อินาสึมะ2016 ผจญภัยในดินแดนวิญญาณ

เฮ้อ... และแล้วผมก็วิ่งตามยัยนั้นจนถึงบ้าน ภาพที่ผมเห็นตอนนี้คือ เธอกำลังร้องไห้ ผมไม่รู้ว่าทำไม ผมจึงแอบดูเธออยู่ในพุ้มไม้ใกล้ๆ เพื่อจะรู้อะไรบ้าง

"ไซริน.....ฉันขอโทษ ฉันกลับไปเล่นมันไม่ได้แล้ว ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในตอนนั้นฉันทำได้ยังไง ฉันขอโทษ ฮือ..."เธอนั้งร้องไห้เหมือนเด็กๆ งั้นแสดงว่าตอนที่เธอเตะแกร่มม่าเธอก็ไม่รู้ตัวน่ะสิ ตอนนี้คงถึงเวลาที่ผมต้องออกไปหาเธอแล้ว

"นี่โคบาโตะ"ผมเรียกชื่อเธอแล้วค่อยๆเดินเข้าไปใกล้

"ฉันไม่ได้ร้องไห้นะ! ฝุ่นมันเข้าตาต่างหากละ"เธอตะโกนใส่หน้าผมแล้วหันไปทางอื่น (ทั้งๆที่ผมยังไม่ทันพูดอะไรเลย)

"โกหกทำไมละ อยากร้องก็ร้องออกมาสิ หรือกลัวฉันจะหาว่าเธอเป็นเด็กขี้แยกันละ"ผมเดินไปนั้งข้างเธอ ในขนาดที่เธอพยายามกลั้นน้ำตา

"ไอ้บ้า บ้าที่สุดฉันไม่ใช่เด็กขี้แยหรืออะไรทั้งนั้นละ"เธอทุบเข้าที่ไหลผมแล้วร้องไห้อีกครั้ง ผมพยายามลูบผมเธอเพื่อให้เธอหยุดร้อง แล้วเธอก็ดันตัวเองออกมาจากผม

"นี่เธออยู่ที่นี้มาก่อนฉัน2อาทิตสินะ"ผมเริ่มเปิดประเด็ดแล้วเธอก็คุยกับผม

"ใช่ ฉันอยู่ที่นี้กับคุณปู่น่ะ"

"คุณปู่?"

"ใช่คุณปู่แท้ๆของฉันน่ะ ฉันเคยเจอเขาล่าสุดตอนอายุ5ขวบ และท่านก็ตายตอนอายุ10ควบ ตอนนั้นฉันอยู่ไทยเลยไม่ได้ไปงานศพละนะ"เธอพูดไปก้มหน้าไป ดูเหมือนจะพยายามเก็บซ้อนความเสียใจไว้สินะ

"งั้นตอนนี้ปู่ของเธอไปไหนแล้วละ"ผมถามเธอไป เธอถ้อนหายใจก่อนจะพูดต่อ

"พึ่งจะไปเกิดเมื่อไม่นาน ก่อนที่จะเจอพวกนายน่ะ เห็นท่านบอกว่าพวกเราใช้เวลาร่วมกันมาเกินพอแล้ว ขอให้โชคดีนะ ประมาณนี้น่ะ"

"แต่ก็ต้องขอบใจพวกนายนะ เพราะท่าตอนนั้นพวกนายไม่มาช่วย ฉันคงจะโดนแวมไพร์ฆ่าตายไปแล้ว"เธองั้นมาส่งยิ้มให้ผม แบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

"แวมไพร์เหรอ?"

"ใช่คงเป็นคนของ โอโนจิมารุน่ะ"

"โอโนจิมารุ? ใครเหรอ"ผมถามไปแต่เธอกับจ้องหน้าผม

"อะไรกันคนในทีมนายแท้ๆ ไม่รู้จักเหรอ?"เธอถามผมกลับ

"ไม่รู้หรอก แล้วก็คนในทีมฉันไม่มีใครชื่อนี้นะ"ผมตอบเธอไปแล้วเธอก็บิดหน้าหนี

"นั้นสินะ ดูแล้วคนๆนั้นก็ดูแก่ไปที่จะอยู่ม.ต้นหรือม.ปลายน่ะ"

"แล้วโอโนจิมารุที่เธอกล่าวถึงนี้ใครน่ะ"

"ไม่เห็นต้องถามเลยก็คนที่ทำให้ฉันกับนายต้องมาติดอยู่ที่นี้ไงละ"

"เห!!!!!!"ผมตกใจจนเผลออุทานออกไป

"แต่ว่าอยากกลับไปเล่นอีกจัง อยากเจอไซรินอีกครั้ง ตั้งแต่ที่ฉันเผาบอลนั้นไป ตั้งแต่ที่ฉันเห็นพวกนายเล่นกันฉันก็คิดแบบนั้นมาโดยตลอด ท่าย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะไม่ทำอีกครั้งหนึ่งแน่ ฉัน.....ทำให้ไซรินตาย ฉันขอโทษ" เพราะอย่างนี้เธอเลยรู้สึกผิดสินะ ไม่ต้องห่วงฉันจะทำให้เธอกับไซรินกลับมาเจอกันเอง แล้วผมก็หันไปเห็นบอลที่อยู่ข้างๆพอดีผมเลยคิดอะไรออก

"งั้นมาเล่นกันไหม"พอพูดแบบนั้นเธอก็ค่อยๆเงิยหน้ามองผม

"ฟุตบอลน่ะ"ผมถือฟุตบอลขึ้นมา

"แต่ฉันเล่นไม่เป็นนะ"เธอปาดน้ำตาแล้วตอบผม

"ไม่ต้องห่วงหรอก แค่โยนรับเอง มาสิ "ผมยื่นมือไปหาเธอแล้วเธอก็จับมือผม ตอนแรกก็แค่โยนรับบอลจากนั้นก็เริ่มเตะบอลให้กันสีหน้าและแววตาของเธอสดใสกว่าครั้งแรกที่เจอกันมาก ตอนนี้ดูเหมือนเธอจะมีความสุขมากเลย

"ฉันน่ะ.....ชอบฟุตบอลที่สุดเลย"เธอพูดขึ้นมาก่อนที่ตัวเธอจะสว่างวาบหรือเธอจะแปลงร่างได้แบบเซเลอมูน  (คารี่ผิดเรื่องละ:ไรค์)  แล้วเธอใส่ชุดโลลิต้าเหมือนของไซรินอย่าบอกนะว่านั้นคือเกราะอวตาล

"ยินดีตอนรับกลับนะ โคบาโตะ"

"ไซริน?"ร่างของไซรินผุดขึ้นมาต่อหน้าเธอ

"ได้เวลาทำในสิ่งที่เธออยากทำมานานแล้วนะ"ไซรินกล่าวขึ้นแล้วทั้ง2ก็ลอยขึ้นฟ้าพร้อมกับบอล

"ท่าไม้ตาย บทเพลงแห่งจันทราที่12!!!!!!!"เธอเตะลูกบอลด้วยความแรกมากจนลูกบอลกระเด็ดหายไปบนฟ้าแล้วเธอก็ลงมาที่พื้น ด้วยสภาพที่เหนื่อยอ่อน (อาจจะเป็นเพราะเธอไม่ได้ทำอย่างงี้มานาน เลยทำให้เหนื่อยงายละมั้ง)

"เป็นไงบ้าง"ผมจับไหลของเธอที่แทบจะทรุดลงกับพื้น

"คารี....ยะ....งะ....ง่วงจังเลย"เธอหลับคามือผม ผมจึงต้องอุ้มเธอไปส่งยังที่นอนของเธอ