบกับ หญิงสาวผมสีดำยาวกำลังยืนคุยกับ

          เพื่อนของเธอ

          เหมือนกับเธอคนนั้นไม่มีผิดเพี้ยน

          เขาเลือกที่จะเดินผ่านเธอไป พร้อมกับกระซิบข้างๆ เธออย่างแผ่วเบาว่า

     ลอว์:นิโคร โรลเวล

                    .          .          .          .          .          .          .          .

          โรบิ้นถึงกับผงะทันที

          ชายคนที่เดินชนเธอ รู้จักญาติที่เสียไปแล้วของเธอได้อย่างไร!!!

          หญิงสาวไม่รอช้า รีบเดินตามชายหนุ่มคนนั้นไป แต่เขากับหายไปแล้ว

          โรบิ้นมองหาเขาจนเจอ และพบว่าเขากำลังจะเดินออกจากงานไป

          หญิงสาวรีบวิ่งตามเขาไป 

                    .          .          .          .          .          .          .          .

          หญิงสาววิ่งตามเขามาจนมาโผล่ตรงซอกตึกเล็กๆ (ไม่ใหญ่มาก ไม่เล็กมาก) 

          เธอมองซ้ายมองขวา พบว่าเขาหายไปแล้ว 

     โรบิ้น:เขาหายไปไหนแล้ว

     ลอว์:หาฉันอยู่เหรอ???

          หญิงสาวผงะ เธอกำลังจะหันหลังกลับไปมองทันที แต่กลับถูกเขาผลักจนติดกับกำแพง

     โรบิ้น:อึก!!!

          หญิงสาวพยายามที่จะใช้พลังงานของผลปีศาจ แต่ติดตรงที่ว่า เขาล็อคมือฉันไว้อยู๋

     โรบิ้น:ปล่อยฉันนะ

     ลอว์:ถ้าไม่ปล่อย จะเป็นอะไรไหม???

     (ไหนลอว์เกลียดผู้หญิงไง/Rose ไปไกลไป คนเค้ากำลังจะเข้าได้เข้าเข็ม/ลอว์)

          ตาของโรบิ้นเริ่มปรับให้เห็นในความมืดได้แล้ว จึงมองไปที่หน้าของเขา พบว่าหน้ากาก

          ของเขาหลุดไปแล้ว เผยให้เห็นหน้าตาอันหล่อเหลาของเขา ไม่ใช่หล่ออย่างที่เธอคิด

          แต่หล่อกว่าที่เธอคิด

     โรบิ้น:ทราฟาก้า ดี วอเทอร์ ลอว์ ใช่ไหม???

     ลอว์:หึ!!! รู้จักฉันด้วย

     โรบิ้น:ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ

     ลอว์:ถ้าไม่ปล่อย จะเป็นอะไรไหม???

          พูดจบ ชายหนุ่มก็เอาหน้าของตนไปซุกไซ้ตรงต้นคอของอีกฝ่าย

          หญิงสาวกำลังจะร้องขอให้คนช่วย 

          กึก!!!

     โรบิ้น:อึก!!!

          หญิงสาวครางออกมาเบาๆ ไม่ให้เธอได้ไง

          ก็เมื่อชายหนุ่มตรงหน้าค่อยดูดเลือดเธออย่างช้าๆ

          หญิงสาวจิกหลังมือเขาแน่น พร้อมกับกัดริมฝีปากจนปากของเธอแตก

          เขาหยุดดูดเลือดที่คอทันที!!

          ชายหนุ่มค่อยๆ กลับมาจ้องหน้าเธอเหมือนเดิม

          พบว่าปากของเธอแตกจนเคลือบไปด้วยเลือดสีแดงสด

          ลอว์ค่อยๆ เชยปลายคางของหญิงสาว พร้อมกับประกบริมฝีปากของตนลงไป

     โรบิ้น:อือ~ 

          หญิงสาวเริ่มคราง หน้าของโรบิ้นตอนนี้แดงก่ำผสมกับขาวนิดหน่อย

          เขาค่อยๆถอนจูบอย่างช้าๆ ก่อนที่จะเลียริมฝีปากของอีกฝ่ายเพื่อกินเลือดที่เหลือ

          โรบิ้นในตอนนี้เริ่มยืนไม่ไหว ก่อนที่จะหมดสติลงไปในที่สุด

          to be the continune.