Fic:One piece

          โรบิ้นรู้สึกว่าหัวของตนในตอนนี้หนักอึ้งเหลือเกิน  หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้น พบว่า

          หญิงสาวนอนอยู่ในห้องสีขาวสะอาดสะอ้าน เธอจะชันตัวลุกขี้นนั่ง แต่ตอนนี้ 

          ร่างกายของหญิงสาวแทบจะไม่มีแรงเลย

     มิล่า:ตื่นแล้วเหรอ... โรบิ้น

          เพื่อนสาวของโรบิ้น นามว่า 'มิล่า' ที่นั่งเฝ้าหญิงสาวมาซักพัก เดินเข้ามาที่เตียง

     โรบิ้น:หะ... หิวน้ำ

     มิล่า:งั้นรอแปบนึงนะ

          พยาบาลสาวเดินไปรินน้ำ แล้วเดินกลับมาที่เตียง หญิงสาวผมสีทองค่อยๆ ป้อนน้ำให้

          โรบิ้นที่นอนอยู่

     โรบิ้น:ขอบคุณมาก มิล่า ค่อยมีแรงหน่อย

     มิล่า:ว่าแต่... ต้นคอแกไปโดนอะไรมา เหมือนโดนอะไรกัดเลย

          คำพูดของมิล่า ทำให้หญิงสาวถึงกับผงะ หญิงสาวค่อยๆ เอามือลูบที่ต้นคอสีขาวเนียน

           พบว่ามีผ้าพันแผลพันที่คอเธอ

     โรบิ้น:แล้วที่นี่ที่ไหน???

     มิล่า:โรง'บาลนะ เห็นลุงซันจิพาเธอมาส่งโรง'บาล แล้วเอารถแกไปไว้ที่บ้านให้แกแล้วนะ

          อืม... เอ๊ะ!!! เอารถเราไปเก็บให้ จะบ้าเหรอ แล้วฉันจะกลับยังไง!!! <---ในความคิดโรบิ้น

     มิล่า:แต่สภาพแกตอนแรกอะ เลือดเต็มคอแกไปหมดเลย เสื้อผ้าแกเปื้อนด้วย

          ฉันเปลี่ยนให้แล้ว

     โรบิ้น:อืม

     มิล่า:งั้นฉันไปตามหมอมาตรวจแกนะ??

     โรบิ้น:อืม....

          หญิงสาวหลับตานิ่ง ปล่อยให้สมองคิดไปเรื่อยๆ ใครเป็นคนดูดเลือด เขารู้จักฉันได้ไง

                    ที่สำคัญ... คนๆนั้น รู้จักชื่อนั้นได้อย่างไร!!!

     มิล่า:ฉันฝากด้วยนะ ลอว์

     ลอว์:อืม...

          นึกออกแล้ว!!! ทราฟาก้า นั้นเอง ที่ดูดเลือดข้า เด๋วปัดหักคอแม่ม <---ในมโนของโรบิ้น

     มิล่า:แก... ไปก่อนนะ ขอให้โชคดี

          มิล่าเดินออกไปจากห้องทันที ปล่อยให้โรบิ้นเผชิญกับชะตากรรมอยู่คนเดียว

     โรบิ้น(คิดในใจ):ไอ้เพื่อนบร้า โค-ตา-ระ รักฉันมากเลยละ T^T

     ลอว์:ฟื้นแล้วเหรอครับ คุณโรบิ้น-ya ที่จริงคุณควรจะนอนต่อนะครับ เพราะคุณเสียเลือดไป....

     เพราะผม หึ....หึ....หึ

          เขาหัวเราะจนหญิงสาวขนลุก แต่ตอนนี้เธอแทบจะไม่มีแรง เลยทำอะไรไม่ได้

          (แม้กระทั่งพูดยังลำบากเลย)

     ลอว์:หืม!!! เลือดใกล้จะหมดแล้วนิ เดี๋ยบอกให้พยาบาลมาเปลี่ยนให้ละกัน

          ชายหนุ่มจดอะไรสักอย่างลงบนกระดาษ

     ลอว์:งั้นผมขอฟังเสียงปอดหน่อยนะ

          ชายหนุ่มทาบ สเตโทสโคป บนหน้าอกของหญิงสาวสักอึดใจแล้วเอาออก

     โรบิ้น:แล้วฉันจะออกจากโรง'บาลได้เมื่อไร???

     ลอว์:พรุ่งนี้

     โรบิ้น:พรุ่งนี้ งั้นเดี๋ยวฉันออกเอง (กี่บาท//Rose  คนละอย่างละ//โรบิ้น)

          หญิงสาวทำท่าจะดึงสายน้ำเกลือออก แต่โดนลอว์จับกดซะก่อน

          (เอาเลย เอาเลย//Rose  ไอ้นักเขียน//โรบิ้น)

     ลอว์:ผมว่าคุณอยู่เฉยๆดีกว่า เดี๋ยวจะหาว่าผมไม่เตือน

          เขาแสยะยิ้ม ก่อนที่จะคลายมือหญิงสาวออก

     ลอว์:นอนซะ พรุ่งนี้จะได้ออกจากโรง'บาล

          ชายหนุ่มหันมาวาดรอยยิ้มแสนหวานที่พอผู้หญิงคนไหนเห็นแล้ว หลงทุกราย

          แต่... ไม่ใช่กับโรบิ้น!!!

          หญิงสาวค่อยๆปิดเปลือกตาลง ก่อนที่จะผล็อยหลับไปในที่สุด

                  .               .               .               .               .               .

          ปัง!!!

     มิล่า:เป็นไงบ้าง??? โดนเกลียดใช่ไหม??

          หญิงสาวทัก 

     ลอว์:ยังจะถามอีก ร้อยวันพันปีไม่เคยโดนผู้หญิงเกลียดนิ

     มิล่า:ฮึๆ!!! สมน้ำหน้า โดนเองบ้างก็ดี

     ลอว์:เด๋วพ่อก็ถีบคว่ำซะนิ

     มิล่า:โทดทีจ้า ฮุฮุ

     ลอว์:แต่... ฉันไม่มีวันปล่อยคนๆนั้นไปแล้ว จะไล่ต้อนจนกว่าจะจนมุม หึหึหึ

          to be the continune.