อินาสึมะ2016 ผจญภัยในดินแดนวิญญาณ

แกรมม่า:talk

หลังจากคืนนั้น พวกเราก็หาทางทำทุกอย่างเพื่อทำให้เธอหันกลับมามองฟุตบอลใหม่ นี่ก็ผ่านมาประมาณ3วันได้ละ ดูเหมือนเธอจะไม่แม้แต่จะหันมามองพวกเราเลย และในวันนี้พวกเราก็ยังคงเล่นบอลกันเหมือนเดิมส่วนยัยโคบาโตะก็นั้งอยู่หน้าบ้านพร้อมกับปักผ้าในมือ ถึงผมไม่ค่อยอยากจะพูดเท่าไร แต่ยัยนี่ปักผ้าสวยชิบหาย

"นี่ โคจังขอนั้งด้วยคนได้ไหม"คินาโกะเดินมาพร้อมกับเบย์ต้าแล้วมานั้งข้างๆโคบาโตะ เพราะว่า เบย์ต้าดันเล่นพลาดแล้วหกล้ม บวกกับ ไม่มีตัวสำรองในทีมของแต่ละคน(2ทีม มี14คน (ไม่ร่วมโคบาโตะ)แบ่ง 2ทีม ทีมละ7คน) ทุกคนเลยตัดสิ้นใจนั้งพักกัน ส่วนผมก็เดาะบอลเล่นด้วยท่าทางไม่สบอารม ก็นะ แค่ตื่นมาแล้วเห็นหน้า ยัยหน้านิ่งเกินจำเป็น เหมือนผีตายสากแบบนั้นผมก็หงุดหงิดแล้ว แล้วนี่ยังต้องมาช่วยมันอีก ไม่มีอะไรจะเลวร้ายกว่านี้แล้ว

"นี่ๆ ผ้าปักของเธอสวยจังนะ"คินาโกะมองผ้าในมือของโคบาโตะแล้วยิ้มออกมา

"ใช่ๆ สวยมากเลย นี่ว่างๆ ตัดชุดให้ฉันใส่หน่อยนะ นะๆๆๆ ได้ใช่ไหมละ"เบย์ต้าอ้อนยัยผีนั้น มำเอาผมของขึ้นจนผมแทบทนไม่ได้ เบย์ต้านะเบต้า ตอนอยู่กับผม ตอนผมไม่ซื้อของให้นี้แทบจะกระทืบผมตาย แต่พอเป็นยัยนี่กับออดอ้อนสะน่ารัก อิจฉาาาาาาเฟ้ย

"ได้สิ แล้วก็ท่าไม่รังเกียจจะมาดูฉันตัดเย็บเสื้อผ้าก็ได้นะ"เธอยิ้มออกมา (สงสัยจะไม่รู้ตัวว่ายิ้ม เพราะ ยัยนั้นมันเคยยิ้มให้ใครเห็นสะทีไหน)แต่ถึงแม้รอยยิ้มนั้นจะน่ารักมากก็ไม่อาจทำลายความอิจฉาของผมได้

"จริงเหรอ ได้จริงๆเหรอ"เบย์ต้าและคินาโกะ ทำตาเป็นประกายพร้อมกัน ภาพนั้นมัน....ฮิ่ย จะทำยังไงดีเนีย ยิ้งเห็นยิ้งโมโห! และแล้วผมก็งันไปเห็นชินสุเกะ กำลังเล่นทรายอยู่ ผมเลยคิดแผ่นชั้วออกมาในทันที

"นี่ชินสุเกะ ไปเรียกโคบาโตะมาให้ทีสิ"ผมหันไปเรียกชินสุเกะด้วยสีหน้าปกติ

"ครับ~~"ชินสุเกะไปเรียกโคบาโตะที่นั้งอยู่หน้าบ้านทันที เป็นไปตามแผ่นละยัยนั้นกำลังเดินมา เอาละท่าไม้ตายไม่ต้องใช่หรอก เพราะ ยัยนั่นอาจจะไหวตัวทันแค่เตะแบบปกติแต่เอาให้แรงที่สุดก็พอ เอาละเริ่มตามแผ่นได้

"อะ ตายแล้ว~ บอลลุดมือ"ผมแกล้งทำเป็นจะเตะบอลเข้ามือตัวเองแต่พลาดแล่วบอลก็ลอยมาทางที่ ยัยนั้นยืนอยู่เปะ 

"โคบาโตะ อันตราย"ฮาคุริวและซึรุงิที่กำลังวิ่งแข่งกันอย่างเอาเป็นเอาตายผ่านมาเห็นพอดีและกำลังจะวิ่งเข้ามาช่วย ไอ้บ้าพวกเอ็งจะมาวิ่งอะไรแถวนี้ตอนนี้วะ แผนเสียหมด แต่ว่าคงไม่ทันหรอก เพราะ อีกไม่ถึงวิบอลนั้นก็จะลอยมากระแทกหน้าของยัยนั้นและละ555555ผมแอบหัวเราะในใจ

 แต่ยังไม่ทันที่พวกนั้นจะมาถึงยัยนั้นตีลังกาเตะบอลแล้วลงไปนั้งคุกเค่า(นึกถึงท่าดึ่งมรณะของซึรุงิ) ซึ่งท่านั้นมันทำให้ฮาคุริวและซึรุงิอ้าปากค้าง และผมที่อึ้งจนขาขยับไม่ได้ แย่ละบอลมันกำลังลอยมาทางนี้ แต่ขามันขยับไม่ได้!

บัก!

"อะเฮือก!!"ตามขาดบอลที่โดนยัยนั้นเตะสะท้อนมาเข้าเบ้าหน้าผมอย่างแรง ผมหงายหลังลงกับพื้น พร้อมกับเลือดกำเดาที่ไหลออกมาจากจมูกนิดๆ

"แกร่มม่าเป็นอะไรไหม"อัฟฟ่ามาเห็นผมในสภาพนอนหงายหลังพอดีเลยเข้ามาช่วย ส่วนเบย์ต้าคินาโกะ และคนอื่นๆที่ได้ยินเสียงผมก็พากันวิ่งมา นี่จะวิ่งมาทำไมอายนะเว้ย ใครมันจะอยากให้คนอื่นรู้ว่า กัปตันทีมโปรโตคอล โอเมก้า ผู้ยิ้งใหญ่ โดนเด็กผู้หญิงเตะบอลอัดหน้าจนเลือดกำเดาไหลละ โครตขายหน้า แต่ไม่ทันละก็ตอนนี้มันเล่นแห่กันมาทุกคนเลยนี่นา

"เกิดอะไรขึ้นเหรอ"อัฟฟ่า

"คืองี้นะ แกร่มม่านะพยายามจะแกล้งเตะบอลอัดหน้า โคบาโตะ แต่ยัยนั้นดันตีลังกาเตะบอลกลับมา บอลมันเลยสะท้อนกลับมาเข้าเบ้าหน้าของแกร่มม่าแบบจัดเต็มเลยละ"ฮาคุริวอธิบายให้คนอื่นฟังทุกคนหันหน้ามามองผม ในตอนนี้ความคิดของทุกคนคงจะประมาณว่า "สมน้ำหน้าละ อยากรังแกคนอื่นดีนัก"ท่าดูจากสีหน้าแล้ว

"บาย์ต้าจ้า ช่วยเขาด้วย เขาเจ็บอะ"ผมพยายามออดอ้อนเบย์ต้า แต่เบย์ต้ากลับสะบัดหน้าหนีผมสะงั้น ทำไมมมมมม

"ตัวเองทำตัวเองแท้ๆ สมน้ำหน้าจริงๆ"เบย์ต้าเดินหนีผมไปอย่างไม่ไยดี อัฟฟ่าเลยต้องแบกผมเข้าบ้านไปปฐมพยาบาลต่อไป