[FIC GINTAMA]AllGIN เหตุมันเกิด เพราะว่าผมเหงา

     :chapter 2:
 
 
ตุบ!
 
"ปล่อย น้าา ตรูเจ็บนะเฟ้ยย"
 
 ผมเจ็บจริงๆนะก็ไอ่บ้าฮิจิคาตะมันเหวี่ยงผมฟาดกำแพงในตอกลับตาคนอย่างแรง แล้วใช้มือข้างเดียวกดข้อมือผมทั้งสองไว้เหนือหัว ฮิจิคาตะรีบแทรกตัวมากดทับผมไว้ทันทีเพราะกลัวว่าผมจะหนีได้ ผมพยามดิ้นสุดแรงแต่ก็สู้แรงไอ่บ้านี่ไม่ได้เลย ทำไมกันนะทั้งที่มันกินแต่มายองเนสที่เป็นของไร้ประโยชแท้ๆทำไมถึงแข็งแรงแบบนี้ (พูดเหมือนของหวานมีประโยชมาก)
 
"แรดนักนะ! พอชั้นไม่สนใจก็ไปหาคนอื่น! แค่รอชั้นเคลียเอกสารแป๊ปเดียวมันจะตายรึไง!"
 
 ฮิจิคาตะตะคอกใส่ผมเสียงดังมากอ่ะ พวกเอ็งเข้าใจมั้ยว่าตรูโดนมันล็อกไว้อยู่แล้วตัวมันกับตัวผมนี่ชิดกันมากถ้าสิงร่างผมได้มันคงทำไปแล้ว และยิ่งหน้าเนี่ยไม่ต้องพูดถึงเลยห่างกันแค่ฝ่าเท้าเองครับ! แล้วดูมันสิ!จะตะคอกหามายองเนสรึไง พูดเบาๆก็ได้ป่ะครับ! หูคุณกินจะแตกอยู่แล้ว! แล้วคุณกินก็อ่อนไหวง่ายนะโว้ย!
 
"จะแหก ปากเพื่อ!!? แก้วหูตรูจะแตกแล้วเฟ้ยยย ! แล้วก็ปล่อยซักทีมันเจ็บ! วันนี้แกเป็นอะไรของแก ปกติไม่เห็นจะสนเลยว่าชั้นจะอยู่กับใคร ทำอะไร ที่ไหน กับใคร!" ผมโวยทันทีเลยครับ ก็ปกติมันเป็นแบบนี้ที่ไหนกันล่ะ
 
"เลิกประชดซักทีไอ่หงอก ชั้นคงตามใจแกมากไปใช่มั้ย! ถึงทำอะไรไม่ค่อยจะแคร์ความรู้สึกของชั้นเลยแบบนี้!!"
 
"หา?! ชั้นทำอะไรผิดชั้นแค่ไปนั่งกินพาเฟ่เฉยๆแล้วก็ไม่ได้ไปนั่งบนหัวแกซักหน่อย นี่?! แล้วแกก็มะ....!!??"
 
  ผมยังพูดไม่จบก็ถูกริมฝีปากหนาของร่างสูงบดเบียดลงมาอย่างรุนแรงบนริมฝีปากของตนจนสัมผัสได้ถึงกลิ่นเลือดที่คละคลุ้งเพราะไอ่บ้านี่ดันกระแทกปากลงมาโดยไม่สนเลยว่าฟันมันจะโดนเหงือกของผมมั้ย มืออีกข้างที่ว่างอยู่ก็เริ่มซุกซนปัดป่ายลูบไล้เข้าไปใต้เสื้อของผม
 
อ้า...รู้สึกดีชะมั้ด
 
ห้ะ ! นี่ผมคิดบ้าอะไรเนี่ย!? รู้สึกดีงั้นหรอ?
 
 จากสัมผัสที่รุนแรงก็เริ่มเบาบางลง ทำให้ความรู้สึกยิ่งพุ่งพร่านมากกว่าเดิม กินโทกิเริ่มเคลิ้มตามสัมผัสอ่อนนุ่มนั้นจนหลงจูบตอบร่างสูงไป
 
สมองเริ่มขาวโพนขึ้นเลื่อยๆจากขัดขืนในทีแรกก็เริ่มคล้อยตามอย่างหยุดไม่ได้ ฮิจิคาตะแสยะยิ้ม พร้อมกับปล่อยข้อมือร่างบางให้เป็นอิสระ เป็นอย่างที่เค้าคิดไว้ไม่มีผิด ร่างบางกำลังเอาแขนทั้งสองมาโอบรอบคอของเค้าและส่งลิ้นร้อนตวัดเกี่ยวรัดอย่างชำนาญ หึ ก็แหงน่ะสิ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เค้ากับกินโทกิจูบกันซะหน่อย มากกว่าจูบก็ทำมาแล้ว ทำไมเค้าจะไม่รู้ว่ากินโทกิต้องการอะไร.
 
  ร่างบางตรงหน้าเค้าจริงๆแล้วมีความต้องการทางเพศ(?)สูงอย่าบอกใครเลยล่ะ ถึงเจ้าตัวจะซึนทำเป็นขัดขืนเล่นตัวก็เถอะแต่ความจริงแล้วกินโทกิน่ะท่าเจอผู้ชายหล่อๆเข้าหน่อยก็เพราะงี้ไงเค้าถึงต้องหวงเป็นพิเศษ ถ้าขืนปล่อยให้อยู่คนเดียวนานๆล่ะก็ มีหวังคนทั้งเอโดะต้องเป็นผัวเจ้านี่กันหมดแน่ !! ฮิจิคาตะถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง แล้วใช้ลิ้นเลียริมฝีปากคนตรงหน้าเบาๆหนึ่งทีอย่างหยอกล้อก่อนจะก้มลงซอกคอ บางแล้วกัดเข้าที่คอจนขึ้นสี
 
"อ่ะ..อ้า...ฮิจิ..คา.ตะ...อ้า..ชั้นเจ็บ..อึก.." กินโทกิเชิดคอขึ้นสูงอย่างทรมานร้องบอกเสียงตะกุกตะกัก
 
"กิน โทกิ...ดีกันนะครับ.." ฮิจิคาตะพละออกจากคอของร่างบางแล้วกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนสุดๆที่หาได้ยากยิ่งกินโทกิรู้สึกว่าหน้าของตนกำลังร้อนมาก ตอนนี้มันต้องแดงเถือกแล้วแน่ๆ
 
 
 
Gintoki Part
 
"แผลบ.."
 
"อ้ะ~..."
 
จะบ้าตายไอ่บ้านี่มันเลียหูผมมมมม~ ทำไมฮิจิคาตะถึงทำผมเสียวได้ทุกที่ ทุกเวลา ทุกซอกทุกมุมแบบเน้ ~ ผมรีบผลักฮิจิคาตะออกทันทีแล้วสบัดหน้าที่แดงเถือกหันไปอีกทางตามประสาเคะ ซึน(?) แล้วกอดอกยืนเล่นตัวไม่ยอมอ้าปากให้คนตรงหน้าเหมือนไม่ยอมให้อภัยที่ร่างสูงไม่ยอมสนใจเค้าตั้งแต่ทีแรก
 
"เฮ้อ...หายงอนซักทีสิ วันนี้อยากกินอะไรชั้นจะซื้อให้ทุกอย่างเลย...โอเคมั้ย?" ฮิจิคาตะกำลังง้อผมด้วยของกินอีกแล้ว!! ทุกครั้งที่ทะเลาะกันหมอนี่จะเอาของกินมาล่อผมตลอดอ่ะ แต่ก็นะ มันได้ผลเสมอ รวมถึงครั้งนี้ก็เช่นกัน
 
"จริงหรอ! จะยอมซื้อให้ทุกอย่างเลยใช่มั้ย!? จะให้กินทุกอย่างเลยจริงๆนะ! โทชิ้~~" ผมพูดพรางกระโดดกอดแขนร่างสูงพร้อมเอาหน้าถูไปมาเหมือนลูกแมวกำลังอ้อนเจ้านาย
 
"จริง.."
 
"งั้นเราไปกันเลยนะนะน้าาาา~"ผมพูดแล้วลากแขนแกร่งของร่างสูงออกจากซอกตึกแล้วมุ่งหน้าไปหาร้านขนมหวานทันที
 
.
 
.
 
.
 
.
 
"เป็นไง รู้สึกเบาหวานขึ้นรึป่าว?" ฮิจิคาตะถามขึ้นในขณะที่เรา2คนกำลังจะเดินกลับจากย่านการค้านั่นเอง
 
"เหอะ ดูถูกคุณกินซะแล้ว แค่ขนมหวานกิ้กก๊อกพวกนั้นไม่สามารถเล่นงานคุณกินได้หร้อกกก"
 
"เออ...นี่ก็เย็นแล้ว ชั้นต้องกลับสำนักงานไปเคลียงานต่อ ได้ยินมาว่าพวกขับไล่ต่างแดนกำลังจะก่อการร้ายบางอย่าง"
 
"อือ.. งั้นเราแยกกันตรงนี้ล่ะกัน..." ผมตอบเสียงอ่อยเพราะไม่อยากห่างจากร่างสูงไปไหนเลย ก็ผมเหงานี่นาาา.
 
  พวกคางุระกับเจ้าแว่นชินปาจิก็ดันไปเที่ยวทะเลกับพวกยายแก่แล้วก็โอทาเอะ เป็นเหตุให้คอนโด้ อิซาโอะ หัวหน้าหน่วยชินเซ็นกุมิ ผู้เป็นสตอกเกอร์ไล่ตามไปด้วยโดยทิ้งงานให้ร่างสูงข้างผมทำคนเดียวน่ะสิ!!
 
"อะไรกัน ทำหน้าเป็นหมาหงอยเลยนะ" ฮิจิคาตะพูดพรางยีผมสีขาวของผมไปมาอย่างเอ็นดู
 
"ใครทำหน้าแบบนั้นกัน! ชั้นจะกลับแล้ว!" ผมตอบอีกฝ่ายไปพร้อมปัดมือของร่างสูงออก แล้วรีบเดินเร่งฝีเท้าออกห่างทันที
 
"หึ" ผมเหลือบมองไปข้างหลังเล็กน้อยเพราะได้ยินเสียงเจ้าบ้ามายองเนสมันหัวเราะหึๆ แต่ก็ต้องรีบเบือนหนีเพราะดันเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนของร่างสูง
 
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------  
 
 ตอนนี้ก็ใกล้ถึงบ้านตัวเองแล้ว ผมเอื้อมมือเข้าไปในกางเกงหมายจะเอากุญแจบ้านแต่แล้วก็ต้องตกใจเพราะกุญแจบ้านที่ควรจะอยู่ในนี้มันกลับหายไปแล้ว!!
 
ผมทำมันหายได้ยังไงกานนนนน!!
 
  จะบ้าตายผมคิดแล้วคิดอีกว่าตัวเองอาจลืมแล้ววางทิ้งไว้ที่ไหนก็ได้ แต่ก็คิดไม่ออกเลยเพราะผมยังไม่ล้วงมือเข้ากางเกงเลยน่ะสิ
 
เอะล้วงหรอ ?
 
ล้วง...
 
 รู้สึกว่าตอนที่เดินชนกับเจ้าเด็กซาดิส มือมันล้วงเข้ามาในกระเป๋ากางเกงตอนที่ช่วยพยุงเราไม่ให้ล้มนิ่!!!
 
หรือว่าเจ้าเด็กบ้านั่นมันจะแกล้งเรา!!
 
ไม่ผิดแน่ !!
 
คิดได้ดังนั้นผมก็รีบร้อนวิ่งตรงไปที่สำนักงานชินเซ็นกุมิทันที
 
 
 
21:47น.
 
ณ สำนักงานชินเซ็นกุมิ
 
 ที่หน้าสำนักงานในตอนนี้มีร่างของบุกคลหนึ่งยืนกอดอกพิงกำแพงรอร่างบางที่ตนได้แอบล้วงเอากุญแจบ้านมาและยืนคิดบางอย่างในท่าทางสงบ
 
 ภายในความเงียบนั้นก็มีเสียงฝีเท้าของใครบางคนวิ่งเข้ามาใกล้พร้อมเสียงเหนื่อยหอบ
 
"แฮก...แฮก..จะ..เจ้าเด็กบ้า ! เอากุญแจมานะโว้ยยย!!" กินโทกิแหกปากด่าเจ้าเด็กสุดSพร้อมกับอาการเหนื่อยหอบที่ตนใช้เวลาเพียงไม่ กี่นาทีวิ่งแทบตายเพื่อมาเอากุญแจคืน
 
ตุบบบ!!
 
โซโกะเหลือบตามองคนตรงหน้าที่ยังหอบเหนื่อย แล้วพุ่งตัวใช้มือฟาดหลังคออย่างแรงโดยไม่ทันให้ร่างบางไหวตัวหลบ
 
"อึกกกก!!??...แก..ทำบ้าอะไร!!?.." กินโทกิล้มลงอย่างหมดแรง ก่อนที่สติจะดับไป ...
 
"...ที่กำลังจะทำ มันหลังจากนี้ต่างหาก หึหึหึ.." โซโกะแบกร่างของกินโทกิที่กำลังหมดแรงพาดบ่าพรางยิ้มแสยะแล้วเดินตรงไปยังเชิงเขาสูงที่หางไกลผู้คน
 
 
to be continued.