อินาสึมะ2016 ผจญภัยในดินแดนวิญญาณ

Kariya:talk
 
ตอนนี้เป็นเวลา5ทุ่มกว่าๆ ทุกคนหลับหมดแล้ว เหลือแต่ผมเพียงคนเดียวที่ยังตื่นอยู่(รึเปล่า) แต่ผมก็แอบเห็นยัยโคบาโตะลุกขึ้นจากฝูกอย่างเงียบๆ แล้วมองซ้ายมองขวาเหมือนกับพยายามจะดูว่าพวกเราหลับกันหมดรึยัง ผมจึงตัดสิ้นใจแอบมองเธอยู่ใต้ผ้าห่มแบบเนียนๆ แล้วรอจนกว่าเจอจะก้าวออกปะตูบ้านไป แล้วผมก็ก้าวตามเธอไปแบบไม่ให้ใครตื่นและไม่ให้เธอรู้ตัว ผมเดินตามเธอไปจนมองเห็นเธออยู่ห่างจากหน้าบ้านประมาณ2เมตร เธอหยุดอยู่ตรงนั้น และดูเหมือนในมือจะถือลูกบอลไว้ด้วย ตอนนี้ผมกำลังมองเธออยู่ห่างๆ
"ฟุตบอล....สินะ....."นั้นคือเสียงของเธอ ก่อนที่เธอจะเดาะบอลไป4-5ครั้ง แล้วเตะอัดใส่ต้นไม้ที่อยู่ด้านหน้า แล้วลูกบอลนั้นก็ดันกระเด็งกลับมาเข้าหน้าเธอสะงั้น
"โอ้ย!"เธอร้องเสียงหลงพร้อมกับจับหน้าของตัวเอง ท่าทางจะเจ็บมากน่ะนั้น กับภาพที่เห็นผมพยายามกลั้นขำสุดริด แต่ลงไม่ได้แล้วละนะ...
"อุฟๆๆ55555555"ผมขำอย่างรุนแรง ก็ใครจะไปคิดละว่า คนที่ทำให้แกร่มม่าล้มได้ จะทำอะไรแบบนี้ได้ด้วยยิ้งคิดยิ้งขำ5555555
"ใครน่ะ!"เธอหันมาด้านหลัง
"555555"ผมก็ยังไม่หยุดขำ
"ชิ นายเองเหรอ"เธอดูท่าทางไม่พอใจอย่างมาก
"555ผมขอโทษนะ แต่พอเห็นเธอเตะบอลใส่หน้าตัวเองแบบนั้นแล้วมัน หุๆๆ"ผมพยายามหยุดขำ เพราะ สังเกตุเห็นแก้มของเธอพองออกมานิดๆ
"นี่ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่า อย่าออกมาตามลำพังหลัง6โมงเย็นน่ะ กลับไปนอนปะ"เธอดุผม เหมือนผู้ใหญ่ดุเด็ก(ทั้งๆที่ตัวเธอเองสูงกว่าชินสุเกะแค่ไม่กี่เซน)
"ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ ก็ท่าตอนนี้รวมฉันกับเธอแล้วก็เป็นสองคนแล้วไม่ใช่เหรอ"ผมตอบเธอ แต่เธอกับเมินหน้าหนีผมสะอย่างงั้น ท่าทางเธอคงจะโกรธน่าดู แต่เธอก็ไม่ตอบอะไรกลับมาเลย ผมจึงถามคำถามเธอต่อ
"นี่! ทำไมเธอถึงแอบมาเล่นบอลคนเดียวตอนดึกๆละ หรือว่าเธอจะยังรักในฟุตบอลอยู่"
"ไม่ใช่ทุระอะไรของนายอย่ายุ่ง"นั้นไงละ ตอบเย็นชาตามเคยเลย หลังจากนั้นเธอก็เดินหนีผมไป
"นี้จะไปไหนน่ะ!!!!"ผมพยายามตะโกนไล่หลังเธอแต่เธอก็ไม่หันมา 
"เธอคงจะกลับไปที่บ้านน่ะละ จะช้าอยู่ทำไมรีบตามไปสิ!"เสียงนี่เป็นเสียงของไซรินที่อยู่ดีๆก็โผล่มาข้างหลัง
"นี่เธอ! คราวหน้าท่าจะมา ช่วยบอกก่อนได้ไหม"
"55ตกใจเหรอ คารียะ"เธอหัวเราะเล็กน้อย
"นี่เธอรู้ไหมว่าทำไม เธอถึงมาซ้อทบอลกลางดึกคนเดียวแบบนี้น่ะ"ผมถามออกไป
"อืม......อาจจะเป็น เพราะ เธอได้เห็นพวกนายเล่นบอลกันแล้วมันคงไปโดนปมความหลังของเธอเข้าน่ะ แต่แบบนี้ อาจจะทำให้เธอกลับมาเล่นบอลได้อีกครั้งก็ได้ โดยเฉพาะตอนนั้น ตอนที่เธอตีลังกาเตะบอลใส่หน้าแกร่มม่า นั้นก็ยิ้งทำให้เธอสับสนเข้าไปใหญ่ บางที่อาจจะต้องให้นายช่วยแล้วละ"เธออธิบายแล้วหันมาจ้องหน้าผม
"ให้ช่วยยังไง"
"คุยกับเธอสะ เพื่อนายจะปลุกความหวังของเธอขึ้นมาได้บาง"
"หาเอาจริงดิ!"ผมว่าท่าจะให้ผมคุยกับยัยนั้น ให้ผมไปคุยกับหมากับแมวยังจะคุยรู้เรื่องกว่าอีก!
"แน่นอน ฉันเชื่อว่านายต้องทำได้ สู้ๆ เน่!!!!!!!"แล้วเธอก็หายไปปล่อยให้ผมวิ่งกลับบ้านไปเองคนเดียว......