Fic:One piece

          ณ บ้านของโรบิ้น ในเวลาเย็นๆ ของวันงานเลี้ยงรุ่น
     นามิ:โรบิ้นแต่งตัวเสร็จยัง
     โรบิ้น:แปบนึงน้า~ ขอใส่กระโปรงแปบนุง =W=
     ช็ฮปเปอร์:โรบิ้นต้องสวยแน่ๆเลย ขนาดนามิยังสวยเลย
          ช็อปเปอร์ชมนามิที่ใส่ชุดแซคเกาะอกสีส้ม พร้อมกับผ้าพันคอขนนกสีขาว หมวกปีกกว้าง 
          และรองเท้าบูทสีส้ม อีกทั้งหน้าตาของนามิยังถูกแต่งแต้มซะจนสวยงาม
     นามิ:ขอบคุณจ้ะ ซ็อปเปอร์ เธอก็น่ารักไม่เบา
          นามิเอ่ยชมช็อปเปอร์ในร่างชุดสีชมพูเข้ม ดูเข้ากับหมวกของเขาดี
     ช็อปเปอร์:ขอบคุณนะ ถึงชมฉัน ฉันก็ไม่ดีใจหรอก
          พูดจบ ช็อปเปอร์ก็ลงไปเต้นท่าประหลาดกับพื้น
     โรบิ้น:เสร็จแล้ว!!!
     ช็อปเปอร์:ไหนๆ
          แอ๊ด!!!
     ช็อปเปอร์:ว้าว!!! สวดยวดดดดดดดดด!!!!!
     นามิ:เป็นไงละ การเลือกชุดของฉัน
          โรบิ้นในร่างเสื้อเกาะอกเอวลอย กระโปรง รองเท้าส้นสูง และหมวก เป้นสีม่วง
          ส่วนผ้าพันคอเป็นสีชมพู
     โรบิ้น:ขอบคุณที่ชมจ้ะ ว่าแต่...จะไปกันยังจ้ะ???
     ช็อปเปอร์:ไปกันเลย!!!
                    .          .          .          .          .          .          .          .
          ณ คฤหาสน์ของลอว์
     คิดส์:เฮ้ย!! ลอว์ มุงจะไปจริงๆเหรอวะ
          ลอว์ที่กำลังหยิบเสื้อคลุมยาวสีดำเข้มหันมาเบ้ปากใส่คิดส์
     ลอว์:อิ_่า (อหิวาตกโรค) กรูจะไป กรูก็ต้องไปสิวะ
     คิดส์:มุงจะไปก็ไป แต่กรูไม่ไปนะ
     ลอว์:เออๆ
          ลอว์ใ่สเสื้อคลุมสีดำเข้ม และใส่หมวกทรงสูง แถมยังใส่หน้ากาปิดครึ่งหน้าอีก
          เขาเดินมายังลานจอดรถ พร้อมกับเลือกรถที่คิดว่า เข้าไปในโรงเรียนแล้วจะไม่มีใครสงสัย
          แล้วขับออกไปทันที
          ณ โรงเรียน One piece 
          โรงเรียนนี้ เป็นโรงเรียนที่โรบิ้นย้ายเข้ามาเรียนตอนม.1 ทำให้เป็นสถานที่ในความทรงจำ
          ของเธอ
          ณ สถานที่ที่จัดงาน
     ช็อปเปอร์:ว้าว!! ของกินเพียบเลย
     นามิ:ใช่ๆ เนอะๆ โรบิ้น
     โรบิ้น:อื้ม
     ???:ไง!! โรบิ้น
          หญิงสาวผู้ถูกทักหันหลังกลับไปมองทันที พบว่าเป็นเพื่อนเก่าของเธอเอง
          'มั้งกี้ ดี ลูฟี่'
          'วินสโม๊ค ซันจิ'
          และ 'โรโรโนอา โซโล'
     โรบิ้น:ไง!!! ลูฟี่
     ลูฟี่:ไม่ได้เจอกันตั้งนานแนะ คิดถึงจังเลย ชิชิชิ
     ซันจิ:แถมคุณนามิ และ โรบิ้นจ๊าง สวยขึ้นเป็นกองแนะ แฮ่ๆ
     โรบิ้น:ขอบคุณจ้ะ
          โรบิ้นรู้สึกถึงสายตาของใครบางคนกำลังมองเธออยู่ เธอหันไปทางที่มีสายตาจ้องมาทันที
     โซโล:ไม่คิดที่ทักทายฉันหน่อยเหรอ
     โรบิ้น:ก็ไม่มีอะไรที่จะทักทายเธอนี่นา โรโรโนอา โซโล
                    .          .          .          .          .          .          .          .
          ณ สถานที่ที่จัดงาน
          ลอว์เดินเข้ามาภายในงานก็พบว่า คนเยอะมาก แต่เขากลับได้กลิ่น
          กลินอันหอมหวานของเลือด!!!
          เขาค่อยๆ เดินตามกลิ่นหอมหวานนั้นไป จนไปพบกับ หญิงสาวผมสีดำยาวกำลังยืนคุยกับ
          เพื่อนของเธอ
          เหมือนกับเธอคนนั้นไม่มีผิดเพี้ยน
          เขาเลือกที่จะเดินผ่านเธอไป พร้อมกับกระซิบข้างๆ เธออย่างแผ่วเบาว่า
     ลอว์:นิโคร โรลเวล
                    .          .          .          .          .          .          .          .
          โรบิ้นถึงกับผงะทันที
          ชายคนที่เดินชนเธอ รู้จักญาติที่เสียไปแล้วของเธอได้อย่างไร!!!
          หญิงสาวไม่รอช้า รีบเดินตามชายหนุ่มคนนั้นไป แต่เขากับหายไปแล้ว
          โรบิ้นมองหาเขาจนเจอ และพบว่าเขากำลังจะเดินออกจากงานไป
          หญิงสาวรีบวิ่งตามเขาไป 
                    .          .          .          .          .          .          .          .
          หญิงสาววิ่งตามเขามาจนมาโผล่ตรงซอกตึกเล็กๆ (ไม่ใหญ่มาก ไม่เล็กมาก) 
          เธอมองซ้ายมองขวา พบว่าเขาหายไปแล้ว 
     โรบิ้น:เขาหายไปไหนแล้ว
     ลอว์:หาฉันอยู่เหรอ???
          หญิงสาวผงะ เธอกำลังจะหันหลังกลับไปมองทันที แต่กลับถูกเขาผลักจนติดกับกำแพง
     โรบิ้น:อึก!!!
          หญิงสาวพยายามที่จะใช้พลังงานของผลปีศาจ แต่ติดตรงที่ว่า เขาล็อคมือฉันไว้อยู๋
     โรบิ้น:ปล่อยฉันนะ
     ลอว์:ถ้าไม่ปล่อย จะเป็นอะไรไหม???
     (ไหนลอว์เกลียดผู้หญิงไง/Rose ไปไกลไป คนเค้ากำลังจะเข้าได้เข้าเข็ม/ลอว์)
          ตาของโรบิ้นเริ่มปรับให้เห็นในความมืดได้แล้ว จึงมองไปที่หน้าของเขา พบว่าหน้ากาก
          ของเขาหลุดไปแล้ว เผยให้เห็นหน้าตาอันหล่อเหลาของเขา ไม่ใช่หล่ออย่างที่เธอคิด
          แต่หล่อกว่าที่เธอคิด
     โรบิ้น:ทราฟาก้า ดี วอเทอร์ ลอว์ ใช่ไหม???
     ลอว์:หึ!!! รู้จักฉันด้วย
     โรบิ้น:ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ
     ลอว์:ถ้าไม่ปล่อย จะเป็นอะไรไหม???
          พูดจบ ชายหนุ่มก็เอาหน้าของตนไปซุกไซ้ตรงต้นคอของอีกฝ่าย
          หญิงสาวกำลังจะร้องขอให้คนช่วย 
          กึก!!!
     โรบิ้น:อึก!!!
          หญิงสาวครางออกมาเบาๆ ไม่ให้เธอได้ไง
          ก็เมื่อชายหนุ่มตรงหน้าค่อยดูดเลือดเธออย่างช้าๆ
          หญิงสาวจิกหลังมือเขาแน่น พร้อมกับกัดริมฝีปากจนปากของเธอแตก
          เขาหยุดดูดเลือดที่คอทันที!!
          ชายหนุ่มค่อยๆ กลับมาจ้องหน้าเธอเหมือนเดิม
          พบว่าปากของเธอแตกจนเคลือบไปด้วยเลือดสีแดงสด
          ลอว์ค่อยๆ เชยปลายคางของหญิงสาว พร้อมกับประกบริมฝีปากของตนลงไป
     โรบิ้น:อือ~ 
          หญิงสาวเริ่มคราง หน้าของโรบิ้นตอนนี้แดงก่ำผสมกับขาวนิดหน่อย
          เขาค่อยๆถอนจูบอย่างช้าๆ ก่อนที่จะเลียริมฝีปากของอีกฝ่ายเพื่อกินเลือดที่เหลือ
          โรบิ้นในตอนนี้เริ่มยืนไม่ไหว ก่อนที่จะหมดสติลงไปในที่สุด
          to be the continune.